Chapter 1

"What's your name and where are you from?" tanong ni JR Valdez, ang Fil-Am international singer na kilala sa kanyang platinum records at charismatic presence. Isa siya sa mga pinakainaabangan sa panel ng mga hurado ng XYZ Factor, ang pinakasikat na reality singing contest sa bansa. Ang boses niyang may halong excitement at propesyonalismo ay tila may sariling kakayahang magpasabik sa bawat manonood.

Confident na ngumiti ang binatang contestant na nakatayo sa gitna ng entablado. Matikas ang tindig, maamong mukha, at ang simpleng suot nitong puting polo shirt ay lalong nagbigay-diin sa natural niyang karisma.

Sa isang maliit na bahay sa Batangas, hindi maalis ni Hera Ashley ang kanyang paningin sa telebisyon. Hawak pa niya ang ballpen at science notebook, at handa na sanang patayin ang TV para tuparin ang responsibilidad bilang estudyante. Ngunit sa pagdinig pa lang ng tanong, at lalo na nang lumitaw ang mukha ng binata sa screen, parang na-freeze ang oras para sa kanya.

"I'm Michael Hugh Perez po from Batangas."

Sabay na parang lindol ang hiyawan mula sa studio audience, lalo na sa hanay ng mga kababaihan. May mga nagtatalunang tinig pa sa background: "Ang gwapo niya!" "Kababayan natin ‘yan!"

Napakagat-labi si Hera. Napabulong, “Taga-Batangas din?!”

"How old are you?" tanong ni Madame Corita, ang respeto’t takot na hurado, isang batikang actress at veteran judge sa larangan ng entertainment.

Nakangiting sumagot ang binata, ang mga mata nito ay tila nangungusap sa bawat panonood.

"17 years old po."

Isang mabilis na tanong ang agad na sumunod mula kay Madame Corita, habang nakakunot ang noo ngunit may ngiting pilya.

"And single?"

Mas lalong humiyaw ang audience, at tila may sabay-sabay pang sigawan ng “Ako na lang!” Sa studio man o sa mga tahanan, halatang tinamaan ang puso ng maraming kababaihan.

"Yes po, single po." sagot ni Michael Hugh, may kasamang bahagyang hiya ngunit buo pa rin ang kumpiyansa.

Nagkatinginan sina Chandra, ang RNB Princess at multi-awarded recording artist, at si Madame Corita.

"Hmm… mukhang magigiba ang ating studio sa lakas ng hiyawan dito, Madame Corita?" natatawang biro ni Chandra, habang kinikilig din sa presensya ng binata.

Tumango-tango si Madame Corita, sabay sabing, "Isa ‘to sa mga aabangan ko."

At sa puntong iyon, parang sumikip ang dibdib ni Hera Ashley. Parang siyang parte ng audience. Parang siya mismo ang nandoon sa studio, nakatitig at nakatitig sa binatang tila binuo ng langit para pasayahin ang mga kababaihan.

"Okey Michael Hugh. Let's hear it from you." wika ni Sir Ferdinand, ang Big Boss ng network na bihirang magsalita pero pag nagsalita, lahat ay nakikinig.

Tumayo si Michael Hugh, ngumiti ng bahagya, at dahan-dahang hinawakan ang mikropono. Tumahimik ang lahat. At sa unang linya pa lang ng kanta...

“You sheltered me from harm…”

Napapikit si Hera. Ang boses nito’y malamig, tila hinahaplos ang kaluluwa. Ang bawat nota ay dumarampi sa puso niyang hindi pa yata marunong umibig—o baka ngayon lang natuto. Hindi na niya namalayang mahigpit na pala ang yakap niya sa kanyang throw pillow, habang halos hindi humihinga sa kaba’t paghanga.

“You gave my life to me... set me free…”

Ang bawat liriko, bawat himig, ay parang kwento ng isang lalaking handang ibigay ang lahat sa ngalan ng pag-ibig. Para kay Hera, hindi na ito simpleng performance. Ito ay damdamin. Tunay. Tapat. Tumagos.

