SHADOW

Nakakasilaw na liwanag ang sumalubong sa mga mata ko nang magawa ko iyong maimulat. Itatabing ko sana ang kanang braso ko sa mata pero agad din akong napadaing. Nuon ko nakitang may nakakunektang swero roon. Nagtatakang inilingap ko ang mga mata. Maputing paligid, puting kama, amoy gamot, nasa ospital nga ako. Ano nga ba ang nangyari?

Hinalukay ko ang utak ko at inisa-isa ang mga pangyayari. Mula sa paglalakad ko ng late night pauwi, hanggang sa nakasalubong ko ang mga halimaw na iyon. Gumapang na naman ang pamilyar na kilabot sa katawan ko nang buong-buong isinalarawan ng utak ko ang mga itsura nila. Walang dudang sila ang mga pumapatay na napapabalita. Gusto ko sanang isiping parte lang sila ng imagination ko pero hindi. Nagpapatunay na roon ang sugat ko sa ulo, mga pasa at lalong-lalo na ang sugat sa mukha ko. Nakakasiguro akong mag-iiwan ng pilat iyon. Salamat sa matalim nilang kuko. 

Wala sa loob na napahawak ako duon. Akala ko yun na ang katapusan ko.

"Don't scare me again"

Kumabog ng malakas ang dibdib ko. His words. His husky voice. Why am I feeling like this? I felt a sudden longing. Na parang habang panahon ng may kulang sa buhay ko at noon lang napunan ng marinig ko ang boses nya. Sino ba siya? 

I felt my cheeks burned at the thought of him. Parang bigla akong kinilig. Hindi pa ko nagkakaboyfriend ever pero hindi naman ako inosente sa mga ganung bagay. Naliligawan naman ako. At syempre nagkaron din naman ako ng ka-fling. Yun nga lang hindi ko dinidirecho sa pagboboyfriend. Ayoko kasi ng paiba-iba ng boyfriend. 

Teka nga, pinaglololoko ba niya ako? Baka naman bigla nalang niya iyon nasabi? Pero mukhang sinadya niya iyon. Maiisip pa ba niya akong lokohin sa ganung seryosong sitwasyon? It's a life and death situation, Matisse, for goodness sake. Ngayon inaaway ko na ang sarili ko. 

Nakikipagtalo pa ako sa sarili ko nang pumasok si mama na may dalang prutas. Kasunod niya si Kirius na akala mo ay napakatino sa suot na corporate attire. I felt relieved. Akala ko hindi ko na sila makikita. Nangilid ang luha ko. Parang gusto ko na tuloy silang yakapin. Nakatuon ang tingin ni Kirius sa cellphone at si mama naman ay mukhang wala sa loob ang pagpasok kaya hindi nila ako agad napansin. Paglapit ni mama ay saka nya halos mabitawan ang dala niyang prutas.

"Yue!" bulalas ni mama na nakakuha ng atensyon ni Kirius. "Kir, tumawag ka ng nurse o kaya ng doctor," nagmamadaling utos ni mama saka ako dali-daling nilapitan pagkababa ng prutas. Mangiyak-ngiyak siya at nasa mga mata niya ang pag-aalala.

"Ano bang nangyari, ma?" nagtatakang tanong ko.

"Isang buwan kang walang malay, Yueno. Kamusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sayo?"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. Isang buwan? Isang buwan na mula nang mangyari ang insidenteng iyon? Yung lalake?!

"Isang buwan?" bulalas ko. "Pa-paano raw ako nakarating dito, ma?"

"Ang sabi ng mga doctor ay may taxi driver daw na nagdala sayo dito."

Taxi driver? Pero hindi naman mukhang taxi driver yung nagligtas saken? Parang mali yata. Nakakapagtaka naman.

"Nasa sala ako noon nang makareceive ako ng tawag na nandito ka daw at malala daw ang lagay mo. Tinawagan ko ang papa mo at hinila ko agad si Kir papunta rito," kwento ni mama. "Pagkadating namin dito, ang sabi ng mga doktor ay nasa operating room ka daw dahil kailangang tahiin ang sugat mo sa ulo para maampat ang pagdurugo."

Nakatulala lang ako sa kanya habang unti-unting inaabsorb ang mga kwento niya. Mangiyak-ngiyak na rin si mama habang nagkukwento. I tried comforting her. Gusto ko sana siyang yakapin pero hindi ko magawa dahil mababanat ang suwero ko. Ayoko siyang pinag-aalala ng ganito.

"I'm alright now, ma. You don't have to worry."

"No!" may awtoridad na sabi ni mama. "Magreresign ka na sa trabaho mo, Yue."

"What?! No-"

"Napag-usapan na namin ng Papa mo yan. You will resign right after you discharge," pinal nyang salita.

