Chapter 01

I knew from the start the sheʼs the one.

Since then, I always dreamed of her. Wala ng ibang naging laman ang panaginip ko kung hindi siya lang. I dreamed to marry Mireille Sarmiento, the girl that every guy desires.

Now that sheʼs walking in the aisle together with her father, everything feels surreal. My mind seems blank. Masyado akong natutulala sa ganda niya habang nakasuot siya ng puting gown at naglalakad palapit saʼkin.

Who would have thought that she will end up with me? Who would have thought that this pretty and popular Mireille would agree to be my bride?

Isa lang naman akong simpleng tao noʼn while sheʼs every guyʼs dream. She is known by everybody while I am just a nobody that time.

Everyone is admiring her for having a pretty face. Hindi lang siya basta maganda, napakabait niya, napakamatulungin, mapagkumbaba despite of being the Sautoir Fine Jewelryʼs heiress, and sheʼs family-oriented. Napakahinhin niya at sobrang talino, and maybe the best description that I can say is—she has everything.

Lahat naman minahal ko sa kanya but what I like the most is—she loves me for being me.

She never asked me for something I cannot give. She loved me for just being Eero. She loved me despite of our differences.

“Eero, are you even listening to me?”

Bumalik ang isip ko sa reyalidad nang marinig ko ang boses ni Mireille. Lahat ng masasayang imahinasyon sa isip ko, nawala bigla. 'Yong saya ko habang inaalala ang sumpaan namin sa harap ng altar, biglang napalitan ng lungkot.

Ngayong tinitingnan ko ang papel na inabot niya saʼkin, para akong nanghihina. I canʼt believe that after all the hardships weʼve been through, papasok sa isip niya ang ganito.

The f ck, she wants us to get anulled. Gusto niyang hiwalayan ako at hindi ko alam kung bakit. She didnʼt tell me the reason why.

Nagulat na lang ako pagkauwi nang makita ko siyang nakaupo sa couch. Sheʼs holding an envelope habang laglag ang mukha. Basta niya na lang 'yon inabot saʼkin then after I read whatʼs on the paper, she told me that she want to end everything. Sinabi niya 'yon ng ganoʼn lang kadali, na para bang wala kaming pinagsamahan.

“I said I want us to get anulled so please, just sign the paper,” pag-uulit niya ng sinabi niya kanina. Inabot niya saʼkin 'yong ballpen pero hindi ko kinuha. Nanatili lang akong nakatingin sa annulment paper.

“Ayoko,” tipid kong sabi saka ibinalik sa kanya ang papel na inabot niya. Imbes na tanggapin 'yon pabalik, tinabig niya kaya naman nahulog.

“Ano ba, Eero? Pwede bang huwag mo na akong pahirapan?” she sounded like sheʼs about to cry kaya naman napatingin ako sa kanya. Pinulot niya 'yong papel saka sinilid doʼn sa envelope.

Tumalikod siya saʼkin. Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya at sa puntong 'to, gusto ko siyang yakapin. Gusto kong i-back hug siya kasi gustong-gusto niyang ginagawa ko 'yon pero kapag ginawa ko 'yon ngayon, alam kong ipagtatabuyan niya ako. Isa pa, masyadong masama ang loob ko sa desisyon niya sa puntong hindi ko siya magawang lapitan.

“You know what? Letʼs just talk about this next time kapag hindi ka na lasing at maayos na kitang makakausap,” wala sa sarili niyang sabi saka siya naglakad palayo.

“Saang banda ba kita pinapahirapan, ha, Mireille? Dahil ba ganito lang ako? Masisisi mo ba ako kung ganito na talaga ako? Lahat naman ng nakikita mo saʼkin puro mali, e,” gatong ko.

Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko. Natigilan pa nga siya saka ako nilingon. Pagkatapos noʼn, mas lalong nagalit ang mukha niya. Masamang-masama ang tingin niya saʼkin na para akong lalamunin.

“Eero, hindi ko pupunahin ang ginagawa mo kung hindi 'yon mali,” sagot niya naman. “Second, I never blamed you dahil ganʼyan ka. Ni minsan, wala kang narinig saʼkin na sinabi kong nagsisisi ako dahil pinakasalan kita.”

“Pero 'yon ang pinapakita mo,” nakatingin ako nang diretso sa kanya habang sinasabi ko 'yon.

Totoo naman ang lahat ng sinabi ko. Wala nga siyang sinasabi saʼkin pero pinaparamdam niya naman. Sa loob ng limang taon na puro kami away, ramdam na ramdam ko ang pagbabago niya. Ramdam na ramdam ko kung paanong nagkaroon ng malaking espasyo sa pagitan namin ni Mireille.

