ตอนที่ 21 แปลกกว่าฉันก็นายนั่นแหละ

          อันที่จริงดันเต้สามารถแวบเข้าไปห้องของมิว แล้วรอดูสีหน้าตกใจของเจ้าของห้องเลยก็ได้ ภาพในหัวสนุกๆแบบนี้เคยเกิดขึ้นจริงมาหลายครั้ง ยกเว้นก็ครั้งนี้ที่เขาไม่สามารถดลบันดาลให้เป็นจริง ปีศาจจำแลงกายตนนี้ต้องพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนมนุษย์ให้มากที่สุด แม้จะไม่ค่อยชอบก็ตาม

          จะให้ผลุบๆโผล่ๆไปมาอย่างอิสระเหมือนก่อนหน้านี้คงไม่ได้ เพราะปีศาจอย่างเขามีสภาปีศาจคอยร่างกฎการอยู่ร่วมกับสิ่งมีชีวิตประเภทอื่นทั้งที่เป็นมนุษย์และอมนุษย์ และมีการร่วมมือกันอย่างเหนียวแน่นเพื่อตรวจตราไม่ให้ทุกอย่างเกินกว่าขอบเขตของการควบคุม

          แน่นอนว่าการมีอยู่ของอมนุษย์หลากหลายเผ่าพันธุ์นั้นมีมนุษย์ผู้มีอำนาจหลายฝ่ายรับรู้ และเป็นส่วนหนึ่งของสภาความมั่นคงนี้ด้วย ทุกฝ่ายทำงานร่วมกันเพื่อให้การมีอยู่ของสิ่งลี้ลับเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนาน เพราะมันอาจส่งผลดีมากกว่า 

          หลายครั้งที่ปีศาจหรือเทวาถูกมนุษย์จับตัวไปทำการทดลอง แน่นอนว่ามนุษย์ผู้หื่นกระหายความรู้มองเวทมนตร์เป็นความท้าทายหนึ่งที่ต้องการปักธงพิชิต นักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ที่รับรู้เรื่องราวเหนือธรรมชาตินี้ต่างลงความเห็นคล้ายกันว่า ความก้าวหน้าอันยิ่งใหญ่ย่อมต้องแลกกับความคุ้มค่าที่ใหญ่ยิ่ง

          ดังนั้นปีศาจระดับกลางอย่างดันเต้เองจึงต้องระมัดระวังตัว ความอึดอัดเล็กน้อยที่ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ตลอดเวลา ก็ดีกว่าทำผิดกฎร้ายแรงแล้วถูกเนรเทศไปยัง *สุญตา แม้เขาจะไม่เคยไปดินแดนว่างเปล่าไร้จุดสิ้นสุดนั้นก็ตาม แต่เคยได้ยินมาว่ามันน่าเบื่อและทรมานกว่าการตกนรกชั่วกัลปาวสานของพวกมนุษย์เสียอีก

          นี่ทำให้ดันเต้หวนคิดถึงสิ่งที่ชอบอย่างเดียวนสมัยยุคกลางคือ กฎไม่เข้มข้นเท่ากับตอนนี้ ทุกอย่างง่ายดายเพราะการบันทึกทุกอย่างด้วยสายตาและความทรงจำของมนุษย์นั้น ทำให้ลืมเลือนหรือพร่าเบลอได้ง่ายกว่า ผิดกับยุคนี้ที่ทุกอย่างชัดเจนแถมยังถูกส่งต่ออย่างรวดเร็ว

          ถึงแม้โดยหลักการ… เวทมนตร์จะคล้ายพลังงานไฟฟ้า พวกเขาแทรกแซงอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับกระแสไฟฟ้า แต่มันก็ต้องใช้งพลังงานมากโขในการจะเปลี่ยนแปลงความเป็นจริง โลกในม่านหมอกลี้ลับจึงต้องการให้ปีศาจอย่างดันเต้ออกเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด

                                             —---------------------

          สิ่งเดียวที่ช่วยให้ดันเต้ผ่านช่วงเวลาน่าเบื่อนี้ได้คือการมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แววตาขึงขังจ้องทะลุกระจกใสเพื่อมองผู้คนใช้ชีวิต ความตื่นเต้นปรี่เข้ามายังร่างมนุษย์จำแลง

          บางครั้งดันเต้ก็นึกอิจฉาผู้คนที่เปี่ยมด้วยพลังแห่งชีวิตเหล่านั้น ถึงมันจะสั้นหากเทียบกับเขา ทว่าก็มีความหมายดีๆ และสีสันมากมายซ่อนเร้นอยู่ในทุกลมหายใจ บางครั้งขมุกขมัว บางครั้งก็สดใส ไม่เหมือนการมีอยู่ของเขา ทุกอย่างถูกกรองด้วยฟิลเตอร์ขาวดำ ยากจะสัมผัสกับความสนุกอื่นนอกเหนือจากงาน

