CHAPTER 4

YSABELLE POINT OF VIEW

Akala ko wala nang mas hihirap pa sa pagsisinungaling sa buong bayan—na ako ang masayang asawa ni Alaric Dela Vega. Akala ko, kaya ko nang tibayan ang puso ko. Pero ngayong humarap sa akin si Marco Villanueva, biglang nagbalik ang lahat ng damdaming matagal ko nang itinapon.

Nasa likod siya ng isang haligi sa ballroom ng event na iyon—isang fundraising na naman para kay Alaric. Nakasuot siya ng dark blue suit, parehong mapanlikha at mapanlinlang ang ngiti sa labi niya.

“Ysa,” mahina niyang tawag sa akin, sapat lang para mapalingon ako.

Parang lumubog ang mundo ko sa isang iglap. Si Marco—ang lalaking minsang pinangarap ko, ang unang lalaking naniwala sa akin bago pa ako naniwala sa sarili ko. Siya ang taong tumulong sa akin noong wala pa akong pangalan, noong puro ambisyon pa lang ang meron ako. At ngayon? Kalaban siya ng lalaking pinakasalan ko—kahit peke ang lahat sa papel.

“Marco,” mahinang sagot ko, pilit na pinapantay ang tibok ng puso ko sa tono ng boses ko.

“Lumabas ka na sa kasal na ‘yan. Hindi pa huli. Alam kong hindi ka masaya. Hindi ikaw ang babae na tatahimik habang ginagamit ng iba,” bulong niya habang tinitigan ako. Matalim. Punong-puno ng alaala.

Pinikit ko ang mata ko. Muli kong naalala ang huling beses naming nag-usap—bago siya biglang nawala, iniwan akong may tanong sa puso kung bakit hindi niya ako ipinaglaban. At ngayon, heto siya, biglang babalik para guluhin ang katahimikan kong pilit kong inangkin.

“Hindi na ako ‘yung Ysabella na iniwan mo,” mariin kong sabi, kahit may bahid ng pagdududa sa sarili kong tinig. “At kahit peke ang kasal ko kay Alaric, hindi ibig sabihin wala akong pinaninindigan.”

Nakita kong napakunot ang noo ni Marco. “Hindi mo lang inaamin. Nahulog ka na sa kanya. Tama ba ako?”

Gusto kong kontrahin. Gusto kong tawanan siya. Pero wala akong nasabi. Ang katahimikan ko na ang sumagot para sa kanya.

At sa mga mata niya, alam kong nakita niya ang sagot.

Paglingon ko, nandoon na si Alaric, nakamasid mula sa kabilang sulok ng ballroom. Hindi ko alam kung gaano siya katagal nakatingin. Hindi ko rin alam kung anong narinig niya. Pero sa paraan ng pagkakatitig niya, malinaw ang tanong sa mga mata niya:

“Sino ang mas pinipili ng puso mo, Ysabelle?”

At ako?

Hindi ko rin alam ang sagot. Dahil sa gitna ng dalawang lalaking may nakaraan at kasalukuyan sa buhay ko, ang alam ko lang—

Ako na ang sinusubok ng damdamin. At sa larong ito, baka ako rin ang unang matalo.

Pagkalayo ni Marco, tila may naiwan siyang bagyong pilit kong itinatago sa ngiti. Hindi ko alam kung anong mas nakakapanindig-balahibo—ang bigla niyang pagbabalik o ang titig ni Alaric na parang gusto akong usisain, alamin, kulitin kung may dapat ba siyang ikabahala.

Pagbalik ko sa table namin, wala pa rin siyang sinasabi. Tahimik. Pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nakatitig lang siya sa akin, hawak ang basong hindi man lang nabawasan.

“Si Marco ba ang dahilan kung bakit parang may tinatakbuhan ka sa sarili mong kasal?” tanong ni Alaric, malamig ang tono pero may bahid ng selos sa ilalim ng bawat salita.

“Hindi mo kailangan ng paliwanag. Hindi naman totoo ang kasal na ’to, ‘di ba?” sagot ko, sabay tingin sa mga taong hindi alam na isa lang itong palabas. Pero kahit sabihin ko iyon, ramdam ko pa rin ang pananakit sa dibdib.

Dahil alam kong nasasaktan ako… dahil alam kong may bahid na ng katotohanan ang peke naming pagsasama.

Tumayo siya. “Hindi ko kailangan ng paliwanag, Ysabelle. Pero huwag mong subukang ipamukha sa akin na wala akong karapatang magselos.”

