MALAKAS NA PUMALAHAW ng iyak si Nancy nang hindi sagutin ng kanyang ama ang tanong niya. Ibang-iba na rin ang paraan ng mga tingin nito sa kanya na hindi niya maarok. Tipong parang walang pakialam. Pakiramdam niya ay hindi na siya mahalaga o ang kahit na anong pinagsasabi niya. Gulatang na salit-salitang napatingin naman si Estellita sa kanyang mag-ama. Nakabalatay na ang awa sa anak. Iyon din ang naging dahilan upang lumabas ng silid ang Ginang para tumawag na ng doctor na biglang nataranta sa naging reaction ni Nancy sa pagdating ng ama. Naiwan si Mr. Conley ay Nancy sa loob ng kanyang silid. “Nancy, kalma...” “Kasalanan ng Bethany na iyon kung bakit mas lumala pa ang sakit ko, Daddy!” may diin na sumbong nito ng paninisi na para bang ito ang nagbigay ng sakit sa kanya at dahilan kung bakit siya nakaratay dito. “It’s her fault! Kung hindi siya dito sumugod, kung hindi siya pumunta at nagwawala, hindi naman lalala—” Humigpit pa nang humigpit ang yakap ni Mr. Conley sa manipis niya
DALA NG MALALANG frustration at matinding gulat sa mga narinig ay muling nagwala doon si Nancy na itinutulak na ang ama palayo sa kanya habang malakas na humahagulgol ng iyak. Kamuntikan na nitong mabunot ang karayom na naman ng dextrose na nakabaon sa isa niyang kamay. Hustong dating naman ni Estellita sa silid na kasunod na ang doctor kaya nakita ang tagpong iyon. Tinabig niya palayo si Mr. Conley malapit sa kama ni Nancy na sa mga sandaling iyon ay patuloy pa ‘ring nagwawala habang galit na galit. Niyakap niya si Nancy na nang makita ang ina ay mas lalo pang umatungal ng iyak at kaawa-awa. “Ano ka ba naman Drino? Anong ginagawa mo sa anak natin?!” gamit ang nanlilisik na mga mata ay malakas na sigaw niya. Nilingon na siya ni Mr. Conley.“Wala akong masamang ginagawa—”“Alam mong kakagising lang niya mula sa coma tapos sinasaktan mo agad ang damdamin niya! Ano ba naman Drino? Wala ka bang pakiramdam? Nagbabawi pa ang katawan ng anak mo! Hindi mo ba nakikitang ang hina niya pa?!” p
NAGING MAGAAN ANG mga sumunod na araw kina Bethany at Gavin na nagawa ng makapag-adjust sa kanilang araw-araw na pamumuhay bilang mag-asawa. Hindi na rin sila naiilang na kasama na nila sa buhay si Victoria na minsan ay tinatamad na sumama kay Bethany sa music center. Nang sumapit ang weekend ay muli silang nagtungo ng mansion ng mga Dankworth upang gugulin doon ang maghapon. Habang nasa kalagitnaan sila ng kwentuhan at kanilang pagkain ng tanghalian ay tumawag ang guard mula sa gate ng mansion upang ipaalam na may bisita raw ang kanilang pamilya at si Attorney Gavin Dankworth mismo ang siyang hinahanap ng mga ito. Natigilan ang buong pamilya ang kanilang pagkain. “Sino raw sila?” tanong ni Mr. Dankworth na siyang may hawak ng telepono na binigay ng maid.Saglit na tumahimik ang kabilang linya upang tanungin ng guard kung sino iyon.“Si Mr. Giovanni Bianchi raw po sila.” Makahulugang lumipad ang mga mata ni Mr. Dankworth kay Gavin na natigilan na rin sa pagkain at hinihintay na sabi
