EP.4 ยอมแลกกับเงินแสน

EP.4

ยอมแลกกับเงินแสน

ไมเลสกระซิบชิดข้างหูเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนปะทะผิวจนเธอรู้สึกวาบหวาม “เธอรู้ดีว่าฉันต้องการอะไร” ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยความลังเลและความหวาดกลัว นิ้วเรียวยาวของเขาไล้ไปตามลำคอระหงอย่างเชื่องช้า

แก้มใสอยากจะปฏิเสธออกไปให้สุดเสียง แต่คำพูดกลับจุกอยู่ที่ลำคอ ภาพแผลฉกรรจ์ที่สีข้างเอวของเขายังคงติดตา เขาเพิ่งเอาตัวเข้ามาบังกระสุนเพื่อช่วยเธอจากพวกนั้น แต่ทำไมตอนนี้บาดแผลสด ๆ ถึงไม่เป็นอุปสรรคต่อความต้องการของเขาเลยแม้แต่น้อย

ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาเคลื่อนลงมาจากลำคอ สูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของครีมอาบน้ำจากผิวเธอราวกับค้นหาสิ่งหอมหวาน แม้ร่างกายที่โอบกอดเธออยู่นี้จะเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้ แต่เขากลับไม่มีท่าทีว่าจะเจ็บปวดเลยสักนิด แรงปรารถนาในดวงตาของเขาทำให้แก้มใสรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

“เธอต้องยอมแลกนะแก้มใส คืนละแสนไม่ใช่น้อย ๆ เดือนนึงเธอจะได้เท่าไหร่ลองนับดูสิ แล้วอีกกี่เดือนกันล่ะที่เธอจะหาได้ขนาดนี้จากอาชีพ...ช่างแต่งหน้า” ไมเลสกระซิบเสียงพร่าอีกครั้ง ประโยคนั้นราวกับมีเวทมนตร์ร้ายกาจที่ทำให้แก้มใสชาไปทั้งตัว

“หนึ่งแสนบาทฉันจะให้เธอทันที หลังจากที่เรามีความสุขด้วยกัน เธอได้เงินฉันได้เซ็กซ์”

คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในหัว แก้มใสหลับตาลงอย่างช้า ๆ พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย เวลานี้เธอไม่มีทางเลือกมากนัก ขอแค่ได้เงินก้อนเพื่อต่อชีวิตในอนาคต หากเธอไม่ยอมชีวิตเธอคงหมดหนทาง เธอเองก็คงตากหน้ากลับไปที่บ้านนั้นไม่ได้อีก ไม่มีใครต้องการเธอแล้ว

เขาก้มลงประทับจูบลงบนกลีบปากนุ่มของเธออย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยแรงปรารถนา เขาสัมผัสได้ถึงความสั่นสะท้านจากร่างในอ้อมแขน แต่ก็ยังคงตอบรับจูบของเขาอย่างไม่ประสีประสา ลมหายใจอุ่นร้อนรดรินดวงหน้า สร้างความปั่นป่วนในใจเธอไม่น้อย

จากริมฝีปากไล้จูบลงมาตามลำคอระหง ซุกไซ้ใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมกรุ่น สูดดมกลิ่นกายของเธอจนเต็มปอด มืออีกข้างของเขาเลื่อนต่ำลง สัมผัสแผ่วเบาไปตามลาดไหล่มน ลูบไล้ขึ้นลงอย่างเย้ายวนก่อนจะค่อย ๆ โอบกระชับเอวคอดเข้ามาแนบชิดกับกายเขามากขึ้น

ปลายนิ้วอุ่นร้อนสัมผัสผิวกายเนียนนุ่ม ไล้ไปตามสะโพกโค้งมนอย่างช้า ๆ ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงไปอยู่ตรงจุดอ่อนไหว มืออีกข้างสอดประสานเข้าใต้ต้นขาอ่อนพยุงร่างบางให้แนบชิด สัมผัสแผ่วเบาแต่หนักแน่นของเขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีกระแสไฟแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง ความรู้สึกวาบหวามและร้อนรุ่มเริ่มคืบคลานเข้าครอบงำ

เธอหลับตาลงแน่น พยายามระงับความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา เธอกระซิบเสียงพร่า

“คุณคะ...”