“I would give everything I own… just to have you back again…”

Pagkatapos ng huling nota, sumabog ang palakpakan at sigawan. Tumayo ang mga hurado. Standing ovation. May mga umiiyak. Si Michael Hugh, bahagyang yumuko at ngumiti, halatang kinakabahan pa rin kahit tagumpay ang natamo.

Parang may sumabog sa puso ni Hera. Nahulog. Malalim. Hindi pa niya alam kung ano ‘yon, pero sigurado siya sa nararamdaman.

‘I think I’m in love.’

Bulong niya sa sarili, habang pinapanood si Michael Hugh na ngumiti sa kamera.

At nang marinig niya ang sabay-sabay na “YES!” mula sa apat na hurado, napatalon siya ng bahagya sa tuwa. Pinindot agad ang cellphone. Tinantiya ang natitirang load. Kailangan niyang magtipid. Kung kinakailangang hindi muna mag-merienda sa loob ng isang linggo, gagawin niya.

Basta makaboto lang siya kay Michael Hugh.

**********

Maagang nagising si Hera Ashley kahit linggo. Hindi pa man tuluyang bumubukas ang kanyang mga mata, ay hawak na niya ang cellphone. Una niyang tiningnan ang page ng XYZ Factor sa social media, at gaya ng inaasahan—trending ang pangalan ni Michael Hugh Perez. May mga video clips na agad nag-viral. May mga meme na. May mga edits. At syempre, may mga fans na agad gumawa ng hashtag na #MHP17, #MichaelHughXYZ at #BosesNgPuso.

Napangiti si Ashley habang kinikilig. Para siyang nakuryente sa dami ng posts tungkol dito. Pero hindi lang siya basta nanonood. Gumawa siya ng sarili niyang fan account. Sa loob ng sampung minuto, may bago na siyang bio:

📍 Batangas-based fan

🎤 #MichaelHughNation

❤️ Future Science teacher pero ngayon, full-time fan muna.

@ashforhugh17 ang handle niya. Agad niyang in-upload ang edited photo ni Michael Hugh, hango mula sa eksena kagabi. Nilagyan niya ng caption:
“That voice? That smile? That soul? Count me in. 🥺💗 #MichaelHughXYZ #NumberOneFan”

Hindi nagtagal, may nag-follow back. May naka-DM agad sa kanya. Mga kapwa fans na tila nagkakaisa na sa isang layunin—ang maiparanas kay Michael Hugh ang suporta na karapat-dapat niyang matanggap.

Sa bahay naman, nakatitig sa kanya ang kanyang ina habang hinihigop ang mainit na kape.

“Anak, 'di ba may project kayo sa Science?”

Napakunot ang noo ni Ashley. “Po? Ay! Opo! Gagawa po ako mamaya. Promise.”

Ngunit sa totoo lang, may binubuo na siyang fan calendar—kung kailan ang susunod na performance night, anong araw pwedeng bumoto, at gaano karaming load ang kailangang iipon. Kumuha rin siya ng maliit na alkansya at nilagyan ng label: Michael Hugh Voting Fund. Bawat sukli sa tindahan, hulog agad doon.

Maya-maya, habang nakaupo siya sa harap ng laptop para sana sa assignment, napadpad na naman ang cursor niya sa YouTube. Pinanood niyang muli ang performance ni Michael Hugh—tatlong beses. Hindi siya nagsasawa. May isang parteng lagi niyang inaabangan—iyong pagngiti nito sa dulo, na parang eksklusibo lang para sa kanya.

‘Ashley, ano bang nangyayari sa ‘yo? Hindi mo naman siya kilala.’ Bulong ng isip niya.

Pero ang puso niya, kumakanta ng sarili nitong himig. Hindi na ito simpleng paghanga. Isa na itong commitment.

