CHAPTER TWO

Fei's POV

Nakaharap ako sa dresser mirror habang inaayusan ng make up artist at hair stylist. Hindi ko mapigilang hindi maiyak sa kasalukuyan kong sitwasyon.

Nakatingin sa akin nag mga stylist habang ginagawaran nila ako ng naaawang tingin nang magsalita ang isang bading habang inaayos ang buhok ko.

"H'wag kayo umiyak, Ma'am. Masisira ang make up," halatang pinagaagaan nito ang paligid pero lalo lang akong napaiyak sa harapan ng salamin.

Dapadako rin ang tingin ko sa trahe deboda na isusuot nila sa akin mamaya. Dapat si Ate Kei ang magsusuot ng wedding gown na ito, pero sa huli, ako pala... dapat pang-bride's maid ang isusuot ko hindi ito.

Magkasukat lang kami ng katawan, payat lang ako ng kaunti pero saktong-sakto lang siya sa akin.

Lumapit naman ng make up artist at inayos niya pa ang nalulusaw na make up at ibang pundasyon sa mukha ko habang siya nang nagpunas ng mga luha ko.

"Sorry, I just can't help it," I apologized.

The gay make up artist smiled sadly. Wala naman na siyang sinabi pa at tumahimik na lang pero bakas ng awa nilang dalawa sa 'kin.

Tatlo lang kami dito sa room, sila lang ang nagaayos sa kin at maraming securities sa labas ng room ko para makasigurado silang hindi ako tatakas.

Nang matapos at maging finished ang lahat, sila na rin ang nag-kabit ng mga accessories sa 'kin na dapat si Ate Kei rin ang magsusuot, even beads on my beautiful hair sila rin.

Kinuha na nila ng trahe deboda kaya nagusot ang mukha ko at napahikbi nang pinatuyo na nila ako at silang nag-bihis nito sa akin kahit kita nila labag na labag sa loob ko ang gagawing ito.

"Retouch her make-up, Ken," utos ng hairstylist sa make up artist. They're both gays pero okay lang kahit sila mag-bihis sa akin. Wala naman akong nararamdaman malisya, all natural.

"Ma'am, please. Pasuyo po h'wag na umiyak kasi mahirap mag-retouch," pakisuyo nitong si Ken.

Kahit anong pigil ko, hindi ko kasi talaga kayang pigilan ang umiyak. Sila kaya sa lugar ko? Palibhasa sila ako.

"P-Pasensya na kayo." Napahikbi pa ako nang iharap nila ako sa salamin tapos na bihisan.

Halos hindi ko nakilala ang sarili ko sa ayos ko. They are great, they deserve a tip for this.

"Stop crying na, Ma'am. Mag-pray lang tayo na magiging maayos din ang lahat. Maybe inilagay kayo talaga sa ganiyan sitwasyon dahil may rason," saad ng hairstylist na si Jan.

"What kind of reason, then?" patuya kong tanong habang nakatitig sa sarili. Gusto ko ang ayos ko, ang damit, lahat-lahat pero 'di ako masaya dahil kasal ito.

Ang bata ko pa para sa kasal, at sapilitan pa.

"Hindi rin po namin alam pero malalaman niyo rin pagdating ng panahon. Sa ngayon wala muna tayo magagawa kundi ng sundin ang gusto ng parents niyo and go with the flow," saad naman ni Ken bilang payo rin.

Hindi na lang ako nag-salita pa. Pinili ko na lang nanahimik at maghintay rito kwarto ng ilang oras sa paguumpisa ng seremonyas at ayoko nang mag-sayang pa ng lakas.

"Kamusta ayos na ba ang lahat dito?" tanong ng kapapasok lang na si Mommy sabay dako ng tingin sa akin at mamangha ang mukha niya nang makita niya ako.

"Ang ganda-ganda naman ng anak ko!" She looks surprised and proud at hinawakan niya ako magkabila kong balikat at pinagmasdan niya ako sa repleksyon ng salamin nang tumayo siya sa likod ko.

Habang ako, ito pakiramdam ay miserble.

"Hija, don't cry it will ruin your make up," may pagaalala niyang saway sa akin. Kung hindi ko lang ito ina, masasabi kong wala siya sa tamang katinuan.

Natural umiyak ako, sinong hindi maiiyak?

"Kayo na lang kaya magsuot nito at lumakad sa altar," saad ko na may pagkasarkastiko na ikinalaki naman ng mata niya.

Natawa siya. "Hija, I'm already old for him at kasal na kami ng Daddy mo." Idinaan niya na lang sa biro. "Gusto niya, fresh and v*rgin." She giggled.

Napangiwi ako. Fresh and... v*rgin?

Napa-iling na lang ako. Kinausap niya na ang mga artists glam team at sinabihang h'wag silang aalis incase kailanganin ng retouch sa kalagitnaan ng seremonyas.

God, how I ended up here?

Pilit kong sinasaway ang sarili ko at kinakausap na everything will be okay. Magiging maayos din ang lahat, I do not know what my future holds pero sa ngayon ay wala akong magagawa kundi ang sundin ang gusto nila labag man sa akin.

