Chapter 4

“Meron pa pala, huwag mong kakalimutang painumin siya ng vitamins niya two times a day tuwing umaga at gabi, tsaka ibigay mo kung ano ang gusto niya at baka magwala pa 'yon pag hindi mo ibigay. Mag-iingat ka rin sa batang iyon dahil marami na ang naging nanny niyan na hindi nagtatagal dahil pinapahirapan niya ang mga ito,” sabi pa ni Manang na tinanguan ko lang. Wala nang atrasan ito, nandito na ako eh.

“Noted po, Manang, pero tanong ko lang po, saan ang magiging kwarto ko po?” tanong ko.

“Ayy, oo nga pala, Marie, ihatid mo siya sa katapat ng kwarto ni Young Master, doon ang magiging kwarto niya, at para makapagpahinga na rin siya,” sabi ni Manang Fe.

“Sige po, Manang,” sabi ni Ate Marie, tsaka niya ako hinila palabas ng kusina. Mula dito, tanaw ko sila Boss na seryosong nag-uusap habang may kinakain ang mga kaharap niya, maliban lang sa isa na hindi nakikinig at nakafocus lang sa kinakain niya.

“Tomorrow is your first day, for now rest first,” malamig na sabi ni Boss nang makalapit kami sa gawi nila.

“Noted, Boss,” sabi ko at nag-salute pa at nginitian siya ng matamis. Nakatingin lang siya sa akin ng walang emosyon, hindi ko na lang pinansin 'yon.

“Yieee, mas lalo kang gumanda, Miss Ganda, pag nakangiti,” sabi no'ng naka-green Jersey—ang sabi ni Ate Marie, Tyrone ang pangalan nito—habang may kinakaing gummy bears? Teka, saan galing 'yong gummy bears na kinakain niya eh wala naman siyang dala kanina… unless…..

“Saan mo nakuha ang gummy bears na iyan? Wala ka naman niyan kanina ah?” takang tanong ko, pero V, mayaman sila kaya posible 'yang iniisip mo!

“Ah, eto ba, Miss Ganda? Hehehe, kinuha ko diyan sa bag mo, pati rin 'yong kinakain nila Vincent,” nakangiti niyang sabi kaya gulat akong napatingin sa kaniya at sa tatlo.

“An…ong…….”

'Yan na lang ang nasabi ko nang makitang ubos na 'yong pinabaon ni Nanay sa akin na kakanin. Langya ang mga ito! Ni hindi ko nga kinain sa biyahe kasi gusto kong kainin mamayang hapon tapos ngayon? Ubos na?

Tsaka hindi ko naman sila kilala para pakialaman ang gamit ko. Nanahimik na lang ako, at binalingan si Ate Marie.

“Ate, hatid mo na ako,” sabi ko kay Ate Marie na nakapagpabalik sa sarili niya. Tulala kasi siya, ewan kung bakit.

“A-ahh, sige, sir, hatid ko lang po si V,” paalam ni Ate Marie na agad tinanguan ni Boss. Yumuko pa si Ate ng kaunti tsaka niya ako hinila. Napabuntong hininga na lang ako at sumabay sa lakad niya.

“Ayos ka lang ba, V?” tanong ni Ate Marie.

“Opo, Ate. Hindi ko lang nagustuhan 'yong ginawa nila. Ngayon ko nga lang sila nakilala pero pinakialaman na nila 'yong bag ko ng hindi man lang nagpapaalam sa akin,” sabi ko habang naglalakad kami paakyat ng hagdan.

“Pasensya ka na, V, ganyan talaga 'yang mga kaibigan ni Sir. Feeling close, pero mababait naman sila pag makilala mo na sila ng lubusan,” sabi ni Ate Marie. Tumango na lang ako.

Wala nang may nagsalita sa amin hanggang sa nakarating kami sa third floor.

“Hhaahhh! Kapagod talaga kakaakyat dito—teka…. Ako hingal na hingal tapos ikaw kalmado lang?”

Natawa na lang ako sa sinabi niya. May bundok sa amin kaya sanay na akong umakyat, tsaka hagdan lang ito, hindi nakakapagod. Mas nakakapagod pa rito 'yong bundok.

“Ayy, oo nga pala, ito 'yong kwarto ni Young Master, kaya ito 'yong magiging kwarto mo, V,” sabi ni Ate Marie sabay turo sa half gray and half blue na pintuan na kwarto raw ni Baby Boy at sa katapat naman ay kulay Violet na pintuan, hahahah. Sakto sa pangalan ko 'yong kulay ng pintuan ng magiging kwarto ko raw.

“Oh siya, sige, maiwan na muna kita, V, para makapagpahinga ka. Tatawagin na lang kita mamaya pag tanghalian na,” sabi ni Ate Marie.

Tinanguan ko siya bago sumagot.

“Sige, salamat,” sabi ko.

Nang makaalis na siya, naisipan ko nang pumasok sa magiging kwarto ko. Binuksan ko ng dahan-dahan 'yong pinto at pumasok sa loob. Sinara ko muna ito bago nilibot ang paningin sa loob ng kwarto.

Ang ganda naman ng kwartong ito.

Lahat ng gamit dito ay kulay violet, 'yong wall naman ay kulay puti. May flatscreen at sofa, study table, queen-size bed, malaking walk-in closet na kulay violet din. Lumapit ako sa may malaking kurtina na kulay violet, nang hawiin ko iyon ay may glass-sliding door. Isa pala itong veranda. May glass table sa labas at may apat na sofa na kulay violet din, may nakapatong na kulay violet na vase na may bulaklak na kulay violet.

“Wow!! Sobrang ganda naman ng kwartong ito! Parang pinaghandaan lang. Iyon bang parang alam nilang ngayon ako darating kaya inayos ang kwarto, at talagang nasaktuhan na favorite color ko pa,”

Hindi ko talaga maiwasang hindi mamangha, ang ganda talaga ng kwarto. Ganito din kaya ang kwarto ng dating mga babysitter? Siguro magtatagal at enjoy na enjoy silang mananatili rito kapag ganito ang kwarto tapos ang aalagaan ay sobrang bait…. Nilagay ko sa sofa 'yong bag ko at patakbong tinungo 'yong kama sabay palundag na dumapa.

“Ang lambot naman,” nakapikit kong sabi habang dinadama ang kalambutan ng kama. Tumihaya ako ng higa, pagtingin ko sa taas…..

“Ohh myyy!!! Meron ding chandelier??”

Grabe naman 'tong kwarto ko, pang-guest ata ito eh. Gano ba ako ka-special para bigyan ng kwartong sobrang ganda?

Umupo ako sa pagkakakahiga, sabay buntong hininga.

Maganda nga itong kwarto ko, pero ano kaya ang magiging buhay ko dito?

Paano kaya kung tutuhanin ni Baby Boy ang sinabi niya kanina?

Parang sinasabi niyang gagawin niyang miserable ang buhay ko sa pananatili rito…

Hayy nako! V naman! Natutukan ka lang ng baril kanina, parang na b*bo ka na ngayon!

Living Hell nga kaya miserable talaga!

Nakooo, wag naman sana......

Pero…

Mukhang mabait naman siyang bata. Baka may pinagdadaanan kaya ganoon.

Sa pagkakaalam ko kasi, ang mga bata nagiging agresibo pag hindi nila nakukuha ang kanilang gusto, material na bagay man 'yan o hindi.

Pero sa nakikita ko kay baby boy, ang pag-aaruga ng magulang ang kailangan niya, hindi pag-aaruga ng ibang tao.