MALALIM ANG INIISIP na kung saan-saan na napunta ay sinundan ni Gavin ang hakbang ng ama. Mabibigat ang bawat yapak niya. Kung noon madali lang niyang nakapalagayan ng loob ang akala niya ay ama nitong si Benjo Guzman, hindi niya alam ngayon kung ano ang ugaling mayroon ang makakaharap nila na hindi niya magawang mapaghandaan dahil wala naman siyang alam. Marami na agad ang gumugulo sa kanyang isipan ng mga sandaling iyon. Excited na hindi ang kanyang nararamdaman. Bakit siya ang hahanapin nito at hindi ang mismong pamangkin nitong si Bethany? Alam ba nitong naroon sila ngayon sa mansion? Paano kung maging balakid ito sa kanila ngayon? “Anong pangalan niya, Daddy?” “Giovanni Bianchi.” Pangalan pa lang ay agad ng binalot ng kilabot ang kalamnan ni Gavin. Parang ang powerful naman ng pangalan nito. “Bunsong anak siya ng mga Bianchi, kapatid ng tunay na ina ng asawa mo.” bigay pa niya ng impormasyon sa anak. Kumabog pa ang puso ni Gavin sa kanyang narinig. “Hindi pa siya gaanong ma
GULANTANG NA SABAY-SABAY na napalingon ang tatlong pares ng mga matang nasa loob ng silid na iyon sa may pintuan kung saan nakapameywang na nakatayo si Bethany. Bakas sa kanyang gulat na mukha ang biglaang kawala ng galit. Natatarantang tumayo na si Mr. Dankworth sa hitsurang iyon ng kanyang manugang, gayundin si Mr. Bianchi na titig na titig na sa mukha ng pamangkin niyang hinahanap. Hindi niya mapigilang suyurin ang mukha nito na para siyang nananalamin sa mukha ng kanyang kapatid kahit na sa larawan niya lang ito madalas na makita dahil masyado pa siyang bata. Hindi niya naisip na makikita niya ang pamangkin doon ngayon, ang buong akala niya ay hindi ito kasama ng kanyang asawa dito dahil sa huling research niya busy ito palagi sa kanyang music center. Ilang beses siyang napakurap ng kanyang mga mata upang siguraduhin kung tama ba ang kanyang nakikita ngayon. Naroon nga ito sa kanyang harapan. Mababakas sa kanyang hitsura na may dugong Bianchi na taglay. Sa paraan ng pananalita nit
BATID NI GAVIN na hindi niya ito maaawat lalo pa ay may ugali itong kakaiba ngayong nasa kasagsagan pa ng paglilihi niya kung kaya naman nilingon na niya ang kanyang ama na nagkibit lang ng balikat at halatang ayaw makialam sa kanila. Humihingi siya ng tulong dito, pero wala siyang aasahan. Sinubukan niyang hawakan ito sa beywang just in case na biglang maging bayolente si Bethany.“Anong sinabi mo sa asawa ko para lumuhod siya sa iyong harapan nang ganun-ganun lang? Hindi mo ba siya kilala? Siya ang number one na abogado sa bansa. Wala pa siyang kasong napapatalo ni minsan.” pagmamalaki ni Bethany na ikinapula na ng tainga ni Gavin, hindi siya sanay na pinagmamalaki siya ng ganun ng kanyang asawa. “Narinig mo? Magaling din siyang negosyante. Mahal ko siya at mahal na mahal niya ako, kaya bakit kailangang lumuhod siya sa’yo na…” sinipat na naman siya ni Bethany mula ulo hanggang paa, sa panahong ito ay hindi pa rin alam ni Bethany kung sino ang kanyang kaharap dito. “Tiyuhin ko? Kamag
PINAUNLAKAN NGA NI Mr. Bianchi ang paanyaya ng tanghalian kahit na wala sa kanyang vocabulary sa buhay na kung saan-saang bahay mangangainan. Iyon lang kasi ang naisip niyang paraan upang ma-explain ang kanyang sarili. Wala sa plano niyang tumalikod at takasan ang lahat at kumuha pa ng ibang araw. Anuman ang mangyari ngayon, kailangan niyang panindigan iyon. Napahiya na siya sa harap ng mag-amang Dankworth, lulubus-lubusin niya na iyon na mangyari sa araw na iyon. Pagdating nila sa kitchen ng mansion ay tapos na sina Mrs. Dankworth, Victoria at Briel na kumain na agad namang nabaling ang paningin sa padre de pamilya na kabuntot ang hindi pamilyar na bulto ng isang lalaki. Samantalang may pagkain pa ang pinggan na pag-aari ni Bethany na halatang hindi pa tapos nang dahil sa curiosity. Gaya ng inaasahan ay nagulat sila sa pagdadala ni Mr. Dankworth sa bisita sa kanilang kusina. Bagay na hindi nito ginagawa dati at noon lang nangyari. Palaging off limit lang sila at sa office lang ng mat
