Mahirap ang maging mahirap. Hindi mo nabibili ang gusto mo, namomroblema kayo sa pangkain ninyo, mga bayarin, hindi sapat ang kita ninyo kahit nagkanda- kayod na kayo sa trabaho. At siguro para sa lahat, masarap ang maging mayaman. Yung tipong wala ka ng poproblemahin tungkol sa pera, yung hindi ka nahihirapan sa bahay kasi may mga katulong kayo, yung nakakabili ng kahit anong gustuhin mo, yung nakakapag-aral ng hindi pinoproblema ang Ang tuition at bayarin sa projects. At siguro nga tama yun. Siguro nga dapat maging masaya na ako dahil kumpara sa iba, masarap ang buhay ko…. Siguro nga.
“Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday, happy birthday to you!” Sabay sabay nilang kanta habang pumapalakpak at nakatingin sa akin.
“Happy birthday Shasha, here blow your candle na.” Nanay said sweetly while holding the cake.
I looked at her. She smiled at me and nod, as if encouraging me to blow the candle. I would… but I want to know something first.
“Nay, where’s mom and dad?”
She looked stunned. She paused as if fumbling for words. And there I knew. Yeah, why did I even hope for them to be here anyway. They never did. They’re too busy… or maybe they just don’t really care.
I smiled, assuring her that I’m ok. Yes, I am. I’m used to this anyway.
Blowing the candle, I wished, wished for something I’ve always asked. To be complete.
They clapped and said happy birthday to me again. I smiled and looked around. In the corner of the garden there’s a long table full of gifts wrapped beautifully. The garden was designed With a princess theme, though I never said I want it that way. There’s a lot of kids invited, mostly the kids of my parent’s business partners and some rich people’s kids. I want to enjoy and to be happy. To celebrate another year of my existence. But how can I when the reason why I exist isn’t even here?
“Nay, I’ll just play. Please entertain out guests”
“Gusto mo ba na samahan kita?” she asked worriedly. Funny how this woman who isn’t even related to me can be that worried about me. While my own parents…
Oh, enough of this.
“Opo, ako nalang po Nay. Paki-asikaso nalang po ang mga bisita” sabi ko at nagsimula nang maglakad paalis.
Bigla akong nabingi sa ingay ng tibok ng puso ko nang makasalubong ko siya. Anthony Declaros. Our school’s Supreme Pupil Government’s President. And… my crush. For a now ten-year-old, 4th grade student, that is quite common. Having crush on someone, especially if it’s as great as him.
Even if he’s still eleven years old as far as I know, he is already towering at 5’7 and although I’m also tall for my age, I’m just on his shoulder level.
His handsome face with smooth skin and fair skin tone is breathtaking. He is also smart, very smart at that. He is a candidate for valedictorian on his batch. He is always the school’s representative at academic contests, and mind you, he never lost.
He’s almost perfect. But sadly, because of that, he’s beyond my reach.
Our eyes met, the beating of my heart went fast, as if it wasn’t fast enough. I was about to pass him when he whispered…
“Happy Birthday, Natasha Kristine.”
Shocked I turned to him. But he was already walking opposite. Is it only my imagination or did he whispered those?
Did he great me? And if he did, how did he knew about it?
“ Ahh, anak, tumawag pala ang mommy at daddy mo kanina” salubong ni Nanay sa akin pag-uwi ko. Napatingin ako sa garden na pinagdausan ng party kanina. Wala ng mga tao, napatagal pala ang pagliliwaliw ko kanina.
“ Ano po ang sabi?” 4:15 na pala, ilang oras rin pala ako sa labas.
“ hinanap ka nila kanina sa’kin kaya sinabi kong naglaro ka muna sa labas. Kaya binaba na nila ang tawag” sabi niya.
“ Talaga? Hindi sila nagalit kasi hindi ko inasikaso ang mga bisita nila?” kasi kung ganoon nga, nakakapanibago ‘yon.
Malikot ang mata ni nanay at dahil doon alam kong tama ako. Nagalit sila sakin.
Nakakatawa lang isipin kasi imbis na ako 'yong isipin nila lalo na’t birthday ko naman ngayon pero mas mahalaga pa sa kanila ang mga bisita.
“Wag mo nalang alalahanin 'yon nay, ako nalang ang bahalang makipag-usap sa kanila, magpahinga na po kayo, baka pagod na kayo lalo’t marami kayong ginawa kanina.” Sabi ko sa kanya. Tinitigan niya ako na para bang sinusuri kong nagsasabi ba ako ng totoo.
To make her at ease I smiled. Tinignan ko rin ang iba pa naming kasambahay.
