Chapter 6

Caleb’s POV

Habang nagmamaneho pauwi, tanging mahinang tunog ng makina lang ang maririnig.

Wala na ang ulan. Wala na ang ingay sa labas. Pero sa loob ng kotse, mas mabigat pa rin ang katahimikan.

She was staring out the window, arms crossed, her face calm but distant.

Parang sinusubukan niyang kumbinsihin ang sarili niyang walang nangyari.

Gusto kong magsalita.

Gusto kong itanong kung ano ang iniisip niya, kung nagsisisi ba siya, o kung ramdam niya rin ang bigat na dinadala ko ngayon.

Pero hindi ko magawa.

Lalo na at alam kong ako ang unang umangkin sa kanya.

At sa bawat paglingon ko sa kanya, pakiramdam ko ay unti-unti akong nilalamon ng guilt at pagnanasa na hindi ko dapat maramdaman.

I tightened my grip on the steering wheel.

The air between us felt too thick not because of silence, but because of everything left unsaid.

Pagdating namin sa bahay, gaya ng dati, sinalubong kami ng katahimikan.

Walang tao sa sala. Tahimik. Malinis. Parang walang puwang para sa mga nangyari kagabi.

Lumabas ako ng sasakyan at binuksan ang pinto sa side ko, ganoon din ang ginawa niya.

Tahimik pa rin siya habang lumalakad papasok.

Sabay kaming pumasok sa loob.

Amoy ko pa rin ang faint vanilla scent ng bahay. Dati nakaka-presko ang amoy, pero ngayon, parang mabigat sa dibdib.

"Good afternoon, Sir Caleb, Ma’am Lyra," bati ni Manang Rosa habang papalapit.

"Where’s Dad?" tanong ko sa kanya.

"Wala po si Sir Arturo at Ma’am Lorna."

"Wala sila? Saan nagpunta?" tanong ni Lyra.

"Wala po, Ma’am. Nagpunta po sila sa Singapore, magbabakasyon daw ng ilang araw. Sa weekend pa po ang balik."

Tumango ako. "Okay, salamat, Manang."

"Sige po, Sir," sagot niya bago tuluyang umalis.

Pag-alis ni Manang Rosa, bumalik ang katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Lyra.

She didn’t even glance at me.

Diretso lang siyang naglakad papunta sa hagdan at nagpatuloy paakyat.

Tahimik. Mabagal. Parang bawat hakbang niya ay pilit iniwan ang alaala ng gabing dapat hindi nangyari.

Naiwan akong nakatayo sa sala, nakatingala sa hagdan.

Ramdam ko ang bawat tibok ng puso ko mabigat, magulo, hindi mapakali.

She’s just upstairs, but it feels like she’s miles away.

Huminga ako nang malalim, pilit pinakakalma ang sarili ko.

You should’ve stopped, Caleb.

You knew better. Para na kayong magkapatid.

Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko, hindi ko maalis sa isip ang init ng mga labi niya, ang paraan ng pagtitig niya bago ko siya tuluyang inangkin kagabi.

I closed my eyes for a second.

In my head, I could still hear her whisper my name like a secret she shouldn’t have spoken.

Tahimik pa rin ang buong bahay.

Tanging tik-tak ng orasan sa dingding ang maririnig, mabagal, paulit-ulit, parang bawat segundo ay pinapaalala sa akin ang ginawa kong hindi ko na mababawi.

Umupo ako sa sofa, pinisil ang sintido ko.

My mind was a mess.

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula o paano haharapin siya, o kung kaya ko pa bang magpanggap na walang nangyari.

I should’ve known better.

Pero kagabi… kagabi, nang magtagpo ang mga mata namin, nang maramdaman ko ang kamay niyang humawak sa akin… wala na akong nagawa.

I gave in.

Alam kong umakyat siya para umiwas.

At sa totoo lang, hindi ko siya masisisi.

Tumayo ako at naglakad papunta sa kusina para kumuha ng tubig.

Pero kahit anong gawin ko, kahit anong sulyap ko sa paligid, siya lang ang nasa isip ko.

It’s ironic.

Dati, tuwing magkakasalubong kami, komportable lang ako parang normal lang.

Ngayon, kahit hindi ko siya nakikita, ramdam ko pa rin ang presensya niya sa bawat paghinga ko.

Sa bawat paghinga, parang mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko.

Stop thinking about her, Caleb.

You have to.

Pero paano kung ayaw ng utak ko makinig?

Kahit anong pilit kong itanggi, hindi na ako sigurado kung gusto ko pa bang bumalik sa dati.

Lyra’s POV

Tahimik.

Sobrang tahimik.

Pagpasok ko sa silid, halos bumagsak ang balikat ko sa bigat ng lahat.

Wala na ang lagaslas ng ulan kagabi, wala na ang tunog ng mga patak sa bubong pero sa loob ko, parang hindi pa rin natatapos ang bagyo.