Hindi na kami nagsasabay kumain. Kapag gumigising ako, wala na siya. Dati-rati naman kapag kumakain ako ng hindi siya kasabay, may iniiwan siyang note na nagsasabing nauna na siya. Minsan naman kapag hindi siya ganoʼn ka-busy, ipagluluto niya ako at hihintayin akong gumising.

Sa totoo lang, napakanormal ng scenario na 'yon pero sobrang na-mi-miss ko na. Alam kong simpleng bagay lang 'yon para sa iba pero na-mi-miss ko na ang mga bagay na ginagawa noon saʼkin ni Mireille.

Na-mi-miss ko ng makita ang mukha niya sa tabi ko habang mahimbing siyang natutulog. Na-mi-miss ko ng maabutan siya sa kusina na nagluluto ng almusal. Natatandaan ko pa noʼn, sobrang lawak ng ngiti niya kapag nakikita niya akong bagong gising. Pauupuin niya ako tapos ipaghahain ng makakain ko.

Pakiramdam ko kasi, ang daming bagay na ginagawa niya noon na hindi niya na ginagawa saʼkin ngayon. Maging sa pag-uwi ko nga, hindi ko na rin siya naaabutan. Umuwi man ako ng maaga o late na, palagi siyang tulog. Minsan naman, wala siya sa bahay o kung naaabutan ko man siyang nasa bahay, nandoon siya sa office area. Busy gumawa ng reports.

Ganoʼn kalaki ang naging espasyo namin ni Mireille sa puntong nasa iisang bubong kami pero hindi kami halos magkita. Ni hindi na kami nagtatabing matulog. Doon siya lagi natutulog sa guest room. Kapag tinatanong ko naman siya kung bakit hindi na siya natutulog sa kwarto namin, hindi siya kumikibo.

Hindi na kami nagkakausap ng maayos. Kung sakali mang magkausap kami, puro mga importanteng bagay lang. Everytime I try to talk to her, palagi na lang siyang galit. Minsan, kahit wala naman akong ginagawa, galit pa rin siya. Sheʼs too mad at me sa puntong pakiramdam ko, pati paghinga ko na lang, kagagalitan niya.

Mireille changed so much. She drastically changed to the point that it feels like—itʼs not her anymore. She became distant. She became cold. She started treating me like I am not existing.

Dati naiinis ako dahil kung ano-ano na lang ang napupuna niya saʼkin. Sa paningin niya, wala na akong ginawang tama. Nakapagtatakang masyado siyang subsob sa trabaho pero nagagawa niya pa ring pag-initan ako.

Naiinis ako dahil ganoʼn siya saʼkin noon. Naririndi ako kasi wala siyang katapusan kung manermon. Sa tagal na nasanay ako sa ganoʼn, narealize ko na lang na mas nakakainis pala noʼng hindi na siya nagsalita. Wala akong ni isang salita na narinig pero ramdam ko sa bawat galaw niya kung paanong may espasyong nabuo.

“Kung desidido ka ng hiwalayan ako, sana maisipan mo man lang sabihin saʼkin ang rason kung bakit. Hindi naman pwedeng bigla ka na lang magdedesisyon ng ganʼyan dahil ginusto mo,” muli kong turan. Napabuntong-hininga pa ako noʼn saka dumiretso ng upo sa couch.

Prente akong naupo doʼn ng nakadekwatro. Iʼm not even looking at her reaction. Sa puntong 'to, gusto kong ako naman ang maintindihan niya kasi sa totoo lang, ang hirap na rin intindihin ng sitwasyon namin.

“Hindi mo naman maiintindihan kapag ipinaliwanag ko pa saʼyo kung bakit gusto kong makipaghiwalay,” she answered firmly.

Napaangat pa ako ng tingin sa kanya and by that look, I suddenly felt offended. Nanghuhusga ang mga tingin ni Mireille. Ipinapamukha na naman niya saʼkin kung gaano ako kababa. Kaunti lang ang mga sinabi niyang 'yon pero para bang inginungudngod niya sa harap ko kung gaano ako ka-bobo.

Alam ko 'yon kasi mataas ang pinag-aralan niya, e. Degree holder siya. Zuma Cum Laude at tagapagmana lang naman ng kompanya nila na nag-poproduce ng Sautoir—sikat na brand 'yon ng kwintas dito sa buong Pilipinas. Kinaiinggitan nga siya kasi totoo nga namang nasa kanya na ang lahat. Wala na siyang hihilingin sa buhay niya kumpara saʼkin na hindi nakapagtapos.

