Chapter Six

AGAD na may kumislap na ideya sa isip ni Mickaela nang madaanan nila ang kaliwa’t kanang nagtitinda ng street foods. Mas lalo tuloy siyang nagutom dahil paborito niya ang ganoong klase ng pagkain.

“Sir, huwag na po kaya tayong maghanap ng sosyal na restaurant? Diyan na lang tayo kumain, oh!” sabay turo niya sa mga nagtitinda.

Binagalan nito ang pagpapatakbo ng sasakayan bago itinuon ang paningin sa itinuro niya.

Kumunot ang noo nito bago nag-aalinlangang sumagot.

“Ano bang klaseng kainan ‘yan? Masarap ba diyan? Paano tayo kakain diyan, eh, ni wala ngang upuan at lamesa.”

“Hindi lang masarap Sir, kundi sobrang sarap! Paborito ko ang mga ‘yan simula bata pa ‘ko! Kaya huwag ka nang mag-isip ng kung ano diyan. Halika na!”

Hindi na niya hinintay na sumagot ito, kusa na siyang bumaba ng sasakyan kaya wala itong nagawa kundi ang sumunod sa kanya.

Kumikislap ang mga mata niya sa lahat nang nadadaanang mga iba’t ibang klase ng pagkain. Nandoon lahat ng paborito niya; kikiam, fishball, isaw, inihaw na manok at marami pang iba. Hindi niya alam kung alin sa mga ito ang bibilhin niya.

Bigla tuloy nawala ang sigla sa mukha niya nang maalalang kailangan pala niyang magtipid para makaipon. Balak kasi niyang mag-aral ulit.

“Oh, akala ko ba masarap dito? Paborito mo? Bakit parang hindi ka naman masaya?”

Pukaw sa kanya ng binata na nananatiling nakasunod sa kanya at hindi alintana ang kaliwa’t kanang usok na pumupunta sa direksyon nito mula sa mga iniihaw.

“Ah, wala po Sir, may naalala lang po kasi ako. Ikaw Sir, alin ba ang gusto mo diyan?” kunwari’y tanong niya ito.

Napakagat labi tuloy siya dahil sa hiya. Masyado sigurong halata ang reaksyon niya kaya napansin nito.

“Actually, hindi ako familiar sa mga pagkain na ‘yan, kaya kung ano ‘yong gusto mo, iyon na rin iyong akin.”

Napatapik siya sa noo pagkatapos nitong magsalita. Bakit ba hindi niya naisip na mayaman ito kaya malamang, wala itong alam sa ganitong lugar at klase ng mga pagkain. Pambihira! Hindi na lang siya umimik. Um-order na lang siya para makaalis na agad sila.

“Ate, dalawa nga pong kikiam at fishball na tig be-bente at saka dalawang inihaw na manok.”

Pagkakuha niya ng pagkain ay agad siyang luminga-linga para humanap nang pwedeng mapagpwestuhan. Nakakita siya ng bakanteng upuan sa malapit na parke kaya agad niyang niyaya ang binata para doon kumain.

“Sir, halika, doon tayo sa may park, doon sa may bakanteng upuan. Doon na lang natin ito kainin.”

Sumunod naman ito sa kanya. Pagkaupo nila ay agad niyang iniabot ang pagkaing para rito.

“Sir oh, ito ‘yong sa ‘yo. Kainin mo na habang mainit pa, kasi kapag lumamig na hindi na siya masarap at matigas na rin siyang nguyain.”

Agad naman nitong kinuha ang iniabot niya pero hindi muna ito kumain. Hindi niya alam kung ano ang nasa isip nito. Mahirap basahin ang mga galaw at reaksyon nito, hindi tulad niya.

“Sir, hindi niyo po ba gusto ang pagkain? Pasensya ka na, ha? Hindi ko naisip na hindi niyo pala alam ang ganitong klase ng pagkain. Dinala pa kita rito sa mausok at mabahong lugar. Sarili ko lang ang inisip ko. Halika na,Sir? Hanap na tayo ng restaurant na makakainan para makakain ka na rin.”

“Ano ka ba, okay lang ako. Bakit mo ba iniisip kung ano ang pwede kong sabihin? Naisip ko lang kasi, sa ganito kakunting pagkain, dinner mo na ‘to at mabubusog ka na rito? Ni wala kang kanin at gulay.”

Sa wakas ay kumain na rin ito. Wala naman siyang nakikitang ibang reaksyon. Napatango-tango lang ito habang ngumunguya.

“Not bad, huh. Masarap. No wonder kung bakit ka nahuhumaling sa mga pagkain na ganito.”

“Oh, ‘di ba sabi ko sa ‘yo masarap, eh! Kailangang maubos mo ‘yan Sir, ha? Sayang nang ipinambili ko diyan,” sambit niya rito sa pagitan nang pagnguya.

“Oo naman, kulang pa nga ito, eh. Gusto mo order pa tayo?”

Namilog ang mga mata niya sa sinabi nito. Hindi siya makapaniwala na magugustuhan nito ang mga pagkaing gusto niya.

“Oo Sir, sige. Kaso parang kulang na ang pera ko Sir, eh. Pwede utang? Ikaltas niyo na lang po sa sasahurin ko ngayong katapusan.”

“Ano ka ba! Huwag mo ngang isipin ‘yan. Ako na ang bahala. Dito ka na lang, ako na lang ang bibili, hintayin mo na lang ako rito.”

Hindi na niya nakuhang sumagot dahil agad din itong tumalikod. Tanaw naman niya ito dahil nakaharap ang kinauupuan niya sa mga nagtitinda. Napansin niyang parang ang daming nagsilapitang tindera sa binata at halos abot tainga ang ngiti. Pati mga bumibili ay ganoon din.

Halos hindi na niya ito matanaw sa dami ng babaeng lumapit dito. Hindi niya alam kung bakit siya nakaramdam ng kaba kaya dali-dali niya itong pinuntahan at hinawi ang mga babaeng nakapaligid dito.

“Excuse me po! Padaan!”

Nang sa wakas ay makalapit na siya rito ay agad niya itong hinawakan sa kamay at hinila palayo sa mga nagkakagulong kababaihan.

“Sir naman! Pinakaba niyo ako,eh. Akala ko kung ano na ang ginagawa sa ‘yo ng mga babaeng ‘yon. Ano bang nangyari?”

“Ewan ko. Bigla na lang sila sa ‘kin nagsilapitan. Sigurado ako, nagwapuhan sa ‘kin ang mga ‘yon.”

Hindi niya alam kung seryoso ba ito o nagbibiro.

“Yuck! Kapal, ah! Eh, bakit ako, hindi naman ako ganyan sa ‘yo? Oo gwapo ka, pero ang o-OA naman nila para palibutan ka. Tsk. Sayang, wala ka tuloy nabili,” nakabusangot siya habang nagsasalita.

“Sige ganito na lang, mamasyal tayo roon sa may tabing dagat. Mukhang kaunti lang ang tao, oh.

” Mabuti pa nga. Magsuot ka ng sombrero para wala nang makakita ng ‘kagwapuhan’ mo. Baka mamaya masundan pa nila tayo at palibutan ka na naman,” masungit niyang sambit dito.

Hinubad niya ang suot na sumbrero at ipinatong sa ulo nito. Nakakaramdam siya ng inis dahil sa nangyari. Parang gustong-gusto kasi nito ang nangyari kanina. Ayaw niyang may ibang lumalapit dito at mas lalong ayaw niyang may nakakaagaw sa atensyon nito.

Hindi tuloy niya maiwasang masungitan ito. Nawawala sa isip niya na boss niya ito at kailangang irespeto.