CHAPTER THIRTY EIGHT

“O-OKAY lang ba kung kilalanin natin ang isa’t-isa, Andrea?” Alanganin man ay mas pinili na rin ni Vincent na itanong iyon sa dalagang ina.

Kailangan talaga nilang magkakilala nito. Dahil kahit ano pa ang sabihin, may nag-uugnay na sa kanila ngayon. Ang kanilang anak.

Magkaharap silang nakaupo sa sofa nang mga sandaling iyon habang si Vince ay hinayaan na lamang ni Andrea sa pagkakahimbing nito sa sa stroller.

Binuksan niya ang telebisyon at kunwari’y nakatutok ang mga mata sa panghapong programa, pero wala naman doon ang atensyon niya kun’di nasa ama ng anak niya. Nakakailang. Nakakapanibago. Pero umpisa ngayon, kailangan niyang masanay sa presensiya nito.

“O-oo naman. Wala naman akong choice, ‘di ba? ‘Andito ka na eh.” Biro ni Andrea. Pinipilit maging kaswal at nilalabanan ang pagkailang.

Napangiwi si Vincent. “Napilitan ka lang na tanggapin ako rito?”

Parang naalarma si Andrea sa narinig. “H-hindi naman sa ganoon. Mas tama sigurong sabihin na – nabigla lang ako."

Napatango si Vin