ILANG ORAS ANG ginugol nila sa sementeryo. Hindi maalis ni Bethany ang kanyang mga mata sa likod ng lalaking nagpakilala niyang kapatid ng ina. Hindi nakaligtas sa kanya ang marahang paggalaw ng magkabilang balikat nito na halatang umiiyak. Isang dipa ang layo nila ng kanyang asawa kay Giovanni na pa-squat na nakaupo sa harapan ng puntod ng ina at kinikilala niyang ama pero naririnig niya ang boses nito na parang kausap ang ina hindi nga lang malinaw kung ano ang mga pinagsasabi nito. Nagsindi ito ng kandila. “Gusto mong lumapit?” alanganing tanong ni Gavin na ikinailing lang ni Bethany. “Hindi na. Moment nilang dalawa ngayon ni Mama pagkaraan ng ilang dekada tapos sasali pa ba ako? Pabayaan na lang natin sila.”“Akala ko kasi gusto mong lumapit.”Muling umiling si Bethany. Aaminin niya na magaan nga ang loob niya sa lalaki ngayong matagal niyang napagmasdan ito. Marahil kanina ay nadala lang siya ng bugso ng damdamin kung kaya naman nailabas niya ang tinatago niyang sama ng ugali.
MULI SIYANG INALALAYAN na puno ng pag-iingat ni Giovanni habang dinadala sa gitnang space kung saan nakasabog ang maraming petals ng mga bulaklak na nanunuot na sa ilong nilang dalawa. Domoble pa ang kaba ng dating Gobernador nang makita ang photographer at videographer na kanyang inimbita. Gusto niyang maging detalyado ang kanyang proposal kung kaya naman naroon sila at kanyang kinuha. Naroon din ang ilang waiter ng hotel na nakahandang magsilbi sa kanilang dalawa ni Briel. Napakurap na si Giovanni nang makarating sila sa gitna at ipahawak na kay Briel ang malaking bouquet ng bulaklak na inihanda. Napakagat an sa kanyang labi si Briel na inaasahan na iyon pero iba pa rin ang naging kaba niya.“Ano ‘to?!” nangangatal na tanong ni Briel kahit pa naguguni-guni na niyang proposal ang gagawin ni Giovanni, nagmamaang-maangan lang siya kahit na bakas na sa kanyang boses ang labis na excitement.“Wait lang, Briel…huwag mo munang tatanggalin ang piring. Hintayin mong sabihin ko sa’yong pwede
NAGING PALAISIPAN KAY Briel ang sinabi ni Giovanni na okay na ang ginawa nila matapos na maramdaman niya ang pananakit ng mga muscles sa kanyang magkabilang binti. Hindi naman naging mabilis ang ginawa nilang paglalakad, naramdaman pa rin ng babae ang epekto noon. Hindi naman na niya isinatinig pa iyon kahit na gusto ng magreklamo. Tama na ang ginagawa nila? Ibig sabihin ay tapos na rin sila sa sinasabi nitong date? Iyon na iyon? Ni hindi nga siya nito pinakain man lang o pinainom man lang ng kahit na tubig o softdrinks man lang? Ano ba sila senior citizen na para maging date at bonding ang paglalakad para hindi matulog ang kanilang mga buto? Naisip doon ni Briel na isa iyon sa mahirap kapag malaki ang distance ng edad sa partner nila. Masaya na mahirap din. Gusto pa ni Briel sanang umalma at magreklamo, ngunit hinayaan na lang niya at hindi na nagsalita nang paglingon niya kay Giovanni ay malapad itong nakangiti na para bang tini-testing nito ang magiging reaction niya. Kung uu
