Chapter Five

HINDI makapaniwala si Michaela na magiging magkaibigan at malapit sila sa isa’t isa ng kanyang boss na si Jacob. Hindi naman pala talaga masama ang ugali nito katulad nang iniisip niya. Sadyang iyon lang ang naging tingin niya rito katulad nang tingin nito sa kanya nang una silang magkita.

Halos araw-araw ay inihahatid na siya nito sa kanyang tinutulayang staff house at kung minsan naman, ay dinadaanan na rin siya nito sa umaga para sabay silang pumasok sa restaurant. Hindi tuloy niya maiwasang makaramdam nang kaunting pag-asa na baka may nararamdaman din ito sa kanya. Na baka pareho sila nang nararamdaman sa isa’t isa.

Malapit nang matapos ang kanyang shift at ilang minuto na lang ay out niya na, pero wala pa ang kanyang magiging kapalitan kaya hindi siya pwedeng basta na lang umuwi lalo’t napakaraming customer. Sa waitress siya napiling i-assign ng manager dahil ito ang pinaka kailangan sa restaurant.

Mag-a-alas siyete na nang dumating ang kanyang kapalitan na babae. Dapat ay hanggang alas singko lang siya dahil eight to five ang regular na oras niya sa pagpasok. Humahangos pa ito at halatang nagmamadali. Agad siya nitong nilapitan habang hinihintay ang cook na matapos sa pagluluto nang ise-serve niyang pagkain.

“Micah, pasensya ka na ha, nagkaroon kasi ng emergency sa bahay. Si nanay kasi, inatake na naman ng asthma kaya isinugod namin sa hospital kaya na-late ako sa pagpasok. Pwede ka namang magpa-late bukas para mabayaran ko ‘yong oras na kulang ko sa ‘yo.”

“Ano ka ba, Claire. Okay lang ‘yon, hindi na kailangan. Naiintindihan ko ang nangyari sa nanay mo. Mabuti nga at nakapasok ka pa. sigurado ka bang mag du-duty ka ngayon?”

“Oo, kailangan eh. Nandoon naman si papa at ang kapatid ko. Kailangan kong pumasok para may maipandagdag kami sa bayarin sa hospital. Pasensya ka na talaga. Hayaan mo, baka makabawi ako sa ‘yo sa ibang paraan.”

“Mabuti na lang pala at naisipan mong umuwi kanina. Basta okay lang sa ‘kin ‘yon. Huwag mo nang isipin. Pagka-serve ko nito ay uuwi na rin ako. Ikaw na ang bahala rito.”

“Oo, sige. Magpapalit lang ako ng uniform.”

Ilang saglit pa ay natapos na rin ang cook sa pagluluto. Agad niya naman itong dinala sa naghihintay na customer. Kailangan niyang magmadali dahil nakakahiya naman sa boss niya na paghintayin ito sa labas. Siguradong kanina pa ito naghihintay sa kanya.

NANGANGALAY na ang dalawang binti ni Jacob sa halos dalawang oras na pagtayo habang hinihintay si Michaela. Nagtataka siya kung bakit hindi pa ito lumalabas. Papasok na sana siya sa restaurant nang mamataan niyang palabas na ito. Hinintay niyang makalapit ito bago niya ito tinanong.

“Bakit parang sumobra ka yata sa oras nang duty mo? Nag request ka ba ng over time?” tanong niya rito sa mahinahong tinig.

“Hindi po, Sir. Kanina ka pa po ba naghihintay dito? Pasensya ka na ha. Kasi Sir, ‘yong kapalitan ko, si Claire, nagkaroon daw kasi ng emergency sa bahay nila. Isinugod daw sa hospital ‘yong nanay niya, kaya siya na-late sa pagpasok kaya late na rin akong nakalabas ngayon. Nakakaawa nga, eh.”

Mukhang pati ang dalaga ay apektado rin sa nangyari sa nanay ng kapalitan. Pansin ni Jacob ang kalungkutan sa mukha nito, at ‘yon ang hindi niya kayang tiisin, ang makita itong malungkot at namomroblema kaya nag-isip siya nang paraan kung paano mawawala ang pag-aalala ng dalaga.

“Hayaan mo, bukas ipapatawag ko siya sa opisina para personal ko siyang makausap. Tatanungin ko siya kung ano ba ang pwede kong maitulong sa kanya. Kaya huwag ka nang mag-alala, magiging okay din ang lahat sa kanya.”

Dahil doon ay biglang lumiwanag ang kanina’y malungkot at makulimlim nitong mukha. Nakangiti na rin ito, at ito ang gusto niyang nakikita sa tuwing magkasama sila.

“Ta-talaga, Sir? Aba! Napakabait niyo talaga! Gwapo na mabait pa. Nasa ‘yo na talaga ang lahat!” bulalas nito at bahagya pang nakamulagat ang dalawang mata.

Pero maya-maya ay na-realize siguro nito ang sinabi kaya napatakip ito ng bibig. Ngunit huli na dahil malinaw na malinaw sa kanyang pandinig ang bawat katagang sinambit nito. Hindi siya makapaniwala na napapansin pala nito ang mga katangian niya.

Ilang minuto ring hindi nakaimik ang dalaga dahil siguro sa pagkapahiya. Kaya para mawala ang awkwardness sa pagitan nila ay siya na ang unang nagsalita.

“Hmmm. Ahm, diretso na ba tayo uuwi, o mamasyal muna tayo? Ano ba sa palagay mo ang magandang gawin? Mamasyal, kumain sa labas or somewhere else?”

“Ahm, ako po ang mag de-decide, Sir?” sabay turo nito sa sarili.

“Oo, kaya nga ikaw ang tinatanong ko, eh.” nakangiti niyang tugon dito.

“Ano kaya Sir kung, kumain muna tayo at saka tayo mamasyal? Para may energy tayo. Anong oras na po kasi, nagugutom na rin po ako.”

“O siya, sige, tara na.” iminuwestra niya ang kamay sa pinto ng sasakyan.

Kumunot naman ang noo ng dalaga sa sinabi niya. May mali ba sa sinabi niya?

“Sir, sabi ko, kakain muna tayo.” Nakalabi nitong turan. Halata ang pagkayamot sa mukha.

“Kaya nga, kakain muna tayo. Kaya sumakay ka na at hahanap pa tayo nang makakainan.”

“Bakit pa po tayo hahanap eh, andito na sa tapat natin ‘tong restaurant mo? Wala naman siguro ‘tong pinagkaiba sa ibang restaurant?”

“Ano ka ba, mas magandang sa iba na lang tayo. Hindi ka pa ba nagsasawa rito? Halos araw-araw kang nandito at walong oras na nag se-serve sa mga customer.”

“Sabagay, may point ka, Sir.” Kibit-balikat nitong tugon.

Sa wakas ay nagkasundo rin sila nang desisyon. Hindi pala talaga gano’n kadali manuyo ng babae. At lalong hindi madali ang manligaw. At sa tingin niya, maraming oras at panahon pa ang kailangan niyang ilaan sa dalaga para makuha ang tiwala at pagmamahal nito.

Pero ang tanong, gano’n din ba kaya ang nararamdaman nito para sa kanya o isang kaibigan lang? Pero kahit alin pa man sa dalawa ang nararamdaman ng dalaga, hindi siya susuko. Gagawin niya ang lahat para makuha ang atensyon at pagmamahal nito. At kapag dumating ang panahon na ‘yon, siya na siguro ang pinakamasayang lalaki sa buong mundo.