Chapter 3

Lyra’s POV

Isang buwan ang mabilis na lumipas mula noong gabing nagkausap kami ni Caleb sa kusina.

At simula noon, pilit kong kinumbinsi ang sarili ko na wala lang ’yon na isang sandaling nadala lang ako ng pagkakataon, ng katahimikan, ng hindi ko dapat maramdaman.

Pero sa tuwing nakikita ko siya… sa tuwing nagtatama ulit ang mga mata namin… nararamdaman ko ang tanong na hindi ko kayang sagutin

Talaga bang wala lang yon?

Tuwing nagkakasalubong kami sa hapag o sa hallway, may hangin na humaharang sa pagitan namin isang hangin na puno ng mga salitang hindi ko kayang bigkasin.

Hanggang sa isang gabi, matapos ang mahabang araw sa trabaho, biglang bumuhos ang malakas na ulan.

Wala akong dalang payong. Wala ring taxi o jeep na dumadaan.

At gaya ng biro ng tadhana, doon ko siya muling nakita.

Tumigil ang itim niyang sasakyan sa gilid ng kalsada.

Bahagyang bumaba ang bintana, at mula roon ay sumilip ang malamig niyang mga mata.

“Hop in,” mahinahon ngunit mariing sabi niya.

“H-ha?” halos hindi ako makapaniwala.

“Come on, Lyra. Basang-basa ka na. Baka magkasakit ka niyan. Sumakay ka na.”

May kung anong bigat sa boses niya.

At bago pa ako makatanggi, kusa nang gumalaw ang mga paa ko.

Pagpasok ko sa kotse, agad akong sinalubong ng lamig ng aircon at amoy ng pabango niya sa loob.

Ang tanging maririnig ay ang patak ng ulan sa bubong at ang marahang ugong ng makina.

Ramdam ko ang panunuyo ng lalamunan ko.

Masyadong tahimik.

Masyadong malapit.

“Salamat,” mahina kong sabi.

Wala siyang sinagot, pero sa gilid ng paningin ko, napansin ko ang pag-igting ng panga niya parang may gusto siyang sabihin, pero pinipigilan.

Pagkaraan ng ilang minuto, huminto siya sa gilid ng daan.

“May baha sa daan papasok ng village. Hindi tayo makakadaan,” aniya.

Tumango ako, kahit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin niyon.

“May alam akong hotel malapit lang dito,” dugtong niya. “Doon muna tayo magpapalipas ng gabi hanggang sa humupa ang baha.

Nanlaki ang mga mata ko. “H-hotel?”

“Don’t worry,” malamig niyang sabi, halos walang emosyon. “It’s just for tonight. At isa pa… hindi ako nangangain.”

Bahagya siyang ngumiti, halos hindi halata.

“Unless… ikaw mismo ang humiling.

At dahil wala naman akong magagawa at ibang mapupuntahan, sumunod na lang ako sa kanya.

Pagpasok namin sa hotel, sinalubong kami ng receptionist na may magiliw na ngiti.

“Good evening po sir, ma'am, welcome to Yao’s Hotel.”

“Good evening,” sabi ni Caleb. “Kukuha kami ng dalawang kwarto.”

“Sandali lang po, sir. Check ko lang po kong may bakanteng pa kaming room,” sagot ng receptionist sabay check ng computer sa harap niya.

Ilang segundo ang lumipas bago siya muling nagsalita may bahagyang pag-aalangan sa boses niya.

“I’m sorry, sir, ma’am… isa na lang po ang available na room.

Saglit kaming nagkatinginan.

May bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata ni Caleb, pero siya na rin ang unang tumango.

“Okay. We’ll take it.”

“Here’s the key card, sir. Please enjoy your stay,” sabi ng receptionist na may ngiti pa rin sa labi.

Pagpasok namin sa silid, Kita agad ang malamlam na ilaw na kulay pula na nagmumula sa lampshade sa tabi ng kama.

Ang malamig na hangin mula sa aircon ay humalo sa amoy ng ulan sa aming mga balat.

“Basang-basa ka,” sabi niya habang inaalis sa braso ang relo niya ipinatong iyon sa maliit mesa saka isinasabit niya ang jacket sa sandalan ng upuan.

“Mauna ka nang maligo,” sabi ko. “Ikaw ang mas nabasa.”

Ngumiti siya ng tipid, halos walang emosyon. “Okay.”

Kinuha niya ang tuwalya at pumasok sa banyo.

Habang naririnig ko ang lagaslas ng tubig sa loob ng banyo napatingin ako sa bintana.

Patuloy bumabagsak ang malakas na ulan sa labas..

Doon ko naramdaman kung gaano katahimik ang paligid.

At kung gaano kaingay ang isip ko kapag siya ang laman nito.

