Kabanata 4

Lumalamlam na ang hapon nang mapagtanto kong dalawa’t kalahating oras na pala mula nang mag-good-bye si Killian sa telepono kanina. Sinabi niyang may kailangan lang asikasuhin sa board meeting malapit sa BGC at babalik siya bandang gabi. Naiwan akong mag-isa sa mansion na parang centerpiece ng isang coffee-table book—sobrang tahimik, sobrang malinis, at, honestly, nakaka-intimidate.

Wala akong ibang pwedeng gawin kundi hintayin siyang umuwi, pero kapag masyado akong nakaupo, nagiging maingay ang isip ko—paulit-ulit na replay ng pagtataksil ni Larkin, ng ungol ni Joyce, ng paghihiganti ko sa loob ng kotse. So, instead of drowning in memories, I decided to explore. Hindi naman bawal, ‘di ba? Technically guest ako. At sabi nga ni Killian, “Make yourself at home.”

Una kong nilibot ang hallway sa second floor. Sa magkabilang dingding, naka-frame ang mga matte-black certificates at minimalist plaques—Harvard Business School Exec Program, Forbes 30 Under 30, isang commendation mula sa Department of Education para sa philanthropic endowment ng university. Parang itineraryo ng brilliance na hindi ipinagyayabang; understated pero ramdam mong magarbo. Lahat nakaayos, walang alikabok—tiyak may housekeeper na dumarating pero wala ngayong staff sa paligid, per Killian’s strict privacy rule.

Pumasok ako sa isang maliit na library—floor-to-ceiling shelves na puno ng leather-bound classics, modern economics references, at ilang Filipino poetry collections na kasing-precious ng first editions. Amoy lusaw na kandila at tuyong papel. Hinaplos ko ang spine ng “Mga Ibong Mandaragit” at napangiti. Hindi ko akalaing magbabasa siya ng Tagalog lit na ‘yon. Pinipilit kong huwag mahulog sa idea na baka masyado kaming magkasing-wavelength.

Paglabas ko roon, napansin kong may isang pinto sa dulo ng hallway—walang label, walang fancy knob; simpleng matte-black din pero may pagkanaka-asiwa ang aura. Hindi ko alam kung kwarto ba ‘to ni Killian o isa pang storage. Inikot ko ang knob—unlocked. Ako na mismong may posibilidad ma-heart attack sa hiya kung bigla siyang sumulpot, pero curiosity won.

Sumilip ako. Master bedroom pala—pero hindi ‘yung tipikal na masculine dark wood at gray palette. Cream walls, subtle gold accents, at isang king-size bed na nilalatagan ng crisp white linen. Walang kahit anong kalat, wala ring sign ng personal mementos—pictures, love letters, stuffed toys—nothing. High-tech touch-lamps lang sa side tables, minimalist art above the headboard.

Napahugot ako ng hininga. My God, tao ba talaga si Killian? Kung sa bahay namin ni Larkin may nakakalat pang medyas o random receipts, dito parang set ng luxury hotel ad. Sobrang linis na nakaka-nerbiyos.

Pero higit sa lahat, wala akong nakitang kahit isang larawan ng babae—no framed photo on the dresser, no forgotten earrings, no perfume bottle. Naalala ko ang tanong ko kahapon: may fiancée ba siya? Secret girlfriend? Arranged betrothal? All answered right here—apparently wala. Bachelor nga siya, at seryoso sa pagiging lone wolf.

Habang iniikot ko ang silid, tumigil ang mata ko sa study nook sa gilid—isang sleek walnut table na may recessed lighting. Nando’n nakalagay ang laptop niya, ilang file folders, at, oddly enough, isang matte-black paper bag.

Dahan-dahan kong binuksan ang paper bag. Sa loob, nakatiklop ang isang pirasong black lingerie—sheer mesh with lace trims, sinlambot ng huni ng gabi. No tag, no price, evidently custom-made. Nanlaki ang mata ko.

Bago ko pa maisara ulit ang bag, may narinig akong tunog ng takong sa hallway—pababa, papalapit—tapos ang pinto ay bahagyang bumukas.

“Claudette?”

As if on cue, literal na nabitawan ko ang bag. Kumalat sa sahig ang manipis na tela, parang ibong bumaon sa hangin. Nag-panic ako, napalunok nang malakas, at yumuko para pulutin. But Killian was already inside, long strides, serious face, wearing a charcoal suit minus the tie—fresh from the meeting, mukhang authority incarnate.

Tinayuan ako ng balahibo. “I—uh—I’m so sorry, I wasn’t snooping, I was just—”

He stooped first, pinulot ang lingerie gamit ang dalawang daliri, then flicked his eyes up to me—dark, unreadable. “Looking for answers?”

Mainit ang mukha ko; ramdam ko na agad ang pag-iinit hanggang leeg. “N-No! I was just touring? And the door was open. I swear I wasn’t—”

“Relax.” He offered a tiny, almost amused smile. “It’s your house too for now. No need to justify curiosity.”

“But this—” tinuro ko ang lingerie na hawak niya, “looks…private.”

“It is.” Pinagulong niya sa kamay, hinagod ang lace sa hinlalaki. “I bought it this morning.”

“F-For who?” bulalas ko bago ko napigilan.

“For the woman who keeps underestimating her own allure,” he answered matter-of-factly, then inayos ang tela at ipinatong sa study table na parang ini-offer sa altar. “I imagined you might want something comfortable. And beautiful.”

Nagpintig ang puso ko nang marinig ‘yung beautiful. Kahapon lang giniba ko ang sarili kong dignidad sa galit, ngayon may lalaking bumibili ng lingerie para lang ipaalala na desirable pa rin ako.

