Kabanata 4

Sa isang pribadong nursing home sa Hong Kong, nakatayo si Damon sa harap ng kwarto ng kanyang ina. Nakatigil ang kanyang mga daliri sa ere, tila ba nag-aalangan kung kakatok ba o hindi. Limang taon na ang lumipas—at sa dami ng beses niyang inisip ang muling pagkikita nila, ni minsan ay hindi niya naisip na ganito ang magiging tagpo.

Biglang bumukas ang pinto mula sa loob. Isang nurse ang lumabas, tulak-tulak ang isang medicine cart. Sandaling natigilan ito nang makita siya.

“You are…” tanong nito, bahagyang naguguluhan.

“My son.” Isang mahina pero malinaw na boses ng babae ang nagmula sa loob ng silid. “Let him in.”

Huminga nang malalim si Damon bago tuluyang pumasok. Ang babaeng nakahiga sa kama ay tila mas tumanda at lalong nangayayat, pero ang mga mata nito’y nanatiling matalim, parang agila. Nasa kamay nito ang isang financial newspaper—naka-front page ang litrato ni Damon sa harap ng Regional Trial Court.

“Mom…” bahagyang paos ang kanyang boses.

Ibinaling ng kanyang ina ang tingin sa kanya, ibinaba ang diyaryo, saka siya tiningnan mula ulo hanggang paa. “You’ve become thinner... and darker.” Maikli pero direktang obserbasyon, tapos itinuro niya ang upuan sa tabi ng kama. “Sit down, Mr. Salvatore.”

Napangiwi si Damon sa pagtawag nito sa kanya ng gano’n, pero hindi na siya kumibo. Umupo siya sa tabi ng kama at napatingin sa maliit na photo frame sa bedside table—isang larawang kuha noong bata pa siya, magka-akbay silang mag-ina sa isang amusement park.

“Tapos na ang Montreal family?” diretsong tanong ng ina.

“Yeah,” maikling tugon niya.

“What about the girl?”

Napatingala si Damon. “You know?”

“Do you really think hindi kita binantayan these past five years?” sarkastikong ngiti ang ibinigay ng kanyang ina. “Every month, may nagpapadala sa akin ng mga litrato mo, updates sa buhay mo. I saw everything—how you delivered food, how customers insulted you, how you lived in that disgusting apartment na punô ng ipis...” Dito na bahagyang nanginginig ang kanyang tinig. “Alam mo bang sobra akong nasaktan sa bawat litratong natatanggap ko?”

Mahigpit na pinisil ni Damon ang mga kamao. “I chose this path, Mom. Ako ang may gusto nito.”

“To find a woman who isn’t after your money?” Umiling ang ginang. “Silly child... walang pagmamahal na walang dahilan. Kahit hindi siya pera ang habol niya, she could still be after your looks, your kindness, your potential. Pure love? It’s just a beautiful lie we tell ourselves para lang masabing may pinaghuhugutan ang lahat.”

Hindi siya sumagot. Hindi na rin niya kayang magpaliwanag.

“Your father believed in that once.” Biglang lumalim ang boses ng kanyang ina. “That’s why he married your mother... a restaurant waitress.”

Mabilis siyang napatingin sa ina. “What?”

“Akala mo ba basta na lang bumagsak mula sa langit ang Salvatore family?” mapait ang ngiti ng kanyang ina. “Your grandfather was the rubber king of Southeast Asia. Pero ang tatay mo? He ran away to the Philippines for what he thought was true love. Tinago ang pagkatao niya, nagsimula sa wala. Pero nung nagkasakit ang lolo mo, napilitan siyang bumalik para manahin ang negosyo. Kasama ang nanay mo. Alam mo kung anong ending? Hindi tumagal. In less than three years, she walked away with a ten million breakup f*e. Hindi niya kinaya ang buhay ng mayaman.”

Parang kidlat na tumama ang mga salitang ‘yon kay Damon. Ni minsan, hindi ‘yon ikinuwento sa kanya ng ama.

“That’s why your father was against your ‘playing poor’ scheme,” patuloy ng ina. “He knew. Because he experienced it. Alam niya how fragile human nature is.”

Tumahimik ang buong silid. Ilang minuto ang lumipas bago siya muling nakapagsalita.

“Did you hate Dad?”

“I did,” sagot ng kanyang ina nang walang pag-aalinlangan. “Pero in time, I realized... the most luxurious thing in this world isn’t wealth—it’s sincerity. Pero tandaan mo, sincerity always comes with a price.”

Inilabas ng ina ang isang envelope mula sa ilalim ng unan. “Take a look. Nandito ang kinaroroonan ng babae this past week.”