---

Sa mga sumunod na araw, pinaghahandaan niya ang bawat XYZ Factor episode. Nakiki-connect sa ibang fans, gumagawa ng digital posters, gumugugol ng oras sa paggawa ng fan videos. Hindi siya magaling sa editing noon, pero dahil kay Michael Hugh—natutunan niya lahat.

Nagpa-print pa siya ng T-shirt:
“Michael Hugh’s #1 Fan 💗 From Batangas with Love”

At nang mapansin ng isang admin ng official fan club ang kanyang sipag, inimbitahan siya na maging co-leader ng Batangas chapter ng fan group. Hindi siya makapaniwala.

At isang gabi, habang nagla-live si Michael Hugh sa kanyang verified account para magpasalamat sa mga fans, binasa nito ang ilang messages...

"Shoutout kay @ashforhugh17! Thank you sa support mo always. Saw your fan art, galing mo po!"

Tumigil ang mundo ni Ashley.

Tila tinunaw siya ng boses nito, kahit sa livestream lang.

Boses na unang narinig sa TV. Ngayong binanggit ang pangalan niya. Hindi niya alam kung iiyak ba siya o hihiyaw. Isa lang ang sigurado niya...

Ito na talaga ang simula ng journey niya—hindi lang bilang fan. Kundi bilang isang taong naniniwala... na minsan, kahit isang tinig lang, kaya kang baguhin.

************

TWO YEARS LATER.

“Hoy!”

“Ay kabayo!”

Halos mapatalon si Ashley mula sa kinatatayuan niya sa gitna ng open field ng Batangas Institute State University (BISU), kung saan mainit ang araw pero malamig ang ihip ng hanging amihan. Nilingon niya ang may-sala—at sino pa nga ba kundi si Zanjoe, ang kababata niyang parating gumugulo sa tahimik niyang mundo.

Pinanlakihan niya ito ng mata, sabay hampas sa braso. "Ano ba, 'noh?!" Umirap pa siya para mas may epekto.

Sinalag naman agad ni Zanjoe ang sunod-sunod na hampas habang umiindayog pa sa sakit. "Awwts.. awwts! Masakit 'yan, Ashley ha! Hindi pa tayo mag-asawa, binubugbog mo na ako. Bugbugin kita sa pagmamahal eh."

Pinameywangan niya ito, kasabay ng pagbuntong-hininga. “Ikaw kasi eh! Kita mo nang may binibilang ang tao, manggugulat ka pa. Tsaka anong sinasabi mong mahal-mahal? Mahal ang bilihin ngayon, hindi ako.”

Sumulyap si Zanjoe sa kamay niyang may hawak na mga baryang nakasilid sa gusot na tissue. Nakakunot ang noo nito habang nagtatanong ang mga mata. “Aanhin mo na naman yang pera mo? Huwag mong sabihing—Ashley, c’mon. Sasayangin mo na naman sa poster at CD ng pangit na Hugh na ‘yan?”

Napasinghap si Ashley. Tumayo ng tuwid, akmang magdedeliver ng rebuttal. Pero hindi niya kinailangang magsalita ng mahaba.

“Yes, Hugh won XYZ Factor,” aniyang may hawak ng sariling conviction. “And not just because of the text votes, okay? He’s talented. Authentic. At ‘yung boses niya—parang sinulid na tahimik pero tinatahi ang damdamin ng lahat ng makakarinig.”

Pagkatapos ng kompetisyon, nag-transform si Michael Hugh Perez bilang Hugh Perez, isang certified chart-topping artist na may platinum records at punong concerts. Sa loob ng dalawang taon, mas lalo pa siyang minahal ng masa—at ni Ashley. Pero hanggang ngayon, hindi pa rin siya nakaka-attend ng kahit isang concert nito. Laging kulang ang budget, laging conflict ang schedule. Pero kahit kailan, hindi siya pumalya sa suporta.

