Kabanata 3

Alas-siyete ng umaga, sa pinakataas na palapag ng Salvatore's Building. Malakas ang ihip ng hangin mula sa helicopter, at nagulo nito ang kwelyo ng suot ni Damon. Naka-itim siyang suit na tailor-made, at sa kanyang kwelyo ay may collar pin na tila simpleng bakal pero sa totoo’y may inlay ng black diamonds—isang bagay na pinili niyang isuot para sa araw na ito.

“Damon, lahat ng inutos mo, naihanda na,” anunsiyo ni Uncle Felipe sa gitna ng ingay ng rotor blades habang iniaabot ang tablet. “Naglabas ng profit warning ang Montreal Real Estate bago magbukas ang market ngayong umaga. Expected na babagsak ang stock price.”

Sinilip ni Damon ang screen at tumango. Isinuot niya ang headphones, at agad namang lumipad ang helicopter patungong Regional Trial Court. Mula sa itaas, mistulang chessboard ang buong siyudad—at sa wakas, hindi na siya piyesa sa laro kundi isa nang ganap na chess player.

Alas-otso'y singko, nagsimula nang magtipon ang mga media sa harap ng korte. Kagabi, may anonymous source na nagsabing magpapatawag ng press conference ang head ng Salvatore’s International. Wala pa ring kumpirmadong detalye, pero naamoy na ng media ang posibilidad ng isang malaking balita.

Nang lumitaw ang helicopter sa himpapawid, nagkagulo ang mga tao. Nasa hagdan sina Lilly at Zeus, parehong maputla ang mukha. Abalang-abala si Zeus sa pagtawag, halatang kinokontak ang ama niya.

“What the hell does this lunatic want to do?!” sigaw ni Zeus sa telepono. “Bagsak na ang stocks natin!”

Nakatingin si Lilly sa helicopter habang dahan-dahang bumababa ito. Nakapulupot ang mga daliri niya sa laylayan ng puting damit na suot—ang parehong damit na sinuot niya noong kasal nila limang taon na ang nakalipas. Ngunit ngayon, masikip na ito sa baywang.

Bumukas ang hatch ng helicopter at bumaba si Damon. Sa ilalim ng araw, para siyang espadang bagong hubad mula sa lalagyan—matulis, matalim. Nag-unahan ang mga reporter sa paglapit, sabay-sabay ang pagflash ng mga kamera.

“Mr. Salvatore! Totoo po bang bibilhin ninyo ang Montreal Real Estate?”

“What’s your relationship with Ms. Lilly?”

“It’s been said you hid your identity for five years. Why did you do that?”

Wala siyang pinansin. Dire-diretso ang lakad niya papunta kina Lilly at Zeus. Nang makalapit siya, kusa itong umatras ng kalahating hakbang.

“Nakipag-ugnayan na si Dad sa mayor!” pasigaw na sabi ni Zeus na nanginginig pa ang tono.

Ni hindi siya nilingon ni Damon. Diretsong napako ang tingin niya kay Lilly. “You can't keep this dress.”

Nanginginig ang labi ni Lilly. “Damon… can we talk? Just the two of us?”

“Talk about what?” mapait ang tawa ni Damon. “About how you climbed into Zeus’s bed on our anniversary? Or how you filed for annulment just for twenty thousand?”

Biglang sumugod si Zeus. “That’s enough! Just because you have money doesn’t mean you can act like a god! Let me tell you, in the Residential Development Project—”

“Residential Development Project?” Lumingon si Damon at sa unang pagkakataon tiningnan si Zeus, malamig ang mata. “Ito ba ‘yung lupa na ‘to?” Hinugot niya ang isang dokumento mula sa kanyang bulsa. “As of midnight kahapon, officially nang nailipat ito sa Salvatore Group.”

Agad hinablot ni Zeus ang papel. Nanlaki ang mata niya. “Impossible! ‘Yung lupa na ‘yon ay—”

“Galing pa sa tatay mo ang 500 million na pangareglo, ‘di ba?” bumulong si Damon sa tenga ni Zeus, sapat para sila lang ang makarinig. “Pakisabi sa tatay mong si Deputy Director Carlo… may inspection ngayong umaga.”

Sa puntong iyon, biglang huminto sa gilid ang isang itim na Mercedes-Benz. Mabilis na bumaba si Carlo Montreal. Gusot ang buhok, at bakas sa mukha ang pagpa-panic.

“Boss Damon! Boss Damon, please!” halos takbo na ang lakad niya. “This is a misunderstanding! My son is young and reckless. You are a man of reason…”

Taas-kilay lang siyang tiningnan ni Damon. “Mr. Montreal, your son offered me twenty thousand as a breakup f*e.” Lumingon siya sa assistant. “Anong market value ng Montreal Real Estate ngayon?”

Sumagot ang assistant: “Limit down po ang stock price ngayong umaga. Current valuation is at 3 billion.”

“Did you hear that, Mr. Montreal?” ngumisi si Damon. “Your whole company is worth my breakup money.”

