Chapter 1

  JIANNELLA/JIAN

  "Ang ganda!" Impit na sigaw ng store manager.

  Nakasuot si Jian ng wedding dress. Humuhulma ang kanyang maliit na baywang at sobrang lambot ang tela ng gown, para itong gown ng isang prinsesa sa fairytale. Kahit walang make up ang mukha niya ay nagmukha pa rin itong kaakit-akit. Hindi napigilan ng store manager na tumutulong sa kanya sa damit na purihin siya habang nakangiti.

  "Bakit hindi sumama si Mr. Montefalcon para tulungan ka? Iba ang pananaw ng mga lalaki at babae." Ani pa ng store manager.

  Ngumiti ng magalang si Jian. "Busy siya sa trabaho at hindi makaalis.” Pagkasabi niya ay agad nag-vibrate ang cellphone niya. Sinulyapan niya ang numero at sinagot: “Hey!”

  “Bes, nakita ko si Mika at si Duke!”

  Kaagad naging malamig ang expresyon niya. The satisfied smile on her face was gradually suppressed by her bestie's sudden news. Duke Montefalcon, her fiancé, she thought coldly. Her eyes turned cold.

  Magpapakasal sila sa loob ng isang linggo. Tungkol naman kay Mika, pagdinig pa lang ni Jian ng pangalan ay hindi niya maiwasang makaramdam ng pagka-disgusto. Just hearing her name makes her stomach churn. Sinulyapan niya ang store manager na tumutulong sa kanya sa damit, at tumango naman ang manager bilang pag-unawa. Sa isang senyas, nagmadali ang lahat na sumunod sa kanya pababa. Pagkawala ng lahat, tiningnan ni Jian ang magandang kuko niya at nagtatanong ng kaswal, "Saan mo sila nakita?"

  “Hospital, obstetrics and gynecology department.” Sagot ni Bea.

  Napataas si Jian ng kilay at ngumiti, “It's a very special place.” She murmured. What kind of things usually happen when a man and a woman appear together in a place like the obstetrics and gynecology department? She wasn't born stupid.

  “Si Mika ay isa lamang anak ng yaya at si Duke ay isang walang kwentang tao, huwag kang magpakasal!” Hysterical na sabi ni Bea.

  Hindi pa nga nagagalit si Jian, pero galit na galit na si Bea. Kinuha niya ang baso ng tubig sa mesa sa harap niya at humigop, "Sa tuwing nagbabalak siyang sirain ako, nakukuha ko ang para sa akin. Bakit ka nagagalit?"

  Nang umalis si Mika dalawang taon na ang nakalipas, nakiusap siya sa langit at lupa. Ngayon bumalik siya para makialam ulit kay Duke at sa kanya. Was her too nice these past two years? Or was her patience just too long? 

  “Pinili niya ito nang magpapakasal na kayo ni Duke. Halata namang may masama siyang intensyon." Wika pa ng kaibigan niya.

  Nanlaki ang mga mata ni Jian ng may maisip siya. "Ibababa ko muna."

  Narinig pa niya ang ingay sa kabilang linya, "Anong gagawin mo?" halatang kinakabahan si Bea. Alam ng magkakaibigan na palaban na babae si Jian at sa mga nangyayari ngayon ay panigurado na hindi papalampasin ng kaibigan nila ang mga ito. 

  “May gustong umiksena kaya, kailangan kong unahan!" Pagkasabi niya nito, ibinaba ni Jian ang cellphone.

  Looking at herself in the mirror, wearing her pristine white wedding dress, Jian touched the bodice. With one simple grab, the dress was ripped into pieces and thrown to the ground. No regrets, she thought.

  The waiters nearby were horrified by the scene, but after seeing Jian's expression, no one dared to say anything. She had just changed into her own clothes when her phone vibrated again. Tinignan niya ito at nakita ang pangalan ni Duke.

Pagsagot niya ay sinalubong agad siya ng isang seryosong boses ni Duke. “Come here at the office when your done fitting your wedding dress.”

Dalawang taon na ang nakalipas. Palaging mabait sa kanya si Duke, laging magiliw at maalalahanin. Now this change? Is it because Mika's back? A hint of mockery flashed in her eyes. Hindi na siya nag-abala pang sumagot at ibinaba na lang. I don't have time for this.

Pagkalipas ng kalahating oras ay pumasok si Jian sa opisina ni Duke. Nakatayo ang lalaki sa harap ng isang gawang Italian Window, habang nakikipag-usap sa kanyang cellphone.

Bathed in the sunlight, he looked elegant and gentle. Especially the perfect side profile, which makes people stop and fall in love with him. God has been very kind to him, and has given him a good appearance that is rare in the whole Cagayan de Oro city.

Nang makita siya ni Duke ay nag madali siyang nagpapaalam sa phone niya, narinig pa ni Jian ang huling sinabi niya. "Kumain ka na lang mag-isa, ibababa ko na." Malumanay at puno ng pag-iingat na sabi ni Duke. 

Binaba ni Duke ang phone at naglakad papunta sa sofa at umupo sa gilid. The gentleness he had when he was on the phone just now disappeared, and his brows were replaced by coldness. He looked at her, “Come here.”

Sinalubong ni Jian ang kanyang malamig na mga mata. Lumapit siya, at sa halip na umupo sa tabi niya tulad ng dati, umupo siya sa tapat niya.

Maybe Duke saw that there was alienation in her brows, and the coldness in his eyes became even more stronger. Sa isang tunog ng lighter ay kumalat ang amoy ng gasolina sa hangin. She hate that smell. Hindi niya gusto ang amoy, kaya iniunat niya ang kamay niya para gawin itong pamaypay. Walang pakialam si Duke sa nararamdaman niya at direktang nagsindi ng sigarilyo at nagsimulang manigarilyo, "Bumalik na si Mika.” 

Nang sabihin niya ito, I saw a flash of guilt in his eyes. But I didn't expect what he said next. "Our wedding needs to be postponed."

Pagkatapos matanggap ang tawag ni Beatrix, inaasahan na ni Jian na ito ang magiging resulta. "Anong ibig mong sabihin?" Sabi niya. Bumalik lang si Mika, kailangan niya ng ipagpaliban ang kasal namin?

"May sakit siya at malubha." Kumuha siya ng isang dokumento at inabot sa kanya, "Ang admission letter mula sa States University, mag-aral ka muna."

A condescending attitude and an imperative tone. I glanced at the file bag in his hand, but I didn't take it, with a playful smile on the corner of my mouth. "Ipapunta mo ako sa ibang bansa? Para ano? Para magsama kayo rito?" Mariin na sabi ko. 

Nag salubong ang kilay niya, "Hindi ba't ito ang paaralan na palagi mong gustong puntahan? This is it, take it.”

 "Duke!" Pinutol siya ni Jian gamit ang malamig na boses at bago pa siya matapos magsalita. Kinuha niya ang envelope mula sa kamay ni Duke at pinag pupunit ito, hindi pa siya nakuntento at ikinalat pa niya ang mga piraso ng papel sa buong opisina. Ang huling piraso na dumikit sa kamay niya ay itinapon niya ito ng diretso sa pagmumukha ni Duke. 

Seeing her like this, the remaining warmth in the eyes of Duke completely dissipated.

 But she didn't give him a good look either, and directly said. "Hindi na kailangan pang i-poseponed ang kasal, mas mabuting ikansela na lang.” Her voice was cold and firm. “What's the point of postponing it? Just cancel it, it's easier for the two of us!”