“Magpahinga narin po kayo”sabi ko sa kanila. All of them are too respectful towards me and all the members of our family. Too respectful that they are almost stoic everytime we are near. They bowed their head.
“Yes, young miss”
Binalingan ko naman si nanay. Nanay Milda is my nanny. Ever since I was born until now. Unlike all the household staff who treats me as their boss, sometimes as a princess. Nanay Milda treats me as her child.
“ Sige nay, tulog na po ako. Pagod na po ako eh”
“Teka, kumain ka muna!” Tawag niya sa akin habang umaakyat ako sa hagdanan.
“Busog pa po ako. Sige po”
I can’t remember how many rings has it. How many missed calls. Yeah, how hard can it be for a child to contact her parents, tell me? Please do so since I don’t know. After another two rings, my call was picked up.
“ Hello, ma’am Natasha?” a familiar voice said.
“Yes, lindy. It’s me, can I talk to mom?” I asked Lindy, my mother’s secretary.
“Sorry, ma’am but she is in a meeting right now and she said that she doesn’t want any disturbance” though I know she didn’t mean to say those things to me that was a big slap.
It’s as if they haven’t had enough on making me feel that I’m just a nuisance. That they need to tell it straight to my face.
That for them, I’m just a nuisance. A disturbance.
That anything they’re doing is more important than me, anyone is more important than me.
How nice right? Being able to buy anything you want. To have everything beautiful this world could offer… but your mother and father.
I was brought back to my senses when I heard knocks on my door. I didn’t realize I was staring at my phone for a while now.
“Come in” it was nanay who came in. Bringing Milk and cookies with her.
Nilagay niya muna ang mga dala sa side table ko, pagkatapos ay umupo sa tabi ko. Without saying anything she let my head rest in her shoulders and comb my hair with her fingers.
Unti-unti ko nalang namalayan na nag-iinit na pala ang mata ko, soon followed by warm liquids running down my eyes. Until I can’t contain my feelings anymore I sobbed, and cried and soon, like a child that I am, I wailed. I cried and hugged her, asking for support, for strength. For comfort.
“Nay, am I not good? Have I been bad?”
“Hindi, mabait ka anak”
“Then why? Why don’t my parents love me?”
“ Mahal ka nila, maniwala ka. Lahat ng magulang mahal ang mga anak nila” she said while wiping my tears, but it is no use since my tears are flowing nonstop.
“ Then maybe I am not their child?”
“Diyos ko kang bata ka! Bakit mo ba nasasabi yan?”
“ Nanay, how many children are there at my party”
“Marami”
“All of which are with their parents right?”
“May iba namang hindi.”
I laughed. Not because I’m happy, but because I’m quite amused.
“ Then why can’t they accompany us? Why can’t they put their attention to us? Why?” I badly want to understand. Yes, I’m just a kid, maybe I can’t understand anything yet. But I want to know, I want to know their reason.
“ May trabaho sila anak. Kung hindi sila magtatrabaho wala silang maipapakain sayo.”
“Wrong, kahit hindi sila magtrabaho buong buhay nila marami pa rin kaming pera. I am raised knowing how rich we are. How influential my grandparents are. How successful my great grandparents in building our business.” Kahit sa edad ko na ito ipinakita at ipinaintindi na nila sa akin kung gaano sila kayaman. Kung gaano karami ang mga ari-arian at mga negosyo nila. Kung gaano katayog ang pangalang dinadala namin. Pinaintindi nila iyon saakin. Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba ‘yon sa panginoon o hihilingin kong wala nalang iyon. Na sana simpleng tao nalang kami. Na sana normal nalang ang buhay ko. Na sana katulad ako sa mga batang gigising sa umaga na pinaghahandaan ng magulang niya, inaasikaso, minamahal.
“Pero kailangan pa rin nilang alagaan ang kompanyang itinayo ng mga ninuno ninyo, kasi mahalaga yon. At nakasalalay ang buhay ng mga trabahante ninyo doon” Sinabi iyon ni Nanay sa akin na parang gusto niyang intindihin ko iyon. Pero siguro nga masyado pa akong bata, siguro nga selfish ako. Siguro nga hindi ko talaga iyon kailanman maiintindihan. I can’t understand why they value that damn empire more than their own and only child. The only thing I can understand is, they are not giving me the love and attention I’ve always been longing for. Na nasasaktan ako, nasasaktan ako kasi ni minsan hindi ipinadama ng mga magulang ko sa akin na mahalaga ako sa kanila. Ni minsan hindi ko naramdaman na may magulang ako.
