ตอนที่ 17 พนักงานคนใหม่มันสูงดีแฮะ

          ทุกอารมณ์และการเคลื่อนไหวถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ ความสนใจพุ่งตรงไปยังชายหน้าใหม่ผู้ซ่อนตัวไม่มิดอยู่หลังเป็นเอก

          นอกจากจะสูงเด่นเกือบสองเมตรแล้ว ผิวสีน้ำตาลทองที่เนียนละเอียดยังขับให้ทั่วทั้งร่างดูโดดเด่นเมื่อต้องกับแสงไฟ ขนาดเทวดาทั้งสามผู้เป็นตัวท็อปของอมอร์ยังไม่อาจละสายตาทิ้ง

          ชายผู้มีใบหน้ามาดมั่นยืนอวดรอยยิ้มอยู่ด้านหลังของผู้จัดการร้าน เขี้ยวซี่ขาวยาวทะลุริมฝีปาก ชวนให้นึกถึงใครสักคนที่กำลังอยากทำเรื่องไม่ชอบมาพากล

          ดวงตากลมโตของมิวพินิจพิจารณาพนักงานใหม่ตั้งศีรษะจรดเท้า เขารู้สึกคุ้นเคยอยากบอกไม่ถูก ทั้งส่วนสูงและสีผิวทำให้ทรวงอกร้อนรุ่ม

          ถึงจะพอสร้างข้อมูลกระจัดกระจายเอาไว้ในหัวได้ ทว่ามิวก็ไม่กล้าประติดต่อปะต่อเรื่องราวทุกอย่างรวมกัน ด้วยสิ่งที่เขาคิดนั้นมันเหนือความเป็นจริงไปมาก ชายหนุ่มจึงทำได้แค่จ้องมอง

          “ปกติเด็กใหม่มาไม่เห็นจะต้องพามาแนะนำให้พวกเรารู้จัก” เจษยิงคำถามในขณะที่เริ่มแต่งหน้า หางตาแอบเหล่มองพนักงานตัวสูงใหญ่อย่างระแวดระวัง “ทำไมจู่ๆพี่เป็นเอกถึงพาคนนี้มา”

          “ก็พามาให้เด็กมันเห็นว่าพวกพี่ๆตัวท็อปของร้านเขาอยู่กันยังไง จะได้มีกำลังใจทำงาน” เป็นเอกพูดพลางตบหลังของดันเต้เบาๆ

          “ก็คือง่ายๆอยากให้พวกเราสามคนเร่งทำยอดว่างั้น” เจษกระแทกแดกดัน เขาอยู่ที่นี่มานานมากพอจะรู้ไส้รู้พุงของผู้จัดการหน้าเลือด

          มิวและอาร์เต้อดขำท่าทางของเป็นเอกตอนถูกเจษหักหน้าไม่ได้ สองคนนี้ทะเลาะกันบ่อยกว่าใครในร้าน ราวลิ้นกับฟันก็ไม่ปาน

          ถึงจะปากร้ายบ้างในบางครั้ง แต่ด้วยความเป็นพี่ใหญ่ ลึกๆเจษจึงมีความรู้สึกอยากปกป้องน้องๆ อาจด้วยทั้งสามคนมีจุดเชื่อมโยงคล้ายคลึงกันด้านครอบครัว จึงทำให้มีความเห็นอกเห็นใจ

          “คิดมากน่า! พวกนายเป็นสามคนเป็นทรินิตี้แองเจิ้ลที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่อมอร์เคยมีมาแล้ว… ตีกันยังไงสุดท้ายก็เห็นกลับมารักกันเหมือนเดิม”

          “เราเพิ่มเป็นสี่แองเจิ้ลเลยได้ไหม?” อาร์เต้พูดอย่างร่าเริง “เอาโต๊ะเครื่องแป้งผมไปใช้ก็ได้นะ ผมนั่งแต่งหน้าบนโซฟาเอง”

          “ขอบคุณสำหรับความใจดีนะอาร์ นายเอาเวลามาใจดีกับคนอื่นไปห่วงยอดของตัวเองเสียนะ ไม่อย่างนั้นทั้งโต๊ะเครื่องแป้งหรือโซฟา นายก็จะไม่ได้ใช้มัน” เป็นเอกยิ้มขู่ “กล้ามากนะที่กล้าหยุดงานติดกันเกือบอาทิตย์”

