Chapter 5

Chapter #05

SIENNA POV

Pagod na pagod ako. Twelve-hour shift. Dalawang pedia case. Isang hindi natuloy na lunch break. At isang maliit na batang pasyente na halos hindi na humihinga nung dinala sa ER.

Tapos biglang may text si Lolo.

“Sien, padaan si Dorian d’yan. May naiwan raw siyang files sa Lolo niya, baka pwede mo na rin ibigay. Pakisuyo na lang.”

Seriously?

I thought we were done for the week. Isa lang dapat ‘yung fake date, diba? Bakit parang may plot twist na hindi ko napirmahan?

Nasa pedia nurse station ako, kalalabas lang ng isang case, when I felt someone’s presence behind me.

“Busy ka?”

Paglingon ko, andun siya. Suot pa rin ang usual niyang neutral-tone na damit. Clean. Composed. At oddly… out of place sa hospital setting.

“Medyo?” sagot ko, pinipilit maging civil. “Akala ko may schedule lang tayo pag kailangan.”

He raised an envelope. “Files daw. Lolo errands.”

Hinablot ko ‘yon nang may ngiti. Plastic nga lang. “Next time, pwede mong i-book sa courier.”

“Wow. Noted.”

Tahimik.

Akala ko aalis na siya. Pero napansin ko ‘yung paningin niya nakatutok sa glass wall kung saan kita ‘yung pedia wing.

“Is that your patient?” tanong niya.

Tumingin ako. Si Jamie. Eight years old. May leukemia. Mahilig sa astronaut stickers. Kanina lang umiiyak dahil wala ang Mama niya.

“Yeah,” I nodded. “One of the many reasons I don’t get enough sleep.”

Hindi ko alam kung bakit ko ‘yon sinabi. Maybe because pagod ako. Or maybe… gusto ko lang siyang ma-awkward. At umalis na siya. Ayaw ko siyang makita. Naiinis ako at lalong nararamdaman ko ang pagod.

Pero hindi siya umalis. Hindi rin siya nag-comment. Tumango lang siya, then spoke so quietly I almost missed it.

“My mom died in a hospital like this. I was ten.”

Bigla akong napahinto. Nawala ang sarcasm sa dila ko.

“Oh.”

He looked at Jamie again. “It smells the same. Cold. Stiff. But people like you make it feel… safer.”

Bago pa ako makasagot, tumakbo ang isang nurse. “Dra. Sien! Room 209, desat po si Jamie! Vitals dropping!”

Automatic ang katawan ko. Takbo. Command. Oxygen. Orders.

But as I passed Dorian, I saw his face.

Parang may tension sa mata niya. Not panic, pero hindi rin detached.

He stood frozen for a second, then quietly stepped aside. Hinayaan akong gawin ang trabaho ko.

Five minutes later, lumabas ako. Stable na si Jamie. For now.

At andun pa rin si Dorian. Nakaupo sa bench. Hindi umaalis. Hinintay ba niya ako? Wow naman kung ganun.

“Okay na siya,” sabi ko habang lumalapit. “Nothing new. Just one of the usual scares.”

He nodded.

Then, he stood up. Nagtagpo ang paningin namin. And something in his eyes softened just a bit.

“Hindi biro ang ginagawa mo,” bulong niya. “I thought CEOs had pressure. But this... what you do… it’s different.”

I swallowed hard. Hindi ko alam kung dahil sa pagod o sa paraan ng pagkakasabi niya, pero may kung anong nagbago sa loob ko.

Hindi ko siya sinagot.

Hindi rin niya ‘ko pinilit.

Naglakad siya paalis, pero bago tuluyang mawala sa hallway, lumingon siya sandali at nagsabi.

“Next time… I’ll bring coffee.”

At iniwan niya akong nakatayo ro’n, pagod, confused, and maybe… just maybe…

Starting to care. Insane!

“Sino ‘yon?”

Napalingon ako kung sinong nagtanong.

“CEO,” tipid kung sagot kay Zola. Friend ko since med student pa kami. But, rival ko rin.

“Really! CEO or…”

“None of your business, Zol.” Sagot ko at tinalikuran siya.

“New,” aniya kaya tumigil ako at lumingon.