          “ไม่ต้องทอน” ดันเต้ยื่นเงินปึกหนึ่งให้คนขับรถจากเบาะหลัง

          มิวมั่นใจว่าเงินก้อนนั้นมากกว่าค่าโดยสารไม่ต่ำกว่าสิบเท่า เขาไม่กล้าร้องปรามหรือยื่นมือเข้าไปขวาง เมื่อเห็นคนขับรีบยื่นมือเข้าไปรับเงิน มือแห้งกร้านคู่นั่นกำกระดาษหลากสีเอาไว้จนแน่น ราวกับกลัวว่าพวกมันจะปลิวหายไปในสายลม

          “ขอบคุณมากเลยครับ” คนขับหน้าตาอิดโรยยกมือไหว้ปลกๆ พร่ำขอบคุณไม่หยุดปาก

          แววตาเหี่ยวย่นแวววาวในความมืด มิวเดาว่าคุณลุงสายตาฝ้าฟางคนนี้คงไม่รู้แน่ว่าที่อยู่ในมือนั้นมีมูลค่าเท่าไหร่ เพราะถ้ารู้ชายชราคนนี้คงตกใจมากกว่านี้แน่

          “รีบกลับบ้านไปหาเมียเถอะ”

          ชายหนุ่มร่างใหญ่ก้าวขาลงทิ้งความปลาบปลื้มดีใจไว้เบื้องหลัง มิวแอบเห็นคนขับแท็กซี่ปาดน้ำตาแล้วรีบซ่อนเงินเอาไว้ในกระเป๋าหลังของกางเกง

          “ทำไมนายให้เงินไปเยอะขนาดนั้น” มิวเอ่ยถามหลังลงจากรถ เร่งฝีเท้าให้เดินตามมาติดๆ

          “ฉันไม่ค่อยได้ใช้เงิน”

          ถึงอยากจะบ่นเสียดายมากขนาดไหน กระนั้นเงินปึกนั้นก็ไม่ใช่ของเขา มิวจึงทำได้แค่หายใจฟึดฟัดในขณะที่เดินนำทางชายร่างยักษ์ขึ้นห้อง

          หลังจากถอดรองเท้าไว้หน้าห้องดันเต้ก็เดินตรงไปยังโซฟา นั่งลงโดยไม่รอคำเชื้อเชิญราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องเสียเอง

          “ดื่มอะไรไหม?” มิวพยายามทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี

          “ไม่!” ดันเต้ตอบ “ในตู้เย็นของนายไม่มีสิ่งที่ฉันอยากดื่ม”

          “ทำไมนายชอบพูดจาแปลกๆ” มิวเดินตามมานั่งลงบนโซฟาข้างๆดันเต้

          “ฉันเปล่า” ดันเต้ยิ้ม “เพราะนายไม่รู้ในสิ่งที่ฉันรู้ นายเลยมองว่าแปลก”

          มิวเพ่งพินิจชายตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนจากด้านหลัง หวนคิดถึงเรื่องราวระยะหลังที่ชวนสับสนและหาคำตอบไม่ได้ คำถามบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว

          “นายคือคนที่อยู่ในห้องอาร์เต้ใช่ไหม?” มิวทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ เพื่อประจันหน้ากับชายสูงใหญ่

          ปีศาจพยักหน้าหยอกล้อเป็นการยอมรับกลายๆ เขาไม่จำเป็นต้องโกหกเพราะอีกไม่นาน… ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาก็จะถูกลืมเลือนอยู่ดี

          “แล้วทำไมนายกับอาร์เต้ถึงทำเป็นไม่รู้จักกันตอนอยู่ที่อมอร์ หรือพวกนายวางแผนจะทำอะไรกันแน่”

          “ไอ้หนุ่มนั่นจำฉันไม่ได้เพราะความฝันของเขาจบลงแล้ว”

          “ฉันคุยกับนายแล้วจะเป็นบ้า…” มิวถอนหายใจ พลางยกมือบีบขมับ… ยิ่งได้คำตอบเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ “ช่วยรีบพูดธุระของนายให้จบเลยแล้วกัน เสร็จแล้วพวกเราจะได้แยกย้ายไปทำอย่างอื่น”

          “ได้!” ดันเต้ยืดอกสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ “ฉันเป็นปีศาจ!!!”

          ความเงียบและความอึดอัดแทรกตรงกลางระหว่างชายทั้งคู่ ประโยคที่หลุดออกจากปากอวบหนานั้น มีแต่จะพิกลมากขึ้นเรื่อยๆ

          “โอเค!” มิวตีหน้ามึน คิ้วชนกันเนื่องจากเริ่มไม่สนุกกับการล้อเล่น “เราทุกคนล้วนเป็นปีศาจของใครสักคน… แล้วไงต่อ”

          “ฉันว่านายพูดจาประหลาดกว่าฉันอีก” 

          การสนทนาที่ต่อไม่ติดทำให้ทั้งคู่กระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าควรตลกหรือเครียดดี

          “เข้าใจได้ว่านายอาจไม่เชื่อฉัน ใครๆก็ทำหน้าเหมือนฉันเป็นตัวตลกหลังรู้ความจริงได้” ดันเต้คว่ำปากทำตาปรือ “ยังไง… นายก็ไม่ใช่คนแรกที่ฉันทำแบบนี้”