          “พี่เป็นเอกไม่น่ารักเลย!” อาร์เต้หน้ามุ่ย

          เมื่อพูดถึงเรื่องหยุดงาน มิวก็มองอาร์เต้สลับกับมองดันเต้ เขาเหมือนคิดอะไรออก…

          มิวพาความทรงจำของตัวเองกลับไปยังวันที่แวะไปหาอาร์เต้ที่คอนโด ชายคนที่เขาพบนั้นตัวใหญ่โตจนเด่นสะดุดตาเหมือนดันเต้ ซึ่งความสูงในระดับนี้ไม่ได้มีเกลื่อนให้เห็นทั่วไป

          แต่ก็ติดตรงที่หากเป็นคนเดียวกันจริงๆ ทำไมท่าทางของอาร์เต้ถึงแสดงออกมาราวกับไม่รู้จักกัน หากไม่ใช่เพราะว่าลืมไปแล้วจริงๆ ก็คงแสร้งตบตาเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง 

          ไม่แน่บางทีอาร์เต้อาจจะเป็นคนชวนเด็กใหม่คนนั้นเข้ามาทำงานที่อมอร์ และก็แอบสร้างสัมพันธ์หรือโครงการอะไรลับๆกันอยู่ มิวพยายามสร้างทฤษฎีสมคบคิดในหัว

          “ดันเต้! คนที่นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั่นเจษเป็นเบอร์สองของอมอร์” เป็นเอกพยายามทำหน้าที่เป็นสื่อกลางเชื่อมโยงผู้คนในห้อง “ส่วนเด็กที่นั่งหน้างิ้วหน้างอคอหัก ตัวเล็กที่สุดในห้องนี้คืออาร์เต้… เป็นเบอร์สามของอมอร์”

          พนักงานใหม่พยักหน้าพลางสั่นหัวปลกๆ แววตาขึงขังจับจ้องไปที่มิวไม่ว่าเป็นเอกจะเอ่ยชื่อใครก็ตาม

          “ส่วนคนที่นั่งข้างอาร์เต้เป็นมือหนึ่งของที่นี่… มิว” เป็นเอกพูดต่อพลางหันมือตาม “เป็นเบอร์หนึ่งที่นานที่สุดของเรา ณ ช่วงเวลานี้”

          “สวัสดีครับ! ในห้องนี้หอมจังเลย” คำทักทายของดันเต้ค่อนข้างแปร่งหูสำหรับมิว “แค่ได้เข้ามาอยู่กับทุกคนในนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก”

          “ทำไมช่วงนี้มีแต่คนจมูกดี” เจษทักท้วง

          “หรือพวกเราใส่น้ำหอมกันเยอะไป” อาร์เต้ขอมีส่วนร่วม

          “ไม่งั้นการรับกลิ่นคงดีกว่าจมูกคน” เจษว่าพลางหัวเราะคิกคัก

          “เจษ” เป็นเอกปราม

          “อะไรครับพี่เป็นเอก” เจษทำหน้ายู่ “ผมพูดอะไรก็ไม่เข้าหูพี่สักอย่าง”

          “ก็นายชอบพูดจาแซะฟ้าแซะฝนไปเรื่อยแบบนี้ไง… พวกเด็กใหม่ถึงชอบเอานายไปพูดลับหลังให้เสียๆหายๆ”

          “รู้หรอกน่า! ก็แค่เสียงของพวกขี้แพ้”

          เรื่องหยุมหยิมพวกนี้เจษก็พอรู้อยู่ แต่สำหรับเขา… การดูแลลูกค้าก็เหนื่อยพอแล้ว จะต้องมานั่งเอาใจพนักงานในร้านเกือบร้อยคนอีก คงจะเป็นบ้าพอดี

          อีกอย่างเจษรู้ดีว่าตราบใดที่เขายังทำเงินให้อมอร์ได้ ไม่ว่าจะมีนิสัยอย่างไร… อมอร์จะคอยโอบอุ้มเขาอยู่ดี ตราบเท่าที่ยังได้รับผลประโยชน์

          “ดูท่าพี่น่าจะต้องอยู่เคลียร์อะไรต่ออีกหน่อย” เป็นเอกพูดพลางเกาหางคิ้ว “มิว… ฝากพาดันเต้ไปทัวร์พวกห้องวีไอพีหน่อย เด็กมันจะได้รู้ข้อมูลเอาไว้ เผื่อลูกค้าถามจะได้เชียร์ถูก”

          “ครับ” มิวลุกขึ้นรับคำสั่งอย่างง่ายดาย

          “ผมล่ะ… ให้ผมไปด้วยไหม?” อาร์เต้ชูมือสูงจนสุด

          “นายอยู่นี่! มาเคลียร์กันเรื่องลูกค้าที่เจษเปิดประเด็นค้างเอาไว้กันต่อดีกว่า”

