PROLOGUE

“Itatakas na kita rito, Celine habang wala pa si Marco. Halika, aalalayan kita.”

Seryoso akong tumingin kay Leon habang nakaupo ako sa kama at yakap-yakap ko ang aking mga binti. Kanina pa ako umiiyak pagkatapos akong pagmalupitan ng ina ni Marco. Sa mga nakalipas na araw, palagi nalang ako ang napagbubuntunan nito tuwing galit siya kaya kitang-kita ang mga sugat at pasa na natatamo ko tuwing sasaktan ako nito.

Halos isang taon na rin akong nanatili sa kanilang poder at magmula noon, walang araw na hindi ako nakakaranas na pagsalitaan ng masasakit na salita at tratuhin na para bang isang alila na kailangang sumunod sa mga utos nila.

Hindi naman ako nakaranas ng ganito sa mga magulang ko. Kahit gaano kayaman ang pamilya namin, hindi naman ganito ang pakikitungo nila sa ibang tao. Nanggaling din ako sa isang mayamang pamilya. Kung tutuusin ay mas mayaman pa sa pamilya Madrigal. Mas malaki rin ang mansiyon na mayroon kami. Mas maraming katulong. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi nakakaranas na mapagbuhatan ng kamay ng aking mga magulang.

Muli kong iniangat ang aking tingin sa nag-iisang tao na may lakas ng loob na tumulong sa akin. Si Leon Dela Luna.

Matagal ko nang pinag-iisipan ang tungkol sa sinabi niya sa kaniyang plano na iligtas ako. Noong nakaraang linggo ay binanggit niya sa akin ang tungkol sa event na pupuntahan ng mga Madrigal sa kabilang bayan. Aalis ang buong pamilya sa mansiyon at ang tanging matitira lamang ay ang guwardiya at ang ilang katulong sa bahay na kagaya ko, nakakaranas din ng pagmamalupit sa pamilya Madrigal. Ang pamilyang ito ang pinaka-kinikilala ng mga tao sa bayang ito. Sila ang batas. Sila ang maaaring maghusga. Sa kanila lang naniniwala ang mga mamamayan sa kabila ng kasamaan ng pag-uugali ng bawat miyembro ng pamilya nito.

Walang puwedeng sumagot, umapila, at higit sa lahat, walang puwedeng bumastos sa kanila. Matagal ko ring natanggap sa aking sarili na matatagalan ako bago makaalis sa impyernong ito. Alam kong hindi magiging madali. Kaya noong lumapit si Leon sa akin para tulungan ako, hindi ko naiwasang magdalawang isip.

Sunod-sunod na pumasok sina Mara at Amy sa aking silid kasama ang guwardiya na si Mang Nestor. Bakas sa mga hitsura nito ang awa sa akin.

“Sige na, Ma’am Celine. Mabuti pa kung sumama nalang kayo kay Sir Leon para makalaya na kayo sa bahay na ito,” ani Amy.

Mabilis kong pinunasan ang aking mga luha at tumayo sa kama. Mabilis akong nagtungo sa dalawang kasambahay na naging kakampi ko na rin at karamay sa loob ng isang taon dito sa mansiyon.

“Kapag umalis ako, paano kayo? Siguradong sa inyo ibubunton ni Don Franco at Doña Helena ang galit nila.”

Lumapit ang guwardiya at humarap sa akin.

“Huwag po kayong mag-alala, Ma’am Celine. Ako na po ang bahala sa kanila. Gagawa nalang kami ng kuwento kung paano ka nakatakas nang hindi namin napapansin. Okay lang kami. Ang mahalaga ay makaalis na kayo rito.”

Bumaling ako kay Leon.

“Masisiguro mo bang magiging ligtas sila kapag umalis ako?” tanong ko na ang tinutukoy ay ang mga kasambahay at guwardiya.

Tumango si Leon.

“Huwag kang mag-alala, Celine. Kapag nakaranas pa sila ng hindi magandang trato sa mga Madrigal, ako na mismo ang kukuha sa kanila. Sa akin sila magta-trabaho.”

Malaki ang naging papel ni Leon sa buhay ko. Malaki ang naitulong niya para mapanatili kong maayos ang sarili ko habang nandito ako sa bahay na ito. Sa loob ng ilang buwan, siya ang nagsilbing liwanag sa madilim kong mundo.

Malaki ang nagawa kong pagkakamali dahil sa pagmamahal ko sa isang lalaki. Naniwala ako sa kaniyang mga pangako. At ang pinakamasakit sa lahat, dahil sa pagmamahal ko sa lalaking iyon ay nasira ang mga pangarap ko na binuo ko para sa aking sarili. At ngayong may pagkakataon na ako para umalis sa lugar na ito. Gagawin ko ang lahat para maibalik sa maayos na takbo ang buhay ko.

Mabilis akong kumilos. Nagpalit ako ng damit at kumuha ng malaking jacket na magsisilbing pangkubli ko para hindi ako makita ng mga tao habang sakay ng kotse palabas sa bayan ng Paso De Blas.

Bago ako umalis ay yumakap muna ako kina Amy at Mara. Hiningi ko rin ang numero ng telepono nito nang sa gayon ay matawagan ko sila kapag nakaalis na ako sa bayan na iyon.