“Hoy, hoy mahiya ka naman,” aniya sa kaibigan. “Kung pangit siya… ano ka pa?” sabay sulyap at kindat.

“Aray!” sabay sapo sa dibdib si Zanjoe, kunwaring sugatan. “Ang sakit mo namang magsalita. Straight to the ego ‘yan.”

Napangiti si Ashley. Napansin niya ang paglalambing sa tono nito, kaya hindi na niya pinahaba ang biro. “Sorry na, Zan… ngingiti na yan… uyyy~” Nilapit niya ang mukha at kinulbit-kulbit ito sa tagiliran.

Ngumiti si Zanjoe matapos ang isang mahabang buntong-hininga. “Magkano pa ba kulang mo?” tanong nito, kaswal pero ramdam ang care.

‘Sabi na eh.’ Alam ni Ashley na hindi talaga siya nito matitiis. Palagi itong to the rescue, kahit ilang beses na niya itong inis at binasag ang ego sa pangalan pa lang ni Hugh. Pero kahit pa sabihing hindi ito boto sa obsession niya, Zanjoe always shows up.

“May 45 pesos ka ba diyan?” nakangiting tanong ni Ashley, parang bata na humihingi ng kendi. “Yun na lang ang kulang ko para mabili yung bagong album niya.”

Nagbuntong-hininga si Zanjoe, tapos kinuha ang pitaka. Inabot sa kanya ang isang 50 pesos.

Hindi na siya nag-atubiling kunin iyon. Mabilis siyang napayakap. “Thanks Zan… you’re an angel! Babayaran kita bukas.”

“Kahit huwag na. Ngumiti ka lang, sapat na.”

Ashley smirked, pero sa loob-loob niya, sobra siyang naaawa. Minsan, naiisip niyang mali na ata ang inaasal niya sa kaibigan. Kung iba iyon, baka matagal na siyang iniwan. 

**********

---

Sa loob ng music store, sabik na sabik si Ashley sa pagpili. Dalawang poster ang gustong-gusto niya. Yung isa, may simpleng ngiti si Hugh habang nakatingin sa camera. Yung isa naman, naka-side view, pero may raw emotion ang mata.

“Ano bang mas okay dito? Ito ba o ito?” tanong niya kay Zanjoe.

Halata sa mukha ng binata ang pagka-bagot, pero tinuro nito ang isa sa dalawang poster. “Yan. Para makaalis na tayo. Init dito oh.”

Pero napansin nito ang hesitation sa mata ni Ashley. Ayaw nitong iwan yung isa pang poster. Napabuntong-hininga si Zanjoe. Kinuha ulit ang pitaka at inabot sa kanya ang isang daan.

Napakunot ang noo ni Ashley. “Uy… wag na. Isa lang naman talaga ang kaya ko—”

“Kunin mo na. Bayaran mo na yang isa pang poster. Uugatin na tayo dito. At isa pa, baka mapagalitan pa tayo ni Tita Miles pag nalaman niyang pumunta pa tayo dito sa mall.”

Napatingin si Ashley sa kaibigan. Hindi niya alam kung matatawa ba siya o maaawa. Mabigat ang kamay niya sa pagtanggap ng pera. Hindi niya ito tinanggap. Umiling lang siya at ibinulsa muli ang unang binili.

“Hayaan mo na. Iyo na yan. Okay na ako sa isa.” Sabay baling kay Hugh na nasa poster—malungkot pero matatag ang ngiti. ‘Babalikan kita, Hugh.’ bulong niya sa sarili.

---

Pag-uwi, dala-dala na nila ang kanilang pinamili. Tahimik si Ashley habang hinihila si Zanjoe papunta sa sasakyan. Habang nagmamaneho, lihim na nagbuntong-hininga. Tiningnan si Ashley na masayang yakap-yakap ang poster ng ido;ong si Hugh.

**************

Madilim-dilim na rin nang makauwi sila sa San Fermin.