Napalingon ako sa kanya, nanatiling tahimik. Hindi ko alam kung paano siya haharapin—lalaking ginagamit ako sa politika pero ngayo'y tila unti-unting nahuhulog din sa sariling bitag. At ako? Ako na ang unang nakatali sa bitag na iyon.

At sa gabing iyon, isang katotohanan ang pilit kong iniiwasan:

Hindi ko na alam kung si Alaric pa ba ang dapat kong pagdudahan—

O ang sarili kong puso na, sa kabila ng lahat, ay natutong tumibok sa kasinungalingang unti-unti nang nagiging totoo.

Pag-alis ni Alaric mula sa mesa, naiwan akong mag-isa sa gitna ng ballroom na punô ng mga ilaw, halakhak, at masikip na damit—pero ang bigat sa dibdib ko, para akong hubo’t hubad sa harap ng lahat. Tinakpan ng lipstick ang takot. Tinakpan ng pulang gown ang kalituhan. Pero sa bawat paghinga ko, naroon pa rin ang tanong: Sino ba talaga ang niloloko ko?

Maya-maya pa’y bumalik siya. Tahimik. Malalim ang tingin. At sa kamay niya, dala niya ang coat niya—ipinunas iyon sa balikat ko, waring nag-aalala, kahit wala naman siyang sinasabi. Naguluhan ako. Hindi ko alam kung ito ba’y dahil nakita niyang nilamig ako, o dahil ayaw lang niyang makita akong marupok sa harap ng iba.

“Magpahinga ka na,” mahinang sabi niya. “Ako na ang bahala sa media. Hindi na kita kailangang iparada ngayong gabi.”

“Alaric—” nais kong pigilan siya. Nais kong tanungin kung bakit tila nababago na ang mga galaw niya. Pero bago ko pa masambit ang buo kong tanong, tumingin siya sa akin. Hindi malamig. Hindi politikal. Hindi scripted.

Tumingin siyang parang tao. Lalaki. Hindi kandidato. Hindi asawa sa papel. Kundi isang taong may pinipigil—o pinipiling hindi aminin.

“May mga bagay na hindi natin planado, Ysabelle,” aniya. “Minsan, kahit peke, may nadadamay na totoo.”

Hindi ako nakasagot. Gusto kong magalit. Gusto kong magsalita. Pero ang puso ko… bumilis ang tibok. Tila h******n ng katotohanan sa gitna ng isang gabi ng kasinungalingan.

At habang papalayo siya, ang isang bagay lang ang malinaw sa akin—

Hindi na ito laro lang.

At kung hindi ako mag-iingat, baka puso ko ang unang masira.

Kinabukasan, tila ba nananabik ang buong mansyon. May paparating na bagong imbitasyon sa publiko: isang intimate interview para ipakita ang “buhay mag-asawa” namin ni Alaric. Isang hakbang sa mas malaking plano niya bilang kandidato sa pagka-alkalde. At ako? Isa na namang scripted na asawa.

Nakatitig ako sa salamin habang inaayos ng stylist ang buhok ko. Kulay ginto ang mga ilaw sa vanity mirror pero malamig ang titig ko sa sarili kong repleksyon. Sino na ba talaga ako ngayon? Si Ysabelle na dating nangangarap lang ng simpleng buhay, o ang babae ngayon na napilitang umarte para sa politika, habang pinipilit ring itanggi ang mga tunay na damdamin?

Nagbukas ang pinto. Si Alaric.

Maayos ang bihis niya, pero may pagod sa mata. Hindi ko alam kung puyat siya dahil sa trabaho, o dahil sa gabing iyon—sa halik na halos hindi na scripted, sa selos na hindi na itinatanggi.

“Ready ka na?” tanong niya, dahan-dahan ang lakad palapit sa akin.

“Handa akong magsinungaling,” matigas kong sagot, pero hindi ko maitago ang kirot sa tono ko.

Tumigil siya sa likod ko. Tumingin sa repleksyon ko sa salamin. Ang lalim ng titig niya—parang binabasa niya ang laman ng puso ko.

“Hindi mo kailangang magsinungaling ngayon,” mahina niyang sabi. “Dahil kahit wala tayong pirma sa simbahan, meron nang nangyayaring totoo sa pagitan natin, ‘di ba?”

Napapikit ako. Huwag mo akong paaasahin, Alaric. Dahil sa dami ng kasinungalingan, ang huling bagay na gusto kong maranasan ay ang umasa… at masaktan.

Pero heto ako—nakaupo, naka-make up, nakaayos… at handa na ring mahulog nang tuluyan.

At sa puntong iyon, alam kong mas delikado na ang laro.

Dahil hindi lang puso ko ang nakataya—pati na rin ang sarili kong pagkatao.