Namasa ang noo ni Carlo sa malamig na pawis. “Boss Damon, willing kaming magbayad ng damages. Basta itigil mo lang ang short selling…”

“Dad?!” sigaw ni Zeus, gulat na gulat. “Why are you begging him?! The Montreal name—”

Sinampal siya ni Carlo sa harap ng lahat. “Do you have any idea what mess you've created?” Tumingin siya kay Damon, halos nakaluhod na, “Mr. Salvatore… please name your price.”

Tumingin sa relo si Damon. “Ten o’clock. Maglalabas ng takeover offer ang Salvatore’s: fifty pesos per share. That’s 65% less than yesterday’s closing.” Saglit siyang tumigil. “This is your only chance.”

“You’re robbing us!” sigaw ni Zeus.

“No. This is retribution.” Tumingin siya kay Lilly. “You once told me that poor people should accept their fate.”

Halos lumuhod si Carlo sa bigat ng kahihiyan. “Mr. Salvatore, please…”

“May five minutes pa kayo,” sagot ni Damon habang naglakad paakyat sa harap ng korte. Muling naglapitan ang media. Tinaas niya ang kamay para sa katahimikan.

“I called this press conference to announce three things,” malakas at malinaw ang boses niya. “Una, Salvatore International will fully acquire Montreal Real Estate for fifty pesos per share.”

Nagkagulo ang paligid. Sunod-sunod ang pagklik ng camera.

“Pangalawa, mag-i-invest ang Salvatore ng ten billion para i-redevelop ang Residential Area. Lahat ng maaapektuhan ay makakatanggap ng apat na beses ng market value bilang bayad.”

Halos mapasinghap ang mga reporter. Alam ni Carlo, tapos na ang laban nila.

“At pangatlo…” saglit na tumigil si Damon at tumingin kay Lilly. “I will personally donate ten billion pesos to Hope’s Haven Children Center. Five years ago, isang ulilang bata roon ang nagbigay sa akin ng huling init ng kabutihan.”

Parang tinamaan ng kidlat si Lilly. Hope’s Haven. Dati siyang volunteer doon. At doon nga niya unang nakilala si Damon—isang basang-basang delivery boy na may bitbit na pagkain.

“You…” nanginginig ang boses niya. “You’ve been lying to me since then?”

Tumitig si Damon sa kanya, punong-puno ng emosyon. “No. I really was a delivery boy. That was the first day of my fake life. And you were the first person who smiled at me.”

Parang kutsilyong tumusok sa puso ni Lilly ang bawat salita. Naalala niya ang eksenang iyon—ang pagbibigay niya ng mainit na tsaa kay Damon sa backyard ng orphanage habang umuulan.

“Damon…” humagulhol siya. “If I had known—”

“If you had known I was a Salvatore, you wouldn’t have cheated?” Mapait ang ngiti ni Damon. “That’s the thing, Lilly. You never loved me. You loved the money.” Tumalikod siya sa media. “This press conference is over.”

“Wait!” bigla siyang hinawakan ni Lilly. “Give me one chance! Please, I know I was wrong!”

Tumigil si Damon, pero hindi siya nilingon. “You know, in five years, I delivered takeout and got a hundred complaints. The worst was when a customer threw food at my face dahil late ako.” Dahan-dahan niyang inalis ang braso mula sa hawak nito. “Pero wala pang mas masakit kaysa makita kayong dalawa ni Zeus.”

Umalis ang helicopter. Naiwan si Lilly sa lupa, umiiyak. Lalapitan sana siya ni Zeus pero hinila siya ni Carlo.

“Hindi pa ba sapat ang gulong pinasok mo? Bumalik ka sa opisina. Ayusin mo ‘tong gulo mo.”

Kinahaponan, yumanig ang buong financial world. Hindi lang matagumpay na nabili ng Salvatore ang Montreal Real Estate, naglabas pa sila ng ebidensya ng bribery at tax evasion ng pamilyang Montreal. Na-seize ng korte ang mga luxury cars at yatch ni Zeus.

Sa gabi, nakatayo si Damon sa harap ng salamin sa pinakataas na palapag ng gusali, may hawak na baso ng whiskey. Tahimik na pumasok si Uncle Felipe.

“Tumawag ang matanda,” sabi nito. “Nakita niya na raw ang balita.”

“Ano’ng sabi niya?”

“Ang sabi niya…” saglit na nag-alinlangan si Uncle Felipe, “Anak ko’y lumaki na.”

Napangiti si Damon. Tumungga ng alak habang pinapanood ang pulang-pulang lungsod sa labas ng salamin. Sa wakas, naintindihan niya ang sinabi ng kanyang ama noon—hindi negosyo ang pinakamalupit na laro, kundi ang puso ng tao.

Nag-vibrate ang cellphone niya. Isang larawan mula sa unknown number. Nasa labas si Lilly ng dating apartment nila, may hawak na karton: “I would rather you stay poor—at least you were mine, Damon.”

Matagal niya itong tinitigan. Sa huli, pinindot niya ang delete.

Dinampot niya ang picture frame sa mesa—family photo nila ten years ago. Bata pa siya noon. Buo pa ang ngiti.

“Uncle Felipe,” bigla niyang sabi, “prepare the jet. I’m going to Hongkong tomorrow.”

“Sa wakas bibisitahin mo na ang matanda?” gulat na tanong nito.

“Yeah.” Hinaplos niya ang larawan. “Tell her… her son is finally back.”