Ang ilaw mula sa poste sa labas ng bahay ay tila isang spotlight na naghihintay sa pagdating nila, at sa ilalim nito, aninag agad ni Ashley ang mga siluetang nakatayo sa may gate—sina Mama Miles at Papa Jerson, pati na rin sina Ninang Karren at Ninong Phem, ang mga magulang ni Zanjoe.

Magkakatabi ang mga ito, halatang sabay na nag-alala.

Napakagat-labi si Ashley. Naku, lagot na talaga. Parang high school na naman siya na nahuli ng curfew, kahit college na at halos dalaga na. Bakit ba kasi sabay pa kaming nalowbat ni Zan?! Hindi man lang sila nakapagtext na ma-tra-traffic pala sila sa pag-uwi. Correction—ginabi na sila, hindi lang "mahapunan."

Sumulyap siya kay Zanjoe na tahimik lang sa tabi, pero bakas sa mga mata ang pag-aalala. Hindi man ito nagsasalita, alam niyang pinoproblema na rin nito kung paano ipapaliwanag ang lahat.

Pero sa halip na kabahan, ngumiti lang si Zanjoe sa kanya, yung tipong "Ako na bahala, partner" smile. Pagkatapos ay dahan-dahang ipinarada ang sasakyan sa gilid ng kalsada, eksakto sa tapat ng bahay nila. Nang mapatay ang makina, agad itong bumaba, umikot, at gaya ng isang maginoo, siya pa ang ipinagbukas ng pinto.

Sabay silang lumabas ng sasakyan at halos sabay rin silang sinalubong ng tanong:

“Ashley… bakit naman ginabi na kayo ng uwi? Kanina pa kayo nakalabas ah.” bungad ni Jerson, ang ama ni Ashley, habang nakakunot ang noo pero halatang pinipigilan ang inis.

Agad na nagmano si Ashley sa mga magulang, ganoon din si Zanjoe. Nagmano rin sila kay Ninong Phem at Ninang Karren, na parehong mukhang napagod kakahintay.

"Sorry po," malumanay na sagot ni Ashley, habang medyo yuko ang ulo. “Niyaya ko po si Zan na sumaglit sa mall. May binili lang po akong importante. Hindi naman po namin akalain na maiipit kami sa traffic pauwi.”

Nagpalitan ng tingin ang mga magulang. Si Mama Miles, bagama’t seryoso ang mukha, ay halatang nabawasan ng inis nang makita ang pagsisisi sa mukha ng anak.

"Okay," sabad ni Ninang Karren, sa tonong tipikal ng isang dating guro—mahigpit pero may lambing. "Next time ay mag-text man lang kayo kung nasaan na kayo. Nag-alala kami, lalo na’t gabi na."

"Opo Nang," sabay na sagot nilang dalawa ni Zanjoe, halos parang rehearsal sa sabayang pagbigkas.

Napansin ni Ashley ang kaunting ngiti ni Ninang Karren. Minsan talaga, kahit masungit sa una, hindi rin ito makakatagal lalo na’t si Zanjoe ang kasama niya. Mahal na mahal nito ang anak.

"Sige, magsipasok na kayo at magbihis. Maghahapunan na tayo, Ashley. Ikaw na lang ang hinihintay namin. Kanina pa nagyayayang kumain si Apollo," pahabol ni Mama Miles habang papasok na sila sa bahay.

Pagkarating niya sa kanyang silid, parang may sariling buhay ang kanyang mga kamay na agad binuksan ang paper bag kung saan naroon ang mga pinamili. Maingat niyang inilabas ang dalawang poster ni Hugh Perez—isa ang may simpleng ngiti, at ang isa’y may malalim na titig.

Dahan-dahan niya itong ipinaskil sa dingding, halos parang seremonyas.

"There you go, my loves. Araw-araw kitang makikita," mahinang bulong niya na may kasamang ngiti.

