Kabanata 6

Pagkatapos ng last class ko kanina sa Adamson, ramdam ko agad ang bigat sa balikat ko. Hindi lang dahil sa dami ng papers na kailangang i-check, kundi dahil sa emosyon na matagal ko nang pinipilit iwasan. Sabi nila, kapag masyado kang naging matino, mas malakas ang impact ng unang pagkabasag mo.

At ngayong gabi, ramdam kong wasak na wasak ako sa loob. Kaya nang nagyaya ang matalik kong kaibigan na si Anne para uminom, hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa.

“Clau, girl! You need this,” sabay abot niya sa '

kin ng tequila shot habang nasa loob kami ng isang upscale bar sa BGC. “Sobra kang stressed, halatang hindi ka na ginagapang sa kama!”

Tumawa ako. Hindi dahil totoo. Pero dahil kailangan. Napakapit ako sa shot glass at pinilit ngumiti.

“Oh, please,” sabi ko, nag-acting pa ng confident. “Happily married pa rin naman ako, no. Kaya lang, busy lang talaga pareho. You know how it is.”

Hindi ko alam kung sa sarili ko o sa kaibigan ko ako nagsisinungaling.

Hindi ko rin alam kung bakit hanggang ngayon ay ayaw kong aminin sa iba na tapos na ang lahat. Na iniwan ako. Na pinili ng asawa ko ang ibang babae. Na ni wala akong ideya kung kailan siya nagsimulang magsawa sa akin.

Kaya heto ako ngayon. Sa gitna ng pulang ilaw ng bar. Lasang alkohol ang dila. At plastik ang bawat tawa.

“Cheers to loyal husbands!” sigaw ni Anne.

“Cheers,” sabay ko, sabay shot.

As if they exist.

Tumatawa ako, pero wala roon ang puso ko. Pakiramdam ko, parte lang ako ng background music. Walang saysay. Walang silbi. Trying too hard to be fine.

Hanggang sa—nang hindi inaasahan—napalingon ako. At sa isang iglap, parang napuno ng ingay ang katahimikan sa dibdib ko.

Si Killian.

Nakatayo sa kabilang dulo ng bar. Nakasuot ng black polo na bahagyang naka-unbutton, exposing just the right amount of skin to ruin a woman’s sanity. Nakatukod ang isang kamay sa counter habang may hawak na whiskey sa isa. At ang mga mata niya…

Nakatutok sa 'kin.

Damn.

Napalunok ako. Agad kong iniwas ang tingin. Hinila ang buhok sa gilid ng mukha para matakpan kahit kaunti ang pamumula ng pisngi ko.

“Girl, may kilig-kilig ka riyan, ah,” tukso ni Anne. “Sino ‘yang tinitingnan mo?”

“Wala. Mali ka ng basa,” mabilis kong depensa habang umiiwas ng tingin. Pero kahit anong pilit kong huwag pansinin, ramdam ko pa rin ang tingin niya.

Burning. Heavy. Territorial.

Inubos ko ang laman ng baso ko at biglang tumayo. “CR lang ako, ha. I’ll be back.”

“Oh? Want me to go with you—?”

“No! I mean... no need. Kaya ko.”

Hindi na ako naghintay ng sagot. Dumiretso na ako sa hallway papunta sa restroom. Pero hindi pa ako nakakapasok ng banyo nang bigla akong hatakin.

“Shit—!” napatili ako nang may kamay na kumapit sa braso ko at hilahin ako papunta sa madilim na sulok ng hallway, malapit sa exit door.

Bago pa ako makapagsalita, dumampi na ang labi niya sa labi ko.

“Ki—Killian…” pigil kong bulong nang maghiwalay ang labi naming sandali para makahinga. Pero hindi niya ako binigyan ng pagkakataong tumanggi.

Muling bumaba ang labi niya sa akin.

Napatikom ako ng mga mata. Sinikap kong lumaban. Pero paano ka lalaban kung katawan mo na mismo ang sumusuko?

“Bakit ka narito?” bulong ko habang nakadikit pa rin ang mga labi namin. “Sinundan mo ba ako?”

He didn’t answer. Instead, tinapunan niya ako ng isang tinging puno ng paninisi.

“I owned this place. You lied,” aniya. “You said you’re fine.”