Inihanda na nila ako, lumabas kami ng room and they escort me to the exit of the hotel, garden wedding sa labas ng hotel gaganapin and I'm doomed.

Nakatayo ako sa magarang pinto ng exit, paglabas ay garden na kung nasaan ang maraming mga bisita. They expected na si Ate Kei ang makikita nila, but they will surely surprise na ako ang lalabas ng pintong ito.

How ironic.

Kaliwa't kanan na ang pagaasikaso ng mga organizers ng ceremony, tawag dito, tawag doon na tila ba napaka-importanteng okasyon nito kaya lahat nasa ayos.

Magara, maganda, pinagkagastusan.

Nasa labas na rin ang estrangherong groom, naghihintay sa paglabas ko o ni Ate Kei. Hindi ko lang din alam kung aware ba siya na ako ang pakakasalan niya, marahil alam na niyang tumakas ang kapatid ko.

Dalawang servant ang nakahawak sa malaking door knob para pagtulungan buksan sa paglabas ko. Tumango sila ng sumenyas na ang organizer na buksan na ang pinto at doon na tumambad sa 'kin ang maraming guests at tumugtog ang wedding song.

Napaiyak ako hindi dahil masaya, kundi napakalaking kalokohan nito. Nakita ko ang groom na nakalikod mula sa akin habang naglalakad na ako sa gitna narinig ko ang samu't saring mga bulung-bulungan.

"Hindi ba si Fei iyan?"

"Nasaan si Kei? Ba't si Fei ang ikakasal?"

"Ano 'to? Substitute bride?"

Iilan lang iyan sa mga bulung-bulungang naririnig ko habang naglalakad ako sa gitna takip ng belo ang mukha ko pero alam nilang ako ito because the veil is see through.

Gustong-gusto ko silang sagutin pero hindi ko magawa, naglakad lang ako nang unti-unti'y humarap na ang groom sa akin.

Nagulat ako nang makita ang lalaki, napaka-kisig at napaka-tangkad pa at may pagka-maskulado pero walang mababakas na kahit anong reaksyon sa mukha niya at walang emosyong makikita sa mga mata.

He's wearing a white groom suite, disente, malinis but he doesn't give me any reaction nang makita niya ako. Obviously he is aware na hindi ako si Ate Kei pero walang gulat sa mukha niya, tila ba inaasahan na niya.

Ito pala siya... magandang lalaki naman pala.

Tumigil ako sa harapan niya pero halos nangingiyak. Lumapit sa amin ang parents ko at may ibinulong si Daddy kay Mr. Demirci na ikinatango lang nito sabay nagkamayan ang dalawa.

B****o naman si Mommy rito at tinapik pa ito sa braso, sinasabi nilang ipinagkakatiwala na nila ako sa kanya saka siya tumingin sa akin, at sa pagkakataong ito'y may kung anong mababasa na sa mga mata niya, kaya napaiwas ako.

Hinarap ako ni Mommy at niyakap ako. "Sorry," she whispered at pilit na ngumiti. "Be a good girl to avoid trouble," pakiramdam ko parang babala iyon.

Si Daddy naman ang yumakap sa akin na ganoon din ang sinabi. "Sorry anak, basta maging mabait ka lang sa kanya ligtas ka."

Nakakatindig balahibo ang mga paalala nila kasabay ng paghahatid ng literal na lamig sa buo kong sistema. Ano bang ibig nilang sabihin doon?

Nagtataka man, ibinigay na nila ako sa lalaking ito na in-offer ang bisig sa akin.

"Hold it." It's like an order.

Ayaw ko man pero humawak din ako sa braso niya buhat pa ng nanginginig na kamay.

"Relax," he whispered near my ears hindi ko namalayang sobrang lapit pala niya sa akin. "Wala pa akong ginagawa, nanginginig ka na," dagdag pa niya sabay ngumisi.

A sinister smirk.

Lalo akong nangamba at takot na napatitig sa kanya nang humarap na kami sa paring magkakasal sa amin.

"Eyes on the priest," utos niya nang hindi niya ako sinusulyapan at nasa harap na ang tingin.

Unti-unti humarap din ako sa harapan na kahit pari halata rin ang pagaalangan sa mukha sa gagawin, pero ginawa na lang ang trabaho.

"Dear friends and family, we are gathered here today to witness the marriage of Feira Zandaya and Giovanni Demirci," paunang salita ng pari.

Giovanni Demirci?

Unti-unti nanlaki ang mga mata ko nang rumehistro ang buo niyang pangalan sa akin. I slowly looked at him in horror...

This man known as being cruel...

"Mayroon ba ditong gustong tumutol—"

"Don't ask that kind of question father, no one here has the power nor strength to stop this wedding," Giovanni cut the priest.

Ako... ako mismo gusto kong tumutol pero hindi ako makapagsalita tanging iyak na lang ang nagawa ko.

"Okay so let's start the ceremony," ani ng pari.

And there's my nightmare about to start.

I'm obliged to marry this cold and seems like a ruthless man and he's now scaring me to the core.

What should I do now?

I can't imagine myself now standing beside this stranger and will exchange vows with him. Parang isang napaka-samang bangungot.