Saglit niyang tinitigan ang mga poster, inilatag ang CD sa ibabaw ng study table, at hinaplos ng dulo ng daliri ang imahe ng idolo. Hindi man siya nakaka-attend ng live concert, sa silid niyang ito, araw-araw siyang may front row seat.

Bigla, malalakas na katok ang gumising sa paglalakbay ng kanyang imahinasyon.

“Ashley! Hindi ka pa ba bababa? Kanina ka pa namin hinihintay! Nakabihis ka na ba?” boses ng kanyang ina, medyo may inis na halata sa tono.

"Opo Ma, susunod na po!" sagot niya habang nagmamadaling kumuha ng pamalit na damit at sinisiksik sa isip ang excuse kung bakit nahuli siya ng ilang minuto pa.

Habang nagsusuklay at nagsusuot ng pambahay na damit, muli siyang lumingon kay Hugh. Tila naririnig pa rin niya ang boses nito sa background ng kanyang utak. ‘See you later, Hugh.’ sabay kindat sa poster.

Nang pababa na siya ng hagdan papunta sa komedor, isang tinig ang sumalubong sa kanya—matigas, galit, pamilyar.

"Ashley!" singhal ni Apollo, ang kanyang kakambal.

Lagot na. Hindi pa nagsisimula ang hapunan, may sermon na agad.

***********

"Pinag-iingat ang buong lalawigan ng Batangas maging ang mga karatig lugar nito sa mas lalo pang paglakas ng Bagyong Biring. Suspendido ang klase sa lahat ng antas. Wala ring pasok ang mga empleyado ng gobyerno at pampribadong kompanya. Inaasahan pa ang paglakas ng hagupit ng Bagyong Biring mamayang gabi.Radyo Patroller 25, Aubrey Mikaela Azucena, nag-uulat.”

Nakanganga pa si Ashley habang nakahiga sa kama, yakap-yakap ang kanyang throw pillow, habang ang maliit nilang radyo sa istante ay patuloy sa pagbabalita. Agad niyang sinulyapan ang cellphone na kanina pa rin nakapatong sa table. May confirmation post na rin mula sa Official F******k Page ng BISU—“Suspension of classes in all levels due to Typhoon Biring. Stay safe, BISUans.”

Napangiti siya. Hindi dahil sa bagyo, siyempre, kundi sa ideya na wala siyang kailangang gawin sa araw na ito—walang klase, walang report, walang quiz, walang makulit na professor.

Lumipad agad ang mga mata niya sa pader—kung saan naroon ang mga poster ni Hugh Perez.

Isang simpleng ngiti ang bumakas sa kanyang labi. Tumitig siya sa mga mata nito sa poster, at kahit pa naka-print lang ito sa glossy paper, parang may sariling buhay ang tingin nito. Parang sa kanya lang nakangiti.

"OMG… nakakakilig lang talaga," bulong niya habang napapahawak sa dibdib.

"Maghapon na naman kitang makikita, my love!"

Parang batang kinikilig sa crush, binunot niya ang kumot, itinupi ito at muling naupo ng maayos sa kama. Ilang saglit pa, inabot niya ang pinakabagong album nito na tinanggap lang niya kahapon. Ipinasok sa maliit niyang CD player, at bumungad ang malamyos na boses ni Hugh habang kinakanta ang bagong single nitong “Sa ‘Yo Lang Uuwi.”

Habang umaawit ito, parang hinuhugot ang puso niya. Nakatingala siya sa kisame habang nag-iimagine...

---

Dalampasigan.

Naglalakad siya habang nililipad ng hangin ang kanyang shawl. Pinilit niya itong habulin, ngunit may nauna nang sumalo.

“Gotcha!”

Isang pamilyar na tinig. Si Hugh, naka-white linen shirt at barefoot, may hawak-hawak ang shawl niya habang tumatakbo palapit. Habang tumatawa, bigla siyang huminto sa harapan niya at pulupot ang mga bisig nito sa kanyang maliit na beywang.