Gusto kong may mapatunayan pero ganito lang talaga ako, e. Wala na talaga sa isip ko ang mag-aral pa ulit. Ang tagal ko ng tumigil saka kahit paano, nakakaraket naman ako doʼn sa Midnight Lounge Bar na pinagtatrabahuhan ni Kofi. Hindi nga lang regular ang pasok ko doʼn kasi laos na rin naman ako mula sa pagbabanda. Ang dami ng bandang sikat ngayon kaya nag-aalangan na rin 'yong may-ari na kunin ako pero okay lang. Pwede ng pagtiyagaan kaysa naman sa wala.

“Are you not going to speak?” tanong ni Mireille kaya muli akong napatingin sa kanya.

“May dapat pa ba akong sabihin? Sinabi mo na, e. Ang sabi mo, hindi ko maiintindihan kaya okay, edi 'wag,” pabalang kong sagot saka ako tumayo ng couch. Umunat-unat ako saka wala sa sariling naglakad papunta sa kwarto.

Ayokong isipin niya na naaapektuhan ako. Kahit para akong dinudurog ng ideya na maghihiwalay kami, ayokong makitaan niya ako ng lungkot. Hindi uso saʼkin ang ganoʼn kaya nga nililibang ko na lang ang sarili ko para lang hindi 'yon maisip.

“Then sign the paper,” rinig kong sabi ni Mireille kaya natigilan ako bigla.

Hindi ko alam kung lilingunin ko ba siya. Ayokong lumingon. Ayokong makita ang itsura niya na mukhang desidido na ngang hiwalayan ako. Baka hindi ko kayanin.

“Bakit ba atat na atat kang pirmahan ko ang pot nginang papel na 'yan? May iba ka na ba?” seryoso kong tanong at sa puntong 'to, nilingon ko siya. Nakita kong maiiyak na siya kaya bigla akong nanlambot.

Gusto kong yakapin siya pero ayokong ipakita sa kanya na nasasaktan ako. Hanggaʼt kaya ko, pipiliin kong ipakita sa kanya na hindi ako naaapektuhan.

“Walang iba, Eero. Hindi ako kagaya ng iniisip mo,” pangangatwiran niya.

“Kung ganoʼn, bakit ka makikipaghiwalay?” yamot kong tanong. “Mireille, karapatan kong malaman kung bakit mo ako gustong hiwalayan! Asawa mo ako. Dapat pareho tayong nagdedesisyon sa bagay na 'to! Hindi ko maintindihan kung anong biglang pumasok sa kukote mo at nanghihingi ka ng annulment! Ayos naman tayo dati, ah.”

“That was before, Eero!”

Natigilan ako sa sagot niya. Sobrang lakas ng sigaw niyang 'yon kaya nabigla ako. Hindi naman siya palasigaw na tao, e. Hindi uso kay Mireille ang magalit kaya kung umabot siya sa puntong kaya niya ng manigaw, ibig sabihin sobra na. Baka napuno na nga siya.

“Sorry,” muli niyang sambit ng mapagtanto niya na napalakas iyon. Iniwas niya ang tingin saʼkin saka ako tinalikuran.

Gusto kong tawagin siya at yakapin. I want to say sorry for everything. Kung sakaling may nagawa man ako na ikinasama ng loob niya, willing naman akong humingi ng tawad at akuin ang mga naging kasalanan ko. Marunong naman akong tumanggap ng pagkakamali kaya lang, wala naman siyang sinasabi kung bakit.

I am not a mind reader. Hindi ko malalaman ang lahat sa pa-tampo-tampo niyang ganʼyan. Pwede niya namang sabihin saʼkin dahil kahit mahina ang pang-intindi ko, pipilitin kong intindihin. Ayoko lang ng ganito na wala akong ideya sa mga nangyayari at nagdedesisyon siya ng siya lang.

“Mireille, letʼs not break up. Pilitin nating ayusin 'to,” I called her, waiting for her to look back but she didnʼt. Natigilan lang siya sa paglalakad at kahit nakatalikod siya saʼkin, alam kong umiiyak siya.

I badly want to hug her. Sabik na sabik ako sa kanya dahil matagal-tagal na rin noʼng huli ko siyang nayakap. Matagal kong nilibang ang sarili ko sa ibang bagay para lang hindi ko maisip ang gap sa pagitan namin.

“Eero, our marriage is not working anymore. Ayoko ng pilitin pa na ayusin ang marriage natin dahil sa totoo lang, ubos na ubos na ako. Kahit pa anong sabihin mo, desidido na ako. I want us to get anulled,” that was the last time she said then after that, she walk straight into our room.