C H A P T E R 5 สิบห้าบาทที่มีคุณค่าทางจิตใจ (4)

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งจนถึงที่หมายโดยปลอดภัย”

สิ้นเสียงฉันคำว่า “อืม” ที่ฟังดูนุ่มนวลก็ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวย

“ไม่มีอะไรแล้วงั้นเราไปก่อนนะ เธอก็ขับรถกลับ ๆ ดี ถึงแล้วบอกด้วย” ฉันยิ้มเขิน ปลดเบลท์ คล้องสายกระเป๋าที่วางบนตักที่หัวไหล่ งงตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้จะเขินอะไร จะว่าไม่มีสาเหตุก็ไม่เชิง แต่เขินอะคือเขินแน่ ๆ ฉันส่ายหน้าให้ตัวเองอย่างอ่อนใจพลางเปิดประตู เหวี่ยงขาลงเหยียบพื้นถนน พลันเสียงร้อง “อ๊ะ” เบา ๆ ก็ดังหลุดลอดออกมาด้วยความตกใจเมื่อข้อมือถูกดึงกึ่งกระชากเอาไว้จากคนด้านหลัง ซึ่งก็คือเจ้าของรถราคาแพงคันนี้

ฉันหันกลับไปมองด้วยสายตาตั้งคำถามกึ่งตำหนิ

จะคุยก็เรียกดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องกระชากเลย ฉันบ่นในใจ

“ร้านนั้นอร่อย ไว้วันหลังเราไปกินกันอีกดีไหม จะเปลี่ยนร้านก็ได้” ปืนตีหน้านิ่งตอนพูด แต่ในความนิ่งนั้นฉันสัมผัสได้ถึงความเว้าวอนในน้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด ได้ฟังแบบนี้แล้วก็โกรธไม่ลง

“ตกลง ไว้เราไปหาร้านอร่อย ๆ กินกันอีก”

“ดี”

“อื้อ ดี” ฉันพูดเลียนแบบ อมยิ้มจนแก้มตุ่ย ปืนเองก็ยิ้มออก และจับข้อมือฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ไม่รู้ลืมตัวหรือยังไง ตัวฉันก็อยู่ในท่าที