EP.5 จำไว้เธอเป็นของฉัน

EP.5

จำไว้เธอเป็นของฉัน

ไมเลสพลิกตัวขึ้นคร่อมแก้มใสอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งทั้งสองข้างยันที่นอนอยู่ข้างศีรษะ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามาในดวงตาหวานที่เบิกกว้าง ร่างกำยำบดเบียดลงมากับเรือนร่างแบบบาง

ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดใบหน้าเธอ กลิ่นกายของบุรุษเพศอบอวล แก้มใสรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ

หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา ความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวาดหวั่นผสมปนเปกันไปหมด เธอพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ถูกสะโพกสอบของเขากดทับไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ไมเลสโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างแก้มนวล ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากบาง สัมผัสแผ่วเบาที่ทำเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“อย่าค่ะ”

“ก็เธอบอกไม่เมื่อยตัวนี่ แสดงว่าฉันทำไม่ถึงก็ต้องทำอีก” แววตากรุ้มกริ่มของเขาจ้องมองเธออย่างยียวน

“ไม่เอาแล้วค่ะ พอแล้ว” เธอหลบสายตาคมกริบที่ขึ้นประกายวาววับ

“เมื่อคืนเธออดทนกว่าที่ฉันคิดเยอะเลย แล้วดูเธอสิใครจะเชื่อว่าเธอยังบริสุทธิ์ ทั้งที่ตอนนี้เธอยังดิ้นในอ้อมกอดฉัน” เขาแกล้งพูดหยอกเย้า เธอยังมีแรงผลักเขา ทั้งที่เมื่อคืนเรากอดก่ายกันไม่รู้ไปกี่ท่า ไมเลสอยากแกล้งเธอต่อ ซบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น พลางกระซิบกกหู

“ไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร เพราะคืนนี้ฉันจะจัดให้เธอจุก ๆ เน้น ๆ เลย”

ไมเลสยอมผละออกแต่โดยดี ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความขี้เล่น แก้มใสรีบผุดลุกขึ้นจากเตียงทันที ความอับอายและสับสนถาโถมเข้ามา เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูล็อคให้สนิท

สายตาของเขาพลันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบนผืนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด รอยเลือดจาง ๆ สีแดงแต้มอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน

เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงสวย ๆ อย่างเธอจะไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน ริมฝีปากหยักได้รูปพึมพำกับตัวเอง

“ไม่อยากจะเชื่อเลย” คำพูดนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ในดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มบาง ๆ เผยอขึ้นที่มุมปากอย่างควบคุมไม่ได้

แก้มใสยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ เห็นจุดสีแดงตามร่างกายล้วนเป็นฝีมือของ เธอต้องทนให้เขากระทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ อีกกี่วัน กี่เดือน เขาจะให้เงินหนึ่งแสนบาทกับเธอจริง ๆ ใช่ไหม

“ร้ายกาจที่สุด”

แก้มใสใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ กว่าจะรวบรวมสติและทำใจให้สงบลงได้

“แล้วเช้านี้เราจะกินอะไรกันคะ คุณไม่มีของสดเลย มีแต่บะหมี่กึ่งฯ”

“ออกไปดูที่ครัวสิ ป่านนี้ลูกน้องฉันคงซื้อมาตุนไว้แล้ว”

แก้มใสตรงไปยังครัว เธอเปิดตู้เย็นก่อนเป็นอันดับแรก ตอนนี้ของในตู้เย็นเต็มไปด้วยของสดนานาชนิด

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำเมนูอะไรทานเช้านี้ ไมเลสเดินเข้ามาในห้องครัว เขาสวมเพียงกางเกงขาสั้น เปลือยท่อนบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและแผงอกแน่น

“จะทำอะไรก็รีบทำ มื้อเช้าสำคัญไม่เคยได้ยินหรือไง”

แก้มใสหันมองตามเสียง เธอรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ไมเลสหัวเราะในอาการของเธอ

“ยังเขินฉันอยู่เหรอ เธอเห็นของฉันมามากกว่านี้แล้วจะเขินไปอีกทำไม” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ไมเลสเดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบปึกธนบัตรออกมา

“ตามสัญญา” เขาพูดเสียงเรียบ “หนึ่งแสนบาท”

แก้มใสชะงัก เธอจ้องมองเงินปึกนั้นตาวาว ความรู้สึกเธอในตอนนี้มันตีรวน มองเงินก้อนใหญ่อย่างใช้ความคิด ในใจหนึ่งคืออยากได้เงินจำนวนนี้ อีกใจหนึ่งคือความรู้สึกผิดที่ต้องยอมแลกศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะรับมันเมื่อได้โอกาส ไมเลสสังเกตเห็นท่าทางของเธอก่อนจะเอ่ยปาก

“ไปทำอาหารให้ฉันกินได้แล้ว อย่าช้า” เขาออกคำสั่ง ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปหาเธอช้า ๆ “ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเงินทั้งหมดคืน” เขาบอกน้ำเสียงเฉียบขาด

แก้มใสเก็บเงินหนึ่งแสนบาทไว้กับตัว แล้วรีบลงมือทำอาหารในทันที เธอจัดการหยิบของสดในตู้เย็นออกมา มื้อเช้าวันนี้เธอจะทำข้าวต้มหมูสับทรงเครื่อง ไมเลสนั่งรอเธอที่โต๊ะอาหาร มองหญิงสาวจากด้านหลัง เธอกำลังตั้งใจทำอาหารเช้า