“I am—”

“No, Claudette. You’re pretending. That smile? That laugh? That wasn’t you. And I hate seeing you like that.”

Napalunok ako. Mabilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung dahil sa takot, sa hiya, o sa excitement na hindi ko kayang ipaliwanag.

“Hindi mo na ‘to dapat pinapansin,” sagot ko. “Wala tayong—”

“I don’t care.” Mahina, pero mariin niyang putol. “I don’t care if we don’t have a label. I don’t care if we’re not supposed to be anything. The moment I saw you faking your happiness out there, I knew one thing—”

Tumingin siya sa mata ko.

“I want to be the one who makes you genuinely smile.”

Napapikit ako. "Damn it, Killian. You're my boss."

Napansin ko ang kamay niyang nakahawak pa rin sa baywang ko.

“I should go,” mahina kong sambit.

"No," matigas niyang sabi.

Bago pa ako makapagsalita ay mabilis niya akong binuhat palabas na parang walang timbang.

Napamura ako nang ipasok niya ako sa kaniyang kotse.

"Fuck!" paulit-ulit kong sambit.

"One more shout and I will fill that mouth shut," pagbabanta niya.

Imbes magalit ay uminit ang buong katawan ko. Para akong kinikiliti sa maawtoridad niyang boses kahit wala naman siyang ginagawa.

Bubuksan ko na sana ang pintuan nang mahagip ng mga mata ko si Larkin sa labas.

Muli akong napamura at nagtago kay Killian.

Napatingin ako kay Killian nang hawakan niya ang batok ko at sinimulang halikan ang labi ko.

"Kill—" Hindi ko natapos ang pagtawag sa pangalan niya nang bigla niya akong pinahiga habang hinahalikan.

Mas lalo lamang uminit ang katawan ko.

"Tinted ba ang kotse mo?" tanong ko habang pilit pinapanatiling kalmado ang boses ko kahit ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Lumingon ako saglit sa bintana, kinakabahan na baka may makakita. "Baka may makakita sa atin. Baka makilala pa ako at mag-viral na nakipag-sex sa loob ng kotse ang isang professor. Tapos may-ari pa ng university ang lalaking kasama ko. Imagine the scandal."

Huminto si Killian sa mainit niyang paghalik sa leeg ko. Narinig ko ang mahinang hagikhik niya bago niya ako tiningnan, mga mata niya punong-puno ng panunukso.

“Sino'ng may sabing nagtatalik tayo?” Aniya sa mababang tinig, nakangiti pero mapangahas. “Hinahalikan pa lamang kita, Claudette.”

Pinamulahan ako ng pisngi. Hindi ko alam kung dahil sa hiya, inis, o sa init ng sitwasyon. "Fuck you!" iritado kong sabi habang tinangkang itulak ang matigas niyang dibdib palayo.

Ngunit hindi siya natinag. Bagkus, humigpit pa ang pagkakayakap niya sa baywang ko, hinahatak ako palapit sa katawan niya na para bang hindi siya takot kahit sa mga posibilidad ng pagkakahuli.

“I warned you,” malamig niyang bulong sa tenga ko. “One more shout and I’ll fill that mouth shut, right?”

Bigla akong kinabahan. Ramdam ko ang pagbabago ng ihip ng hangin sa loob ng kotse. Lalong lumiit ang mundo ko nang marinig ko ang sunod niyang ginawa—ang unti-unting pagbaba ng zipper ng kaniyang pantalon.

“Kneel,” aniya sa mababang tinig. “Kneel, Professor Claudette.”

Napalunok ako ng tuyo. Nanginginig man ang tuhod ko, ramdam ko ang pag-init ng katawan ko sa utos niyang 'yon.

Marahan niyang inayos ang buhok ko, ang mga daliri niya banayad pero may halong pwersa, na para bang siya ang may kontrol sa bawat galaw ko.

“Hirap na hirap na tayo sa posisyon na ’to,” bulong niya habang nakatitig sa akin, “pero I want to see you try. Ipakita mo sa akin ang performance mo sa kama. Let me judge kung bakit ka iniwan ng asawa mo.”

Napapikit ako, hindi alam kung dahil sa hiya, sa galit, o sa mas malalim na damdaming pilit kong nilalabanan—ang pagnanasang matagal ko nang ikinukubli.