“Sayo na talaga ‘to.” bulong nito habang nakasiksik sa batok niya ang ilong. Parang inukit ang bawat sandali sa dalampasigang iyon. Ang araw ay papalubog, kulay kahel at rosas ang langit, at ang tunog ng alon ay kasabay ng tibok ng puso niya.

Tawa lang sila nang tawa habang nakaupo sa buhangin. Maya-maya, niyakap siya nito mula sa likuran, marahang ipinatong ang kanyang shawl sa balikat.

“There. Hindi ka na lalamigin.”

Paglingon niya, nakatitig ito sa kanya—malalim, marahan. Lumalapit ang mukha nito, parang sa isang pelikula. Papunta sa halik. Konti na lang. Kailangan na lang niyang ipikit ang mga mata…

---

“ASHLEY!!!”

“WAHH!”

Napabalikwas siya ng bangon. Humampas ang throw pillow sa mukha niya. Mabilis ang tibok ng puso, hindi dahil kay Hugh—kundi sa gulat.

Nakatayo si Apollo, ang kakambal niyang parating KJ sa lahat ng bagay na mahalaga. Naka-cross arms, at mukhang naubos na ang pasensya.

“Ano ba yan, Apollo?! Kita mo nang natutulog ako eh!” inis na inis niyang sambit habang hinahawi ang buhok sa mukha.

"Kanina pa kita ginigising, Ashley. As in kanina pa! Para kang tinuluyan ng bagyong Biring sa panaginip. Ewan ko ba kung anong pinapanaginipan mo dyan, pero nakangiti ka pa!"

Sumimangot siya. Hindi niya kayang sabihin ang totoo. Sayang ‘yung eksena! Halik na sana, eh!

"Tawag ka na ni Mama. May ipagagawa yata sa'yo. Bumaba ka na, ha?" sambit ni Apollo habang palabas ng silid, pero bago pa ito tuluyang lumabas, nagsalita ulit:

"By the way, Ashley... hindi si Hugh ang naghugas ng pinggan kagabi, ako."

Hay naku! Itong kambal ko talaga, sinasakal ang kilig ko sa panaginip, pati sa realidad!

Nilingon niya ulit ang mga poster ni Hugh, hinagod ito ng tingin habang hawak ang hawak pa rin niyang throw pillow.

“See you later, Hugh. Next time, sa panaginip—ituloy natin ha. Wag mo na akong bibitinin.”

Saka na siya bumaba. At habang naglalakad palabas ng kwarto, napapahawak siya sa dibdib. Kahit sa panaginip lang... ang sarap mong mahalin.

*************

Hindi maiwasan ni Ashley na mapasimangot sa isang eksena sa I Got You—isang weeklong teleserye ng isang sikat na istasyon kung saan si Hugh ang lead actor. Muling sumiklab ang selos sa puso niya habang pinapanood ang matamis—at para sa kanya’y di kinakailangang—halik sa pagitan ni Hugh at ng ka-love team nitong si Kristel.

‘Bakit ba kasi kailangang mag-kiss? Hindi ba pwedeng titigan na lang?’ inis na tanong niya sa sarili habang pilit na pinapakalma ang pagkapikon.

Maya-maya pa’y sumulpot si Zanjoe sa harap ng TV, kunwa’y binabasa ang reactions sa phone habang nakaharang sa panonood niya. “Umalis ka nga d’yan! Kita mo nang nanonood ako eh,” reklamo niya rito sabay hampas sa braso nito ng throw pillow.

“Manonood ka tapos mamaya bad mood na naman. Ako na naman ang pagbubuntunan ng inis mo,” iritableng sagot ni Zanjoe pero nakangiti pa rin, saka naupo sa tabi niya.

“Hayaan mo na lang kasi. Gusto ko lang naman subaybayan ‘yung teleserye ni Hugh. Ang nakakainis lang kasi bakit may kissing scene pa? Haler…at this hour, gising pa ang mga kabataan ano?”