ใบหน้าหล่อผุดรอยยิ้มปราย ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูความคืบหน้าการรายงานของธามลูกน้องคนสนิท

ข้อความ

ธาม : คนของไอ้ดอนมันยังออกตามล่าเราอยู่ในระแวกนี้ครับนาย ส่วนคุณมอแกนบาดเจ็บครับอยู่ที่โรงพยาบาล

ธาม : ผมสั่งคนคอยสอดแนมฝั่งนั้นอยู่ครับ

ไมเลส : อืม

ธาม : นายต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ แล้วผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นยังไงบ้าง ทำให้นายต้องอึดอัดหรือเปล่า หรือให้ผมจัดการเธอดี

ข้อความล่าสุดของธามปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เพียงแค่เขาเห็นคำว่า 'จัดการ' อารมณ์ของไมเลสก็พลันขุ่นมัว เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด

ไมเลส : ผู้หญิงของกู กูจัดการเอง

มื้อเช้าดำเนินไปในความเงียบ ไม่มีบทสนทนาใด ๆ ระหว่างคนทั้งคู่ มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานเบา ๆ หลังจากนั้นแก้มใสก็ช่วยเขาทำแผลเปลี่ยนผ้าก๊อซและใส่ยา เสร็จจากการทำแผลเธอก็เริ่มลงมือทำความสะอาดภายในอาคารทั้งหมด ราวกับเป็นแม่บ้านส่วนตัวของเขา ให้คุ้มกับเงินจำนวนหนึ่งแสนบาท

เวลาในยามราตรีวนกลับมาเยือนเขาและเธออีกครั้ง ความตึงเครียดจากสถานการณ์ภายนอกยังคงคุกรุ่น แต่ภายในห้องนอนบรรยากาศกลับร้อนระอุขึ้น ไมเลสเอนกายพิงหัวเตียง นัยน์ตาคมกริบจับจ้องไปที่ร่างบาง เธอยืนอยู่ปลายเตียง เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมอยู่ดูจะเกะกะสายตาของเขาเหลือเกิน

“ถอดออกซะ แล้วขึ้นมาทำหน้าที่บนเตียง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่ง บ่งบอกถึงความต้องการอย่างชัดเจน

แก้มใสรู้สึกเลือดลมในกายพุ่งพล่านไปทั่วใบหน้า เธอไม่อาจปฏิเสธเขาได้ มือเรียวค่อย ๆ เลื่อนขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยเหลือบมองท่าทีของเขาอย่างหวาดหวั่นปนเย้ายวน

คนบนเตียงมองทุกการเคลื่อนไหวของเธออย่างไม่วางตา ความอดทนของเขามันมีขีดจำกัด

“ช้าจริง หรือเธออยากให้ฉันเข้าไปช่วยถอดให้” คำพูดหยอกล้อกึ่งคุกคามหลุดออกมาจากริมฝีปากหยัก มุมปากของเขากระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

แก้มใสสะดุ้งเล็กน้อยในคำพูดนั้น เธอเร่งมือขึ้นอีกนิด เสื้อเชิ้ตสีขาวก็หลุดออกจากร่าง เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนภายใต้แสงสลัวในห้องนอน

ทันทีที่แก้มใสก้าวขึ้นมาบนเตียง เขาตะครุบเธอลงกับที่นอนอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอถูกตรึงไว้ใต้ร่างแกร่ง

“เธอนี่คงมีดีแค่สวยแต่ไม่มีมารยา หรืออยากให้ฉันสอนบทเรียนเรื่องความยั่วยวนให้เอาไหม” เสียงห้าวทุ้มต่ำ ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความไม่พอใจฉายชัด

ริมฝีปากหยักประกบลงบนกลีบปากอิ่มอย่างรุนแรง ดูดดื่ม ราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งอย่างจากเธอ มือแกร่งลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างแบบบางอย่างหิวกระหาย

แก้มใสจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกทั้งหวาดหวั่นและปรารถนาตีรวนอยู่ในอก เธอไม่รู้ว่าควรจะผลักไสหรือโอบรับสัมผัสร้อนแรงของเขา

“ครางออกมาสิแก้มใส ฉันอยากได้ยิน” ไมเลสกระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะฝังจมูกลงบนซอกคอขาว ทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้ทั่วกาย

“เวลาอยู่กับฉันเธอต้องเร่าร้อนกว่านี้ ให้คุ้มกับเงินแสนที่ฉันยอมเสียไป” ไมเลสกระซิบชิดริมฝีปากของเธอเพื่อเตือนหน้าที่ที่เธอควรทำ

มือแกร่งเชยคางมนให้เงยขึ้นรับจูบแสนหนักหน่วงอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก ไล่ต้อนลิ้นเล็กให้เต้นระรัวตอบรับ มีเพียงความต้องการดิบเถื่อนที่พุ่งพล่าน

แก้มใสรู้สึกราวกับร่างกายกำลังลุกไหม้จากสัมผัสร้อนแรง เขารั้งเอวเธอเข้าชิดจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ รสจูบของเขาเต็มไปด้วยความครอบครองและความหิวโหย บดเบียดริมฝีปากเธออย่างไม่ปรานี

“หึ” มาเฟียหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะในลำคอออกมา ขณะที่เขาถอนริมฝีปากชั่วครู่ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาพร่าเลือน

“จำไว้แก้มใส เธอเป็นของฉัน”