ตอนที่ 16 เทวดาทั้งสามถึงคราวสั่นสะเทือน

          “ผมไม่ได้รับลูกค้าพร้อมพี่มิวมาสักพักใหญ่แล้วใช่ไหม ครั้งล่าสุดเดือนที่แล้วหรือเปล่า… ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว”

เด็กหนุ่มน้ำเสียงสดใส ดวงตาเป็นประกายเปล่งปลั่งอิ่มเอม ใครจะไปเชื่อว่าเมื่อวานสภาพของเขายังแทบดูเหมือนผีดิบไร้ชีวิต

          ขอบตาสีคล้ำสว่างใสขึ้นมาก จนการปาดเครื่องสำอางเบาบางเพียงครั้งเดียวก็ปกปิดรอยคล้ำจนเกลี้ยง แก้มทั้งสองขาวใสอมชมพูด ริมฝีปากระเรื่อเจือความชุ่มฉ่ำไม่ลอกแตกเป็นขุน

          การฟื้นฟูแบบพลิกผันของอาร์เต้เกิดขึ้นรวดเร็วในระยะเวลาไม่ถึงยี่สิบชั่วโมง สร้างความประหลาดใจให้มิวไม่น้อย 

          ชายทั้งสองใช้เวลาก่อนเริ่มงานนั่งเอื่อยเฉื่อยบนโซฟากำมะหยี่ตัวยาว มิวค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้ากรรมนายเวรในแถบยุโรป ส่วนอาร์เต้ส่งข้อความคุบกับชายแปลกหน้าในแอปพลิเคชันหาคู่

          “ผมไม่ค่อยชอบดูแลลูกค้าผู้หญิงเลย” อาร์เต้บ่นอุบอิบ เขารู้ว่าเป็นเรื่องแย่ที่พูดถึงลูกค้าในเชิงลบ แต่ก็ตามนิสัยเด็กหนุ่มผู้มุทะลุ การระบายให้คนที่ไว้ใจฟังมันง่ายกว่าการเก็บงำไว้คนเดียว “ผู้หญิงสงวนท่าทีเยอะกว่าผู้ชาย อ่านเกมก็ยากกว่าเยอะ ผมชอบลูกค้ารุกเร็วๆรุกแรงๆมากกว่า ไม่ชอบเสียเวลาทั้งคืนเล่นเกมจิตวิทยา”

          “แต่ผู้หญิงเขารักใครรักจริงนะ” มิวแย้ง “ ลูกค้าพี่คนแรกที่เป็นผู้หญิงทุกวันนี้ยังแวะมาหาพี่อยู่เลย ส่วนใหญ่ถ้าเขาสบายใจกับใครแล้วไม่ค่อยจะเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น”

          “จริงเหรอ? ผมไม่เคยสังเกต”

          “ก็เพราะเขาสงวนท่าทีนี่แหละ จะไปเริ่มใหม่กับใครก็เสียเวลาเปิดใจกันใหม่” มิวให้คำแนะนำราวกับผู้เชี่ยวชาญจบจากเมืองนอก “อีกอย่างลูกค้าผู้หญิทุ่มเทโคตร เคยมีลูกค้าพี่คนหนึ่งยอมอดข้าวเพื่อมาเปย์ *ทาวเวอร์ ซึ้งใจนะ… แต่อยากจะเขาให้เก็บเงินไปกินข้าวดีกว่า”

          “แล้วคืนนั้นพี่ตอบแทนเงินแสนของลูกค้าคนนั้นยังไง?”

          “จูบ!”

          “แค่นั้นเหรอ?”

          “แบบแลกลิ้น”

          “แค่นี้?” อาร์เต้เสียงสูง เขาไม่เชื่อว่าการตอบแทนแค่นี้จะสาสมเพียงพอ

          “ลูกค้าขอจับเป้า”

          “ล้วงไหม?”

          “อืม”

          “เหยดดดดด!” อาร์เต้อุทานด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความชื่นชมและอิจฉา “แล้วมีอะไรมากกว่านั้นไหม?”

          “หมายถึงอะไร?”

          “แบบมีไปต่อกันหลังเลิกงานไหม?”