“Mag-iingat kayo. Mang Nestor, kayo na po ang bahala sa kanila. Siguraduhin niyo pong magiging ligtas sila.”

Muli akong humarap sa dalawang babae.

“Kukunin ko kayo. Babalikan ko kayo. Hmm?”

Muli silang yumakap sa akin.

“Mag-iingat po kayo ni Sir Leon, Ma’am Celine. Tandaan po ninyo na lahat ng mga taga-Paso De Blas ay bayani ang tingin sa mga Madrigal. Kilala ka nila bilang dating asawa ni Sir Marco. Kapag may nakakita sa’yo sigurado akong ire-report ka agad ng mga iyon sa mga tauhan ni Don Franco.”

“Maraming salamat sa paalala mo, Mara.”

Nang matapos kaming magpaalam sa isa’t-isa ay mabilis ang naging kilos namin ni Leon. Sumakay agad kami sa kaniyang kotse at mabilis niyang pinaandar ito.

Normal ang pagkakaroon ng mga checkpoint sa bayan. Iyon ang pinakadahilan kung bakit ako kinakabahan. Pero nang malagpasan namin iyon, nakahinga ako agad nang maluwag.

“Hanggang sa port lang kita maihahatid, Celine. Buksan mo ang box. Nariyan ang ticket ng barko na binili ko para sa’yo at ang perang magagamit mo para makabalik ka sa pamilya mo.”

Napatitig ako sa isang bundle ng pera nasa kahon.

“Masyadong marami ang pera na ito, Leon. Hindi ko kailangan ang iba rito.”

Kumuha lang ako ng limang libo sa naka-bundle na pera. Pagkatapos ay ibinalik ko ang perang natitira sa kahon. Kinuha ko na rin ang cellphone na roon.

“Nariyan ang number ko. Kapag nasiguro mong ligtas ka na, tawagan mo ako.”

Marahan akong tumango sa kaniya. Habang nagmamaneho siya ay saka ko inabot ang isa niyang kamay dahilan para mapalingon siya sa akin. Isang matamis na ngiti ang binigay ko sa kaniya. Gumanti rin siya nang ngiti at marahang pinisil ang kamay ko.

Nang makarating kami sa checkpoint ay kinailangan kong magsuot ng facemask.

“Umarte ka na maysakit. Bubuksan ko na ang bintana.”

Labis ang kabog ng aking dibdib. Pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko sa labis na kaba.

“Sir Dela Luna. Saan ho kayo? At sino ho itong kasama niyo?”

“Ah, Sir, isa ho sa mga katulong namin sa bahay. May sakit ho at nais nitong umuwi ng karatig probinsiya para makasama ang kaniyang pamilya,” dinig kong paliwanag ni Leon sa police na naka-assign sa check-point.

“Puwede ho bang alisin ang facemask? Para lang sana makumpirma namin ang identity ng kasama niyo.”

“Naku, Sir. May nakakahawang sakit ho kasi itong kasambahay namin. Mahirap na at baka kayo ho ay mahawa. Ako nga rin ho, kagagaling ko lang sa trangkaso.”

Narinig ko ang mabilisang pag-atras ng pulis sa bintana ng sasakyan ni Leon.

“Sige, Sir. Ingat ho. Ilayo niyo na ho iyang babaeng iyan dito, baka siya pa ang dahilan para magkahawaan ng mga sakit ang mga tao rito sa bayan ng Paso De Blas.”

Hindi ko maiwasang mapasimangot nang marinig ang tinuran nito. Masama talaga ang ugali ng mga tao rito. Kung paano talaga umaakto ang pinuno, ganoon din ang mga taga-sunod nito.

Nang makalagpas kami sa check-point ay nakahinga ako nang maluwag. Malayo pa ang biniyahe namin ni Leon para makarating sa portna bumabiyahe mula sa lalawigang ito patungo sa karatig probinsiya kung saan ako lumaki.

Nang makababa ako ng sasakyan, agad na lumapit sa akin si Leon. Hinawakan niya ang mga kamay ko.

“Mag-iingat ka, Celine.”

Tumango ako sa sinabi niya.

“Sana magkita ulit tayong dalawa.”

Ngumiti ako.

“Sisiguraduhin kong mangyayari iyon.”

Naglakad na ako patungo sa pila ng mga taong naglalakad papasok ng barko. Ngunit nakakailang hakbang palang ako nang may bigla akong maalala. Muli akong humarap sa kaniya.

“Hindi Celine Altamonte ang tunay kong pangalan.”

Kumunot ang kaniyang noo, halatang naguguluhan siya.

“Anong ibig mong sabihin?”

“Ako si Atasha Revamonte. Ang anak ng pinakamayamang negosyanteng nakatira sa Cebu. Ako ang kanilang nawawalang anak. Babalik ako, Leon. Babalikan ko silang lahat na nang-api, nanakit, at sumira sa buhay ko. Sisiguraduhin kong babagsak sila sa kung saan sila nararapat. Gaganti ako at sisiguruhin kong magmamakaawa sila sa akin. Kukunin ko ang lahat sa kanila.”

Nang maramdaman ko ang pagbagsak ng luha sa aking pisngi at marahas ko itong pinunasan gamit ang palad ko bago tumalikod muli at dire-diretsong naglakad palayo kay Leon Dela Luna.