Chapter 05

Hindi ko alam kung anong biglang pumasok sa isip ko at nagpunta ako rito sa opisina ni Mireille. Alam kong ayaw niya akong kausapin. Ni ayaw niya akong makita kaya nga siya nagdesisyong umuwi sa kanila kaya lang, noʼng marinig ko ang mga sinabi ni Ethan, napaisip ako ng sobra. Sobrang gumulo ang isip ko sa puntong kusa akong dinala ng mga paa ko rito.

I badly want to talk to her. Kung totoo man na may nagawa ako, gusto kong alamin kung ano 'yon. Kung totoong mahal pa rin ako ni Mireille, I will do everything for her to forgive me. Hindi ako papayag na tuluyan siyang mawala saʼkin.

“O, Sir Eero! Napadalaw ho kayo rito?” masiglang tanong saʼkin ng guard noong makita akong paparating. “Bibisitahin mo si Maʼam Mireille ano?”

I smiled awkwardly. Napahawak pa ako sa batok saka parang tanga na tumango, “Nandiyan ba siya?”

“Ay, opo, Sir! Kakarating nga lang ni Maʼam Mireille. Mukhang nag-lunch sila ni Sir Jajel,” diretsong sagot naman ni Manong Bert.

Nawala bigla ang ngiti ko dahil sa sinabi niya. 'Yong pag-asang nararamdaman ko kanina, parang biglang naglaho dahil sa nalaman ko.

Alam ni Mireille kung gaano ako kainis sa mayabang na Jajel na 'yon. Ang lalaking 'yon ang isa sa mga rason kaya napapadalas ang away namin dati. Madalas kasi silang magkasama kahit noon pa dahil isa si Jajel sa investor ng Sautoir Fine Jewelry. Isa siya sa may pinakamalaking na-invest sa kompanya nila kaya hindi talaga maiiwasan na hindi sila magkasama.

Kahit na ganoʼn, nagtitiwala naman ako kay Mireille. I know that sheʼs faithful to me but I just donʼt trust that guy. Halata naman sa Jajel na 'yon na trip niya ang asawa ko. Minsan na ring nanligaw si Jajel sa kanya noong dalaga pa siya kaya lang, nireject niya.

“Sige na, Manong Bert, mauna na ako sa loob,” sagot ko sa kanya saka ako matamlay na naglakad papasok ng kompanya. Marami ngang nagulat nang makita nila ako. Akala mo naman, mga nakakita ng multo kung manlaki ang mata.

Napabuntong-hininga na lang ako saka dumiretso sa paglakad kahit pa naririnig ko ang mga sinasabi nila. Pasok sa kaliwa, labas sa kanan. Ganoʼn na lang ang ginagawa ko sa tuwing nakakarinig ako ng hindi kaaya-ayang bagay tungkol sa amin.

“Alam mo bang siya 'yong asawa ni Maʼam Mireille?” dinig kong sabi noʼng isang babae pagkapasok ko ng elevator. Mukhang binulungan niya 'yong isang kasamahan niya na hindi ako kilala.

Nagpanggap ako na wala akong nadinig. Wala akong pinakitang kahit anong reaksyon at nanatili lang akong nakatayo sa likuran nila. Pasimple pa silang sumulyap saʼkin pero iniwasan kong magkasalubong kami ng tingin. Alam ko na rin naman ang mga sasabihin nila.

“Talaga ba? Hindi halata. Akala ko, tambay lang sa kanto, e,” sagot naman ng kasamahan niya saka sila nagtawanan.

Tambay.

'Yon ang madalas kong marinig mula sa kanila. Mukha raw talaga akong tambay kaya hindi ako napagkakamalang asawa ni Mireille. Paano ba naman, hindi ako nakaporma sa tuwing makikita nila ako. Simpleng t-shirt lang ang madalas kong suot at pantalon kumpara kay Mireille na laging disente tingnan.

“Ano ka ba, huwag kang maingay at baka madinig tayo,” muling sambit noʼng isang babae na bumulong sa kasama niya kanina.