          “ไม่” มิวส่ายหัวอย่างหนักแน่น “ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านี้ทั้งนั้น”

          “โห! เป็นผมนะยอมแลกทุกอย่างเพื่อหนึ่งทาวเวอร์เลย ตั้งแต่ทำงานที่นี่ยังไม่เคยได้สักครั้ง” อาร์เต้พูดพลางดวงตาเป็นประกาย “อิจฉาพี่มิวว่ะ มีคนสั่งทาวเวอร์ให้ทุกเดือน”

          ความภูมิใจเล็กๆแทรกซึมผ่านรอยยิ้มบนใบหน้า มิวไม่เพียงแต่รูปร่างหน้าตาโดดเด่น ตอนทำงานเขายังมีความเอาใจใส่ ช่างสังเกต ละเอียดอ่อน และมีเสน่ห์บางอย่างที่คอยดึงดูดผู้คนให้เอ็นดูอย่างไม่น่าเชื่อ

          ผิวกายขาวใสเนียนละเอียดราวดรุณีแรกแย้ม รูปร่างสมส่วนน่าค้นหา ถึงแม้จะสูงเพียงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปด ซึ่งเท่ากับค่าเฉลี่ยโดยทั่วไปของพนักงานในร้าน มิวก็มีออร่าที่ไม่ว่าจะหลบอยู่ในซอกหลืบไหน สายตาก็จะส่องตามหาเขาจนเจอ

          อีกอย่างชายหนุ่มตัวท็อปมักมีกลิ่นอะไรบางอย่างหลบซ่อนอยู่ในลมหายใจและผิวหนัง กลิ่นคล้ายผลไม้รสหวานจัดจนเลี่ยน แต่แฝงความเปรี้ยวนิดหน่อยมาตัด ซึ่งคนรอบตัวอย่างเจษและอาร์เต้จะเรียกกลิ่นประหลาดที่ไม่เคยเจอที่ไหนนี้ว่า ‘กลิ่นยั่วเพศ’ เพราะส่วนใหญ่ใครได้สูดดมมีอันต้องใจเต้นแรง หน้าแดงไม่รู้ตัว 

          “แล้วพี่มิวชอบผู้หญิงหรือผู้ชายมากกว่า?”

          “พี่เหรอ?” มิวทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จริงๆลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชายพี่ก็ได้หมด”

          “ผมไม่ได้หมายถึงลูกค้า” อาร์เต้ม้วนหัวคิ้วจนเกือบชิดกัน “ผมหมายถึงพี่ชอบมีอะไรกับผู้ชายหรือผู้หญิง?”

          “ตอนนี้คงตอบว่าผู้หญิง เพราะพี่เคยมีอะไรกับแฟนเก่าที่เป็นผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น”

          “ไม่เคยทำอย่างว่ากับผู้ชายมาก่อนเลยเหรอ… เซ็กซ์น่ะ?”

          “ฮึ! ตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่าพี่ก็ไม่มีเซ็กซ์กับใครเลย”

          “บ้าน่า! แล้วเวลาพี่มีอารมณ์อยากฟัดใครสักคนล่ะ พี่ทนได้เหรอ?” เมื่ออีกฝ่ายเลี่ยงจะตอบ อาร์เต้ก็รบเร้าไปยังคำถามถัดไป “แล้วพี่มิวชักว่าวบ่อยไหม?”

          ถึงจะไม่ได้อึดอัดกับคำถามแต่มันก็จี้ใจดำคนที่นกเขาไม่ขันอย่างมิว เขาจะทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่ออารมณ์ความใคร่ของเขามันโบกมือลาไปนานแล้ว

          “ถ้าพี่เบื่อชักว่าว ผมแนะนำที่เที่ยวสำหรับปลดปล่อยให้เอาไหม?” อาร์เต้กระตือรือร้นเรื่องเพศจนออกหน้าออกตา อาจเพราะเขายังอยู่ในช่วงวัยรุ่น เรื่องพรรค์นี้มีแต่ความตื่นเต้นเต็มไปหมด

          “เลิกงานก็เช้าแล้วจะเอาเวลาไหนไปเที่ยว”

          “ที่ที่ผมไปเปิดช่วงกลางวันด้วย”

          “ไม่เอาหรอก! เลิกงานก็เมาปลิ้นแล้ว เก็บเวลาไปนอนดีกว่า”

          “แล้วพี่อยากมีอะไรกับผู้ชายไหม?” อาร์เต้ยังคงกระเหี้ยนกระหือรือ “ผมช่วยได้นะ… ถ้าเป็นพี่มิวผมไม่ติดเลย ผมยอมเป็นผู้ชายคนแรกของพี่”

          “ไอ้เด็กนี่” มิวร้องเสียงหลง “มันเป็นคนเอาพี่เอาน้องว่ะ”

          “ผมจริงจังนะ”

          เสียงหัวเราะในลำคอของมิวดังขึ้นจากความเวทนาตัวเองและความเอ็นดูอาร์เต้ ไม่ใช่ว่ารุ่นน้องแก้มจิ้มลิ้มตรงหน้าไม่น่าเอา แต่ด้วยข้อจำกัดทางกายภาพมิวจึงทำได้แค่แสร้งสนุกกับหัวข้อสนทนาเพื่อกลบเกลื่อน

          โชคดีที่ประตูห้องแต่งตัวเปิดออก เสียงฝีเท้าย่ำหนักเป็นเหมือนระฆังพักยก มิวเชื่อว่าหากเจษไม่เดินเข้ามาตอนนี้ อาร์เต้คงพุ่งมาจูบเขาเพื่อยืนยันความหนักแน่นของคำพูด

