บทที่ 9 เวทีการแข่งขันและเงาที่ซ่อนอยู่

แสงไฟจากเพดานสูงส่งลำแสงสีขาวทะลุม่านฝุ่นจางในอากาศ กระทบลงบนโมเดลโลหะขนาดครึ่งโต๊ะเรียนซึ่งยังต่อไม่เสร็จ สายไฟบางเส้นสั่นไหวตามแรงสั่นสะเทือนที่ไม่มีผู้ใดสังเกต กลิ่นควันบัดกรีผสมกลิ่นกาแฟเย็นที่ถูกวางทิ้งไว้ริมโต๊ะลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง

บนเวทีใจกลางฮอลล์ ณภัทรยืนสง่าภายใต้สูทเรียบง่าย ข้างกายเขาคือวินัย พ่อของมีนา ท่าทีเงียบสงัด ไร้รอยยิ้มและแววตาสะท้อนความคิดใด ๆ

“โครงงานปีนี้เราไม่มองแค่ว่าใครทำได้ดีที่สุด แต่เลือกคนที่กล้าคิดต่างจนเปลี่ยนโลกได้จริง” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เปล่งออกด้วยจังหวะมั่นคงเหมือนผ่านการฝึกฝน ทุกถ้อยคำหล่อหลอมจากริมฝีปากด้วยน้ำหนักที่หนักแน่นยิ่ง

เสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง แต่สำหรับมีนา โลกทั้งใบกลับเงียบกว่าที่เคย เธอยืนนิ่ง ปลายนิ้วแนบแฟ้มแน่นแนบอก เพราะรู้ดีว่า…ไม่เคยมีถ้อยคำใดจากพ่อที่จะกล่าวถึงเธอเลย

ชื่อทีมจากมหาวิทยาลัย S ปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่ ชื่อหัวหน้าทีมโดดเด่นอยู่บรรทัดแรก “ดนุ ศิระเวช” เธอขมวดคิ้วหนักหน่วง ไม่ใช่ด้วยความประหลาดใจ แต่มั่นใจว่าไม่ได้สมัครเอง แล้วชื่อของเธอก็ตามมาเป็นลำดับถัดไป “มีนา วินัยพงศ์”

เธอยังคงนิ่ง สายตาปล่อยให้เสียงรอบข้างไหลผ่านหูโดยไม่อาจรับรู้ จอภาพสว่างจ้าจนพร่ามัวในประสาทตา แต่ใจกลับหม่นลงอย่างประหลาด

จากด้านหลังมีฝีเท้าแผ่วเบาหยุดลง เขาไม่เอ่ยชื่อ แค่ยื่นแฟ้มเอกสารบางเบาให้เธอโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“ดูแปลนนี้หน่อยได้ไหม”

น้ำเสียงเขาไม่รีบร้อน ไม่กดดัน ตรงกันข้ามกลับแน่วแน่ราวกับซ้อมซักบทนี้มาเนิ่นนาน เขายืนในเสื้อช็อปชายสาบปล่อยหลวม ผมยุ่งพลิ้วราวเพิ่งถอดหมวก มือเรียวระบายสายไฟให้เข้าที่อย่างมั่นคง

“งานนี้ต้องการมือที่นิ่งกว่าความแม่นยำของเครื่องจักร” เขาเว้นจังหวะ ก่อนเสริมว่า “และผมคิดว่า…คุณมีสิ่งนั้น”

เธอไม่ตอบ แต่เขาหันกลับเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนจับแฟ้มแน่นกับคำถามที่ค่อย ๆ ไหลเข้ามาในใจอย่างเงียบงัน

…

คืนวันซ้อมก่อนวันประกวด ฮอลล์กว้างเงียบสงัดราวถูกดูดเสียงออกไป ไฟเพียงไม่กี่ดวงส่องสลัว ทิ้งเงายาวของโต๊ะโลหะทอดไปไม่สิ้นสุด

มีนาโน้มกายลงเหนือตัวต้นแบบ ปลายนิ้วแตะแผงวงจรเผยท่าทีสงบนิ่งจากภายนอก แต่ลึก ๆ เธอกำลังรวบรวมสมาธิ ไม่ให้ไหวหวั่นไปกับสิ่งรอบข้าง

แล้วเงาของเขาก็ปรากฏทางด้านหลัง ไม่มีเสียงต้อน ไม่มีคำทัก มีเพียงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่คุ้นเคยลอยแตะปลายจมูก เขาค่อยย่อกายเข้ามาใกล้ ไหล่สัมผัสแขนเธอแผ่วเบา มือของเขาทาบลงบนมือเธอ นิ้วเรียวขยับสายไฟให้เข้าช่องอย่างมั่นใจ

เขาไม่เอ่ยคำใด มีเพียงลมหายใจอุ่นแตะแผ่วข้างแก้ม ที่ชัดเจนจนเธอรู้สึกได้…ความเงียบของเขา คือเสียงดังที่สุดในห้องนี้

“คุณกำลังกลั้นหายใจ”

เขากระซิบสัมผัสข้างหู น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่ทรงพลัง เธอไม่ตอบ เพราะกำลังกลั้นหายใจอยู่จริง ๆ แม้จะเพียงนิดเดียว เขาก็รู้ทัน

“อยากให้พ่อคุณ…มองคุณใหม่ไหม?”

ประโยคนั้นแทงกลางอก ราวตอกย้ำแผลภายในให้เจ็บชัดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สบสายตาเขาในระยะที่ได้ยินเสียงหัวใจได้ชัด

“คุณหมายความว่ายังไง?” เสียงของเธอเบาบาง แต่มั่นคงดั่งน้ำแข็งที่ไม่แตกร้าวง่าย ๆ

เขาไม่มีคำตอบ แค่ยิ้มบางที่มุมปาก ก่อนจะถอยห่าง ปล่อยให้เธอยืนอยู่กับคำถามนั้นโดยไม่มีคำเฉลย ในห้องอันวังเวง แต่หัวใจเธอกลับไม่เคยสงัดเช่นนี้มาก่อน