IPINAGKIBIT NA LANG ni Briel iyon ng balikat. Hindi na siya nag-e-expect kay Giovanni noong mga gasgas na dinner na may pasabog ng petals sa nilalakaran. Masyado na siyang matanda para sa bagay na iyon. Naranasan na niya iyon sa iba niyang manliligaw, pero para sa kanya ay hindi naman na iyon mahalaga. Magiging masaya na lang siya kahit saan pa sila pumunta ni Giovanni basta magkasama, sapat na sa kanya ang bagay na iyon. Hindi siya nag-e-expect nang mas bongga sa dati dahil para sa kanya ang makapiling ito gaya ngayon ay sapat ng regalo. Ano pa ang hihilingin niya dito?“Burnham Park? Anong gagawin natin dito?” puno ng pagtatakang tanong ni Briel nang bumaba na sila matapos i-park ang sasakyan at maglakad na patungo doon, “Galing na tayo dito kanina di ba? Sumakay pa nga tayo ng boat eh.” dagdag ni Briel na blangko na ang mukha kung bakit kinakailangan nilang bumalik doon ni Giovanni gayong napuntahan na nila kanina, pinasakay nila si Brian na nakailang balik dahil ayaw pa nitong bu
SABIK NA NAGPATULOY ang usapan nina Rina at Bethany na mabilis na nilang naibaling sa ibang bagay ang paksa. Sa pagkakaroon nila ng buhay may asawa na iyon napunta. Kung paano naging mahirap na maging ina kahit na masarap umanong maging asawa ang mga taong sobrang pinapahalagahan umano sila. Naging lampas-lampasan lang naman iyon sa tainga ni Briel na pagkaraan pa ng ilang sandali ay tumayo na nang maubos ang kanyang kape upang magpaalam na. Sabay siyang tiningnan nina Rina at Bethany na parehong nagulat sa agad niyang pagpapaalam. Puno ng pagtataka ang kanilang mukha sa mga katanungan na hindi maikukubli sa kanilang mga matang mapanuri doon.“Ha? Hindi ka sasabay sa akin pauwi, Briel? Saan ka pa naman pupunta?” natatarantang alma na ni Bethany na tumayo pa at nameywang dahil wala naman iyon sa kanilang usapan ng hipag na kailangan nilang maghiwalay kapag nasa city proper na, ang usapan lang nila ay sabay silang mag-shopping at inaasahan na ni Bethany na sabay rin sila nitong uuwi. Ka
KANINA PA PANAY ang irap ni Briel na nakatayo na sa may pintuan at hinihintay ang hipag na nagpapaalam sa kanyang kapatid. Naroon din si Giovanni na karga si Brian na kinausap na nang masinsinan ni Briel na may bibilhin lang siya sa labas. Kung gaano ito kaluwag sa kanya, napakahigpit ng kapatid niya na akala mo may kabalbalan silang party na pupuntahan. Sa mall lang naman sila. Bale-baleng batukan na ni Briel nang harapan ang kanyang kapatid.“Oo nga Kuya Gav, bigyan mo naman si Bethany ng oras para sa kanyang sarili. Nakakapagod kayang mag-alaga ng bata bente-kwatro oras at alam mo naman iyon. Saka, hayaan mo na kaming mag-date na dalawa. Huwag kang epal diyan!” singit ni Briel na sinamaan ng tingin ang kapatid na mukhang ayaw pa yatang payagan ang kanyang asawang umalis.“Oo na, pero huwag kayong magtatagal. Oras na magtagal kayo, ako mismo ang susundo kung nasaan man kayo! And please, huwag kayong papasok ng bar sa gitna ng tirik na araw. Binabalaan kita, Gabriella. No alcoholic d
GINALUGAD NILANG MAG-ANAK ang lahat ng pasyalan sa buong Baguio at umabot pa sila sa La Trinidad kung nasaan ang malawak na taniman ng strawberry. Kumikinang ang mga mata ni Brian nang makita niya ang mga strawberry. Hindi ito nagpaawat sa pagha-harvest na ang feeling ay sa kanila ang tanimang iyon. On guard naman ang mga kasamang bodyguard tutal ay public place iyon. Panay ang halakhak ni Giovanni at Briel habang pinapanood ang anak. Bitbit ni Giovanni ang ilang basket na nagawa ng mapuno ni Brian, samantalang si Briel ay nagmistulang photographer ng anak. Maging si Giovanni ay kinunan niya ng larawan na hindi naman umangal. Ultimong SM Baguio ay kanilang pinuntahan upang makakuha lang ng maraming pictures na hindi maintindihan ni Giovanni kung bakit kailangang e-detalye pa iyon ni Briel. May mga katanungan man ay kanya na lang iyong hinayaan. Sinakyan na lang ang lahat ng kalokohan ni Briel. Ganundin naman ito noong namasyal sila sa Italy. Batid niyang sa mga susunod na panahon maga