Muli silang nagtawanan pero hindi ko na pinansin 'yon. Sanay na rin naman ako sa mga naririnig ko kaya parang wala na lang saʼkin. Hindi ko na rin naman gaanong dinadamdam dahil totoo naman ang mga sinasabi nila. Matagal ko ng tinanggap sa katagalan ang mga panlalait nila saʼkin.

“Sir Eero? Ano pong ginagawa niyo rito?” gulat na tanong ng sekretarya ni Mireille matapos akong makita. Mukhang kalalabas niya lang sa opisina nito.

“I want to see my wife,” wala sa sarili kong sagot.

Kaagad kong pinihit ang doorknob para sana pumasok na sa loob nang muling nagsalita ang sekretarya niya, “Sir, may kausap pa po kasi si Maʼam Mireille sa loob.”

Napabitaw ako ng hawak sa doorknob saka nilingon si Thea. She looked tense. Mas lalo tuloy akong naghinala kung sino ba talaga ang kausap ni Mireille sa loob.

“Importanteng tao ba ang kausap niya? Hindi naman siguro,” turan ko. Sinubukan kong pihitin muli ang doorknob sa pangatlong pagkakataon pero nagsalita na naman siya.

“Sir, importanteng tao po ang kausap niya. Isa pa, mahigpit na ibinilin saʼkin ni Maʼam Mireille na huwag basta magpapapasok sa opisina—”

“Asawa niya ako kaya may karapatan akong pumasok sa loob,” pagputol ko ng sinasabi niya. She tried to stop me again from opening the door but sheʼs too late. Nabuksan ko na iyon at bumungad saʼkin si Mireille at Jajel na nag-uusap. Nagmamatamisan pa ng ngiti ang dalawa.

“Eero.” Mireille was shocked the moment she saw me. Kabaligtaran naman ang kay Jajel dahil hindi ko man lang siya nakitaan ng pagkabigla matapos niya akong makita. Heʼs grinning. Inaasar niya ako.

“Looks like your husband is here,” rinig kong turan niya saka nilingon ang asawa kong gulat pa rin hanggang ngayon. “I gotta go, Mireille. Weʼll talk later.”

Hindi niya na hinintay pang magsalita si Mireille. Naglakad na siya palabas ng opisina. Bago nga siya tuluyang lumabas, nagsukatan pa kami ng tingin. Nakangiti siya ng mapang-asar kagaya kanina kaya mas nabanas ako. Kung wala lang si Mireille dito sa loob, baka kanina ko pa siya nasuntok dahil sa kayabangan niya.

“What are you doing here?” thatʼs the first thing Mireille asked me after Jajel left. Parang kanina lang, gulat na gulat siya nang makita ako tapos ngayon, hindi na maipinta ang mukha niya.

“Bawal bang bisitahin ang asawa ko?” mapang-asar kong tanong.

Mas lalong nainis si Mireille sa sinabi ko. Alam ko 'yon dahil kitang-kita ko kung paanong namula ang mukha niya.

“Iʼm not your wife anymore,” tugon niya.

Napangisi ako bigla dahil alam kong sasabihin niya 'yon. Sumama ang tingin niya saʼkin. Seems like sheʼs furious that I smiled instead of being offended.

“Kasal pa rin tayo sa papel, Mireille,” kampante kong sagot habang naglalakad papalapit sa kanya. Mas napangisi ako nang makita kong napalitan ng kaba ang kaninang tingin niya na parang lalamunin ako. “Hanggaʼt hindi ko pinipirmahan ang annulment paper, sa akin ka pa rin.”

She gulped when I cornered her on the table. Kaaatras niya saʼkin, napaupo siya mesa habang nakakulong siya sa mga bisig ko. I can feel her heartbeat. Masasabi kong kinakabahan siya sa mga oras na 'to.

“Dala mo pa rin ang apelyido ko kaya sa akin ka pa rin, sa ayaw at sa gusto mo,” mahina kong turan habang nakatitig sa mukha niyang puno ng kaba ngayon. Biglang bumaba ang tingin ko sa labi niya. At this moment, I knew that weʼre both nervous.

Ilang beses ko ng nalapitan ng ganito kalapit si Mireille. Iʼve already tasted her lips but right now, thereʼs something in her that I canʼt explain. Siguro dahil matagal na rin noʼng huli ko siyang nalapitan ng ganito kaya nandito ang pakiramdam na para akong makukuryente ulit. Bawat pagdikit ng mga braso namin, parang nanghihina ako.