“Nay, I can manage with even their little attention if that’s all they can give. I can compromise but...not like this, not like I’m someone forgotten. Someone they don’t care about. Nay, I badly want to feel loved. I want their attention, their care. Even just a little. I can make myself satisfied with just a fraction of their time and love. Nay, I love them. I love them so much but why can’t they love me back?”
“Shhhh, mahal ka nila ok? Mahal ka nila, sige na tahan na.” she comforted me, hugged me while gently combing my hair with her fingers.
“Tahan na,” she said softly. And that’s all that is remembered before dozing off.
Chapter 1“Ok class, that’s all for today,” our teacher said after the bell rung.“Hoy, Shang, anong plano mo ngayong sembreak?” tanong ni Ashley sa akin habang nag-aayos ako ng mga gamit ko sa bag. Oo, pag-aayos na ‘yong pilit mong sinasalampak lahat ng libro para magkasya sa bag.“Wala” wala naman talaga akong plano. Mas gugustuhin ko pang manatili at magpahinga ngayong sembreak.“Wala as in wala?” tanong niya ulit.“Wala nga, sa bahay nalang siguro ako” finally done arranging the things in my bag, I turned to her.“Sabi kasi ni mommy, pwede ka daw sumama nalang saamin. Magbabakasyon kami sa probinsya ni Lolo” She looked at me as if asking me to say yes.“Wag nalang, makakaabala pa ako sa inyo. Nakakahiya sa kanila tita” Makakaistorbo pa ako sa oras nila magpapamilya.“No, it’s mommy who insisted. Sige na please! Mababa
Isang Linggo na ang nakalipas mula noong umalis na naman sina mom at dad. Tatlong araw silang nag-stay dito. Kaya kami nalang ang tao dito sa bahay. Hanggang ngayon hindi ko rin alam ang rason kung bakit sila umuwi pero napapansin ko na pag hindi ako nakatingin ay tumititig sila sa akin kaunti na lang talaga iisipin ko ng ako talaga ang ipinunta nila dito.“Yan lahat ang dala mo?” Gilalas na sabi ni nanay nang nakita niya ang dalawang malalaking maleta ko. Isama pa ang backpack na dala ko.Naparami yata talaga ang dala ko considering na dalawang Linggo lang naman kami magbabakasyon doon. Nag-shopping pa ako kahapon ng mga damit para sa mga dadalhin ko ngayon. I’m not really into shopping and such. Pero dahil alam kong kasama si Anthony kaya …heto.“ Ahh eh, baka marami kaming papasyalan doon Nay, nakaka-hiya naman kung paulit-ulit lang ang isuot ko” Napapakamot sa batok na sagot ko.Tinignan niya ak
“Shang, mamaya pupunta kami sa hacienda, sasama ka ba?” tanong ni Ashley sa akin habang kumakain kami ng agahan.“Anong gagawin natin don?” Are we going to harvest? Oh sh*t I want to experience that.“Mangangabayo daw kasi sila Klein at Anthony. Ikaw gusto mo bang mangabayo Shang?” tanong naman ni Tito Paul. Ang daddy ni Ashley.“Hindi po ako marunong eh” Atsaka natatakot din ako. Baka mahulog ako tapos masipa pa ng kabayo edi sira ang ganda ko! Iniingatan ko pa naman itong feslak ko kasi baka hindi maakit—este hindi mainlove sa akin si Anthony.“Si Ashley marunong naman yan, siya ang magtuturo sa’yo” sabi naman ni Tita Clarisse at kinausap na ang katulong, mukhang nagpapahanda ng dadalhin namin mamaya sa pagpunta doon sa hacienda.“Yeah, you should come with them. Walang maiiwan dito sa bahay mamaya kasi pupunta kami sa Bayan. Mababagot ka lang rito”
“Tonton! I miss you!” Tumitiling sambit ng babaeng hindi naman kagandahan kasi mas maganda pa rin ako.Napalaki ang mata ko at talagang gusto ko ng sumugod sa isang digmaan nang niyakap niya si Anthony. At hindi lang ‘yon bastang yakap dahil lumambitin pa talaga ang bruha kay Anthony. Naknangputcha naman talaga oh! ‘Wag niyo akong pigilan dahil talagang sasabunutan ko talaga ‘to! Leche! Akin yan!“ Namiss rin kita Kangkang” nakangiting sambit ni Anthony at talagang gumanti pa talaga ng yakap. Kangkong? Hahhaha ang sagwa ng pangalan ah? Kasing sagwa ng mukha niya…pero joke lang ‘yon. How I wish sana na panget siya pero leche! Hindi naman siguro tao ang isang ‘to eh. Out of this world ang beauty niya, oo alien siya. Char!“Hanggang ngayon ba naman Kangkang pa rin ang tawag mo sa’kin? It’s Bianca ok? Bianca.” Napaka-arte akala mo naman maganda,leche! Lamang lang naman
