Chapter 7

CHAPTER #07

SIENNA POV

Monday morning. ER rotation. I had four hours of sleep and three missed calls from media networks.

One voicemail from Lolo.

“Just be careful what you say to the press, Sien. This whole thing is bigger than us now.”

And one message from Dorian:

“Do you want me to say something first?”

But what do you say when your heart is split in two? When the world wants a love story… And the truth is a waiting room?

The hospital lobby was crowded when I stepped out for lunch.

Then I saw them.

Reporters.

Microphones. Cameras. Bright smiles hiding sharper questions.

I froze mid-step. Too late.

“Dra. Siena! Dra. Diaz!”

“Can we get a statement?”

“Is it true you and Mr. Valencia are engaged?”

“Was the gala photo your soft launch?”

“How long have you been dating? Was it arranged?”

“Are you in love?”

The words hit like bullets.

I took a step back, but the crowd swarmed closer.

I could feel my throat closing my chest tightening.

And then I saw her.

Jamie’s mom.

One of my young patients.

Standing in the corner, holding her daughter’s hand, watching me with a soft smile.

As if I were someone to admire.

Someone… stable.

Someone sure.

But I wasn’t.

I wasn’t sure of anything.

The lie was choking me.

“Please,” I said, voice cracking. “No comment.”

But they didn’t stop.

One reporter leaned in. “Your silence makes it seem true, Dra. People love the story. It gives hope a doctor and a CEO… both born to lead. Don’t you think it’s inspiring?”

That was it.

I turned toward the cameras. My hands were shaking.

“You want a story?” I said it before I could stop myself.

“Yeah. The truth is… we're engaged.”

Flashes. Murmurs. Confusion.

“Malapit na ang kasal namin.” dugtong ko.

And I swallowed hard.

Hours later, I sat in the hospital stairwell, head on my knees.

Then someone sat beside me.

“Nice speech,” Dorian said softly.

I didn’t answer.

“I was going to call a press conference,” he added. “I said what you said.”

I looked at him. “So why didn’t you?”

He shrugged. “Because… your statements is enough.”

A beat.

Then he looked at me calm, but honest.

“But if you want out, Miss. Diaz, say the word. We fake nothing from now on.”

I stared at him.

Tired. Confused. Cracked open.

But still… quiet hope lived in my chest.

“I don’t know what I want yet,” I whispered.

“That’s okay,” he said. “Just don’t lie to yourself.”

And for the first time in a long time…

I felt like someone had given me space to not know.

Pagkabalik ko sa office andon agad ang ibang doctor. Maraming tanong, pero lahat hindi ko sinagot.

Pagkatapos ng shift ko paalis na sana ko pero napatigil ako dahil kay Zola.

“So, what's the CEO?”

“Don't focus my story, Zol. Focus on yourself.” Malamig kung sabi.

“Really? How about Endri? Pag nagising siya? Anong gagawin mo? Anong sasabihin mo? That's selfish idea, Sien. You deserve another man to fall in love but, hanggang hindi pa gising si Endri iisipin mo dapat ‘yon.”

Hindi ako nakasagot. Tama. Alam ko naman ‘yon pero paano si Lolo pag humindi ako? Okay lang kayang maghintay pa rin ako? Of course not.

“Sien, I know pagod ka ng maghintay. Nine years na at wala ng chance na magising siya. Miracle na lang, pero Sien. Endri was really love you.”

Sinampal ko siya. Ewan pero nasasaktan ako sa mga pinagsasabi niya. Sa tingin ba niya hindi ko ‘yon alam. Sa tingin ba niya wala ‘yon sa isip ko. Palagi ‘yung nasa isip ko. Paulit-ulit. Hindi man lang makawala.

“Sien, your selfish!"

“Ano naman sa'yo? This is my life. This is my choice. And yeah, right? I'm selfish. And… pagod na akong maghintay. I want a man who beside me. Hugged me and say I love you.” Hindi ko napigilang tumutulo ang luha ko habang binibigkas ‘yon.

Ang sakit. Sa sinabi ko kabaliktaran ang lahat. He's still Endri. He's still in my heart and never be Dorian. That bullshit CEO, I hate him.

Tinalikuran ko na siya. Ayaw ko ng makarinig pa ulit sa sasabihin niya. Mas masasaktan lang ako pag hinayaan ko.

Pagdating ko sa condo, wala akong ginawa kundi umiyak.

Hindi ako pagod. At maslalong hindi ako napagod maghintay kung kailan. Dahil never akong mapapagod sa taong mahal ko. Endri is my everything but… Lolo is my everything too.

Hindi ko namalayan ang oras kaya hindi ko rin namalayang nakatulog akong umiiyak.

Kinabukasan, tunog ng cellphone ko ang nagpagising sa'kin. Message.

Galing kay Lolo, palaging una talaga at…

sunod kay Dorian.

Hindi ko na binasa ‘yung kay Dorian. Nag reply ako kay Lolo, at pagkatapos dumiretso na ako sa bathroom.

Matapos kung maligo nagbihis na agad ako.

Hindi na ako nag abalang mag-breakfast. Wala akong gana. Hindi ako gutom.

Pagkalabas ko sa condo, muntik na akong mawalan ng balanse dahil sa tumambad sa'kin sa pinto.

“What are you doing here?” pasigaw kung tanong. Parang aatakihin ako kahit wala naman akong sakit sa puso.