“Eero, please,” she mouthed. Amoy na amoy ko ang hininga niya, smells like mint.

“You donʼt have to be frightened, love,” I answered. Mas inilapit ko pa ang mukha ko sa mukha niya. I caressed her hair at tila ba mas naakit ako nang makita kong napapikit siya sa ginawa ko.

Wala sa sarili akong napangiti habang pinagmamasdan ang mukha niya. Gusto ko siyang halikan pero ayokong mag-take advantage. Kung hahalikan ko man siya, gusto kong 'yon ay dahil pareho naming ginusto.

Now I wonder what sheʼs thinking now that sheʼs closing her eyes.

Is she expecting a kiss from me?

“Bakit ka pumipikit? Do you want me to kiss you?” tanong ko.

She suddenly opened her eyes then she pushed me. Kinunutan niya ako ng noo saka paulit-ulit na umiling, “Of course, not! Pwede bang umalis ka na lang? Ano ba kasing sadya mo rito?”

“Kailangan ko pa bang ulitin? Gusto nga kitang makita,” nag-puppy eyes ako sa kanya para magpacute. Mas lalo akong natawa nang makita kong naapektuhan siya sa ginawa ko.

Sheʼs still the same old Mireille. Ang bilis niya pa ring mabasa. Nakakatawang makita ang pisngi niya na parang nangangamatis na. Hindi pa rin talaga siya magaling magtago. Nakikita ko pa rin kapag naaapektuhan siya saʼkin, gaya ngayon.

“Pwes ako, ayoko. Nakakaabala ka sa mga dapat kong gawin so if you have nothing to say, just leave,” turan niya saka ako tinalikuran. Umupo siya doon sa mesa niya at ibinaling ang atensyon sa laptop.

I want to give up but I suddenly remembered the reason why Iʼm here. Gusto kong mapag-usapan ang tungkol sa amin at wala ng ibang oras kung hindi ngayon. Lalo pa at alam kong umaaligid si Jajel, mas lalong ayokong umalis.

Alam ko rin naman kung paano kuhanin ang kiliti ni Mireille dahil ganitong-ganito siya noon nang nililigawan ko pa siya. Masungit siya. Well, masasabi kong hindi naman talaga siya masungit. Coping mechanism niya lang 'yon para itaboy ang mga manliligaw niya.

“Okay,” sagot ko saka ako prenteng naupo sa couch niya. Talagang ipinatong ko pa ang paa ko sa maliit na mesang nandoʼn. Inilagay ko rin ang dalawang braso ko sa likuran ng ulo ko.

Ang lamig ng aircon. Pakiramdam ko, maiidlip ang tulog ko rito dahil mapresko.

“I said, leave. Wala akong oras para makipaglaro saʼyo, Eero. I have lots of paperworks. May client pa akong kikitain mamaya kaya pwede ba? Umalis ka na lang,” muli niyang turan nang mapansin niyang nakaupo ako sa sofa at hindi ako umalis.

Hindi ako gumalaw mula sa kinauupuan ko. Nakita kong nainis siya kaya lumawak bigla ang ngiti sa mukha ko. Ganʼyang-ganʼyan rin siya noong nililigawan ko pa siya.

“Uupo lang naman ako rito. Tingin ko, wala namang mali kung mag-stay ako kasi asawa mo naman ako, 'di ba? Parang pag-aari ko na rin 'to kaya aalis ako kung kailan ko gustong umalis,” gatong ko naman.

Mas lalong kumunot ang noo niya. Halos padabog siyang tumayo mula sa mesa at nilapitan ako.

“Eero, I have no time for this so please, umalis ka na kung ayaw mong ipakaladkad kita palabas.” May diin ang bawat katagang sinambit niya. Alam kong seryoso siya sa sinabi niya pero hindi ko ipinahalatang naapektuhan ako.

Nanatili lang akong nakangiti sa kanya, “Pasensiya ka na pero ayokong umalis.”