Bago pa ako makasagot ay pumasok na si Kirius kasunod ang isang doktor. Chineck up agad ako nito at kinamusta ang pakiramdam. Kahit sinabi kong okay na ako ay hindi pa rin nila ako pinayagang makalabas dahil kailangan pa daw icheck-up ang ulo ko. 

Habang tinitingnan ako ng doktor ay hindi ko maiwasang maisip ang nangyari sakin lalo na ang sinabi ni mama. Isang buwan ako sa ospital. Sa makatuwid, na-comatose ako. Paano na ang trabaho ko? Ayokong magresign dahil mahal ko ang trabaho ko kahit na partly ng nangyari sakin ay dahil sa boss ko. Napabuntong hininga ako. Ngayon sinisisi ko ang boss ko. Siguro naman bibigyan niya ako ng konsiderasyon para sa nangyari sakin.

Ano kayang nangyari dun sa mga lalaking umatake saken? Buhay pa kaya sila? Pero, ano ba talaga sila? Nakakasiguro naman akong totoo silang nilalang dahil hindi naman ako hahantong sa ganitong sitwasyon kung hindi sila totoo, di ba?

Kahina-hinala din ang impormasyong ibinigay ng lalaking tumulong sakin sa mga doctor dito. Tinatago marahil ang identity ng mga nilalang na yun. O ang identity nya. Ayokong papaniwalain ang sarili ko sa katotohanan sa kung ano sila pero hindi ako pwedeng maging naive. I know what they are based on their appearance pero wala akong hawak na evidence. At isa pa, sa libro lang sila nag-eexist, hindi ba? Sinong maniniwala sa akin? Kailangan ko ng impormasyon. Kapahamakan ang dadalin nila sa mga tao. I have to stop them. 

Nang makaalis ang doctor ay binalingan ko si mama na nakaupo sa tabi ko. Kami lang dalawa dahil lumabas si Kirius para bumili ng makakain.

"Ma," tawag ko sa pansin niya. "Nag-report na ba kayo sa pulis tungkol sa nangyari sakin?"

"Oo. Kaso ang problema, anak, hindi pa natutunton ng mga pulis ang naka-hit and run say-"

"Hit and run?" gulat na putol ko sa sasabihin nya.

"Na-hit and run ka, anak. Nakalimutan mo na ba?"

Ibig sabihin itinago talaga ang tunay na dahilan ng nangyari sakin. Ang lalaking yun. Gumawa siya ng kwento? Bakit? Sino kaya siya?

"Yueno?" untag ni mama.

"Ma!"

"You're spacing out. May masakit ba sayo?"

Umiling ako. Hindi na dapat nila malaman ang totoo. Ayoko na silang mag-alala. Lalong ayoko silang mapahamak. Hahanapin ko ang lalaking yun sa kahit anong paraan.

"I'll come for you."

Napabalikwas ako ng bangon at halos mapadaing nang hindi sinasadyang mahila ang suwero ko. Umalpas ang kaunting dugo roon dahil sa pagkabirat. Habol ko ang hininga ko na parang kanina ko pa pinipigilan. Napalinga ako sa paligid. Patay na ang ilaw pero buhay ang lampshade sa ulunan ko kaya hindi ganun kadilim ang paligid. Wala namang kakaiba bukod sa ingay ng paghihilik ni Kirius na nagpaiwan para daw may kasama ako. Si mama naman ay kanina pa umuwi.

Binalik ko ang tingin sa katawan ko. Bahagyang nanginginig ang mga kamay ko at basang basa ako ng pawis. Daig ko pa yata ang nagtatakbo ng ilang kilometro. Nasapo ko ang ulo ko. Binangungot na naman ako. Iyon ulit. Pero bakit parang totoo yung boses? 

Sa panaginip ko ay lumapit sa akin ang lalaking kausap ng bata at saka bumulong. Pero bakit pakiramdam ko ay totoo siyang bumulong sa akin? Na parang napakalapit nya at nandito lang sya sa tabi ko?

Nayakap ko ang sarili ko. Wala sa loob na napatingin ako sa mga kurtinang iniihip ng hangin. Nakabukas ang bintana? Bakit? Malabong buksan ni Kir ang bintana dahil mahigpit na ipinagbabawal ng ospital. Nakabukas din ang aircon kaya't hindi maiisip ng kapatid ko na magbukas ng bintana. 

Napatingin ako sa sahig na nasisinagan ng buwan. Malamang kabilugan ng buwan ngayon dahil napakaliwanag ng sinag noon. Hahanga na sana ako sa ganda nito kung hindi ko lang napansin ang anino ng taong nakatayo sa railings ng bintana.

Kumabog ng malakas ang dibdib ko. Sino iyon? Sino ang hibang na magtatangkang tumayo roon? Delikadong tumayo sa railings ng bintanang nasa ika- siyam na palapag. Hindi kaya siya yon? Anong kailangan nya saken?  Nagpapakamatay ba siya? Pero kung siya man iyon, paano siya nakarating dun?

