Chapter 1

Dear lovely readers

Welcome to my story that blurs the line between love and sin a tale of passion born in silence and tested by consequence.

Caleb and Lyra Mae never meant to cross the line.

They were bound by circumstance, drawn together by something deeper than either of them could explain. One night changed everything one kiss that awakened a desire neither of them could forget nor forgive.

This story isn’t about perfect love.

It’s about temptation, restraint, and the haunting pull of emotions that defy reason.

When desire becomes too strong to resist, when hearts betray logic and duty, what happens when love itself becomes a sin?

Through every page, you’ll walk with Caleb and Lyra Mae feeling their hesitation, their longing, their quiet heartbreak. You’ll see how love can heal and destroy at the same time, how guilt can burn just as much as passion, and how silence sometimes speaks louder than words ever could.

I wrote this story for those who have ever loved the wrong person at the wrong time for those who have fought their own hearts, yet still found beauty in the pain.

So if you’re ready to step into a world where emotions run deep and desire dares to challenge destiny

Welcome.

This is their story raw, forbidden, and unforgettable.

With love ❤️

Anne Author 🫰

---

LYRA’S POV

Tutol man ang kalooban ko sa muling pag-aasawa ni Mama, hindi ko na siya pinigilan.

Dahil alam kong karapatan din niyang lumigaya pagkatapos ng lahat ng hirap at sakripisyo niya sa pagpapalaki at pagpapaaral sa akin ng mag-isa.

Kasama ako nang lumipat siya sa napakalaking bahay ng bago niyang asawa. Isang bahay na hindi ko inakalang may ganoon kalaki at katahimikan.

Sa bawat hakbang ko sa marmol na sahig ng bahay, parang may boses na bumubulong sa akin

“Lyra Mae, hindi ka nababagay sa lugar na ito.”

“Maganda ba ang bahay anak?”

masayang tanong niya sa akin habang umiikot ang mga mata niya sa paligid, halos hindi maitago ang kagalakan sa mukha.

Matagal ko nang hindi nakita ang ganoong saya sa mga mata ng mama ko. Iyon bang ngiting walang pagod, walang lungkot at puno ng pag-asa.

“Opo, Ma. Maganda po,” sagot ko, pilit na ginawang masigla ang sagot ko.

Pero sa loob-loob ko, may nararamdaman akong kaba. Dahil alam kong ang lahat ng ito ay may kapalit.

Lumapit sa amin ang asawa ni Mama si Mr. Alfredo Villarreal.

Mukha na mang mabait, maayos manamit at may boses na may halong awtoridad.

Pero sa kabila ng magalang niyang ngiti, may kung anong bigat sa presensya nito.

Marahil dahil alam kong siya ang dahilan kung bakit kami nandito sa mundong sa pangarap ko lang hinahangad.

“Lyra, anak,” tawag ni Mama. “Hindi mo ba babatiin ang Tito Alfredo mo?”

Magalang akong ngumiti at nagmano sa kanya.

Ngumiti rin siya nang marahan, parang pinipilit maging malambing.

“Feel at home, hija. This house is yours too.”

Sana nga, naisip ko.

Pero kahit gaano kaganda ang lugar, ramdam kong bisita lang ako rito.

Ilang sandali pa, may namataan akong pigura ng isang lalaki.

Nakatayo siya sa paanan ng hagdan, suot ang puting long sleeves na bahagyang bukas sa dibdib, at ang mga manggas ay nakatupi hanggang siko.

Malamig ang titig na tila walang emosyon, pero puno ng kapangyarihan.

Saglit lang nagtama ang aming mga mata, pero sapat na iyon para bumilis ang tibok ng puso ko.

May kakaiba sa mga mata niya hindi galit, pero hindi rin init ng pagtanggap.

Isang titig na parang tumagos sa kaluluwa ko at nag-iwan ng marka.

“Lyra, anak,” tawag muli ni Mama, halatang gustong basagin ang tensyon.

“Siya si Caleb, anak ng Tito Alfredo mo. Caleb, this is my daughter, Lyra.”

“Welcome,” malamig niyang sagot.

Walang ngiti. Walang emosyon.

At bago pa ako makasagot, tinalikuran na niya kami.

Tahimik siyang umakyat sa paikot na hagdanan ang bawat hakbang niya ay parang may kasamang bigat ng distansyang inilalagay niya sa pagitan naming dalawa.

Naiwan akong nakatulala, sinundan ng tingin ang likod niyang tuwid, disiplinado, at walang bahid ng emosyon.

Siya pala si Caleb Villarreal

The young CEO everyone talks about.

Cold. Brilliant. Untouchable.

At ngayon… ang lalaking makakasama ko sa iisang bubong.

Kinagabihan, tahimik ang hapunan sa mahabang hapag-kainan.

Si Mama at ang asawa nito ay masayang nagkukwentuhan tungkol sa mga plano nila sa bagong simula.

Ako naman, abala sa pagtitig sa basong may lamang tubig sa harapan ko, habang pilit na iniiwas ang tingin ko sa kabilang side ng mesa.

Paminsan-minsan, napapasulyap ako sa lalaki tahimik rin siya, tulad ko.

Nang muling magtagpo ang aming mga mata, may kung anong pumintig sa loob ko isang init na hindi ko alam kung dapat ko bang katakutan… o hayaan.

Isang pakiramdam na alam kong mali, pero mahirap itanggi.

Dahil sa bawat titig niya, para bang may hinihila siyang parte ko na matagal ko nang itinago isang parte na ayaw kong maramdaman sa isang tao.

“Anak, okay ka lang ba?” tanong ng mama ko sa akin, pansamantalang nabasag ang katahimikan ko.

“O-opo, Ma. ‘Wag niyo na po akong alalahanin,” mabilis kong sagot, sabay pilit ngiti. “Medyo pagod lang po siguro ako sa biyahe.”

“Ganoon ba? Mas mabuti sigurong tapusin mo na ang pagkain mo para makapagpahinga ka na.”

“Sige po, Ma,” sagot ko.

Muling bumalot ang katahimikan sa paligid namin.

Sa kabilang side ng lamesa, lihim kong naririnig ang mahinang paghinga ng lalaki at ramdam ko ang presensya niyang dahan-dahang pumapasok sa sistema ko.

Hindi ko alam kung ano ang eksaktong meron sa kanya.

Pero isang bagay ang sigurado

simula sa gabing iyon.

hindi na magiging tahimik ang buhay ko.

Itutuloy...