Chapter 2

Caleb’s POV

Mabilis lumipas ang mga araw, linggo at mga buwan ngunit nanatiling pareho ang katahimikan sa bahay.

Walang ingay, walang buhay para bang bawat sulok ng bahay ay may lihim na gustong ikubli.

Sa araw, abala ang mga tao. Pero pagsapit ng gabi, nangingibabaw ang katahimikan ng buong paligid.

Isang gabi, habang nasa study room pa rin ako, tinatapos ko ang ilang papeles na inuwi ko mula sa opisina.

Ang tanging tunog sa silid ay ang mahinang pag-ikot ng wall clock at ang marahang paglipat ko ng mga pahina.

Pagod na ako, at hindi ko maikakaila masakit na rin ang ulo at batok ko.

Kaya nagpasya akong tapusin na ang trabaho at magpahinga.

Inayos ko ang mga dokumento sa mesa, isinara ang ilaw ng study, at tahimik na lumabas ng silid.

Habang paakyat na ako sa hagdan, bigla kong narinig ang mahinang kaluskos mula sa ibaba.

Napahinto ako.

Magha Hatinggabi na sino pa ang gising sa ganitong oras?

Mula sa direksyon ng kusina, may bahagyang liwanag na nagmumula sa loob.

Kumikinang ang marmol na sahig sa ilalim ng malamlam na ilaw, doon napansin kong may taong gumagalaw.

Tahimik akong bumaba, maingat ang bawat hakbang para hindi madinig ng kong sino man ang nasa loob ng kusina sa ganitong dis oras ng gabi.

At paglapit ko sa kusina, doon ko siya nakita.

Si Lyra ang anak ng step mom ko,

Ang stepsister kong

Simula pa lang nang una ko siyang makita, may kung anong nagbago sa loob ko parang may sumabog na tahimik na bagyo na hanggang ngayon ay hindi humuhupa.

At sa bawat araw, linggo at buwan na lumilipas, mas lalo akong hinihila ng isang damdaming hindi dapat umusbong.

Isang pagnanasa. Isang paghahangad.

Isang bagay na alam kong mali… pero parang ayaw kong labanan.

Nakatayo siya sa ilalim ng malamlam na ilaw, suot ang simpleng pajama.

May ilang hibla ng buhok na nakawala sa pagkakatali, at tila malalim ang iniisip habang naghuhugas ng mga plato.

Marahan ang bawat galaw maingat, may ritmo, ayaw gumawa ng kahit anong ingay.

At sa katahimikan iyon, para siyang may sariling mundo.

Dapat ay umakyat na ako.

Dapat ay umiwas ako.

Pero hindi ko magawa.

Hindi ko alam kung bakit, pero may kakaiba sa tanawing pinapanood ko.

Simple lang siya, pero may presensyang siyang mahirap balewalain.

Ang bawat kilos niya ay payapa ngunit sa loob ko, may gumugulo.

Naglakad ako ng dahan-dahan palapit sa ref. ng hindi niya namamalayan.

“Hindi ka katulong dito,” sabi ko habang kumukuha ng tubig sa refrigerator “Kaya hindi mo kailangang gawin ‘yan.”

Nagulat siya, halos mabitawan ang plato.

“C–Caleb… I-ikaw pala,” mabilis niyang sabi, halatang nagulat. “A-akala ko tulog na ang lahat.”

Ngumiti siya. “Naawa ako kina Manang Rosa, kaya ako na muna ang tumulong. Wala rin naman akong ginagawa. Saka matatapos narin naman ako.

Bahagya siyang tumingin sa akin saglit lang, pero sapat para maramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko.

Tahimik akong tumitig sa kanya.

At sa sandaling iyon, parang uminiit ang buong sistema ko.

Ang ilaw sa kusina, ang tunog ng tubig, at ang mahinang paghinga niya lahat iyon biglang naging malinaw.

Ilang sandali pa, natapos na siya sa paghuhugas ng mga pinggan, Pinunasan niya ang kanyang mga kamay, at nang muling magtagpo ang aming mga mata, pareho kaming natigilan parang may biglang sumabog sa pagitan namin na hindi namin kayang pangalanan.

“M-mauuna na ako sa’yo,” kandautal niyang sabi bago umiwas ng tingin sa akin, halatang nagmamadaling kumawala sa bigat ng sandaling iyon.

Pero bago siya makalakad, naamoy ko pa ang gamit niyang pabango na banayad, pero sapat para lalo akong mawalan ng kontrol sa sarili ko.

May kung anong init na dumaloy sa katawan ko isang pakiramdam na pilit kong itinatanggi dahil hindi ko dapat ito maramdaman.

Tumango lang ako, hindi siya sinagot.

Tahimik siyang naglakad palayo, maingat ang bawat hakbang.

Pagdating niya sa paanan ng hagdan, sandali siyang lumingon.

At doon, muling nagtama ang aming mga mata.

Ngumiti siya sa akin. At sapat na iyon para bumilis ang tibok ng puso ko.

Pagkaalis niya, nanatili akong nakatayo sa kusina.

Tahimik.

Pinilit kong pinapakalma ang sarili ko.

Ngunit kahit anong gawin ko, hindi mawala sa isip ko ang imahe niya

si Lyra, nakatayo sa ilalim ng malamlam na ilaw, tahimik pero may dalang alon na hindi ko kayang pigilan.

At sa gabing iyon, habang muling bumabalik ang katahimikan sa mansyon, alam kong may nagbago.

Hindi ko pa kayang pangalanan,

pero sigurado akong may bahagi ng mundo kong unti-unting sinimulan niyang guluhin.

Itutuloy...