Nang lumabas siya, suot niya ang puting robe na bahagyang nakabukas sa dibdib at basa pa ang buhok

“Your turn,” sabi niya, mahinang-mahina.

“S-sige,” pautal kong sagot habang iniiwas ang tingin sa kanya.

Sa loob ng banyo, sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko.

Ang init ng tubig ay humahaplos sa pagod kong katawan, ngunit hindi nito kayang tanggalin ang kaba sa dibdib ko.

Bakit ako kinakabahan?

Dahil magkasama kami sa iisang silid?

O dahil alam kong may nararamdaman akong hindi dapat maramdaman sa kanya?

Pagkatapos kong maligo, sinuot ko ang puting robe na nakatupi sa rack. At pagkatapos huminga ako nang malalim bago lumabas ng banyo pakiramdam ko parang kailangan kong ihanda ang sarili ko sa kung ano man ang mangyayari aa gabing iyon.

Paglabas ko, naamoy ko agad ang halimuyak ng red wine at mainit na pagkain.

Nakita kong inayos ni Caleb ang malit na mesa may pasta, tinapay, at dalawang baso ng alak.

“Inorder ko habang naliligo ka,” sabi niya, marahang ngumiti. “Baka kasi gutom ka na.”

“Hindi kana dapat nag-abala pa,” sagot ko.

“It helps us forget the cold,” sagot niya, sabay salin ng alak sa dalawang baso.

Umupo ako sa isang upuan at tahimik kaming kumain sa una, habang sa labas ay patuloy ang pagbuhos ng malakas ulan.

Minsan nagtatama ang aming mga mata pero saglit lang yon, pero sapat na iyon para maramdaman ko ang bigat sa pagitan namin.

Walang salita, pero puno ng mga bagay na hindi masabi.

“Lyra,” tawag niya sa mababang tinig.

“Hmm?”

“Nothing,” sagot niya, sabay iwas ng tingin.

Tumango lang ako at ngumiti ng pilit.

Makalipas ang ilang sandali, natapos na namin ang pagkain na inorder niya, pero nanatili kaming tahimik habang sumisimsim ng alak.

Hangin lang at ulan ang saksi sa pagitan naming dalawa na tila tumigil ang oras sa paligid namin.

Sa gitna ng katahimikan biglang sumingit ang boses niya, mababa at seryoso

"Lyra… do you have a boyfriend?"

Napahinto ako sa pag-inom, at napatingin sa kanya doon ko nakita na nakatutok ang tingin niya sa akin, naghihintay ng sagot.

Kasabay ng patak ng ulan ang malakas na tibok ng puso ko.

Hindi ko alam kung dapat ko ba iyon sagutin.

Sa tindi ng kaba kong nararamdaman may kakaibang init sa loob ko isang damdamin na hindi ko maipaliwanag at maintindihan.

"W-wala pa…", sagot ko, halos bulong, habang pilit kong kinokontrol ang titig ko sa kanya.

Kitang-kita ko ang kakaibang liwanag sa kanyang mga mata, na tila isang curiosity.

"Good," Maikli niyang sagot,

"B-bakit mo nga pala naitanong iyon?"

"Because I don’t want anyone messing with my plans."

Sa simpleng pahayag niyang iyon, parang may kuryenteng dumaloy sa pagitan namin isang bagay na parehong nakakatakot at nakakaakit.

Makalipas ang ilang sandali ng hindi ko na makayanan ang tensyon, tumayo ako at lumapit sa bintana, dala ang basong may lamang alak.

Ramadam ko na ang epekto ng alak na ininom namin ng tumayo ako sa kinauupuan ko.

Habang pinagmamasdan ko ang pagpatak ng ulan, ramdam ko ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

At makalipas ang ilang sandali, narinig ko ang mahina niyang mga yabag na papalapit sa kinatatayuan ko.

Paglingon ko, naroon na siya halos isang dangkal na lang ang layo sa pagitan namin.

Ang mga mata niya, nakatitig ng diretso sa akin.

“C-Caleb...” hindi ko na natapos ang sinasabi ko nang bigla niyang kabigin ang batok ko at halikan.

Nagtangka akong itulak siya ngunit sadyang malakas ang tukso kaya wala na akong nagawa kundi ang mag-paubaya sa kanya

Hinayaan kong magtagpo ang aming mga labi.

Mainit. Matagal. Mapusok

Isang halik na puno ng damdaming matagal na naming pinipigilan.

Sa labas, patuloy ang pagbuhos ng malakas na ulan at pag-ihip ng hangin,

Habang sa loob ng silid, may dalawang pusong nag-aalab sa init ang nararamdaman.

Bawat titig, bawat galaw, ay tila may kuryenteng dumadaloy sa pagitan nila.

At sa bawat sandaling lumilipas, mas lumalim ang tensyon, habang pinapabilis ang kanilang paghinga.

Itutuloy...