Chapter 3

Chapter 3

Five years

Habang abala ako sa pag-asikaso sa aking pasyente ay siyang naman tumunog ang aking phone. Isa akong kilalang Doctor sa hospital na pinagtatrabahuan ko na pagmamay-ari ng aking Ina.

"Hello!"

"H-Hello, Grace! Ang mommy mo naaksidente!" sabi sa kabilang linya

Nalaglag ang phone ko mula sa aking kamay, at agad akong napaluhod. Pakiramdam ko’y biglang huminto ang mundo ko.

"H-Hindi... Hindi maaari," bulong ko sa sarili ko, habang nanginginig ang aking mga kamay.

"Doktora, ayos lang po ba kayo?" tanong ng isa sa mga nurse na napansin ang aking biglaang panghihina.

Agad kong pinulot ang cellphone at muling isinandal sa aking tainga. "Nasaan siya? Anong nangyari?" tanong ko, pilit na pinipigilan ang paghikbi.

"Nasa St. Luke's siya dinala. Tila nabangga ang sasakyan niya. Kailangan mo nang pumunta, Grace," sagot ng nasa kabilang linya, halatang nag-aalala rin.

Walang inaksayang oras, agad akong tumayo at kinuha ang aking coat. Hindi ko alintana ang mga tanong at tingin ng mga kasamahan ko sa ospital. Ang tanging nasa isip ko ay ang kalagayan ng aking ina.

Habang nasa sasakyan, panay ang dasal ko na sana ay ligtas siya. Siya lang ang natitira kong pamilya — siya ang aking lakas, inspirasyon, at gabay.

"Mom, kapit ka lang..." bulong ko, habang ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ay tuluyang bumagsak.

Pagkarating ko sa ospital, halos tumakbo ako papasok. Bawat hakbang ay tila napakabigat. Nanginginig ang buo kong katawan, ngunit pilit kong pinatatag ang sarili ko.

"Nasaan ang pasyente na si Mrs. Villanueva?" tanong ko sa nurse na nasa reception desk.

"Doktora Grace..." May awa sa mga mata ng nurse habang itinuturo ang daan patungo sa emergency room. Hindi na siya nagsalita pa, at doon ko pa lang naramdaman ang lalong panghihina ng tuhod ko.

Bumungad sa akin ang isang doktor na pamilyar sa akin. Si Dr. Rivera, isa sa mga senior doctors ng ospital. Halatang mabigat ang kanyang ekspresyon habang lumalapit siya.

"Grace..." Mahina niyang tawag sa akin.

"Nasaan si Mommy? Anong nangyari? Nasaan siya, Doc?" Napasigaw ako, desperado sa mga sagot.

Hinawakan niya ako sa balikat, pilit akong pinapakalma. Ngunit isang tingin lang sa kanyang mga mata ay sapat na upang maintindihan ko ang lahat.

"I'm sorry, Grace. We did everything we could, pero..." Hindi na niya naituloy.

Parang biglang humina ang tunog ng paligid. Lahat ng ingay at bulungan ay nawala. Ang tanging naririnig ko na lang ay ang malakas na tibok ng puso ko.

"Hindi... Hindi pwede," umiiling akong napaatras, pilit na itinatanggi ang mga salitang narinig ko.

"She was dead on arrival."

Hindi ko na napigilan ang paghagulgol. Napaluhod ako sa malamig na sahig ng ospital, yakap-yakap ang sarili ko na tila pilit hinahanap ang init ng yakap ng aking ina.

"Mommy!" Sigaw ko, habang ang sakit ay tuluyang bumalot sa akin.

Wala na siya. Ang taong nagmahal at gumabay sa akin nang buong buhay ko — wala na siya.

Habang nakaluhod ako sa malamig na sahig ng ospital, narinig ko ang mga yapak na papalapit. Isang pamilyar na presensya ang bumalot sa akin.

"Grace..."

Napatingin ako at nakita ko ang isang matikas na lalaki sa edad na singkwenta, may bakas na ng kaunting uban sa kanyang buhok, ngunit nanatiling makisig. Si Dad.

