Chapter 4

“ALRIGHT, marry that “Cinderella” wannabe, Seb. She will be our assurance that your grandmother will give you everything she owns before she dies!”

Sa loob-loob ay walang bahid ng pag-aalala ang babae dahil matanda na ang eldest madam. She can die anytime, and even if it's an unnatural death, who knows? Since old people are supposed to die!

Nakasimangot na nilingon ni Sebastian ang babae na nakabalandra ang kahubaran sa kama.

“Cinderella wannabe.” This is what every person called a woman who dreams of marrying a rich young man.

Si Katelyn. Kahit gaano kaabala, isang tawag lang niya ay lumilipad ito patungo sa mga bisig niya.

Katelyn Gallardo . . .

Pagkamatay ng asawa niya sa car accident two years ago, ito lang ang naiwan sa kaniya. Magkakaibigan silang tatlo ni Candice, mula pa nang kolehiyo.

Tumayo mula sa kama ang babae at dahan-dahan naglakad palapit sa kinatatayuan niya, sa harap ng floor-to-ceiling na bintana. Tulad ng lagi, sa bawat hakbang ng kumikinang sa kinis nitong mga hita ay nag-uumapaw ang temptasyon. Dumausdos ang mga braso nito sa batok niya at tuluyan idinikit ang kahubaran sa hubad din niyang katawan. Pinagapang nito ang mamasa-masang labi sa leeg niya, tapos bumulong sa pagitan ng paghinga.

“But Seb, don’t you dare fall in love with that pumpkin because if you do, I might end up killing her!”

“Right. Alexandra can only be a pumpkin and will never become “Cinderella.” She will never allow it. A Cinderella who married her prince charming, became queen, and lived happily ever after? Hmph! In her dreams!” Nanlilisik ang mga mata at gigil na bulong ng babae sa sarili.

“Kate.” Pagsaway niya rito, pero sa halip na tumigil ay mariin at puno ng posesyon nitong inangkin ang labi niya. Habang muling naglandas ang malikot nitong mga kamay sa katawan niya.

*

KINABUKASAN ay nagising ang babae sa rebulto ni Sebastian na nagbibihis. Mula sa bintana ay tanaw ang madilim na paligid. Madilim ang panahon dahil walang tigil ang pag-ulan. Sa kabila ng lamig ng panahon ay maagang nagising si Sebastian dahil sa phone call ng nanay niya. Ayon dito ay ngayon pupunta sa bahay nina Alexandra ang granny niya.

Nang nasa sasakyan na ay tinawagan niya ang assistant. “Carlos, nakuha mo ba ang location ni Alexandra?” Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya, tapos ay pinagana ang makina ng sasakyan.

“Granny, I won’t lose a thing!”

*

PUMARADA ang puting Maserati ni Sebastian ilang metro ang layo sa Saint Elizabeth Academy. Kung tama siya nang basa sa pamilya ni Alexandra, hindi ito mukhang pera. Kaya hindi nila basta hahayaan magpakasal ang dalaga nilang anak sa kaniya na isang single father, sa kabila ng yaman na mayroon ang pamilya niya.

Nasa bukana pa lang siya ng school gate ay natanaw na niya si Alexa. Kahit nang una niya itong nakita ay sadyang mukha itong bata, lalo sa uniporme nito. Sa totoo lang, hindi maganda at nakakatanda ang kulay ng uniporme nito na maroon. Gano’n pa man ay sadyang mukha itong bata ano man ang kulay at isuot nito. Naglalakad ito na tila prinsesang pinapayungan ng isang lalaki.

“Cute.” Sebastian couldn’t help but murmur under his breath. Unknowingly, a smile crept on his lips.

Kasuwal na naglakad si Sebastian patungo sa mga ito. “Xander, pwede ba na ako na ang maghatid sa kapatid mo, sa bahay niyo? Naroon kasi ang granny ko kaya kailangan ko rin pumunta don.” Nakangiti niyang turan sa lalaking bersyon ni Alexa, ang kaibahan lang ay matangkad ito at laging malamig ang ekspresyon. Pero hindi ito sumagot; sa halip, nilingon nito ang akbay-akbay na kapatid.

Sebastian knows that Villegas’ family will be tough, and his only way out is through this innocent woman who always blushes— Alexandra.

Kulay pula pa rin ang mukha ni Alexa nang lumipat sa payong at sa tabi ni Sebastian.

Nang una ay mabagal ang lakad nila, pero napansin ni Sebastian na nababasa ang mga damit nila sa lakas ng hagupit ng hangin na may ulan, “Alexandra, naroon ang sasakyan ko. Tumakbo na tayo para hindi na tayo mabasa.” Tumango naman ang dalaga ng may halong ngiti.

Inakbayan ni Sebastian si Alexa at mas inilapit sa katawan niya at parang bata silang tumakbo sa ulanan. Nang nasa loob na ng kotse ay mabilis tinuyo ni Sebastian ng maliit na mga tuwalya si Alexa, pero natigilan siya nang magsalita ito sa seryosong tinig.

“Alam ko kung bakit ka narito, Sebastian. Gusto mo na mag-hindi ako sa alok na kasal ng lola mo. Huwag ka mag-alala— ”

“Ang totoo kabaligtaran ang gusto ko,” pigil ni Sebastian sa dalaga. Itinigil niya ang ginagawa at hinarap ito na kitang natigilan pagkadinig sa kaniya. Bahagya siyang ngumiti at maingat na hinawakan ang maliit at malambot nitong mga palad.

“If I’m going to marry again, I want it to be with someone I like. To be with a pure and warm woman who can love me and my children unconditionally.” Inilapit niya ang palad ni Alexa sa labi at dinampian ito ng halik. Tapos tinitigan ito sa mga mata.

“At alam kong ikaw iyon, Alexandra. I know I don’t deserve you, but I promise to give my all to make you happy and not make you cry. Will you please marry me, Alexandra?”

Nahagip ng mga mata niya ang munting luha na pumatak mula kay Alexa. Maagap niya itong pinunasan gamit ang palad.

Nang unang beses pa lang ay tumibok na ang puso ni Alexa para kay Sebastian. Kung kaya’t walang paglagyan ang saya nito nang malaman ang alok ng eldest madam. Pero hindi nito ito tatanggapin kung ayaw ni Sebastian.

“Alexa. “Mula ngayon tawagin mo akong Alexa, Sebastian.”

“At oo, magpapakasal ako sa ’yo, and I promised to love you and your children unconditionally, Mr. Sebastian Dior.”

Nakahinga ng maluwag si Sebastian nang mahigpit siyang yakapin ni Alexa.

“Ikaw ang una at huli kong mamahalin, Sebastian.” Bulong ni Alexa na kahit ano’ng lakas ng ulan ay narinig pa rin ni Sebastian. Bulong na nagdala ng kuryente sa puso niya.

I don’t deserve you, but I need you in my life now, Alexa. Bulong niya sa sarili habang ginantihan ng mahigpit na yakap ang dalaga. Pumatak ang mumunting luha niya, luha na hindi niya alam kung ano ang ibig sabihin.