Chapter 2

“Hold up!” I said, cutting him. “So… you are telling me, ‘yong lolo ko ipinagkasundo ako sa pamilya mo. Is that right?”

I felt like my head is spinning as of the moment. Tumango siya sa tanong na parang bored na bored na siya sa akin dahil kanina pa ako nagtatanong sa kaniya. Hello! Sinong hindi mapipilitang magtanong sa kaniya kung bigla siyang lalapit sa akin ng ganito. Kinamalayan ko sa lolong sinasabi niya.

“Bakit ako papayag?” tanong ko, para sa sarili ko at sa kaniya na rin. “Ni hindi ko nga kilala kung sino iyang lolo na sinasabi mo.”

I grew up in an orphanage. I think I was five when I came to the orphanage, but I can’t remember anything before it. Sabi nila baka raw dahil sa trauma, hindi ko alam kung bakit ako ma-to-trauma pero na ako nag-abalang magtanong pa dahil kahit sila hindi rin alam kung ano ba talaga ang totoong dahilan. Kahit kalian hindi ko kilala kung sino ang mga kapamilya ko—it’s not like I tried to, anyway. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula kung hahanapin ko nga sila. Wala man lang silang iniwan na kung ano para sa akin. Tapos sasabihin niya pinagkasundo ako ng lolo ko?

I looked at him ridiculously. Gusto kong tumawa sa harap niya pero dahil sa paraan ng pagtitig niya sa akin, huwag na lang. Mahal ko pa ang buhay ko. Hindi pa nga ako nakakabawi sa hayop na ‘yon. Magkaharap kaming dalawa ngayon sa loob ng isang coffee shop. Nasa may padulong pwesto kami kaya walang ibang nakakarinig sa amin. Iyong tawa na dapat sanang gagawin ko ay tinago ko lang sa pamamagitan ng pag-s****p sa inorder naming kape.

“We can provide proofs if you want so stop looking at me with that ridiculous stare. I don’t like this situation either,” he said, sharply. I nibbled the insides of my lower lip in nervousness. He was so intimidating with that dark stare from his eyes. I can’t pinpoint what his eye color is, it looks grey but blue at the same time. Hindi rin napapalitan ang linya ng labi niya, kanina pa iyong pantay na pantay bukod sa kung magsasalita siya. I gotta admit, this man got the looks, but the downside is his personality. Titig pa lang niya sinasabihan ka na agad niyang huwag lumapit sa kaniya. Idagdag mo pa ang suot niyang suit, sobrang pormal at mahal niya tingnan masyado.

“How did you find me?” Kinunot ko ang noo ko habang naghihintay ng sagot niya.

“It wasn’t me, but your grandfather who did it. Unfortunately, he died even before he could see you. That’s why I am the one informing you right now. I will also escort you back.”

It wasn’t strange for me not to feel anything after hearing my grandfather died. How could I shed tears for someone I haven’t even met? It would feel stranger for me if I do, sa totoo lang.

Ibinaba ko ang hawak kong iced coffee at inayos ang aking upo. My facial expression immediately changed from silliness to being serious. I saw a glint of surprise hinted from his eyes, but that easily changed so I’m not sure if it really happened or my eyes is pulling some tricks with me.

“You’re gonna escort me? Why bother? I think I just heard you don’t like this setup too. Can’t you let me off?”

“Not possible. My father stubbornly wants me to marry you or else my company will be endangered. I know how capable my own father is, so for the meantime I need to do as he wishes even if I completely disagree from this.”

“I see…”

Problema nga naman ng mayayaman, kakaiba talaga. Bakit ba kailangan pa nilang mandamay para lang matupad nila iyong pabor ng malapit sa kanila. His father will go to that length just to pacify his guilt if he didn’t do what my grandfather wants, huh… I stayed silent, trying to decide quietly inside my head. Pero kahit anong gawin ko isa lang ang desisyon na nabubuo sa utak ko ngayon—ayoko.

“Is there really no way for me to say no?” Pinagdaop niya ang kamay niya at tumitig sa akin ng diretso. Kulang na lang ay iiwas ko ang tingin ko sa kaniya dahil sa lalim noon. Pakiramdam ko ay malulunod ako sa lalim no’n.

“No. We’ll go right away. Right now.”

Hindi ko pa na-pa-process ng ayos ang sinabi niya ay naramdaman ko ang bigla kong pag-angat mula sa kinauupuan ko.

“Hey!” malakas kong sigaw ng biglang bumaliktad ang tingin ko sa paligid ko. “Ibaba mo ako ngayon din! Ayoko nga!”

“I can’t do that. You have no choice, but to go with me.” Inayos niya ang pwesto ko sa balikat niya na naging dahilan para ipikit ko ang mata ko. Naging madali lang ang pwesto ko sa balikat niya dahil sa lapad noon. Pasalamat din siya na nakasuot ako ng pantalon kaya hindi iyon nagging problema.

“You’ll pay for this,” I murmured, gritting my teeth in anger. He chuckled lowly while steadily holding me.

“Just name the price and I’ll wire it to you later.”