“Ang sabihin mo, nagseselos ka na naman kay Kristel,” bulong ni Zanjoe na sinadyang idikit ang bibig sa may tenga niya. “Hays Ashley…nangangarap ka na naman ng gising.”

‘Aba! Anong akala nito sa akin? Nagpapantasya lang?’ Kumuyom ang kamao niya sa lapag. ‘Ito talaga, kapag naging boyfriend ko si Hugh… Who Hugh? Ka sa akin. Tignan natin kung sino ang matatawa sa huli.’

Ngunit sa halip na magparinig pa, natahimik si Zanjoe at nakisabay na rin sa panonood hanggang sa matapos ang teleserye. Hindi maitangging habang magkatabi sila sa sofa, may kung anong biglang katahimikan na bumalot sa paligid, na para bang bumabalanse sa loob ng puso ni Ashley—ang kathang pag-ibig para kay Hugh at ang totoo ngunit tahimik na presensya ni Zanjoe.

Nang matapos na ang episode, humikab si Ashley. “Inaantok ka na ba? Yayayain pa naman sana kitang mag-ice cream sa labas,” ani Zanjoe, bahagyang may panghihinayang sa tono ng boses.

“Next time na lang, Zan. Inaantok na talaga ako. Parang gusto ko na lang pumikit at makasama ulit si Hugh… kahit sa panaginip lang,” ani Ashley na namumungay na ang mga mata.

“Okay. Goodnight, Ash. Sweet dreams,” anitong humalik muna sa kanyang noo bago tuluyang lumabas.

Naiwang nakatitig sa kisame si Ashley, saka tumingin sa kanyang dingding na puno ng posters ni Hugh. ‘Goodnight, Hugh. Sana ngayong gabi, ituloy mo ‘yung kaninang panaginip natin,’ wika niya sa isip, saka ipinikit ang mga mata.

Samantala…

Iritableng naupo si Hugh sa kanyang music room, dala-dala ang inis at pagka-frustrate. Hindi siya sanay na wala siyang say sa mga proyektong gagawin niya, lalo’t pagdating sa romantic scenes na hindi niya man lang pinaghandaan mentally. Muli niyang inalala ang usapan nila ni Kuya Mark kanina.

“Kuya Mark, can I say no?” tanong niya habang sinusubukang pigilan ang pagkadismaya.

“You can’t, Hugh. Nakapirma ka na sa kontrata.”

“Okay, fine. I’ll do it,” tugon niya, bagamat halatang wala sa loob.

Ngunit ngayon pa lang, ramdam na niya ang pagod. Hindi pisikal—kundi emosyonal. Simula nang sumikat siya, parang unti-unting nauubos ang oras para sa sarili niya. Wala na nga siyang masyadong oras para sa pamilya—mga birthdays, anibersaryo, kahit simpleng hapunan ay puro “next time” na lang. At ngayon, eto na naman—panibagong proyekto, panibagong akting, panibagong halik para sa isang papel.

Maya-maya’y bumukas ang pinto ng silid. Si Kristel, fresh from shoot, dumiretso sa tabi niya.

“What seems to be the problem?” tanong nito.

“I just can’t say no to the project that I planned not to accept,” ani Hugh na napabuntong-hininga.

Nagkibit-balikat si Kristel. “Grab it while it lasts,” wika nito. “Showbiz is not forever.”

‘Hindi rin ba forever ang pagkawala ng sarili mo habang pinipilit mong ibigay lahat para sa karera?’ tanong niya sa sarili.

Humawak siya sa guitar na nasa gilid at pinakiramdaman ang mga kuwerdas. Tahimik. Tulad ng katahimikan ng puso niya—hindi alam kung anong kulang, pero alam niyang may kulang.

At sa hindi niya nalalaman, isang dalagang tagahanga sa San Fermin ang nakatingin sa kanyang larawan sa dingding, iniisip kung kailan ba siya mapapansin.

************