Chapter 1: MAKAIBANG MUNDO

Mabilis na lumipas ang unang linggo ko bilang secretary ni Dylan Montenegro. Sa loob ng limang araw na iyon, pakiramdam ko ay tumanda ako ng sampung taon. Araw-araw, tila laging may mali sa ginagawa ko—mali ang font size sa report, hindi tama ang pagkakaayos ng schedule, o kaya naman ay kulang ang kape ng isang packet ng sugar. Ngunit kahit ganoon, hindi ako nagpatalo.

"Ano bang mali sa taong 'to? Wala na bang tao sa mundo na pasado sa standards niya?" bulong ko sa sarili habang tahimik na nagta-type sa aking computer. Nasa harapan ko ang mahigit limang meeting schedules ni Dylan, lahat may kanya-kanyang detalye at adjustment na paulit-ulit kong inayos.

"Trixie," malamig na tawag ni Dylan mula sa kanyang opisina.

Agad akong napatayo, bitbit ang notebook na laging nasa tabi ko. "Yes, Sir?"

"Nasaan na ang updated report para sa meeting mamaya?" Hindi man lang ako nilingon ni Dylan habang abala ito sa pag-check ng mga dokumento sa harap niya.

"Here, Sir. Kakaprint ko lang po kanina." Iniabot ko ang dokumento, pilit na ngumingiti kahit halata namang wala itong epekto kay Dylan.

Kinuha ni Dylan ang papel, pinagmasdan ito saglit, at saka tumingin sa akin nang matalim. "Hindi ba sinabi ko sa 'yo na ilagay ang mga graphs sa Appendix B? Bakit nasa gitna pa rin ito?"

Napakurap ako, dahil sa pagkakamali. "Oh, my God, pasensya na po, Sir. Aayusin ko po agad!"

"Next time, make sure it’s perfect," malamig na tugon ni Dylan bago ito muling binaling ang atensyon sa ibang gawain.

Sa labas ng opisina, napasandal ako sa dingding at malalim na huminga. "Grabe, kaloka. Pati graphs, may issue."

Sa tanghalian, nagpunta ako sa pantry, bitbit ang baon kong adobo at kanin. Doon ko nakilala ang ilan sa mga empleyado ng Montenegro Corporation—sina Jenny, ang HR officer na mahilig sa tsismis; si Marco, ang IT specialist na laging mukhang puyat; at si Liza, ang financial analyst na mahilig sa milk tea.

"Uy, ikaw pala 'yung bagong secretary ni Sir Dylan," bati ni Jenny habang ngumunguya ng chips.

"Oo nga,"  simpleng sagot ko sabay upo sa tabi ng mga ito. "And let me tell you, ang hirap niyang i-please! Feeling ko, may checklist siya ng bawat pagkakamali ko."

Tumawa si Marco. "Welcome to the club. Lahat ng naging secretary niya, di tumagal. Last month lang, umalis si Carla kasi halos mag-breakdown na siya."

"Talaga? Bakit naman?" tanong ko, habang nagsasalin ng sauce sa kanin.

"Eh kasi, sobrang perfectionist ni Sir Dylan. Lahat ng bagay, kailangan eksakto. Wala siyang pasensya sa mga pagkakamali. Pero sabi nila, may pinagdaanan daw siya kaya ganyan," sagot ni Liza habang iniinom ang milk tea niya.

Tumingin ako sa kanila. "Pinagdaanan? Anong klaseng pinagdaanan?"

"Wala pang nakakaalam ng eksaktong kwento, pero sabi ng iba, iniwan daw siya ng girlfriend niya noon kaya naging ganyan. From sweet boyfriend to ruthless CEO," dagdag ni Jenny.

"Eh paano kayo nakakatagal dito kung ganun siya?" tanong ko ulit.

"Basta, huwag mo lang siyang kukulitin at gawin mo nang maayos ang trabaho mo. Kapag ginalit mo siya, good luck na lang," biro ni Marco.

Napangiti ako, pero sa isip ko, Challenge accepted.

KINABUKASAN, mas maaga akong dumating sa opisina kaysa sa normal kong oras. Determinado akong ipakita kay Dylan na kaya kong maging perpekto sa trabaho. Sinigurado kong tama ang lahat ng schedule na nasa calendar nito, inayos ang bawat dokumento, at inulit ang report na kailangan para sa meeting.

