Chapter 1- The Beautiful, Mandy Brusola

"GO, MANDY!" Animo'y bumabalik pa rin sa aking isipan ang malalakas na hiyawan sa tuwing rumarampa ako bilang muse ng liga sa kabuuan ng covered court na kinatatayuan ko ngayon. Ilang taon na rin ang lumipas nang huli akong makatapak dito. Subalit, kasabay ng masasayang alaalang iyon ang ay pasakit sa buhay ko na kahit kailan ay hinding-hindi ko malilimutan.

"Mandy? Ikaw na ba 'yan?" Napaangat ang tingin ko sa boses na iyon. Nang pagmasdan ko siya ay hindi na ako nagulat sa taong bumungad sa akin. Dahil hanggang ngayon ay walang pinagbago ang itsura niya, medyo nangulubot nga lang ang kaniyang balat dala ng katandaan. Siya si Aleng Luzviminda, ang matalak na kapitbahay namin noon.

"A-ako nga ho."

"Wow. Ibang-iba ka na ngayon, hah? Balita ko ay mapera ka na! Libre naman diyan!"

Parang gusto kong matawa sa sinabi niya. Kung ipahiya niya nga noon ang pamilya namin dahil sa hindi kami nakakabayad ng utang ay masakit na para sa aming buong pamilya, tapos ngayon, kung makahingi siya sa akin ay para bang may responsibilidad ako sa kaniya. Tipid akong ngumiti at kahit bakas pa rin sa alaala ko ang mapait na lumipas ay nagawa ko pa rin siyang igalang. Doo'y dumukot ako ng limang daang piso sa bulsa at inilagay iyon sa palad niya at sinabi, "Alam kong malaki po ang ibinibigay na saya ng pera, pero sana naman po ay alam n'yo rin ang salitang pakikisama. Have a nice day." Pagkasabi ko no'n ay naiwan siyang tulala at hindi makapagsalita.

Tandang-tanda ko pa no'n na inuutang lamang namin sa tindahan ni Aleng Luzviminda ang mga kinakain ng aming pamilya. Bata pa ako noon at hanggang sa magdalaga ako ay nasubaybayan iyon ng mga kapitbahay namin lalo na't laman ako ng kalsada dahil sa aking pagtitinda ng mani o kahit ano pang kutkutin para lang makatapos ng pag-aaral.

Kahit kasi lumaki ako sa Maynila ay hindi pinalad na magkaroon ng magandang trabaho ang aking ama noong nabubuhay pa siya. Ang aking ina naman ay isa lamang na labandera. Pero sa kasamaang palad ay namatay din siya nang maaga. Kaya sa huli ay kinupkop ako ng aking lola (mother side), pero dahil mahina na si lola ay ako ang gumawa ng paraan para lang may pangbayad sa tuition fee.

Ewan ko ba kung bakit naisip ko pang bumalik dito sa Mandaluyong, na kung tutuusin ay hindi na dapat dahil bumabalik lang ang sakit ng nakaraan. At kung may maganda man akong alaalang naiwan dito, iyon ay dahil sa lalaking naging first love ko. Si Franco.

Pagkaraan ng ilang oras ay nakabalik na ako sa bahay ko. Okay ito sa akin dahil walking distance lamang ito sa Modeling company na pinapasukan ko kaya binili ko na no'ng may nagbenta sa akin. Medyo maliit pero sakto lamang bilang mag-isa lang naman akong nakatira. In fact, maraming nagsasabi na makaagaw pansin daw ang ganda ko, lalo na ang aking mga kaibigan. Ako si Mandy Brusola. Laman ako ng mga magazine dahil iyon ang aking source of income bilang isang modelo. Ang sabi ng iba ay puro ganda lamang ang mayroon ako at walang utak. Bagay na labis na nagpapaapekto sa akin.

Nagpahinga na muna ako sa k'warto pero tila may nag-uudyok sa akin na buksan ko ang laptop. Tumayo ako para kuhain iyon sa ibabaw ng mini round table at naupo sandali sa kama. Nang buksan ko ang laptop ay napahalukipkip ako nang makitang may nag-email sa akin. At nang buksan ko iyon ay namilog ang aking mga mata nang makitang may nag-iimbita sa akin sa isang Alumni party, galing ang email sa dean ng school namin noong college.

Napatigil ako sandali. Hindi dahil sa kinakabahan ako na pagkatapos ng ilang taon ay magkikita muli kami ng mga ka-batch ko noon, kundi dahil hanggang ngayon ay wala pa rin akong maipagmamalaki sa aking sarili.