          ปีศาจจอมกระหายยืนยืดตัวตระหง่านเหนือร่างขาวละเอียด มิวเงยหน้าจ้องมองใบหน้าที่ค่อยๆไกลห่างมากขึ้น ปกติพอรู้อยู่ว่าดันเต้ตัวสูงใหญ่ ทว่าเมื่ออยู่ใกล้กันขนาดนี้ ทำให้ความรู้สึกตัวเองลีบเล็กนั้นเด่นชัดมากยิ่งกว่าเดิม

          ฉับพลันใบหน้าคมคยนั้นก็เคลื่อนเข้าหา ดันเต้คุกเข่าต่อหน้ามิว ใช้มือหนากร้านฉีกขาทั้งสองของมิวให้กางออก ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปกลางช่องแยกนั้น 

          นัยน์ตาดำขลับสุกใสอย่างหื่นกระหาย ดันเต้โน้มตัวดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบ

          ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อยพยายามปิดอย่างรวดเร็ว ทว่าฤทธิ์ของน้ำลายปีศาจกลับเร็วยิ่งกว่า เพียงหยดเล็กๆที่หลุดรอดเข้าไป ก็สามารถเปลี่ยนจิตใจบอบบางให้ตื่นรู้ได้

          จากความแน่นหนาที่ปิดกั้นกลับกลายเป็นการเปิดรับอย่างช้าๆ ริมฝีปากของมนุษย์ถูกปลายลิ้นของปีศาจปลอบประโลมจนเคลือบฉาบด้วยน้ำลายจนทั่ว

          ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตระหนกค่อยๆปินลงอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มตัวแข็งทื่ออยู่ในอุ้งมือของปีศาจจอมเสพสังวาส

          ความอุ่นร้อนค่อยๆซึมแทรกเล็ดลอดผ่านเข้าไปยังโพรงปาก ความแข็งกร้าวที่ยืนหยัดก่อนหน้านี้ละลายราวกับน้ำแข็งก้อนจิ๋วบนเตาย่าง

          ความรู้สึกโหยหาตลบอบอวลจากลมหายใจเข้าครอบงำสู่จิตใจ ลิ้นหนานุ่มของดันเต้ดุนดันจนสำเร็จ มันไล่กวาดทุกกลิ่นหอมหวานในช่องชื้นแฉะ  เสียงจูบอันดูดดื่มบรรเลงดังสลับกับเสียงกระหืดกระหอบ

          หัวใจของมิวเต้นเร่าจนเก็บอาการไม่อยู่ ท้องน้อยวูบวาบเหมือนมีประกายไฟนับร้อยพุ่งชน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วและรุนแรงจนหยดสุดท้าย…

          ดันเต้ผละตัวปลดปล่อยลมหายใจที่เคยหลอมรวมให้แยกออกจากกัน ใบหน้าของมิวแดงระเรื่อราวเปล่งปลั่งเหมือนลูกมะเขือเทศที่สุกงอม

          “นายรู้สึกใช่ไหม?”

          มิวเลียริมฝีปากเก็บรสชาติสุดท้ายที่ดันเต้ทิ้งเอาไว้ให้ ความเขินอายมากล้นจนไม่กล้าจะโต้ตอบด้วยวาจา

          “ความเร่าร้อน ความหื่นกระหาย นายอยากให้ฉันทำกับนายมากกว่านี้”

          มิวมองหน้าดันเต้ด้วยใจที่เต้นแรง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบกับผู้ชาย แต่เป็นครั้งแรกที่มันเร่าร้อนจนชายหนุ่มรู้สึกว่าทั้งร่างถูกห่อหุ้มด้วยเปลวไฟ

          “ก็นะ… ร่างกายของนายมันไม่ยอมตอบสนอง” ดันเต้บีบคลึงกลางลำตัวอันนุ่มนิ่มของมิว

          ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปมองฝ่ามือหนาใหญ่กำกลางเป้าอยู่ภายนอกกางเกง มิวเขินหนักกว่าเดิมเมื่อความลับที่ไม่เคยแพร่งพรายมีคนรับรู้ โดยเฉพาะเมื่อความลับน่าอับอายนี้อยู่ในมือของหนุ่มหล่อร่างกำยำ

          มิวถอนร่นไปข้างหลังได้ไม่เท่าไหร่ แผ่นหลังก็ชนกับพนักพิงโซฟา เขารีบปัดมือของดันเต้ให้ออกจากสิ่งที่ต้องการปกปิด คำพูดถูกดูดกลืนไปจนหมด

          “ไม่ผิดแน่! นายโดนคำแช่งเทวา”

                                             —---------------------

          *สุญตา คือความว่างเปล่า เหล่าปีศาจเมื่อดับสูญจะไม่เหลือดวงวิญญาณกลับคืนสู่ผืนโลก แต่จะถูกส่งจิตสุดท้ายไปยังดินแดนว่างเปล่าอันเป็นนิรันดร์ สำหรับพวกเขาที่แห่งนี้ทรมานกว่าการตกนรกของพวกมนุษย์เสียอีก