"Anong nangyari? Nasaan ang Mommy mo?" tanong niya, bakas sa kanyang mukha ang kaba at takot.

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin. Paano ko ipapaliwanag na wala na si Mommy? Nagsimula na namang bumagsak ang luha ko.

"Dad..." Tumayo ako, nanginginig ang katawan ko habang pilit kong inaabot ang kanyang mga kamay.

Kitang-kita ko kung paanong unti-unting napuno ng pag-aalala at takot ang kanyang mukha.

"Grace... Sabihin mo, nasaan siya?" Nanginginig ang boses niya, tila nagmamakaawa na marinig ang sagot na hindi niya kinatatakutan.

"Dad..." Muli akong humikbi. "She's gone."

Nanlumo siya. Para bang bigla siyang nawalan ng lakas. Napaatras siya ng bahagya, at mariing itinakip ang kanyang kamay sa kanyang bibig, pilit itinatago ang sakit.

"H-Hindi... Hindi totoo 'yan, Grace," bulong niya, habang umiiling.

"I'm sorry, Dad. She was dead on arrival," mahina kong sabi, ang bawat salita'y parang kutsilyong tumatama sa puso naming dalawa.

Niyakap ko siya ng mahigpit, at doon na siya tuluyang bumigay. Naramdaman ko ang panginginig ng kanyang katawan habang tahimik siyang umiiyak sa balikat ko.

"Si Mommy... Wala na siya," paulit-ulit kong binubulong, halos hindi pa rin ako makapaniwala sa katotohanang binasag ang mundo namin.

Sa gitna ng sakit, naramdaman ko ang mahigpit na yakap ni Dad — isang yakap na puno ng lungkot, pangungulila, at pagmamahal. Sa mga sandaling iyon, kami na lang dalawa ang natira. At sa kabila ng sakit, alam ko na kailangang magpatuloy kami, kahit pa parang imposible.

Habang yakap ko si Dad, patuloy ang pag-agos ng luha ko. Ilang sandali pa, narinig ko ang mga yapak ng isang tao na papalapit.

"Condolences, Miguel," malamig ngunit may halong lungkot na tinig ng isang babae ang narinig ko.

Napatingin ako sa kanya. Isang matangkad at elegante babae, may mahaba at maayos na ayos na buhok, at suot ang isang itim na bestida. Sa kabila ng lungkot sa kanyang mata, may kakaibang determinasyon sa kanyang tindig. Hindi ko siya kilala.

Sino siya?

Binalingan ko si Dad, na tila nanigas sa kanyang kinatatayuan. Kitang-kita ko ang gulat at kalituhan sa kanyang mukha. Para bang isang multo mula sa kanyang nakaraan ang biglang nagpakita.

"M-Marise?" Mahinang sambit ni Dad, halos bulong na lamang.

Napakunot ang noo ko. Marise? Sino si Marise?

Hindi ko napigilan ang sarili kong magtanong. "Sino po kayo?"

Ngumiti siya nang tipid, ngunit may kung anong lamig sa likod ng kanyang titig. "Ako si Marise. Isang... matandang kaibigan ng iyong ama."

"Matandang kaibigan?" ulit ko, ramdam ang kaba at pagtataka.

"Matagal na kaming hindi nagkita ng iyong ama," sagot niya, bago bumaling muli kay Dad. "I'm sorry for your loss, Miguel."

Tahimik lang si Dad, halatang hindi pa rin makapagsalita. Tila maraming tanong ang bumabagabag sa kanya.

"Bakit ka nandito?" tanong niya sa wakas, ang kanyang boses mababa ngunit may halong pag-aalinlangan.

"Narinig ko ang nangyari. Gusto ko lang magpaabot ng pakikiramay," sagot ni Marise, ngunit sa likod ng kanyang mga salita ay tila may nakatagong lihim.

Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong bumabagabag sa akin. Sino nga ba talaga siya? At bakit ganito na lang ang reaksyon ni Dad sa kanyang presensya?

Ngunit sa ngayon, sa gitna ng pagdadalamhati, isa lang ang sigurado — may mga tanong na kailangang masagot. At si Marise ang tila nagdala ng mga ito.