Chapter 4

Chapter #04

PLAYING ALONG.

 

SIENNA POV

“Be at Café Le Monte. 4PM sharp.”

That was the text from Dorian. No emojis. No greetings. Walang kahit anong effort.

“Busy ako,” reply ko agad kahit hindi naman. Routine ko ang lahat kaya para sa'kin trabaho, responsible, profession na matagal kung pinaghirapang makuha. ‘Yun lang.

“I'm busy too. Or maybe you want… kailangan kitang puntahan d'yan.”

Napasinghap ako at luminga-linga sa gilid.

Parang binubuhay niya ang inis ko. Ano bang problema niya? Kung busy siya… ba’t pa siya makipagkita sa akin.

“Puntahan kita d'yan?” message niya ulit dahil wala akong reply.

“KAYA KO NAMAN!”

Kung hindi ko alam ang context, iisipin mong may business pitch akong pupuntahan hindi fake date.

Nasa harap ako ng salamin, nakasuot ng neutral-colored dress na hindi masyadong effort pero hindi rin mukhang wala akong pake. Simple makeup. Loose curls. Just enough to look convincingly interested.

Pero habang nagda-drive ako papunta sa café, hindi mawala sa utak ko.

Ano bang pinasok ko?

Pagdating ko roon, nando’n na siya. Suot ang navy polo, sleeves rolled up, nakaupo sa outdoor table na parang hindi siya CEO na pwedeng ma-feature sa Forbes.

Nagkatinginan kami. Walang smile, as expected.

Pero tumayo siya para buksan ang upuan ko.

Color me surprised. Nagpapa impressed huh.

“Thanks,” sabi ko, medyo awkward. “Bakit tayo nandito?”

“Play. Pero kung hindi ka comfortable. Pwede ka nang umalis kung gusto mo,” sabi niya.

Ang bait, diba? Ako ang pinapunta pero pwede rin pala akong umalis. Parang gusto ko siyang murahin. Pa'no nalang kaya pag maging asawa ko na siya?

“Wow. Diretso,” sagot ko, pilit ang ngiti. “Akala ko ba polite ang mga CEO?”

“I don’t believe in wasting time,” sagot niya, kalmado. “And clearly, you don’t want this either. But remember, malapit na tayong ikasal.”

Gusto ko pang sumagot, pero pinili ko nalang manahimik. Tama, kailangan ko nalang sigurong sumabay. Nandito na ako. Hindi ko na ‘to matatakasan. Pero gusto ko siyang sigawan. Kaya ba niya ako pinapunta dahil doon? I don't believe wasting time huh? Interesting!

“Media manager ng Lolo ko is ‘coincidentally’ here,” bulong niya habang umupo. “So… smile.”

Napilitan akong ngumiti habang tumitingin sa paligid. At ayun nga may nakaupo sa gilid, pretending to sip coffee pero may hawak na camera phone na naka-zoom in sa amin.

“Oh, great. Paparazzi mode,” bulong ko. “Kaya mo ba ako pinapunta rito?”

“Relax. One coffee and we’re done.”

Tinawag niya ang waiter at umorder kami. Vanilla latte sa’kin, black coffee sa kanya. Syempre. As expected.

“Kung magsisinungaling tayo,” sabi ko habang hinihigop ang latte, “at least mag-set tayo ng rules.”

Nag-angat siya ng kilay. “Rules?”

Tumango ako. Siguro kailangan na ‘yon. “Rule #1: No touching unless required. Rule #2: No flirting. Rule #3: No real dates after this unless needed. Rule #4: Wag mo akong yayayain mag-stay over sa condo mo. At Rule #5…”

“Wala pa nga tayong second fake date, may stay-over na agad?” singit niya, medyo amused.

I rolled my eyes. “I'm covering all bases.”

Humigop siya ng kape. “Okay. Noted. My only rule is… let’s not get attached. At nalimutan ko pala. Pangatlo na ‘to.”

I stared at him. Hindi na kami bata sa ganito pero nakakainis.

“Pangatlong… what?”

“Fake date.”

Hindi ko alam kung may tama ba ang kape ko o may ibang ibig sabihin ‘yung tinig niya.

“Don’t worry,” sagot ko. “You’re not my type. Two times ko ng sinabi.”

A slow smirk tugged at the corner of his lips. “You already said that.”

“And I’ll keep saying it para hindi tayo maligaw. Lahat na magkasama tayo, walang totoo.”

Dumating ang order namin. Tahimik kami for a moment. Pero hindi ‘yung uncomfortable silence. More like… two people pretending na hindi sila two people pretending.

“I heard you saved a six-year-old boy last week,” he suddenly said. “Stab wound. You were in the paper.”

I blinked. “You… read about that?”

He shrugged. “My grandfather forwarded it. He’s obsessed with you. Kaya siguro nila ng Lolo mo minamadali kasi gusto kana nilang maging Valencia.”

That made me laugh a little. “Well, I’m not as impressive as you CEOs with your billions and buildings.”

“At kung bakit nila minamadali? I don't know.” Dagdag ko.

OHe glanced at me. “You hold a scalpel. I hold spreadsheets. Guess who actually saves lives?”

Napatingin ako sa kanya.

Was that… an actual compliment?

Bago pa ako makasagot, biglang kumislap ang camera phone mula sa gilid.

Dorian leaned in ever so slightly para kunwari close kami. “Smile again. This one's probably going online.”

Pinilit kong ngumiti. He did, too. This time, medyo genuine.

And for a split second, habang pinipilit naming maging mag-jowa kunwari, naisip ko.

What if we’re too good at pretending? What kind pretending is it? Kabaliwan.

Napag usapan na ang kasal namin kaya bakit pa kami magpretend ng ganito? Kung pwede namang maghintay nalang kami sa kasal. Malalaman din ng lahat kaya bakit pa kailangan ng ganito. Sayang ang oras ko.

“May gagawin ka?” tanong niya nang paalis na kami.

“Of course as always,” sagot ko.

“I see,” aniya. Saka pumasok na sa kotse niya but, bumaba siya ulit. “You want to join…” hindi na niya tinapos dahil kita niyang wala akong interes.

Pumasok nalang siya sa kotse niya saka umalis. Wala man lang busina.

Gusto ko talaga ang ganun. Yung ganoong ugali. Ang galing.