Nang marinig kong nagsara ang pinto sa likod ko, doon lang ako nakahinga nang malalim.

I pressed my back against the door, eyes shut tight, as if I could lock everything out, the memories, the warmth, him.

Pero kahit anong pilit kong itulak palayo, bumabalik pa rin.

His touch. His breath. The sound of his voice when he whispered my name like it meant something forbidden.

Bumuntong-hininga ako, napaupo sa gilid ng kama.

My whole body felt heavy not from exhaustion, but from confusion.

Bakit ako nagpadala?

Bakit ko siya hinalikan?

Bakit parang wala akong pinagsisisihan kahit alam kong dapat meron?

Sa labas ng bintana, maliwanag na ang langit.

Ang mga dahon sa hardin ay kumikislap pa sa natitirang hamog.

Tahimik ang paligid, pero sa dibdib ko, parang may malakas na tibok na ayaw tumigil.

Wala siyang sinabi buong biyahe pauwi.

Wala ring tingin, walang tanong, walang paliwanag.

Pero ramdam ko sa bawat paghinga namin, may mabigat na hindi masabi.

Hinaplos ko ang labi ko, marahang napangiti ng mapait.

Parang nandun pa rin ang init ng halik niya.

I stood up, walked to the mirror, and stared at my reflection.

Nakita ko ang sarili kong parang hindi ako.

May kakaibang ningning sa mga mata ko isang halo ng takot, hiya, at pagnanasa.

“Get a grip,” mahina kong sabi sa sarili ko.

Pero paano, kung bawat paghinga ko ay amoy pa rin niya?

Tinanggal ko ang suot kong jacket at nagtungo sa banyo.

Hinayaan kong dumaloy ang malamig na tubig sa balat ko, hoping that it would wash away the memory of his hands tracing every inch of me.

Pero kahit anong lamig, hindi nito kayang patahimikin ang apoy na iniwan niya sa loob ko.

Nang matapos akong maligo, nagsuot ako ng simpleng damit white shirt at maikling shorts parang gustong kalimutan ng katawan ko ang lahat ng nangyari.

Pero paglabas ko, bigla akong natigilan.

Nandoon siya.

Si Caleb.

Nakasandal sa frame ng pinto ng silid niya, parang matagal nang naghihintay.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko.

“Caleb…” halos pabulong kong sabi.

Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, at sa sandaling iyon, parang huminto ulit ang oras.

Ang mga mata niya, pagod, pero buhay.

May lalim, may tanong, may bigat.

“I was just checking if you’re okay,” mahinahon niyang sabi, halos paos.

Tumango lang ako, pilit na iniwas ang tingin.

Hindi ko alam kung gusto kong makita siya o gusto kong lumayo.

“Lyra…”

Parang may gustong sabihin ang pangalan ko sa bibig niya.

Bawat pagbigkas niya ng pangalan ko, parang may kasamang bigat ng damdamin na ayaw niyang ipakita.

“About last night—”

“Don’t,” mabilis kong putol.

Napatingin siya sa akin, nagulat pero hindi nagalit.

Ayokong pag-usapan.

Ayokong marinig kung siya lang ba ang nagsisisi o kung ako lang ang hindi dapat umasa.

Tahimik kaming pareho.

Hangin lang ang gumagalaw sa pagitan namin, pero pakiramdam ko ay iyon na ang tanging nagbubuklod sa amin ngayon.

He sighed, tumingin sa gilid.

“Lyra, I can’t pretend it didn’t happen. I tried.”

Napatigil ako. Hindi ko alam kung anong sasabihin.

“But I also can’t—”

Naputol ang boses niya, parang nilunok ng sarili niyang emosyon.

He stepped closer. One step. Then another.

Hanggang maramdaman ko na ang init ng hininga niya sa balat ko.

“—I can’t keep doing this,” he whispered. “Being near you, and pretending I don’t want to touch you again.”

Parang nawalan ako ng lakas.

Hindi ko siya matingnan, pero nararamdaman ko ang bawat salitang tumatama sa puso ko.

“Caleb…” mahina kong sabi. “We can’t.”

Alam kong totoo ‘yon.

Pero mas totoo ang nararamdaman ko ngayon ‘yung kaba, ‘yung sakit, at ‘ang pagnanasa na hindi ko maintindihan.

He nodded slowly, as if forcing himself to agree.

“Maybe we just need space.”

“Yeah,” sagot ko, halos bulong. “Maybe.”

Pero pareho naming alam kahit gaano kalayo ang pagitan, hindi kayang burahin ng distansya ang nangyari kagabi.

Pag-alis niya, naiwan akong nakatulala sa pinto.

Tahimik ang buong bahay, pero sa dibdib ko, may tunog na hindi ko mapigil tibok ng pusong ayaw magpahinga.

At doon ko lang napagtanto…

ang pinakamahirap kalabanin ay hindi ang mali kundi ‘yung mga bagay na tama sa pakiramdam pero bawal sa realidad.

Itutuloy...