Natatakot man ay bumaba pa rin ako sa kama at tinanggal ang pagkakakabit ng swero ko. Napangiwi ako ng matanggal ko iyon. Infairness, masakit. Hinimas ko pa ang kamay ko bago nagsimulang lumapit sa bintana. 

Nililipad pa rin ng hangin ang kurtina. Nilingap ko ang kapatid ko, tulog pa rin. 

Hindi ko alam kung ano ang nasa likod ng kurtina na yon pero kailangan kong malaman. Kung siya man iyon, baka may alam siya sa mga taong umatake sa akon.

Dinig na dinig ko ang kalabog ng dibdib ko ng makalapit ako sa bintana. Habang pilit kong inaalis sa isip na baka isa sa mga halimaw ang nasa likod, kusang kumilos ang mga kamay ko at hinawi ang kurtina. Gumapang ang kilabot sa katawan ko nang wala akong taong naabutan sa likod ng noon. Walang ibang nandoon kundi isang uwak. Nahindik ako. Parang natulos ako sa kinatatayuan ko. Pinaglalaruan ba ako ng mga mata ko? Pero hindi. Hindi ako pwedeng magkamali. May nakita talaga akong anino ng tao doon. Anino ng lalaki. 

Kinilabutan na naman ako lalo ng napatingin ako sa uwak na matamang nakatitig saken. Talaga bang ganito tumitig ang mga ibon? O kung tumititig ba sila? First time kong makakita ng uwak pero hindi naman ako ignorante. Kung makatingin kasi yung ibon, parang hindi siya normal na ibon. There was something in this bird that gives me chills. Parang any moment ay susunggaban ako nito.

Akmang ihahakbang ko ang mga paa ko pero hindi ko maigalaw. Anong nangyari? Gawa ba to ng ibon? Paano? Nag-iimagine pa din ba ako? Kailangan kong gumising kung imagination lang ito. Kinagat ko ang labi ko hanggang sa magdugo iyon. Napadaing ako sa sakit pero walang lumabas na boses. Walang duda, hindi ito parte ng imahinasyon ko. Kinabahan ako. Gusto ko na sanang gisingin at sigawan si Kirius pero hindi ko magawa. Ano ba tong nangyayari sa akin?

Ibinalik kong muli ang tingin sa ibon. Nanlaki ang mga mata ko ng umilaw ang mga mata nito. Saglit lamang iyon saka ito lumipad paalis.

Nang makalayo ang ibon ay saka lang ako nakagalaw. Napaluhod ako habang habol ang hininga. Ramdam ko ang panlalambot ng mga tuhod ko. What's just happened? Did that happen? 

Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng mga tuhod ko na halos hindi ko magawang tumayo. Nanghihina ako.

"Ate!" Agad na nagbangon ang kapatid ko at dinaluhan ako. "What the heck are you doing? Bakit tinanggal mo ang swero mo?"

"W- wala." Hindi ko pwedeng sabihin sa kanya ang nangyari. Siguradong hindi sya maniniwala saken.

Napapalatak sya saka ako itinayo. "Pinatay mo yung aircon saka mo binuksan yung bintana, may toyo ka ba ate? Ano bang pumasok sa isip mo?"

Hindi ako makaimik. Wala sa mga sermon niya ang isip ko kundi nandoon sa anino at sa ibon. Anino ng tao yung nakita ko pero ibon yung nadatnan ko. Paano nangyari yun? Imposible namang yung tao naging ibon? Unless, hindi sya tao. Napasinghap ako at nanlaki ang mata. 

"Hoy, ate! Ano bang nangyayari sayo?" nag-aalalang tanong ni Kir. "Kailangan ko na bang tumawag ng doktor?"

"Hindi. Okay lang ako." Nginitian ko pa sya para mas effective. Mas lalo yatang syang nagduda.

"Mukha ngang hindi ka okay, iba ka kung makangiti ee."

"Hindi na, Kir. Matulog ka na, okay lang ako. Saka wag mo ng ipakabit ang suwero ko tutal uuwi naman na tayo bukas."

"Sige. Sabi mo ee." Bumalik na din sya sa sofa saka nahiga. Mabuti na lang at hindi na siya nakipagtalo. 

Nahiga na din ako at hinila ang kumot. Hindi parin maalis sa isip ko yung nangyari. Parang may mystery sa mga nangyayari. Nahihiwagaan ako masyado, to the point that curiosity is killing me. Bago pa man din ako hilahin ng antok ay nakipagkompromiso ako sa sarili ko. I will find it. Whoever those creatures are. Hindi ako makakapayag na maipagpatuloy pa nila ang pagpatay nila. At lalong hindi ko hahayaang masaktan nila ang pamilya ko. I will unravel their secret. I'll expose them.