“อะไร” ร่างสูงผละใบหน้าออกเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ความปรารถนาที่คุกรุ่นเมื่อครู่ถูกดับลงกะทันหัน เขาถอนหายใจพรืด ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง แม้ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่ท่าทางนั้นก็บ่งบอกได้เขาไม่พอใจขนาดไหนที่ถูกขัดจังหวะ

“ฉันไม่เคย...” เธอเสหลบสายตาคู่นั้นก่อนจะเอ่ย “เบากับฉันด้วยนะคะ” เธอตัดสินใจแล้ว คืนนี้เธอจะยอมตกเป็นของเขา เพื่อแลกกับเงินหนึ่งแสนบาทต่อลมหายใจของตัวเอง

ไมเลสเผยจุดยิ้มมุมปาก จับปลายคางมนให้หันมามองสบ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เขากระซิบตอบเสียงทุ้มพร่าข้างหู

“ฉันไม่รับปาก แต่ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุข ลืมความทุกข์ที่มันบัดซบ” คำพูดนั้นอาจไม่ได้ช่วยให้ความกลัวของเธอหายไปทั้งหมด แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างในห้วงเวลาที่อ่อนไหวที่สุดในตอนนี้

ความเร่าร้อนจากสัมผัสที่เขาปรนเปรอให้ทำให้เธอในคืนนี้รู้สึกร้อนไปทั้งตัว ไมเลสพยายามกล่อมประสาทเธอทุกวิถีทาง และสุดท้ายแก้มใสก็ตัดสินใจยอมตกลงกับข้อเสนอของเขา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนอันหรูหรา ร่างกายเธอเต็มไปด้วยร่องรอยจูบและสัมผัสที่เร่าร้อนของเขาในคืนที่ผ่านมา ร่องรอยเหล่านั้นเป็นเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน เธอมองร่างที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไมเลสยังคงหลับสนิท

เรือนผมสีดำยุ่งเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมคายภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทก็ยังคงดูหล่ออย่างไร้ที่ติ

ดวงตากลมโตบรรจงไล่สำรวจตั้งแต่ไรผมจรดปลายคางของเขา จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป

ความหล่อเหลาของเขาก็ยังคงฉายชัดจนแก้มใสตะลึงในความหล่อราวกับเทพบุตรที่หลุดออกมาจากภาพวาด

เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสปลายผมที่ยุ่งเหยิงของเขาเบา ๆ

แก้มใสหวนนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมา เธอยอมให้เขารังแกมันไม่ใช่เพราะความรักหรือความปรารถนา หากแต่เป็นเพราะเงินหนึ่งแสนบาทที่เธอต้องการ แก้มใสผู้ซึ่งอ่อนประสบการณ์ในเรื่องบนเตียงและเขาผู้ซึ่งเจนจัดทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวของเขายังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำราวกับเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน

เมื่อตั้งใจจะขยับกายลุกจากเตียงกว้าง แขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวบางก็กระชับเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กถูกดึงกลับไปซบกับอกกว้างอีกครั้ง

“อ๊ายยย คุณ...”

“จะรีบไปไหน ?” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้น ดวงตาคมปรือมองเธออย่างเนิบนาบพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ฉันจะเข้าห้องน้ำ คุณปล่อยฉันก่อนสิ” เธอพยายามขยับกายแกร่งให้พ้นจากอ้อมกอดแต่กลับไม่เป็นผล

“ตัวเล็กนิดเดียวแรงเท่ามด” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เมื่อคืนคงไม่สะท้านเท่าไหร่สินะ”

เธอหน้าร้อนผ่าวกับคำพูดนั้น พยายามบิดตัวออกจากการเกาะกุม “มันไม่เกี่ยวกันค่ะ คุณปล่อยฉันสิ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

“ไม่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเลยรึไง หรือว่าฉันยังทำไม่ถึง” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย เขาจ้องมองเธอราวกับอยากจะกลืนกินเธออีกครั้ง

“แล้วทำไมฉันต้องเมื่อยตัวด้วย” คนฟังถึงกับหัวเราะในลำคอ

“พูดแบบนี้สงสัยคงต้องซ้ำ เอาให้ขบเมื่อยไปสักอาทิตย์เลยดีไหม”