Biglang sumama ang tingin niya saʼkin dahil sa sagot ko. Nakita kong kumuyom pa ang kamao niya na parang nagpipigil ng inis. I know she badly want to let me out. Hindi niya nga lang magawang paalisin ako ng basta-basta dahil mukhang hindi pa alam ng karamihan rito na ang tungkol sa problema namin.

“Ano ba talagang sadya mo rito, ha? Did you just went here to annoy me? Ganʼyan ka na ba ka-bored sa buhay mo, Eero?” sunod-sunod na tanong niya.

I admit, I became offended by her questions. Sa tono ng pagtanong niya, para bang ayaw niya talagang makita ako. Kahit na ganoʼn, I still want to stay. Hindi niya ako mapapaalis ng ganoʼn-ganoʼn lang. Desidido akong alamin ang rason niya kung bakit siya makikipaghiwalay saʼkin.

“If you really want me to leave, okay. Aalis ako.” Tumayo ako sa sofa saka inayos ang suot kong t-shirt na nagusot. Tumikhim ako saka muling nagsalita, “Aalis ako kapag sinagot mo ang tanong ko.”

Hindi siya nagsalita pero marahan siyang tumango. She gestured for me to talk.

“Bakit ka makikipaghiwalay?” agaran kong tanong.

Bigla siyang natigilan sa narinig niya. Iniwas niya rin ang tingin saʼkin. Narinig ko ang mabibigat na pagkawala niya ng buntong-hininga at pagkatapos ay tinalikuran niya ako. Maglalakad na sana siya palayo pero kaagad ko siyang nahawakan sa braso.

“Bakit ayaw mong sabihin saʼkin ang rason, Mireille? Nagsawa ka na ba? May iba na? Ano ba talaga ang rason ng pakikipaghiwalay mo?” puno ng pangungusap ang tingin kong iyon sa kanya. Grabeng lakas ng loob ang hinugot ko para matanong ang lahat ng 'yon ng hindi ko siya nasisigawan.

Gusto kong maayos ang ano mang problema sa pagitan namin. Gusto kong bumalik ang masiyahing Mireille na kilala ko. I want her to be herself again.

“Ilang beses ko bang sasabihin saʼyo na walang iba. Wala akong iba, Eero, at kung meron man, itʼs not your business anymore,” sagot niya nang hindi man lang lumilingon saʼkin. Tinanggal niya ang kamay kong nakahawak pa rin sa braso niya. Pagkatapos noʼn ay naglakad siya pabalik sa mesa at muling itinuon ang atensyon sa laptop.

Para akong nadudurog. Nararamdaman kong may mabigat siyang dinadala na hindi niya magawang masabi saʼkin. I badly want to know what is it. Hindi mawala-wala ang kuryosidad ko sa kung ano mang pinagdadaanan niya.

“Mireille, sabihin mo naman saʼkin kung anong nangyari, please,” pagmamakaawa ko. Maglalakad sana ako papalapit sa kanya pero itinaas niya ang kamay niya na parang nagsasabing tumigil ako.

“Please, huwag ka ng lumapit,” rinig kong sabi niya. Nagkatitigan kami. Alam kong seryoso niya sa sinabi niyang 'yon kaya naman hindi na ako nagpumilit pa.

Pabagsak akong umupo sa sofa at yumuko. Gustuhin ko mang manatili, alam kong kailangan ko ng umalis dahil 'yon ang hiling niya. Kahit para akong madudurog sa pangtataboy na ginagawa niya, kailangan ko siyang respetuhin.

“Hindi mo kailangang paulit-ulit itanong saʼkin ang rason, Eero. Alam mo 'yon mismo sa sarili mo,” muli niyang turan.

Mas lalo akong napaisip. Parang palaisipan ang lahat at hindi matapos-tapos ang mga isipin ko. Marami akong gustong itanong pero alam kong hindi niya rin naman sasagutin kaya hindi na ako nag-atubiling magtanong pa.

Matamlay akong tumayo sa sofa. Sunod-sunod ang pagbuga ko ng hangin, “Hindi kita susukuan, Mireille. Kahit pa paulit-ulit mo akong paalisin sa buhay mo, mananatili ako.”

Iyon ang huli kong sinabi at pagkatapos noʼn, tuluyan na akong naglakad palabas ng opisina niya.