บทที่ 8   สนามแข่งที่ซ่อนคำถาม

เกือบเที่ยงคืน ข้อความจากดนุก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ของมีนา ไม่ต้องเปิดดูชื่อ เธอก็รู้ว่าเป็นเขา สองบรรทัดสั้น ๆ ที่ทำให้เธอหยุดนิ้วไว้กลางอากาศ ราวกับข้อความนั้นพูดออกมาได้ด้วยตัวเอง

"คืนนี้มาที่สนามแข่งฝั่งตะวันตก แถวตลิ่งชันได้มั้ย ผมไม่ได้ขออะไรมาก... แค่อยากให้คุณมาเห็นผมในอีกแบบ"

ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีคำขอร้อง ไม่มีแม้แต่เหตุผลให้ไว้ใจ แต่เพราะเป็นเขา... เธอจึงตัดสินใจไป

—

สนามแข่งอยู่ใต้สะพานขนาดใหญ่ ด้านล่างเป็นลานคอนกรีตโล่งที่เต็มไปด้วยรอยยางไหม้และคราบน้ำมันเก่า ๆ เสียงล้อรถเสียดกับพื้นดังสะท้อนอยู่ในอากาศเหมือนประกาศให้รู้ว่านี่คืออีกโลกหนึ่ง

ไม่มีป้าย ไม่มีไฟมาตรฐาน มีเพียงแสงไฟสปอร์ตไลต์ที่สาดเป็นจุด ๆ สว่างบ้าง มืดบ้าง ราวกับฉากในหนังที่เลือกเปิดเผยแค่บางมุมของเรื่อง

กลุ่มวัยรุ่นในเสื้อแจ็กเก็ตหนังยืนจับกลุ่มกัน บ้างหัวเราะ บ้างส่งเสียงเชียร์ เสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่นเป็นจังหวะ ควันไอเสียเจือกลิ่นยางเบรกไหม้และน้ำมันลอยคละคลุ้งในอากาศ ไฟหน้ารถสาดส่องตัดผ่านความมืดเป็นสายสว่างสลับกับเงา ให้บรรยากาศโดยรอบดูสั่นไหวและอันตรายอย่างน่าหลงใหล

มีนาเดินเข้าไปช้า ๆ ชุดนักศึกษาที่เธอสวมดูไม่เข้ากับที่นี่เลยสักนิด แต่เธอกลับไม่ลังเลแม้แต่น้อย ในหัวของเธอมีเพียงคำเดียว... เขา

ลึก ๆ เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ และเธอก็แค่เดินตรงไปโดยไม่หันกลับมามองทางที่มาเลย

เสียงเครื่องยนต์คำรามขึ้นอีกครั้ง รถสปอร์ตสีดำพุ่งเข้าโค้งอย่างแม่นยำและดุดัน ฝูงชนข้างสนามเบี่ยงตัวหลบกันตามจังหวะ แต่มีนาไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว

เธอรู้ว่าเป็นเขา

รถชะลอความเร็วลงอย่างมั่นคง แล้วเลื่อนมาหยุดตรงหน้าเธอพอดี หน้าต่างฝั่งคนขับเลื่อนลงอย่างช้า ๆ สายตาคมกริบของเขาทะลุออกมาจากเงาควัน

"ขึ้นมา... ผมอยากให้คุณเห็นผม ในแบบที่ไม่มีใครเคยได้เห็น"

เธอไม่ได้ตอบอะไร แค่เอื้อมมือเปิดประตู แล้วขึ้นไปนั่งข้างเขาอย่างเงียบ ๆ

ทันทีที่ปิดประตู รถก็ทะยานออกจากจุดสตาร์ต เสียงเครื่องยนต์พุ่งแหวกความเงียบรอบตัว ถนนโค้งที่ทอดไกลดูเหมือนถูกขีดไว้ด้วยมือคนที่รู้ทางนี้ดีกว่าใคร

แรงเหวี่ยงจากความเร็วทำให้ร่างของมีนาเอนไปตามแรงดึง มือเธอคว้าแขนเขาไว้โดยไม่ทันตั้งใจ

มือเธอสั่นนิด ๆ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะหัวใจของเธอมันเต้นแรงเกินไป

เขายังคงจดจ่อกับพวงมาลัยเหมือนเดิม แต่ริมฝีปากเขาโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ

ในกระจกมองหลัง ดวงตาของเขาเป็นประกาย ทั้งอบอุ่น... และแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ควรระวัง

เมื่อจบรอบ เขาจอดรถชิดขอบสนาม เสียงเครื่องยนต์ดับลง ทิ้งให้บรรยากาศเงียบสงบผิดปกติ

ลมกลางคืนพัดผ่านเปิดหน้าต่างเล็กน้อย พัดปลายผมของมีนาเบา ๆ เหมือนมือของใครบางคนที่มองไม่เห็น

"คุณแข่งรถบ่อยเหรอ?" มีนาถาม พยายามทำเสียงให้มั่นคงที่สุด

เขาหันมาสบตาเธอ

"ถ้าผมบอกว่าไม่... คุณจะเชื่อไหม?"

เธอยักไหล่เบา ๆ

"ไม่รู้สิ... ฉันก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใครจริง ๆ กันแน่"

ทุกอย่างเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะกลั้นใจถามอีกครั้ง

"คุณรู้จักณภัทรใช่ไหม?"

คำถามนั้นเหมือนยิงตรงเข้าใจกลางของเขา เขาถอนหายใจช้า ๆ ก่อนจะดึงคอเสื้อให้ต่ำลง

ใต้เนื้อผ้า มีรอยสักลายเรขาคณิตเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ เส้นสายเหล่านั้นคล้ายกับที่เธอเคยเห็นในรูปเก่าของณภัทรไม่มีผิด

"บางอย่าง... คุณไม่รู้จะดีกว่า เรื่องบางเรื่องยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ ยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น"

น้ำเสียงของเขานิ่ง แต่ไม่เย็นชา มันเหมือนคำเตือนที่ปนด้วยความห่วงใยบางอย่างที่ไม่อาจพูดตรง ๆ

ใจเธอกระตุกเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่หยุด

"คุณเข้าหาฉัน... เพราะคุณต้องการเล่นงานเขาใช่ไหม?"

ดนุหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นฟังดูเหนื่อยและเศร้าจนเธอไม่แน่ใจว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

"คุณฉลาดเกินไปแล้วนะ"

เขาเอื้อมมือไปกดกระจกหน้าต่างปิด เสียงลมจากภายนอกหายไปในพริบตา

เขาก้มมองพวงมาลัยนิ่ง ๆ แล้วพูดด้วยเสียงช้า ๆ

"บางที... ผมก็เริ่มลังเลเหมือนกัน"

มือของเขากำพวงมาลัยแน่นขึ้น ดวงตาไม่มองเธอ แต่คำพูดกลับตรงเข้าสู่ใจ

"ลังเลว่า... ผมอยากใช้คุณเป็นเครื่องมือ หรือแค่อยากให้คุณอยู่ข้าง ๆ เหมือนตอนนี้"

คำสารภาพที่ออกมาตรงๆ หนักแน่นจนเธอไม่รู้จะตอบกลับยังไง

มีนาได้แต่นั่งนิ่ง ปล่อยให้ทุกอย่างรอบตัวเงียบลงอีกครั้ง เธอกับเขาต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

ไม่มีใครรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นแบบไหน หรือแม้แต่... หลังจากคืนนี้ เขากับเธอจะยังคุยกันอยู่ไหม หรือจะกลายเป็นคนแปลกหน้าที่เคยมีความทรงจำร่วมกันเพียงชั่วคืนเดียว