Kabanata 2.2 "She is Alive"

"I have so many why's in my life," Jeonghan shared.

Nakatayo ng tuwid si Seungcheol sa tapat ng pintuan ng silid palikuran. While he stared at the blank space with his pursed lips, Jeonghan continued his dramatic speech.

“Bakit naniniwala ang mga tao kay Santa Claus?” panimula ni niya.

Nanatiling walang imik si Seungcheol. “…”

“Bakit hindi pwedeng magkaisa ang mga tao at hayop?”

“...”

“Why am I too perfect?”

“...”

“Pero sa lahat ng tanong na mayroon ako, may isang nangingibabaw. And I really wanted to know the answer right away.”

He bowed his head. The light above shone a halo on him before he continued.

"Ito ay ang dahilan kung bakit kinaladkad mo ako papalabas at pinilit na magbantay sa labas ng p*tang*nang pintuan na ito.”

Sinulyapan ni Seungcheol ang inosenteng pinto sa kaniyang likuran.

“Bakit?” pagtatampo ni Jeonghan. "Why do you have to that when everything has finally went exciting?!"

Dahil mukhang walang balak si Jeonghan na tumigil sa pangungulit, ibinuka ni Seungcheol ang kaniyang mga labi.

“Dahil kapag iniwan kita sa loob, tiyak na may gagawin kang masama sa babae.”

Una, siningkitan ni Jeonghan ng tingin ang kaniyang kaibigan na nagbigay ng kahina-hinalang pahayag. Pangalawa, gumuhit ang tusong ngisi sa kaniyang mga kabi. “Oho, alam ko na,” natatawa niyang sambit. “Malinaw na sa akin ang lahat ngayong narinig ko ang sagot mo. The reason why you took me here to protect that cute bitch is because... THE SPRING HAS FINALLY BLOOMED IN YOU! CHEOLLIE CHEOLLIE!"

Siyempre pa, nagbibiro lamang si Jeonghan.

Nagkaroon ng pustahan sa pagitan nilang dalawa bago dumalo sa kasal. Matagal ng single si Seungcheol. Isa siya sa mga miyembro ng NGSB club or No Girlfriend Since Birth. Kaya naman, nag-usap ang dalawa na kung sino magkakainteres si Seungcheol sa isa  sa mga bisita sa kasal, lalapitan niya ito at aalukin na makipag-date.

It is just a joke between two friends.

"After spending many years of being a bachelor, you found your ideal type!" pagbibiro ni Jeonghan sa mapanuksong boses. Then he nodded his headand stood proudly while rubbing his chin. "I should have noticed when I saw your romantic and robotic gaze."

Imbes na tumanggi sa paratang, na siyang palaging ginagawa ni Seungcheol upang patahimikin ang mapanuksong kaibigan, umiwas lamang siya ng tingin. His face is so red, and the redness went up to  his nape ears; then down to his nape.

'Oh? Why is he acting like that? Mukha siyang seryoso!' singhap ni Jeonghan sa isipan ng mahuli ang reaksyon ng kaibigan.

Muling nagtanong si Jeonghan habang pinapanatili ang ngiti ang kalmadong ekspresyon ng kaniyang mukha. “Dahil ito ang unang pagkakataon na nakakita ka ng babae na type mo, napapaisip ako kung paano niya nabihay ang puso ng isang Seungcheo Choi. Aaminin ko na maganda siya. Pero ikaw at ako ay may malaking pagkaka-iba.  You're someone who won't bat even if there are thousands of gorgeous women stripped naked in front of you."

Napakamot ng nag-iinit na batok si Seungcheol. Pagkatapos ay sumagot ito ng, “Hindi ako sigurado. But even if she is my ideal type, if Joshua decided to kill her…”  

Inangat ni Jeonghan ang paningin at saka nakita ang pag-iiba ng emosyon ng mga mata ni Seungcheol. His eyer, which were soft, suddenly turned rigid.

"Then we have to kill her without any trace,” Seungcheol dropped his remark.

Tumango si Jeonghan biglang pagsang-ayon sa natural na sagot. Tinitiyak na kung kinakailngan ni Seungcheol na pumili mula sa babae at sa organisasyon, tiyak na mananatili ang katapatan nito sa dinidikta ng kaniyang isipan. And that is to serve Joshua. Para sa lalaking tulad niya, ang priyoridad niya ay ang pagkakaibigan at katapatan.

Maya-maya pa ay bumukas na ang pintuan.

Tumalikod si Jeonghan at sinalubong agad ng tanong si Joshua. “The interrogation is done? Did she…” Subalit napahinto siya ng maaninag ang walang buhay na mga mata ni Joshua. Namumutla ito na para siyang nakakita ng multo.

Wondering what happened, the two remained quiet until Joshua opened his lips. "Wala siyang malay. Dahil niyo siya sa penthouse ko. And also…” Tumingin siya sa baba at nagpatuloy gamit ang mahinang boses. "Treat her gently, please."

Nagkatinginan si Seungcheol at Jeonghan na kapwa nagtataka sa kanilang narinig. Walang balak si Joshua na ipaliwanag ang kakaibang ikinilos, at wala rin namang balak na magtanong ang dalawa tungkol dito ngayon, lalo pa’t mukhang masama ang wisyo ni Joshua.

Then Joshua walked away from the two.

“Tama ba ang narinig ko?” ang tanong ni Jeonghan kay Seungcheol habang pinagmamasdan nila ang papalayo na likuran ng kaibigan.

'Joshua asked us to treat her gently? Pero ayaw niya sa mga babae,' ang naitanong ni Jeonghan sa isipan bago niya sinundan si Seungcheol na siyang pumasok sa loob ng silid palikuran. There, they saw the unconscious woman lying on the ceramic tiles.

‘Who ...exactly are you?’

the two asked inside their minds while looking at her.

Sa kabilang banda, nakarating na si Joshua sa paradahan ng sasakyan. Binuksan niya ang pinto ng kotse at pumasok sa loob. Pagkatapos, kinuha niya ang pitaka mula sa bulsa.

Binuklat niya ito at tinitigan ang litrato ng isang matandang lalaki katabi ang batang babae.

Isang matamis na ngiti ang kumawala sa kaniyang labi. Ngunit sa kabila ng ngiti ay may kalungkutang taglay ang kaniyang mga mata.

“Hindi ako makapaniwala.”

Humigpit ang kaniyang pagkakahawak sa pitaka habang pinagmamasdan ang batang babae na nasa litrato.

“I really can’t believe that you are still alive.”