Chapter 03 - Desperate Commitment

Buong araw akong nagtrabaho kung kaya't ramdam ko ang pagod na nananalaytay sa buong katawan ko. Napasandal ako sa counter ng reception area ngunit agad ding nanliit ang paningin ko nang makita kung sino ang lalaking naglalakad papasok sa building.

Biglang nakaramdam ako ng kaba habang pinapanood siyang pumasok. What is he doing here?

My heart pounding so fast as our gazes met each other. He's wearing a typical black polo sleeve habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay. He gave me a playful smirk.

“My future wife looks so tired,” panimula nito habang hindi napapawi ang ngiti sa labi.

Inirapan ko lang siya. Pilit kong kinakalma ang pusong nagwawala na sa loob ko. May kung ano sa utak ko ang nagsasabi na tumakbo at magtago ako mula sa kaniya ngunit hindi ko maigalaw ang mga paa ko papalayo sa kaniya.

“I didn't agree to be your wife,” sabi ko habang pilit iniiwasan ang mga tingin niyang nakakalusaw.

Kita ko sa gilid ng mga mata ko ang pagkawala ng ngiti niya. Huminga ako ng malalim at tinalikuran siya. Palihim kong kinurot ang sarili dahil para akong nawawala sa huwisyo sa tuwing kaharap ko siya. My goodness, Eloise!

“Eloise,” he called me in a low voice.

Ramdam ko ang pagsunod niya sa likuran ko kaya mas binilisan ko pa ang bawat hakbang. Tinawag niya akong muli ngunit hindi ko siya pinansin at pilit binabalewala ang pagtawag niya sa pangalan ko. Ngunit hindi siya sumuko hanggang sa naabutan niya ako at hinawakan ang braso ko paharap sa kaniya.

“W-what do you want, Cassian?” inis na tanong ko sa kaniya.

Gusto ko na lang na lamunin ako ng lupa dahil sa iniasta ko. Muntik pa akong mapiyok sa harapan niya. Calm down, Eloise Aurora!

“I want to talk to you, Eloise,” sambit niya. “I want to explain what happened 3 years ago.”

Sarkastiko akong napatawa sa harapan niya. “Anong tingin mo sa akin? Hotel? Kapag wala ka nang mapupuntahan ay babalik ka sa akin? Do you really think you can come back anytime into my life and expect me to forgive you?” nanginginig ang boses na tanong ko sa kaniya.

His eyes dimmed. Cassian took a step closer without breaking our eye contact. “I don't expect a forgiveness, Eloise. J-just…let me. Let me fix my mistake.”

“I'm not interested, Cassian.” Tumalikod na ako.

“Eloise, please….” Hinawakan niya ang pulso ko.

He looks desperate, I can see it in his eyes. Magsasalita pa sana ako ngunit may lumapit sa amin na empleyado.

“Good morning, ma'am Eloise. Noticed po, galing sa bangko,” sambit nito.

Napatingin ako kay Cassian saglit bago kinuha ang naka-sealed na papel. Pinasalamatan ko ang empleyado kaya't nagpaalam na ito na babalik sa trabaho. Nanginginig ang kamay na binuksan ko ito.

Napakunot ang noo ko. Nakasaad dito na mayroon na lamang kaming isang linggo para mabayaran ang limpak-limpak na utang ni Daddy dahil kung hindi ay kukunin na nila itong kompanya. Nangingilid ang luhang napatulala ako.

Pilit kong pinupunasan ang mga luha ko hanggang sa naramdaman ko ang init ng mga bisig ng lalaking katabi ko. Mas lalo akong napaiyak sa mga yakap niya. Kahit magkandakuba-kuba ako sa pagtatrabaho ay hindi namin ito kayang bayaran sa loob lamang ng isang linggo.

Kakabigay lang ng notice kahapon ay may bago na naman ngayon. Talagang sinusubok kami ng panahon. Hindi ko alam kung sino ang nasa likod nito ngunit iisa lang ang alam ko. Gusto nila kaming mas pahirapan kaya mas ginigipit nila kami.

“I-i don't know anymore,” wala sa sariling naiusal ko.

“I'm here, Eloise. You're not alone anymore.”

Napatitig ako sa kaniya habang inaayos niya ang nagulo kong buhok.

“Think about my offer Eloise. If you can't accept it because of our past….then, do it for your family and the sake of your company.”

I was dumbfounded. Natatakot ako sa mga mangyayari lalo na sa kinakaharap ng pamilya namin.

“Cassian…” para akong batang nagsusumbong dahil sa tono ng pagtawag ko sa pangalan niya.

Kahit mahirap tanggapin ay alam kong wala akong ibang kakampi kundi siya at walang ibang makakatulong sa akin kundi siya. Hindi ko alam kung bakit kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag sa isiping nandito siya. Dahil alam kong may sasalo sa akin kapag nahulog ako sa kawalan. He got my back.

“I'm here, lily. I will help you in every way possible. I won't give you up…not again.” Pinunasan niya ang mga luha ko at niyakap ako.

My heart skipped a beat hearing those words. I found comfort in his presence, especially when he called the nickname he gave me. Muli akong napaisip. I can't afford to lose my family because of this debt. Lalo na ang kompanyang pinagpaguran ng mga nauna pa sa pamilya namin. I sighed heavily.

Maybe, I should give him another chance? I look closely into his eyes. Para akong hinihipnotismo ng asul niyang mga mata.

Tumango ako. “When will be our wedding?” tanong ko.

I saw a glimmer of hope in his dazzling eyes. I need to take the risk for the sake of my family. No matter what will be the outcome…I need to be prepared. And I know very well that no matter what decisions and path I will take, there's always a consequence that will completely change my life.