2 สปอนเซอร์ใหญ่

2

สปอนเซอร์ใหญ่

          “โคตรอายเลยว่ะ” ซานพูดกับอบอุ่นหลังจากเดินออกมาจากส่วนต้อนรับของโรงแรม

          “ก็บอกแล้วว่าอย่าทำๆ “ ชายร่างเล็กกว่าบ่นอุบ

          เมื่อสักครู่ พวกเขาได้เข้าไปพูดคุยแนะนำตัวกับพนักงานต้อนรับ โดยได้ฝากข้อมูลเกี่ยวกับ Blog, YouTube channel และประวัติการทำงานที่ผ่านมาคร่าวๆ ไว้ เผื่อทางโรงแรมจะสนใจให้พวกเขาช่วยประชาสัมพันธ์โดยการให้สิทธิ์ที่พักฟรีสำหรับเอาไปแจกแฟนคลับ หรืออาจจะให้สิทธิสำหรับใช้บริการอื่นๆ ของรีสอร์ทให้พวกเขาได้รีวิว

          จริงๆ แล้วอบอุ่นไม่อยากจะทำแบบนี้เลย แน่นอนล่ะว่าสมัยนี้พวกนักรีวิวมีผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด เยอะแยะยั้วเยี้ยยิ่งกว่ามด พวกที่ได้รับความนิยมเพราะมีเกมมาให้เล่น มีของมาแจกบ่อยๆ ก็เยอะ พวกที่ดังแล้วหายเงียบไปก็มี หรือพวกที่รีวิวอวยมากเกินเหตุก็เยอะ ไหนจะพวกที่หน้าด้านไปขอสนับสนุนที่พักจากคนอื่น แล้วรีวิวแบบขอไปทีบ้างล่ะ

          วงการนี้มันเริ่มเละเทะจนอบอุ่นตั้งปณิธานไว้ว่าเขาจะรับงานแค่เวลามีสปอนเซอร์ติดต่อมาเท่านั้น จะไม่หน้าด้านไปของานจากที่พักต่างๆ ด้วยตัวเองเด็ดขาด

          แต่สุดท้ายด้วยทนการรบเร้าจากซานไม่ได้ เลยต้องบากหน้ามาเป็นเพื่อน ปล่อยให้ซานเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างเอาเอง โดยที่มันบอกว่า ถ้าได้แพ็คเกจที่พักฟรีมาหลายอันล่ะก็... จะเก็บไว้ใช้กับแฟนอันนึง แล้วที่เหลือถึงจะเอาไว้แจกแฟนคลับ

          เหอะๆ ... ไม่ค่อยจะเห่อแฟนเลย

          แน่ล่ะ ก็แฟนมันสวยหวานมาก แต่เป็นสวยหวานแบบทันคน ไม่จืดชืด และมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ได้ตลอด จนบางทีอบอุ่นยังแอบอิจฉาไอ้ซานที่ได้แฟนดีมากเลย

          ถ้าหากเขามีแฟนบ้างล่ะก็...

          อืม... คงต้องเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ เสียงเจื้อยแจ้วน่าฟังล่ะมั้ง

          “แต่ผลลัพธ์ก็ออกมาโอเคดีนี่หว่า” เสียงของซานดึงให้อบอุ่นหลุดออกจากภวังค์

          “เออ ดี! ดีที่เขาไม่ปาของไล่แกออกมาไงล่ะ! “

          “พูดเว่อร์ไปละ ไม่เห็นหรือไงว่าพนักงานยังพูดคุยยิ้มแย้มอยู่เลย”

          อบอุ่นได้แต่กลอกตาใส่อีกฝ่าย ที่พนักงานคอยรับฟังอย่างใจดีและบอกว่าจะรับเรื่องไว้ให้เพราะมันเป็นหน้าที่ของเขาต่างหากเล่า! รีสอร์ทห้าดาวที่ไหนเขาก็ต้องทำกันแบบนี้ทั้งนั้นแหละ แต่เรื่องที่รับไปจะไปถึงฝ่ายมาร์เก็ตติ้งหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง

          แม้จะมั่นใจว่าฝ่ายนั้นคงจะไม่ตอบรับอะไร แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกขนลุกแปลกๆ รู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้น...