Ngunit habang abala ako sa pagsa-sort ng mga papeles, biglang bumukas ang pinto ng opisina. Napatigil ako, akala ko si Dylan ang dumating. Ngunit isang binata ang pumasok—matangkad, naka-casual attire, at may dalang box ng donuts.

"Hi! Ikaw pala ang bagong secretary ni Kuya Dylan?" bati nito, sabay lapit sa desk ko.

"Ah, hello! Secretary nga po ako ni Sir Dylan. Pero... Kuya Dylan?" gulat na tanong ko.

Tumawa ang binata. "Oo, ako si Lance, younger brother niya. At ikaw naman siguro si Miss Trixie Lopez."

"H-how do you know my name?" tanong ni Trixie, halatang nabigla.

"Well, ikaw lang ang pinag-uusapan dito ngayon. Sabi nila, you're the longest-standing secretary in weeks," biro ni Lance, habang inilapag ang box ng donuts sa mesa ni Trixie.

Napangiti ako sa sinabi nito. "Oh, hindi pa naman po matagal. One week pa lang ako."

"Well, let’s see if you’ll survive. Pero mukhang kaya mo naman. You seem tough," sabi ni Lance habang nakangiti.

Hindi ko napigilan ang sarili na magtaka. Ang layo ng personality nila ni Sir Dylan. Si Lance ay approachable, palangiti, at halatang chill. Sa kabila ng pagkakahawig nila sa mata at panga, parang magkaibang tao sila.

Habang nag-uusap kami, biglang bumukas ang pinto ng opisina. Dumating si Sir Dylan, may dala-dalang laptop at abalang nagta-type habang naglalakad.

"Lance, what are you doing here?" malamig na tanong nito nang makita ang kapatid.

"Oh, Kuya! Napadaan lang ako. May dala akong donuts, baka gusto mong kumain," sagot ni Lance, hindi man lang tinatablan ng malamig na aura ni Dylan.

"I'm not interested. And you shouldn’t disturb my employees," tugon ni Dylan, bago binaling ang atensyon sa akin. "Trixie, is the report ready?"

"Yes, Sir! Nasa desk n’yo na po," sagot ko, pilit na itinatago ang kaba.

Nagpatuloy si Dylan sa paglalakad papasok ng opisina, habang si Lance ay nakangiti lang sa akin.

"Good luck," bulong nito bago tuluyang umalis.

Habang tumatagal ang araw, napansin ko na parang may nagbabago kay Dylan. Oo, malamig pa rin ito, pero may mga pagkakataong nahuhuli ko itong nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung may mali ba akong ginagawa o sadyang curious lang ito sa akin.

Sa hapon, habang magkasama kami sa isang client meeting, naramdaman kong parang iba ang kilos ni Dylan. Noong una, akala ko ay ako lang ang nag-iisip ng ganito. Pero nang makita ko ang mga tingin nito tuwing may kausap akong ibang empleyado, tila may kakaibang tensyon.

Pagbalik namin sa opisina, hindi na ako nakatiis.

"Sir, may problema po ba?" tanong ko nang maingat.

Tumingin si Dylan sa akin, ang malamig na mata nito ay parang nagbabaga. "Bakit mo naitanong?"

"Ah, wala naman po. Napansin ko lang po na parang—uhm—mainit ang ulo n’yo ngayon," sagot ko, sabay iwas ng tingin.

Tumayo si Dylan, naglakad papunta sa bintana, at tumingin sa malayo. "Trixie, do your job and stop asking unnecessary questions.Isa pa, ayaw ko ng puro tanong"

"Yes, Sir," sagot ko, kahit na sa loob-loob niya ay naintriga ako lalo.

Sa pagtatapos ng araw, umuwi ako nang may halong pagod at saya. Hindi man perpekto ang araw na iyon, naramdaman ko na unti-unti na akong nasasanay sa trabaho at sa ugali ng aking boss. Ngunit sa likod ng lahat, may isang tanong na bumabagabag sa akin: Ano kaya talaga ang kwento ni Sir Dylan?

Hindi ko alam na sa parehong sandali, si Dylan ay nakaupo sa kanyang opisina, tahimik na tinitingnan ang isang lumang litrato sa kanyang wallet. Sa litrato, makikita ang isang mas batang bersyon niya, kasama ang isang babaeng nakangiti.