Kabanata 18

“Pasaway ka talagang bata ka! Pagtataguan mo pa talaga ako? Talagang malinlintikan ka sa akin!”

Napapikit ako sandali nang makita ko ang bata na nagtatago sa isang puno habang papalapit naman ang nanay nito na may dalang pamalo at galit na galit.

Napahawak rin ako sandali sa dibdib ko at tinapik-tapik pa. Bakit hindi ako kakabahan ng ganito? Pangalan ko ang sinigaw no’ng nanay ng bata. Pangalan na ginagamit ko sa magulong mundo.

Akala ko kasi ay magtatapos na ang tahimik kong buhay kasama si Aya. Akala ko, dumating na ang panahon na kailangan ko na siyang iwan.

Bukod sa kinabahan nga ako, nakaramdam din ako ng lungkot. Ma mi-miss ko kasi si Aya, panigurado ‘yon. Ang tagal na rin kaya naming nagsama. At sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Kahit hindi kami magkasundo at madalas pa rin kaming nagbabangayan.

Pero kahit gano'n, ramdam ko pa rin naman ang kapayapaan sa piling niya. Syempre, masaya rin ako na kasama siya. At isa pa, kahit sino naman sigurong tarantado na mabigyang ng gani