Kaya nang mabalitaan kong magkakaroon ng Alumni party ang aming batch noong college ay hindi ko maiwasang mag-over think. Lalo na't alam kong may kaniya-kaniya ng propesyon ang mga kaklase at ka-batchmate ko noon. Ang ilan sa kanila ay architect, engineer at ang iba naman ay CEO na ng isang kompanya. Para sa akin ay nakapanliliit ang aking napiling propesyon lalo na sa tuwing maiisip ko na ganda lang ang aking puhunan para kumita. Besides, I am fortunate to have a lot of friends. At dahil nga madalas akong makita sa mga magazine ay hindi maitatangging maraming lalaki ang nakapapansin ng beauty ko.

Ilang araw pa ang lumipas matapos kong matanggap ang imbitasyon ay isang hindi inaasahang bisita ang bumungad sa pinto ng aking bahay. Puno ng pananabik ang naramdaman ko dahil hindi ko lang siya kakilala, kundi isa rin siya sa malapit kong kaibigan. Si Bianca Espolon, isa siya sa kababata, close friend at classmate ko no'ng college. Kaya naman nang magkita ulit kami after few years ay hindi namin naiwasang magpalitan ng topic sa isa't isa. Lalo na ang tungkol sa alumni na naging rason para matunton niya ang bahay ko. "Uy, Mandy, a-attend ka ba ng alumni party? Alam mo naman na pupunta lang ako kapag pumunta ka, e."

"Titingnan ko pa sa schedule ko."

"Pero, friend, halos lahat ay naka-oo na para um-attend. Palalampasin mo pa ba ang pagkakataon na 'to? Malay mo, sa batch lang pala natin ang the one mo." Bahagyang napataas ang kilay ko sa sinabi niya. In fact, I am not really comfortable about lovelife issues. For some reason, single at loveless pa rin ako hanggang ngayon. I don't know why, pero sa rami ng manliligaw ko ay wala akong magustuhan. Hindi naman sa salawahan ako pero ang gusto ko kasi ay makararamdam agad ng spark sa unang pagsulyap pa lamang. "So, ano, gora na ba tayo?" pangungulit muli ni Bianca.

Tinitigan ko siya sa mga mata. "Ayusin ko nga 'yang kilay mo." At napabuntong hininga naman siya dahil sa malayo kong kasagutan.

"Hay, kailan ba ako makatatanggap ng malinaw na sagot mula sa'yo--"

"Fine, a-attend tayo," wika ko na sandaling nagpatigil sa kaniya. Sabay napatakip siya sa sariling bibig na tila nakapasa sa board exam. In fact, Bianca is a board exam passer, at kasama pa ito sa top ten out of one thousand examiners for LET examination. Kaya naman maituturing na licensed professional teacher na ang kaibigan kong si Bianca.

"Talaga? O, sige, sasabihan ko ang president na isama tayo sa listahan ng mga makaka-attend. I'm so excited, Mandy!" napapatalon pa na wika niya. Bagay na hindi ko maiwasang ikatahimik lalo na't first time kong mararanasan 'to. "O, bakit ka naman natahimik, friend? Hindi ka ba excited?"

"Of course, not. Hindi ko lang maiwasang kabahan. Lalo na't magaganda na ang propesyon ngayon ng mga ka-batch natin, like you, board passer ka, samantalang ako--"

"Hay naku, Mandy. 'Wag mo ngang maliitin ang propesyon mo. Ang mahalaga ay kumikita ka pa rin sa legal na paraan. Ang totoo nga niyan ay naiinggit ako sa beauty mo, e."

"Sus, sa akin ka pa nainggit? Wala nga raw akong utak, e," sabi ko na hindi maiwasang hanapin ni Bianca kung saan, bagay na hindi ko maiwasang tawanan.

"Anong wala? Saan ba nakalagay ang utak? Friend, 'wag kang magpaapekto sa sasabihin ng ibang tao. Saka, excuse ang pagkamahina ng utak mo dahil lumaki ka nang walang gumagabay sa'yo at sarili mo lang din ang bumuhay sa sarili mo."