BUMABA NA SINA Briel at Giovanni pagkatapos ng ilang minuto na matapos ang kanilang kababalaghang ginawa. Humarap sila kay Donya Livia na para bang walang nangyari habang salitan ang malagkit at makahulugan nilang mga tingin. Hindi naman sila tinanong ng matanda kung bakit natagalan bago bumaba. Dala ni Briel ang pamalit na damit ni Brian na sa mga sandaling iyon ay ang dungis na ng mukha dahil sa kung anu-anong kinain nito. Pagkatapos ng hapunan ay hindi naman na sila pinigilan pa ni Donya Livia na umakyat na ng silid upang umano ay magpahinga. Batid niyang pagod sila sa biyahe kahit pa chopper ang ginamit nila. Pinatunayan iyon ni Brian na agad nakatulog pag-akyat nila ng silid. Matapos na i-pwesto nang maayos ni Briel ang anak ay nahiga na rin siya. Tumabi naman sa kanya si Giovanni na agad na doong nakayakap sa kanya. Ang akala pa ni Briel ay lalabas ito upang may asikasuhin na trabaho.“Wala kang gagawing trabaho?” harap na ni Briel sa kanya at ginantihan na ito ng yakap, nasanay
MULING HINALIKAN SIYA ni Giovanni ngunit sa pagkakataong iyon ay namasyal na sa loob ng bibig ni Briel ang dila nitong mapaghanap at kung saan-saan pumupunta na para bang mayroon doong kung anong bagay na hinahanap. Sa inis ni Briel ay inihawak na niya ang dalawa niyang kamay sa garter ng suot nitong pajama na pangbahay. Walang kahirap-hirap na nagawa na niyang ipasok ang isang kamay sa loob noon habang patuloy ang kanilang mas lumalim na halikan. Hindi pa nakuntento doon ang babae na ipinasok na sa loob ng boxer ang kanyang isang palad. Segundo lang at nagawa na niyang mahawakan ang pagkalalaki ni Giovanni na mabilis ng nag-react sa init ng palad ni Gabriella.“Briel!” bulalas ni Giovanni na mabilis ng ini-angat ang katawan na para bang sinisilaban na ang buo niyang pagkatao at napaso sa hawak pa lang ni Briel sa kanyang pagkalalaki, windang na windang ang mukha niya sa ginawa ni Briel.Napangisi na doon si Briel na hinagod na ng tingin si Giovanni na para bang nang-aasar. Napaupo na
NANLALAKI ANG MGA matang pinalo ni Briel ang palad ni Giovanni nang maramdaman niyang yumakap ito mula sa kanyang likuran habang nagpapalit siya ng damit. Nakapalit na siya ng pants ngunit hindi pa ng pang-itaas na suot. “Tigil nga, baka mamaya biglang umakyat dito ang Mama mo at kasama si Brian!” asik pa niya habang nandidilat na humarap na kay Giovanni na pinapapungayan na siya ng mga mata, “Mamaya na lang, hindi ka ba napapagod, hmm? Bugbog pa tayo sa biyahe. Uso ang magpahinga muna.” taas pa ng isang kilay dito ni Briel na halatang nate-tempt din. Makahulugang ngumisi si Giovanni nang maalala ang nangyari sa kanila ng nagdaang gabi. Ito kaya ang gutom na gutom na kulang na lang ay lamunin siya nang buo kung makakaya lang nitong gawin ang bagay na iyon.“Ano bang inaarte mo? Kagabi nga ayaw mo akong tigilan, tapos ngayong nakabawi na ako ng lakas ang dami mong dahilan. Ready na ako ngayon, Baby, kahit ilan pa. Kung gusto mo bukas na tayong umaga lumabas ng silid na ito eh!” nagta