Kinuha niya ito. Sa loob, may sunod-sunod na mga litrato—si Lilly, pinipigilan ng mga bodyguards sa harap ng Montreal villa... umiiyak sa harap ng bangko... palakad-lakad sa dati nilang inuupahang komunidad...

“She came to see you a hundred times,” wika ng ina sa kalmadong tinig. “The last time was yesterday. She took sleeping pills. Mabuti na lang may nakakita agad sa kanya.”

Nahulog ang larawan mula sa kanyang kamay. Sunod-sunod ang pasok ng alaala sa isip niya—ang bawat sabaw na ipinagluto siya ni Lilly, ang mga gabing binantayan siya habang may lagnat, ang huling beses na inakap siya nito habang nakaupo sa kandungan ni Zeus...

“What do you want me to do?” garalgal ang kanyang tinig.

“It’s not about what I want,” ani ng ina. “It’s about what you want. How long will revenge satisfy you? Can broken trust ever be restored? Only you can answer that, Damon.”

Tumayo siya at lumapit sa bintana. Ilang sandali pa, bumulong siya, “I booked a flight back home tonight.”

Tumango lang ang kanyang ina, tila ba inaasahan na niya ang desisyong ‘yon. “Go ahead. Anuman ang piliin mong gawin, you will always be the pride of the Salvatore family.”

***

Kinagabihan, lumapag ang private plane ni Damon sa International Airport. Pagbukas pa lang ng cellphone niya, sabay-sabay na pumasok ang dose-dosenang missed calls at unread messages. Nasa pinakataas ang kay Uncle Felipe.

“Damon, Miss Lilly is in the hospital. Her condition is not good.”

Matagal niyang tinitigan ang mensahe bago sumagot: “Arrange a car. I’ll go take a look.”

Samantala, sa isang high-end na club sa kabilang bahagi ng lungsod, ilang anak-mayaman ang nag-iinuman sa isang VIP room. Si Zeus, halatang matagal nang hindi nag-aayos, may makapal nang balbas at malayo na sa dating kaakit-akit na itsura.

“Zeus, don’t take it too hard,” ani ng isang binatang may blondeng buhok, iniaabot ang wine glass. “Si Damon, businessman lang ‘yan. How can he compete with the Whiteford family?”

“Exactly,” sabat ng isa pa. “Jordan's dad is a high-ranking government official. Isang kibot lang niya, tapos agad si Damon.”

Tahimik lang si Jordan Whiteford habang iniikot ang red wine sa kanyang baso. Siya ang pinakamaimpluwensyang anak-mayaman sa grupo, anak ng deputy minister ng isang makapangyarihang departamento.

Kumapit si Zeus sa kanya na parang nalulunod sa sariling desperasyon. “Jordan, help me. I’ll give you twenty percent ng natitirang assets ng Montreal family.”

Ngumiti si Jordan at tumingin sa kanya. “I heard maganda raw ‘yung ex-wife ni Damon?”

Saglit na natigilan si Zeus bago natauhan. “Si Lilly? She is. But now she’s...”

“I’m not interested in second-hand goods,” mabilis na sabat ni Jordan. “Pero ‘di ba may pinsan si Damon na nag-aaral sa Canada?”

Biglang natahimik ang buong room. Alam ng lahat—hindi pera ang habol ni Jordan. Gusto niyang saktan si Damon. Sa mas personal na paraan.

“This…” nag-aalangan si Zeus. “The little princess of the Salvatore family isn’t someone you mess with. Her grandfather is—”

“I know exactly who her grandfather is.” Isang ngising may bahid ng kasamaan ang sumilay sa labi ni Jordan. “That’s what makes it fun.”

Dinukot niya ang cellphone at may tinawagan. “Uncle Leo, pa-check naman ng background ng isang tao—pinsan ni Damon. I need everything.” Pagkababa ng tawag, ngumisi siya sa grupo. “Akala niya, winning Montreal’s assets makes him powerful? I’ll show him how real power works. Businessmen like him? Just fat sheep waiting to be butchered.”

Habang iniisip ng iba kung paano siya pababagsakin, si Damon ay tahimik nang nakatayo sa labas ng hospital ward. Sa loob, sa kabila ng salamin, nakita niyang nakahiga si Lilly—maputla, may benda ang pulso, at tila lantang-lanta.

Habang pinapalitan ng nurse ang dressing, tinanong ito, “Ms. Ybañez, are you still unwilling to contact your family?”

Umiling lang si Lilly, mahina ang tinig. “I have no family left.”

Napakuyom ang kamay ni Damon.

Naalala niya—ulila na si Lilly. Tinapos ang pag-aaral sa scholarships at part-time jobs. Noong ikinasal sila, isang beses lang itong nagsabi.

“You are my only family.”