“You didn't expect me?” tanong niya. Cold pa rin.

Kailangan ba niya ‘yung itanong. In-expect ko ba siya? Sino ba siya para i-expect ko?

“Bad mood ako, Mr. Valencia. Kung gusto mo ng fake date. I don't have time.” Sabi ko at nilampasan siya.

“Not a fake date. For our wedding.”

Napatigil ako sa paglalakad at lumingon sa kanya. Salubong ang kilay.

“Pwedeng next time na lang.”

“Why? I rescheduled all my…” putol niya dahil kita niyang wala akong interest sa sinabi niya.

Bumuntong hininga lang ako at tinalikuran siya.

Pagdating ko sa hospital. I do my routine and after that nagpaalam akong umalis.

Nasa parking area pa lang ako tumunog na ang cellphone ko. Galing kay Dorian na naman.

“Okay, message me where?” reply ko.

“I pick up with you.”

“I'll drive myself. Don't mind me.”

Hindi ko na hinintay ang reply niya matapos niyang i-send ang address kung saan ako pupunta. Pagdating ko, halos mapahinto ako.

OMG! Dorian. Huwag kang magpapa-impressed sa'kin.

Isang private building sa Forbes Park, walang signage pero halata agad na hindi ito ordinaryong lugar. Puro luxury cars ang nakaparada sa labas, at dalawang guard na naka-Italian suit pa ang nagbukas ng pinto para sa akin.

Sa loob, bumungad ang isang glass showroom na parang mini-museum. Mga chandelier mula Paris, carpet na handcrafted mula Turkey, at mga gown na naka-display na gawa nina Michael Cinco at Francis Libiran, world-renowned couturiers na kinikilala sa Dubai at Hollywood. Mayroon ding mga sketches ng Dior at Valentino sa dingding, framed na parang obra.

At nandoon na siya. Relaxed na nakaupo sa isang Hermes leather chair, may hawak na kape, parang siya ang may-ari ng lugar. Or maybe… sa gaya niya. Wala kang masabi sa yaman.

“Anong gagawin natin?” direkta kong tanong, walang paligoy-ligoy.

“Your size for your gown, your ring, and everything you’ll need for the wedding.”

Napairap ako. “Simple lang, ‘di ba? I wear a simple dress. Ba’t kailangan pang aksayahan ng oras?”

Ngumiti siya nang pilyo. “Lolo’s…” hindi na niya natapos dahil dumating na ang tatlong couturiers. Dalawang lalaki at isang babae, all in sleek black Dior uniforms, dala ang measuring tapes at mga leather sketchbooks.

Para akong nawiwindang. “Kailangan pa ba talaga ‘to?” tanong ko, halos nakasimangot.

“Yeah. This is a wedding. Our wedding. Hindi ito basta event, isang beses lang ito mangyayari, kaya kailangan paghandaan. Alam mo ba ‘yon?”

Napasinghap ako, napahawak sa sentido. Naiinis ako. I don't care the money na gagastusin nila for this fucking arrange marriage. Alam ko namang hindi ‘yon kawala sa yaman na meron sila. Wala akong pakialam doon kundi sa oras. Oras na dapat nasa hospital ako for my patients. Hindi ko kailangan ng ganito.

“Wow, Mr. Valencia! Iniisip mo talaga ‘yon?” sarkastiko kong sagot, pilit na ngumiti.

“Why not? This is my first wedding, you know.”

Kumunot ang noo ko. “Paano ako? You think this is not my first too?”

Umiling siya at ngumiti. Magsasalita pa sana pero binigyan ko na siya ng matalim na tingin. Ayokong makarinig pa ng kahit anong lumalabas sa bibig niya. Naiisip ko na naman ang mga sinabi ni Zola sa akin mas lalo akong nadidismaya.

Lumapit na sa akin ang babae, hawak ang sketchpad kung saan nakadrawing ang custom gown design, isang couture piece na may detalyeng para lang sa akin. Ang dalawang lalaki, handa na ring kumuha ng sukat. Couture talaga, parang sinusukat nila hindi lang ang katawan ko kundi pati pagkatao ko.

Ginawa ko na lang, dahil para kay Lolo, I’ll do my best. Kahit nakakainis, matatapos din ito.

“You’re so pretty, Mrs. Valencia,” sabi nung babae habang inaayos ang tape sa balikat ko.

“Wala pang kasal kaya Ms. Diaz pa ako ngayon.” Walang gana kong sagot.

“Right? Sorry guys,” biglang sabat niya, nakangisi, “she had her period kaya wala siya sa mood.”

Napalingon ako agad, kunot-noo. A nice joke, huh? Marunong pala siya no’n.

“It’s okay, Mr. Valencia,” sagot ng dalawang couturier, halatang sanay na sa mga eksena ng mayayamang kliyente na may sariling drama.

Pagkatapos ng fitting, agad akong umalis. Pero bago ako makalayo, hinawakan niya ang braso ko para pigilan ako.

“Why?” malamig kong tanong.

“Dinner tonight. Six o’clock. With Lolo… and my future Lolo. I mean, your Lolo.”

Inismiran ko lang siya at tinalikuran. I don’t have time to argue. Nakakainis lang dahil wala naman talaga akong magagawa. Or maybe may gagawa ako pero… paano ko panindigan kung si Lolo ang maapektuhan.