          และเป็นเรื่องที่ชวนให้ไม่สบายใจเอามากๆ

         

          “คุณธันวาครับ ผู้จัดการฝ่ายมาร์เก็ตติ้งของ The Diamond Pearl สาขานี้ ต้องการเข้าพบครับ”

          “อืม ให้เข้ามา”

          หลังสิ้นคำตอบรับของร่างใหญ่ หัวหน้าฝ่ายมาร์เก็ตติ้งซึ่งแต่งตัวใส่สูทผูกเน็กไทอย่างเรียบร้อย ก็เปิดประตูห้องทำงานส่วนหลังของบ้านพักซึ่งมองเห็นวิวภูเขาและน้ำตกจำลองเข้ามา เพื่อพบกับเจ้าของอสังหาริมทรัพย์จำนวนมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของเมืองไทย ซึ่งรวมไปถึงอาณาเขตอันกว้างใหญ่อย่าง The Diamond Pearl Hotel & Resort สาขากระบี่แห่งนี้ด้วย

          เศรษฐีวัยเพียงสามสิบห้าปีนั่งเอนหลังอ่านไอแพดในมือ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตฮาวายและกางเกงขาสามส่วนสบายๆ เหมาะกับการมาพักผ่อนเป็นการส่วนตัว

          รอยสักอันเป็นเอกลักษณ์บนกล้ามแขนขนาดใหญ่ทั้งสองข้าง และขนาดรูปร่างอันใหญ่โตเหมือนลูกครึ่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ประกอบกับเสื้อผ้าแบบสบายๆ นั้น หากไม่มีใครบอกว่าเขาคือผู้บริหารและเจ้าของผู้มีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่างล่ะก็...ทุกคนคงนึกว่าเขาคนนี้เป็นนักกีฬาหรือมาเฟียที่ไหนเสียมากกว่า

          “สวัสดีครับ นายหัว”

          ตอนนี้ธันวาอยู่ที่ภาคใต้ จึงไม่แปลกที่จะถูกพนักงานเรียกว่า ‘นายหัว’ อีกหนึ่งฉายาที่เสริมสร้างความยำเกรงและน่าเคารพนับถือ

          “ว่ามาเถอะ” ธันวาผายมือชวนอีกฝ่ายให้นั่งลง ก่อนจะวางไอแพดในมือ

          “พอดีแขกสองคนนั้นเขาได้มาติดต่อกับแผนกต้อนรับเพื่อขอรับการสนับสนุนจากทางเราครับ นี่เป็นเอกสารคร่าวๆ ที่ผมจัดทำขึ้นให้นายหัวได้เห็นภาพ”

          สมกับที่เป็นผู้จัดการ เขาเข้าเรื่องทันทีไม่มีการเวิ่นเว้อ สรุปทุกอย่างออกมาอย่างกระชับและรวดเร็ว

          ธันวารับแฟ้มเอกสารขนาดเล็กไปเปิดดูคร่าวๆ สีหน้านิ่งเฉย ไม่มีใครสามารถเดาความคิดของเขาได้ แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มวาบขึ้นชั่วขณะเมื่อเห็นภาพของคนที่เขาจับตามองอยู่เมื่อวาน

          ร่างหนากวาดตาอ่านคร่าวๆ ก่อนจะส่งแฟ้มคืนอีกฝ่ายไป

          “ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันจะสั่งการผ่านมาร์คไปอีกทีแล้วกัน” ธันวาหมายถึงบอดี้การ์ดคนสนิท

          “ครับ นายหัว” รับคำเสร็จ ก็จากไปทันที แทนที่ด้วยบอดี้การ์ดที่เดินเข้ามาหาอย่างรู้หน้าที่

          “วันนี้อบอุ่นทำอะไรบ้าง”

          “ไม่รู้ครับ”

          แววตาคมปลาบตวัดขึ้นมองอีกฝ่ายทันทีจนคนเป็นลูกน้องต้องโอดครวญ

          “โธ่~ ก็คุณธันวาให้ผมรับรองเขาแบบปกตินี่ครับ ผมเลยไม่ได้สนใจอะไร” ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นหนักขนาดนี้ ถึงแม้เขาจะแจ้งให้ทางโรงแรมคอยมารายงานข่าวเวลาสองคนนั้นมาติดต่อขอความช่วยเหลือหรือมีปัญหาอะไรก็เถอะ แต่ใครเขาจะบ้าไปคอยตามติดพฤติกรรมอีกฝ่ายขนาดนั้นกันล่ะ

          “อ้อออ จะบอกว่าฉันพูดไม่เคลียร์สินะ”

          “ไม่เลยครับ ไม่ ผมผิดเองครับ”

          “อย่าทำให้ฉันผิดหวังอีกล่ะ ไปหาข้อมูลมาภายในสิบนาที”

          ทันทีที่ได้ยินคำสั่งนั้น ลูกน้องคนสนิทที่ต้องคอยเดาใจ คอยรู้ใจนายอยู่เสมอ ก็รีบจรลีออกไปหาข้อมูลอย่างเร่งด่วน ปล่อยให้เจ้านายหยิบไอแพดขึ้นมาเล่นต่ออย่างสุขสบายใจ

          สิบนาทีผ่านไป

          มาร์คเดินอ้อมตัวบ้านพักมาที่ห้องทำงานข้างหลังบ้านซึ่งขณะนี้ผนังกระจกด้านหนึ่งถูกเปิดโล่งต่างจากตอนแรก เผยให้เห็นร่างหล่อเหลาสมส่วนของเจ้านายซึ่งกำลังนอนหันหน้าออกมาทางน้ำตก แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่หน้าจอไอแพด รอยยิ้มน้อยๆ ผุดออกมาแบบที่มาร์คแทบไม่เคยได้เห็นมาก่อน

          โอ้มายโกสต์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณธันวา!

          ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ความจริงยิ่งถูกเปิดเผย เมื่อเสียงแหบพร่าแบบชายหนุ่มแต่ค่อนข้างนุ่มนวลดังออกมาจากลำโพงของไอแพดเครื่องนั้น

          ‘หนาวโคตรรร หนาวจนแข็งไปหมดแล้วครับ ใครจะนึกว่าอุณหภูมิแค่หกองศาบนยอดดอยจะทำให้รู้สึกหนาวได้ขนาดนี้ นี่ขนาดเดินตั้งเยอะแล้วยังไม่ค่อยช่วยให้หายหนาวเลยครับ โหย ใครจะมาก็อย่าลืมเตรียมเสื้อกันหนาวดีๆ มาล่ะ อย่าเป็นคนขี้เกียจแบกของแบบผม... ฯลฯ ‘

          เสียงที่ดังออกมานั้นฟังไม่คุ้นหูเลยสักนิด แต่หากจะให้เดาคงไม่พ้นเป็นวีดีโอของ vlogger นามว่าอบอุ่น คนที่เจ้านายกำลังสนใจอยู่แน่ๆ

          “คุณธันวาครับ”

          มาร์คส่งเสียกเรียก ทำให้ธันวากดหยุดคลิปวีดีโอนั่นไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเยอะ แตกต่างจากเมื่อสิบนาทีก่อนลิบลับ

          “ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณธันวามานานแล้วนะครับ”

          “ฉันก็ยิ้มเป็นปกติ จะให้ฉันยิ้มให้แกหรือไง? “

          มาร์คลองนึกภาพตาม ก่อนจะส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ดีกว่าครับ คงจะขนลุกน่าดู”

          ธันวาหยิบแก้วน้ำมะพร้าวขึ้นมาจิบ รอให้ลูกน้องรายงานข่าวที่ตัวเองสั่งการไป

          “ขณะนี้คุณอบอุ่นกับคุณซานกำลังล่องเรือไปตามเกาะย่อยต่างๆ เพื่อดำน้ำชมปะการังครับ และจะกลับมาในตอนเย็นเพื่อร่วมปาร์ตี้บาร์บีคิวอาหารทะเลริมหาดของโรงแรมเรา”

          “ต่อสิ...”

          “ทั้งสองคนจะพักที่นี่ถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น แล้วจะออกเดินทางไปท่องเที่ยวที่สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ในจังหวัดกระบี่ ก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพครับ ส่วนนี่เป็นประวัติต่างๆ ของทั้งคู่ รวมถึงประวัติครอบครัวของคุณอบอุ่นด้วย”

          มาร์คยื่นไอแพดของตนให้อีกฝ่าย

          “ข้อมูลทั้งหมดผมส่งเข้าอีเมลล์ของคุณธันวาเรียบร้อยแล้วครับ”

          เมื่อรายงานเสร็จ มาร์คก็ยืนนิ่ง มองเจ้านายที่กำลังจ้องไปทางผีเสื้อที่บินวนเวียนอยู่รอบดอกไม้ป่าข้างน้ำตก

          ชั่วอึดใจหนึ่ง ธันวาก็เริ่มพูดขึ้น

          “จัดการส่งแพ็คเกจกิจกรรมแอดแวนเจอร์ทั้งทางน้ำและทางอากาศทุกอย่างให้สองคนนั้น และให้แพ็คเกจที่พัก อาหาร สปา ฟรีไปด้วย โดยมีเงื่อนไขว่าต้องเริ่มใช้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เท่านั้น อ้อ... ให้แพ็คเกจที่พักฟรีให้สองคนนั้นได้ไปแจกเหล่าแฟนคลับด้วยล่ะ อันนั้นจะเข้าพักเมื่อไหร่ก็ได้”

          มาร์คจดทุกอย่างที่เจ้านายบอกลงในโทรศัพท์มือถือของตน

          “เรื่องที่พักนี่คือ? “

          “ไม่เอาที่เดิม ให้ที่พักที่วิลลาเชิงเขา เห็นวิวทะเลและเกาะ มีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาดใหญ่หนึ่งคืน อีกคืนให้พักที่เกาะส่วนตัวของฉัน...”

          “...”

          “และที่สำคัญ... ทำให้ทั้งสองคนนั้นแยกห้องกันให้ได้ด้วยล่ะ”

          ธันวาสั่งทิ้งท้ายด้วยแววตานุ่มลึก มุมปากกระดกขึ้นน้อยๆ อย่างหมายมาด