“Bye po!” Sabi ko sa parents nina Ashley at Anthony.“Kita nalang tayo sa school Shang” paalam naman ni Ashley sa akin.“Yup, sa school na lang” sagot ko nan. Hindi ko maiwasang mapatingin kay Anthony na nakatingin rin pala sa akin sa mga oras na iyon.“See you at school” sambit niya sa akin.Napatingin nam an ako.“See you” hiHindi ko siya masyadong matignan kaya inilipat ko nalang ang tingin ko kay Klein.“Bye” sabi niya sa akin.“Bye Klein” sagot ko dito.“Bye!” Sigaw ko ulit habang kumakaway at nakatanaw sa papalayo ng van. Pagtalikod ko palang, papasok na sana ako sa bahay dala ang mga maleta ko ng kinuha na iyon ng mga helpers sa bahay. Nagpasalamat nalang ako at binaybay na ang daan patungo sa bahay namin. Hindi ko talaga alam kung bakit nauso na malayo pa ang gate mula sa mismong bahay. Nakakatamad kayang maglakad. Mabu
“Hey, Hansel, hey” sambit namin habang pilit inaalis ang pagkakataklukob niya sa kumot. Pero hindi talaga siya pumapayag pilit niya pa ring hinihila ang kumot para itago ang sarili niya.From here I can hear her silent sobs. Gusto ko sana siyang sabihan na magiging ayos lang ang lahat pero alam ko na hindi sigurado iyon. Ang kuya na n’ya mismo ang umamin ng ginawa. Ayaw ko sanang maniwala pero inamin niya na mismo. And even if I want to take kuya Carlos' side, I know it would be unfair.“Hansel, you’ve been crying for hours already. Please. Please take a rest, and drink this.” Ashley said while holding a glass of water. Pero ayaw pa rin talaga ni Hansel. Masyado siyang apektado sa nangyayari ngayon sa kuya niya. Dalawa lang silang magkapatid. At nasaksihan ko mismo kung gaano sila kalapit sa isa’t isa. Idol pa nga niya ang kuya niya eh kasi matalino daw ito at magaling sa negosyo. Kaya malamang masakit na malaman na ang hinahan
Chapter 7“You’ve been a bad girl” I whispered to her as she went pass me. Without looking I went to the guidance counselor and talked with her about this incident.In my peripheral view I can see that she stared at me before going out.“Mr. Anthony, do you hear me?” Napatingin ako kay Ms. Evans, the guidance counselor, noong tinawag niya ako. Hindi ko namalayang nakatitig na pala ako kanya habang iniisip si Natasha.“Um, what is it again ma’am? I’m sorry I’m just a little tired.” Pormal kong sagot, tinatago ang pagakapahiya.“Well, nagkasundo na sila kaya hindi na nito kailangan pang lumaki” tumango na lang ako sa sinabi niya. Napapangiti na lang ako sa tuwing na-aalala ko ang mga expression niya pag lumalapit ako, parang hindi ako makapaniwala na parehong tao ang nambasag ulo kanina. She has a variety of characters, her attitude would reflect how she feels about you. And I am
Nakakainis ah? Kahit crush ko siya nakakainis talaga! Leche! Turn off ako? Pake ko? Joke lang, siyempre importante sa akin ‘yon. Pero talagang nakakainis lang talaga eh. Talagang this past few days nagiging topakin siya.“Hey, mamamatay ‘yang mga coi namin sa baho ng kamay mo” nagitla ako ng biglang may nagsalita.“Langya naman Klein! Aatakihin ako sayo ah?” napahawak pa talaga ako sa dibdib ko. Shota! Bigla-bigla na lang kasing sumusulpot.Ay sabi ko nga wala kang pake. Leche! Isnabin ba naman ako ng gago.“Ano bang pumasok sa isip mo at kanina mo inilublub d’yan ang kamay mo? Inilalagay mo sa kapahamakan ang buhay ng mga isda” Walang emosyon niyang sambit habang pinapasadahan ng tingin ang kamay kong hanggang ngayon ay nakalublub pa rin. Nakaka-relax kayang kagat-kagatin ng mga isda ang kamay mo. Nakakakiliti. Nakaka-relax. Pampawala ng stress sa kapatid mong sinabihan akong nakaka-turn