Antipatiko. Hindi na ako nag-abalang sabihin ‘yon ng malakas dahil baka kung ano pa ang sabihin niya. Tahimik na hinayaan ko siyang dalhin ako kung saan niya gusto.

“My car is still far from here, so you have to put with this for a while,” aniya.

“Bakit hindi mo na lang ibaba?”

“I don’t trust you.”

I dramatically rolled my eyes at his even though he can’t see it.

“I won’t run. As if you’d let me,” labas sa ilong kong sagot. Sa haba ng biyas niya, sigurado akong hindi ako makakalayo sa kaniya. Segundo lang ang aabutin para mahuli niya. I blame this for my weak constitution ever since I was child. Kung alam ko lang na kakailanganin ko palang tumakbo ngayon, matagal na sana akong nag-ensayo.

“Still no.”

I puckered my lips. Feeling slightly nauseous. “Fine.”

Nasa labas na kami ng café na pinasukan naming kanina. May mga tao kaming nadadaanan na napapabalik ang tingin sa amin dalawa. May iba pang napapaigtad, hindi ko alam kung dahil sa itsura ng kasama ko o dahil sa posisyon ko ngayon. Still, I didn’t bother to say anything and just hide my face further.

THE uncomfortable feeling because of my position last longer than I expected. Nakahinga lang ako nang maluwag ng bigla siyang tumigil paglalakad. Muli kong naramdam ang pag-ikot ng paligid ko pero ngayon hindi na nakabaliktad ang tingin ko sa paligid pagkatapos.

Salamat naman. I thought to myself as I adjust my body to the new scenery in front of me. He slightly tugged me inside his car as he put his hands on top of my head to stop my head from bumping. Maliit na ngiti ang namuo sa labi ko dahil sa ginawa niya. Habang nilalagay niya ang seatbelt sa akin, mabilis na umatake ang amoy niya sa ilong ko. Pinikit ko ang mga mata ko habang humihinga nang malalim. Hindi alam kung dahil ba iyon sa lapit niya sa akin o ‘di kaya ay sa kadahilanang mas nakakapag-focus ako sa pagdama ng pagtama ng hininga niya sa katawan ko. Ngunit hindi rin iyon nagtagal at umalis na rin siya para sumakay na sa tabi ko kung nasaan ang driver’s seat.

Nakasunod lang ang tingin ko sa kaniya. I wonder why he is doing all of this. Hindi naman kasi siya mukhang basta lang magpapadala sag anito. There’s a feeling inside of me that there is more to this, but I can’t pinpoint what it is. Dahilan din siguro iyon kaya ako sumama sa kaniya ng walang palag, pero hindi ko malilimutan na basta niya lang ako binuhat.

“Is there something wrong?” he asked to me. He was busy putting on his seatbelt that he didn’t even bother to glance at me as he speak.

Kinunot ko ang noo ng may maalala. “Who are you?”

Kanina ko pa siya kasama pero hindi ko man lang kung sino siya, but his face is really oddly familiar. I feel like I have seen him somewhere before.

“My bad, so I haven’t told you my name yet.” I nodded as he glanced at me.

“You can just call me Killian.”

“Killian what?” I asked in curiosity. Hindi matahimik ang gut feeling ko, kailangan ko malaman kung sino siya.

“Killian De Levin,” he said, nonchalantly. My jaw dropped when I remember his face.

“Y-You mean that Killian?” I said while stuttering. Tumango siya na parang hindi big deal iyon sa kaniya, pero big deal ‘yon sa akin! He owns the best entertainment company in the industry. Sobrang taas ng standard nila kaya kokonti lang ang artists na hawak nila pero lahat ng ‘yon kilala hindi lang dito sa bansa pati na rin sa buong mundo. Tapos ganito lang siya umasta sa harap ko ngayon? Hello pangarap kong pumasok sa kumpaniya niya! They also have the best pr team, an entertainment company could have. Tanda ko dati, nagkaroon ng issue ang isa sa artistang hawak niya pero ilang oras lang ay naging okay na agad.

Natahimik ako sa tabi niya. Doesn’t that mean my family is also rich like that rich? Para maitali nila sa isang kasal ang pamilya niya, I don’t think we are simple. Aren’t I in trouble, then?

Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa akin na tahimik sa tabi niya bago nagsimula ng mag-drive. Ilang buntong hininga rin ang ginawa ko habang nasa byahe kami. Unti-unti naalis ang malalaking building sa paningin ko at napalitan ng mga puno ang paligid. Walang paalam na binuksan ko ang bintana nang malasap ang preskong hangin. Pabawas rin nang pabawas ang sasakyan na nakakasalubong namin. The place where we are heading surely is secluded. Hindi naman ako kinakabahan kahit nakaduda iyong rutang dinadaanan namin. Sino ba naman ako sa harap niya. I feel like I am nothing in his eyes. Kahit sabihin na mayaman ang totoo kong pamilya, wala naman akong alam sa kanila. They were practically strangers to me.

I have nothing in me right now, unless gusto niya akong idispatya… that’s not it, right?