“Ano naman sa'yo? Magpakasal na kayo ni Castiel, para hindi ka na mag isip ng ibang bagay.” Paalala ko saka matipid na ngumiti bago ko siya tuluyang tinalikuran.

She's my rival. First to Endri, and… Until now dito sa hospital.

Siya ang pinakamagaling sa lahat but, ewan kung bakit interested siya sa buhay ko.

Dumiretso na ako sa parking area. Wala na akong shift dahil sa twelve hours shift. Sumobra pa.

Pagdating ko sa condo, dumiretso na ako sa kwarto.

Ewan pero, grabe ang pagod ko. Dumagdag pa ang Dorian na ‘yon.

Hinubad ko ang damit ko at dumiretso sa bathroom. Pagkatapos kung maligo nagbihis na ako at pasadong tumunong ang cellphone ko.

Bumuntong-hininga ako nang mabasa ko ang message ni Lolo.

“On the way na,” reply ko.

Pagdating ko sa restaurant, naramdaman ko agad na may mali.

Dorian was already there.

Dressed in a white button-down shirt, sleeves rolled, looking like he just walked out of an ad campaign for effortless wealth. Again. Kanina lang nagkita kami. At ngayon kaharap ko na naman siya. Kailangan ko nalang bang masanay dahil kung mag asawa na kami. Wala ng araw na hindi ko siya makita.

“What’s this?” tanong ko, approaching his table. “Akala ko Lolo ko lang ‘to?”

“Same,” he muttered, then nodded toward the private dining area. “Apparently, this was planned.”

Napatingin ako. At ayun nga sila, Lolo ko, at Lolo niya, nagche-cheers sa wine, parang nagseselebra ng engagement. O sa kasal.

Great. Another setup. Gusto talaga nila. Nakakatuwa dahil nakikita ko ang tuwa sa mga ngiti ni Lolo, pero nakakainis din.

“Ah, nandito na kayo!” sabi ni Lolo, tuwang-tuwa. “Come, sit down, Sien.”

I forced a smile and took the seat beside Dorian, careful to keep distance between our elbows.

Conversation started light about businesses, family, future plans. All the usual.

Pero maya-maya lang, lumapit ang isang babaeng waiter. Medyo matanda, mukhang tagaroon talaga. Pagkakita sa akin, napahinto siya.

“Dra. Sien?” tanong niya, medyo gulat. “Ikaw nga ba ‘to?”

Napalingon ang lahat sa mesa. Including Dorian.

Ngumiti ako ng konti. “Yes po.”

“Yung doktor na dumadalaw kay Endri? Anak ng pinsan ko ‘yung ka-roommate n’ya. Lagi raw n’yong dinadalaw. Talaga namang ang swerte niya sa gandang doctor na gaya mo.”

Biglang sumikip ang dibdib ko. I felt Dorian shift slightly beside me.

Ngumiti ako. “Yes. Ako po ‘yon.”

The woman smiled kindly and excused herself.

Tahimik.

Napatingin ako kay Lolo. Hindi siya nagsalita pero alam kong may narinig siya. Kahit papaano, palagay ko, alam niya ‘yung kasaysayan ko.

Pero si Dorian? Hindi nagsalita. At ‘yon ang mas nakakabingi.

After the meal, lumabas kami ni Dorian habang nakasunod lang ‘yung dalawang Lolo, may konting distansya.

“Endri,” he finally said, his tone not cold… just cautious. “Man?”

I nodded. “Yes.”

“Your patient? or something”

I paused.

Then nodded again.

“Boyfriend mo?” tanong niya.

“Yeah. Coma. Post-accident. Walang certainty kung kailan o kung magigising pa siya.”

Tahimik. Wala namang kailangan i-deny.

Then he spoke again, voice low. “So you’re still waiting.”

I didn’t answer. Because the silence was the answer.

“I’m not here to compete,” he added. “You don’t owe me anything.”

Napatingin ako sa kanya. And for the first time… I didn’t see the CEO.

I saw a man trying to understand a woman who never left someone behind.

“You’re right,” I whispered. “I don’t owe you anything.”

But even as I said it…

A part of me wished I didn’t feel guilty about that.

Bakit ko pa 'yon sinabi? Hindi ko inisip. Magiging asawa ko na pala siya.