          “แต่ผมไม่มีปัญหาอะไรนะ” อาร์เต้งอแง “เคลียร์กันสองคนไปสิ ผมไม่รู้เรื่อง”

          เป็นเอกทำหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนปัดมือไล่มิวกับดันเต้ให้ออกนอกห้อง “พวกนายสองคนออกไปได้แล้ว อีกเดี๋ยวขกจะเริ่มทยอยมากันแล้ว”

          “ครับ”

          มิวตอบรับก่อนจะเดินนำหน้าดันเต้ออกจากห้อง

          เสียงคารมสาดใส่กันดังทันทีที่บานประตูปิดลง มิวค่อนข้างคุ้นชินกับการเรียกคุยหรือทะเลาะกันแบบนี้ เพราะหลังจบปัญหาทุกคนก็หัวมายิ้มให้กัน ก่อนจะสร้างปัญหาใหม่กันอีกรอบ วนเวียนกันเป็นวัฐจักรการทำงาน

          พื้นที่ของอมอร์ไม่ได้ใหญ่โตหรือซับซ้อนนัก หากแต่แบ่งตามพื้นที่ใช้สอย บางจุดจึงไม่สามารถเดินดุ่มๆเข้าไปหากไม่ได้รับอนุญาต เนื่องจากลูกค้าบางคนต้องการความเป็นส่วนตัวสูง การคุ้มกันในบางพื้นที่จึงพิเศษกว่าส่วนอื่น

          ถึงแม้มิวจะทำงานที่นี่มาหลายปี แต่เขาก็ยอมรับว่าบางพื้นที่เขาเองก็ยังไม่เคยเข้าไป เห็นจะมีแต่เป็นเอกกับเจ้าของบาร์โฮสต์ที่มิวไม่เคยเห็นหน้าเท่านั้นที่เข้าถึงทุกพื้นที่

          อันที่จริงมิวเคยได้ยินข่าวลือด้วยว่าอมอร์มีพื้นที่ใต้ดินเอาไว้ขังพนักงานด้วย มิวเคยได้ยินพวกนักบัญชีของร้านพูดคุยเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงร้านที่น่าสงสัย ทว่าเขาก็ฟังเอาไว้เป็นแค่เรื่องสนุก

          ผ่านโถงทางเดินแคบๆ มิวเดินนำหน้าโดยมีชายร่างโตเดินไล่หลังหลังมาติดๆ 

          ความรู้สึกแบบแปลกๆยามดันเต้เดินตามข้างหลัง มันทั้งคุ้นเคยและน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก คลับคล้ายคลับคลาเหมือนโดนสะกดรอยจากผู้ล่า

          “ดันเต้ใช่ไหม?” มิวชะลอฝีเท้าเพื่อให้ทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน เขาพยายามหาเรื่องคุยเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดที่ความเงียบสร้างเอาไว้ “อายุเท่าไหร่แล้ว?”

          “อายุมากกว่านาย”

          คำพูดที่สนิทสนมชวนให้มิวตงิดใจ เขาไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน พวกคนประเภทที่ดูไม่สนใจอะไรในสังคมเท่าไหร่นัก และดันเต้ก็เหมือนคนประเภทนี้ไม่ผิดเพี้ยน

          ทั้งใบหน้าและท่าทางดูหยิ่งจองหอง ถึงจะมีเสน่ห์ชวนมองทว่านิสัยกลายเป็นส่วนที่คอยไล่ให้คนหนีห่าง มิวได้แต่หวังว่าตัวเองจะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับดันเต้แบบลึกซึ้ง

          “อ้อ! แล้วเคยทำงานแบบนี้มาก่อนไหม? แบบที่ต้องคอยดูแลลูกค้าอะไรพวกนี้”

          “ก็ไม่เชิงนะ แต่ฉันมีความสามารถเฉพาะตัว เรื่องพวกนี้ไม่น่าจะเกินความสามารถ”

          ‘ไอ้ความมั่นใจพวกนี้มันคืออะไรกัน’ มิวได้แต่นึกสงสัยในใจ ‘ทำไมหมอนี่มันดูกวนโอ๊ยจังวะ’

          “ของจริงกลิ่นพีชจากตัวนายชัดกว่าในฝันอีก”

          “อะ… อะไรนะ” มิวหยุดกึก เขาไม่แน่จว่าตัวเองหูฟาดหรือเปล่า “กลิ่น พะ… พีชอะไร”

          “ก็พีชต้องห้ามในสวนบาบิโลนไง”