Yes, Bianca was right. Lumaki ako na sarili ko lang ang bumuhay at nagpaaral sa akin. Dahil nga sa mahina na noon si lola na siyang kumupkop sa akin pagkamatay ng aking ina. Sinikap kong kumita sa pagtitinda ng mani at ng kahit anong kutkutin hanggang sa may isang manager na nag-imbita sa akin para kunin nilang modelo. Aaminin kong maraming nanghuhusga na baka hindi na raw ako virgin dahil sa mga sexy o lantaran na kasuotang isinusuot o mino-model ko. Pero wala akong pakialam, as long as na masaya ako sa ginagawa ko ay tuloy lang. At ang ganda ko ang naging puhunan para kumita simula nang tumuntong ako ng college. Madalas din akong kunin noong muse ng liga o sa school. Pero dahil wala akong sponsor ay madalas simple lang ang outfit ko, minsan sagot mismo ng mga kaibigan kong supportive. No wonder, na ganda rin ang dahilan kung bakit ako nakapagtapos ng pag-aaral. Kaya pagka-graduate ko ng college, imbes na matengga sa kahahanap ng trabaho, ay pinasok ko ang Model Industry kung saan ay ganda at katawan ang puhunan para kumita. Dahil kahit nakapagtapos ako ng kursong Business Administration ay hirap akong humarap sa mga interview, dahil nga sa hindi ako ganoon kagaling magbasa. Luckily, I found the best room for me, and as a model ay tinuruan akong magsalita ng maayos lalo na't magiging sandata ko iyon para sa future, in case na may kumuha sa aking malalaking kompanya para maging brand ambassador. Sa katunayan ay hindi rin naman nagsasara ang ganitong oportunidad para sa akin dahil hindi ako nauubusan ng projects. Bagay na ipinagpapasalamat ko palagi sa panginoon.

"Tama ka, Bianca." Lihim akong nalulungkot sa tuwing binabalikan ko ang dating buhay. Tipong wala akong pamilyang masasandalan kapag down na down ako o sukong-suko na sa buhay. Walang iba kundi tanging sarili ko lang. At ngayon ay proud ako sa sarili ko dahil nakapundar na ako ng sariling bahay mula sa aking pagsisikap.

"Saka, wala naman 'yan sa taas ng propesyon, friend. Ang tanong, sa taas ng propesyon nila ay may naipundar ba silang ganitong bahay?" pagpapalakas pa ni Bianca ng kalooban ko. "Hay naku, hayaan na nga lang natin ang mga negativities na 'yan, mag-foodtrip at mag-shopping na lang tayo sa labas. Ano? Gora?"

Bahagya akong napakamot sa may batok dahil sa biglaang desisyon ni Bianca. "E, teka, sandali lang, hindi pa kaya ako nakaliligo. Balak ko kasi sanang humilata lang maghapon dahil ngayon lang talaga ako nagkaroon ng mahabang free time sa sarili."

"Mandy, kaya nga mahabang free time, ibig sabihin, may oras ka para enjoy-in ang life." Bahagyang napataas ang kilay ko sa sinabi niya.

"So, anong ibig mong sabihin?"

"Come on, Mandy, it's about time para paghandaan natin ang alumni party! Magpa-salon at bumili tayo ng magandang damit."

"Marami akong magandang damit, Bianca at ayos pa naman ang buhok ko, hah?" Ibinuladlad ko pa ang aking mahaba at kulot na buhok sa bandang dulo.

"Ikaw na, friend. O, siya, sige, samahan mo na lang ako. Makatatanggi ka ba sa kaibigan mo?" Saglit akong napanguso at kalauna'y napangiti.

"Okay, sige, pero maliligo lang ako, p'wede ba?" At hindi na natigilan ang pagngiti ni Bianca sa pagpayag ko.

However, my life was beyond incomplete and lonely if I compare it from other family. Kung ako ay natutong tumayo sa sarili kong mga paa at kahit nabibili ko na ang lahat ng bagay na gusto ko-- In fact, I was not really satisfied with my life. Para sa akin ay iba pa rin kapag may pamilya kang nakakahalubilo mo sa araw-araw. 'Yung kahit natural na may away sa loob ng bahay paminsan-minsan ay mas okay iyon sa akin kaysa naman balutin ako ng kalungkutan.

And yes, sa itinagal ko sa model industry ay may mga araw na inaatake ako ng kalungkutan. Lalo na kapag mag-isa. Hindi ko rin naman gusto ang lasa ng alak kung kaya't sa tuwing may night out ang aking mga kapwa modelo ay madalas nakatunganga lang ako sa isang tabi o 'di kaya ay pinipiling 'wag na lang sumama.

"Mandy, matagal ka pa ba riyan? Mukhang hindi ka pa satisfied sa isang timbang tubig, hah?"

"Sira! Heto at nagbibihis na. 'Wag kang atat masyado, Bianca Espolon." Natural na sa akin na banggitin ang buong pangalan niya sa tuwing gusto ko siyang asarin. In fact, pareho lang naman kami ng ugali, na nakagawiang asarin ang isa't isa.

And a day for us seems exciting as we went to hang out. Bagay na sadyang na-miss ko dahil usually, bahay at trabaho lang ang routine ko sa araw-araw. Pero parang kakaibang pakiramdam ang naramdaman ko nang muling sumagi sa aking isipan ang tungkol sa alumni party. Tila ba may nag-uudyok sa akin na dapat talaga ay um-attend ako.