          “สวัสดี! แองเจิ้ล” เจษกล่าวทักทายชายทั้งคู่บนโซฟา ก่อนจะเดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของตัวเอง “วันนี้ดูสดใสร่าเริงผิดหูผิดตากับเมื่อวานเลยนะอาร์”

          “สงสัยอยู่ใกล้พวกพี่แล้วผมได้พลังงานดีๆมา” อาร์เต้ปากหวานหยอดไปเรื่อย

          “แล้วพี่เจษล่ะ วันนี้มาทำงานช้ากว่าปกติ ดูเหนื่อยอีกด้วย” มิวอดแขวะไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อรุ่งสาง “เมื่อเช้าไปทำอะไรมา”

          “เปล่านี่”

          “ผมเห็นพี่ขึ้นรถไปกับลูกค้าของผม” มิวไม่กลัวที่จะถามสิ่งที่ค้างคา

          “อ๋อ! ใช่! พี่ติดรถคุณศักดิ์ชัยไปลงหน้าปากซอยเฉยๆ”

          “ปกติก็เห็นเรียกรถเข้ามารับถึงในร้าน”

          สงครามประสาทของมิวกับเจษเริ่มต้นขึ้น โดยมีอาร์เต้นั่งเอนหลังเงียบๆอยู่บนโซฟา

          “เมื่อเช้าพี่แวะซื้อโจ๊ก”

          ถึงแม้มิวจะเห็นทุกอย่างเต็มสองตา และเหตุผลของเจษก็ฟังไม่ขึ้น แต่เขาก็ไม่อยากตีโพยตีพายให้เรื่องราวใหญ่โต ที่เขาทักท้วงขึ้นมาในตอนนี้ เพียงเพื่อเป็นการแจ้งให้เจษรู้กลายๆว่า เขารับรู้ทุกอย่างและถึงแม้จะเด็กกว่าแต่มิวก็ไม่ยอมไว้หน้าหากข้ามเส้นมาเเกิน

          “ผมแค่อยากให้พี่รักษาน้ำใจกันบ้าง?” มิวพยายามลดเสียงเพื่อไม่ให้ดูเป็นการคุกคาม

          “รักษาน้ำใจเหรอ? ฮึ” เจษพ่นลมหายใจหนักอึ้งออกมา เขาหันมาปะทะสายตากับสองหนุ่มด้านหลัง “แล้วในอมอร์มีใครรักษาน้ำใจพี่บ้าง”

          “พวกผมรักพี่นะ” น้องเล็กทำเสียงออดอ้อน

          “เหรอ?” สีหน้าของเจษเปี่ยมไปด้วยความกังขา “รักษาน้ำใจพี่แล้วเหรออาร์ แล้วอาร์รู้ไหมว่าลูกค้าวันนี้… อาร์ได้มายังไง?” เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบเจษเลยพูดต่อ “จริงๆแล้ววันนี้ลูกค้าเขาอยากได้เบอร์หนึ่งกับเบอร์สองของอมอร์ แต่เพราะพี่เป็นเอกเขาชอบอาร์ เขาก็เลยดันอาร์ขึ้นมาแทนพี่ไง นั่นไง… มาพอดี ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามกับเจ้าตัวดูนะ”

          บุคคลที่พึ่งถูกพาดพิงเปิดประตูเข้ามา สีหน้าของเขาไม่ตกใจเท่าไหร่นัก เพราะในสถานที่ทำงานที่การแข่งขันสูงอย่างในอมอร์ การทะเลาะเบาะแว้งเป็นเรื่องปกติเฉกเช่นกับการเมา

          “โอเค! ปัญหาพวกนี้เราไว้คุยกันทีหลังนะ ตอนนี้พี่มีเด็กใหม่อยากพามาแนะนำให้รู้จัก”

          ไฟอารมณ์ในห้องค่อยมอดลงอย่างช้าๆ เมื่อความสนใจถูกพุ่งไปยังชายผิวสีน้ำผึ้งที่เดินตามเป็นเอกมาติดๆ เขาสูงสง่าและมีนัยน์ตาชวนฝัน

          “ดันเต้” เป็นเอกแนะนำชื่ออย่างเป็นทางการ “เขามาทำงานที่อมอร์เป็นวันแรก ช่วยใจดีกับน้องเขาหน่อย”

                              —---------------------

          *ทาวเวอร์ในอมอร์บาร์โฮสต์ คือแก้วการเอาแก้วมาร์ตินี่มาเรียงซ้อนกันห้าชั้นเป็นรูปพีระมิด จากนั้นลูกค้าสามารถเลือกแชมเปญหรือไวน์เทลงบนแก้วบนสุดให้ไหลลงมายังแต่ละชั้นจนหมดขวด

          หนึ่งทาวเวอร์จะมีราคาหนึ่งแสนบาท