SYNOPSIS

Mabigat ang bawat hakbang ni Cressida habang tinatahak ang gitna ng mahabang pasilyo ng simbahan. Ang sahig na marmol ay tila kumakain ng kanyang lakas sa bawat pagtuntong, at ang mga mata ng lahat ng bisita ay nakatuon lamang sa kanya. Dapat sana’y isang masayang araw ito—ang araw ng isang babaeng nakatakdang ikasal sa lalaking minamahal niya. Ngunit sa kanya, ito’y isang sakripisyo.

Nasa kanyang katawan ang isang marangyang mermaid cut lace bridal gown na pinili ng kanyang ina. Ang belo na may burdang puti at mga bulaklak ay bumabalot sa kanyang mukha, tila ba ito’y isang lambong ng pagkakakulong. Hindi ito ang pangarap niyang kasal. Hindi ito ang pangarap niyang buhay.

Sa dulo ng altar, nakatayo si Arcturus Thorne—ang lalaking hindi niya pinili, ngunit pinilit sa kanya ng kapangyarihan ng kanyang mga magulang. Malamig at mapang-akit ang kanyang presensya, nakasuot ng itim na tuxedo na para bang lalo pang nagpapatingkad sa asul-abo nitong mga mata.

Diyos ko, naisip ni Cressida. Bakit ako dinala ng kapalaran dito?

Nang tuluyan siyang makalapit sa altar, inilahad ni Arcturus ang kanyang kamay. Nakatingin ito sa kanya, malamig ngunit matalim, na para bang tagos hanggang sa kanyang kaluluwa ang mga mata nito.

“Wife,” sambit ni Arcturus, para bang isang deklarasyon at hindi simpleng pagbati.

Napangisi si Cressida, ngunit iyon ay isang ngising puno ng pait. Hinila niya ang kanyang mga labi pataas at mahinang bulong ang isinagot, “Go to hell.”

Sa kabila ng kanyang pagtutol, marahan niyang kinuha ang nakalahad nitong kamay. Isang pilit na pag-ayon, isang pakitang-tao para sa lahat ng nakatingin.

Nagsimula ang misa. Ang bawat salita ng pari ay tila dumaraan lamang sa pandinig ni Cressida na para bang wala siyang koneksyon dito. Kasal. Pag-ibig. Panata. Mga salitang tila walang saysay sa kanya sa sandaling iyon.

Pakiramdam niya’y unti-unting nawawala ang kanyang karapatan na pumili ng sariling kapalaran. Sa likod ng lahat ng kayamanan at kapangyarihan ng kanyang pamilya, heto siya—isang bilanggong nakatali sa kasunduang hindi niya ginusto.

Habang sinasabi ng pari ang mga sakramento ng kasal, nakaramdam si Cressida ng matinding bigat sa dibdib. Wala na ba talagang pag-asa? tanong niya sa sarili. Ngunit wala siyang nakitang kahit sinong kakampi, kahit isang tingin ng awa mula sa mga bisitang nakangiti at pumapalakpak.

“You may now, kiss the bride,” wika ng pari sa huli.

Parang isang dagok ang narinig ni Cressida. Nanlamig ang kanyang katawan, at halos hindi siya makahinga nang marahan at dahan-dahang itinaas ni Arcturus ang belo na tumatakip sa kanyang mukha.

Nagmamadali ang kanyang isip. Hindi. Hindi ko ito gusto. Ngunit hindi niya maipakita ang kanyang pagtutol sa harap ng lahat.

Ngumisi si Arcturus, bahagyang nakayuko sa kanya, ang tinig nito’y mababa at mapang-uyam.

“Your lips must be tasteful.”

At bago pa siya makatanggi, siniil na siya nito ng halik. Ang kanyang mga mata ay nanatiling nakadilat, puno ng galit at takot, habang ang mga bisita’y nagpalakpakan at nag-tilian, hindi alam ang bagyong bumabalot sa dibdib ng bride.

Matapos ang seremonya, dumiretso sila sa engrandeng resepsyon. Ang bulwagan ay puno ng ilaw, musika, at masasayang bisita. Ngunit para kay Cressida, ito’y tila isang nakakatakot na entablado. Ang bawat ngiti niya ay pilit, ang bawat paghawak ni Arcturus sa kanyang kamay ay isang tanikala.

Maraming lumapit para bumati sa kanila, nagbubulungan, nag-aalok ng mga pagbati. Ngunit ang tanging nararamdaman ni Cressida ay ang pagkalunod. Ang bawat oras na lumilipas ay parang tinatanggalan siya ng hininga.

Sa isang pagkakataon, yumuko si Arcturus sa kanyang tainga at bumulong:

“Wala ka nang kawala, Cressida. Akin ka na. At gagawin kong sigurado na mananatili kang akin.”

Napakagat-labi siya, pinipigilan ang sariling hindi mapaiyak sa harap ng lahat.

Sa kanilang silid sa mansyon ng mga Thorne, nakahiga si Arcturus sa kama, nakasuot na lamang ng kanyang pangtulog. Mapang-akit ang ngiti nito habang pinagmamasdan siya, tila isang mandaragit na nagtatamasa ng tagumpay matapos masilo ang kanyang biktima.

“Halika na, wife,” anito habang iniunat ang braso.

Ngunit sa kabila ng takot at galit, nagkunwari si Cressida. Lumapit siya, nahiga sa tabi nito, at naghintay hanggang sa tuluyang mapikit ang mga mata ni Arcturus, lumalim ang paghinga, at bumigay ang katawan sa mahimbing na tulog.

Tahimik na bumangon si Cressida mula sa kama, dahan-dahang inalis ang belo at ang mabigat na gown na suot niya pa rin hanggang sa mga oras na iyon. Isinuot niya ang isang simpleng damit mula sa kanyang maleta—isang manipis na bestida na kayang itago sa dilim ng gabi.

Pigil ang hininga habang binubuksan niya ang pinto, bawat tunog ng seradura ay parang kulog sa kanyang pandinig. Lumingon siya sa huling pagkakataon—si Arcturus ay nakahiga pa rin, mahimbing ang tulog, walang kaalam-alam na siya’y aalis.

Pagkabukas ng pinto, tumakbo si Cressida pababa sa hagdan, walang pakialam kahit nasasaktan ang kanyang paa sa bawat madaliang yabag. Sa wakas, nabuksan niya ang pintuang bakal sa gilid ng mansyon.

Huminga siya nang malalim, tinanaw ang malawak na hardin at ang madilim na lansangan sa malayo. Sa kanyang puso, iisa lamang ang nag-uumapaw na damdamin—ang kagustuhan niyang lumaya.

At sa gabing iyon, tumakbo si Cressida palayo sa tanikala ng isang kasal na hindi niya pinili, palayo kay Arcturus Thorne.