บทที่ 29 พายุครั้งสุดท้าย

ห้องประชุมของบอร์ดบริหารแน่นขนัดไปด้วยเสียงซุบซิบ แสงแฟลชจากสื่อมวลชนด้านนอกสาดเข้ามาทางกระจกฝ้า ขณะที่ในมือของประธานกรรมการแต่ละคนถือซองเอกสารสีน้ำตาลเรียบ ๆ ซึ่งเพิ่งถูกส่งมาถึงเมื่อเช้านี้

ซองเอกสารที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ทว่าภายในกลับมีภาพถ่ายของสัญญาซื้อขายบริการซึ่งลงลายเซ็นอย่างชัดเจน — สัญญาระหว่างพ่อของณภัทรกับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งก็คือแม่ของดนุ

กระดาษเก่า ๆ แต่ได้รับการเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี แนบมาด้วยภาพถ่ายอีกใบ เป็นภาพผู้หญิงในชุดทำงานเรียบง่ายยืนอยู่ข้างรถหรู พร้อมชายที่ใคร ๆ ก็จำได้ว่าเป็นเจ้าสัวใหญ่แห่งตระกูลณภัทร

"เป็นไปได้ยังไง..."

"ของจริงเหรอเนี่ย..."

"ใครส่งมาวะ แล้วทำไมต้องเลือกเวลานี้ด้วย?"

ณภัทรยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง สายตาเขาไล่มองไปตามตัวอักษรบนเอกสารอย่างช้า ๆ ปลายนิ้วเกร็งแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"ใครส่งมา..." หนึ่งในกรรมการเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาราวกับไม่แน่ใจว่าควรจะถามหรือไม่

ไม่มีใครในห้องตอบ ทุกสายตาเพียงแต่มองซองเอกสารในมือ เหมือนต่างคนต่างรอให้ผู้อื่นเอ่ยขึ้นก่อน

—

อีกฟากหนึ่งของเมือง ดนุนั่งนิ่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องที่ปิดผ้าม่านสนิท เสียงฝนกระทบกระจกห