“Killian, we don’t even have… that kind of relationship,” mahina kong paalala, kahit alam kong nabasag na namin ang linyang ‘yon sa kotse pa lang.

Lumapit siya, enough to close the space between us, pero hindi threatening. “That’s true. We don’t have labels. But we have history now,” bulong niya, English accent flirting with danger. “And I will never apologize for wanting you to feel confident again.”

Bumigat ang hangin. Ramdam ko ang panginginig ng mga daliri ko.

“T-Thank you,” mahina kong sabi, tinatakpan ang dibdib ko kahit naka-T-shirt pa ako. “But it’s… too much. I don’t even know how to reimburse—”

“Don’t.” He raised a brow. “Hindi lahat ng bagay kailangang bayaran. Sometimes, a gift is just that—a gift.”

Nilingon ko ang lingerie. Luxurious doesn’t begin to describe it.

Napabuntong-hininga ako. “Fine. But I’ll keep it for now. I’m not sure I have the courage to actually wear it.”

He leaned in, voice a decadent whisper sa tuktok ng tainga ko. “Courage is overrated. Desire is honest.”

Para akong nalusaw.

Bigla niyang iniabot ang isang velvet box mula sa bulsa ng coat niya. “Open it.”

Napapikit ako sandali bago kinalas ang clasp. Sa loob—isang pares ng black pearl drop earrings, understated pero mahal tingnan.

“Those would match the lingerie,” simple niyang pahayag. “I like coherence.”

Napailing ako, half-laughing. “You’re unbelievable.”

“I’ve been called worse.” Isang kind smile. Then, softer, “I can step outside if you want to change. Walang pressure. Pero if ever you choose to wear it, I’d like you to look in the mirror and see what I see.”

“And what’s that?” bulong kong puno ng kaba.

“A woman who refuses to be defined by someone else’s betrayal.”

Bago pa ako tuluyang magkandaluha, hinawakan niya ang siko ko.

“May isa pa akong ibabalita.”

“Bad news ba ‘yan?”

“Depends. The condo is ready. Keys are here.” He produced a sleek key card. “Pero naisip ko… you don’t have to move tonight if you don’t want to. Maaari kang manatili rito hanggang gumaan ang loob mo.”

Naguguluhan na ako—sa condo offer, sa mansion na parang panaginip, sa lingerie, sa pearls. Ang daming bigat at gaan na sabay bumabagsak sa balikat ko.

“It’s… overwhelming,” inamin ko sa wakas.

“I know,” tumango siya, eyes gentle. “But healing sometimes looks like accepting softness after violence.”

Tahimik kaming nagkatitigan.

Nagsalita ako matapos ang mahabang paghinga. “Turn around, please.”

Dumilat ang sorpresa sa mukha niya, but he obeyed—iniikot ang sarili, naglakad papunta sa balcony doors, nakaharap sa city skyline.

Pinulot ko ang lingerie, dinama ang tela. Mabigat sa kamalayan pero magaan sa palad. Tinanggal ko ang T-shirt at pajama ko, tumayo sa harap ng floor-length mirror. Nang isuot kong dahan-dahan, parang sinusuot ko rin ang bagong balat—hindi na balat ng asawang niyurakan, kundi balat ng babaeng muling babangon.

Kinabit ko rin ang pearl earrings; they felt cool against my neck. Tinapik ko nang marahan ang mapurol kong pisngi, hinayaan ang buhok na bumagsak sa balikat. Then I whispered to my reflection, “I am still worthy.”

Humugot ako ng lakas, kinuha ang throw blanket sa gilid ng kama, at tinakpan ang sarili bago hinakbang ang papunta kay Killian.

“Turn around,” mahina kong utos.

Lumuwag ang paghinga niya nang masilayan ako—blanket wrapped, shoulders bare, pearls glinting. Hindi siya nagsalita, pero para bang umingay bigla ang silid sa tibok ng puso naming dalawa.

“Thank you,” bulong ko. “For reminding me I’m not broken goods.”

He reached out, hinawi nang bahagya ang blanket para makita ang lace detail sa strap. “You’re art,” sabi niya, walang pasubali. “And art survives.”

Humakbang siya palapit sa akin.

Napapikit ako nang dahan-dahan niyang haplusin ang pisngi ko.

"What are you doing?" tanong ni Killian kaya napadilat ako sa mga mata ko.

Napalunok ako at mabilis na nag-iwas ng tingin. Pakiramdam ko ay pinamulahan na ako ng pisngi.

"Holy shit!" bulalas ko nang bigla niya akong buhatin na parang wala lang akong timbang sa mga bisig niya.

Hindi ko inaasahan 'yon—isang iglap lang, mula sa pagkakatayo ay nasa ere na ako, at bago pa ako makapagsalita ulit, ay dahan-dahan na niya akong pinaupo sa ibabaw ng mesa.

"You want me, right?" bulong niya, may halong pilyong ngiti habang nakatitig ng diretso sa mga mata ko.

Nahulog ang ilang gamit niya—papeles, ballpen, kahit ang cellphone ay gumulong pa sa sahig. Pero parang wala siyang pakialam. Para bang sa mga oras na 'yon, ako lang ang mahalaga sa mundo niya.

Napasinghap ako nang maramdaman ko ang palad niya na marahang humaplos sa hita ko, pataas. Ramdam ko ang init ng kaniyang kamay.

Kasunod niyon ay ang mapusok niyang halik sa leeg ko—mabagal, mainit, at may halong panunukso.

"I can help you if you're horny," bulong ni Killian, puno ng mapanuksong kumpiyansa.