CHAPTER 2

Alora's POV

Maaga akong natulog nang araw na iyon, nagising nga lang ako sa gitna ng gabi dahil sa isang panaginip. Para bang hinahabol ako ng mga naranasan ko sa kamay ni Koen, sa kamay ng lalaking dumukot sa akin.

Lumabas ako at dumiretso sa kusina, madilim na dahil patay ang mga ilaw kaya naman dahan-dahan ang hakbang ko para wala akong magising.

Ayon nga lang ay hindi ko napigilang sumigaw noong may mabangga ako. Madilim pero alam kong tao iyon kaya naman imbes na dugo ang dumaloy sa katawan ko ay napalitan iyon ng takot.

Handa na akong tumakbo pero napatigil rin nang hawakan ako ng nabangga ko.

"It's me." Kasabay ng pagbigkas ni Azrael ng mga salitang iyon ay ang pagbukas ng ilaw.

Hindi nawala ang takot ko dahil mas nadagdagan pa iyon. Nakapalibot sa amin ang mga tauhan niya habang ang mga baril nila ay nakatutok sa akin.

Agad na nanginig ang buong katawan ko at nagtago sa likod ng taong hawak ang palapulsuhan ko. Nagsimula na ring magsitulo ang mga luha ko hanggang sa tuluyan akong napaluhod sa sahig yakap ang sarili.

Mamatay na ako.

Ito na yung katapusan ko, putok na lang ng baril ang inaantay ng takot kong katawan.

"PUT YOUR FUCKING GUNS DOWN!!" umalingawngaw ang boses niya sa buong bahay.

Hindi ko alam kung sumunod ba sila sa kanya basta ang alam ko lang ay nilapitan niya ako at binuhat papunta sa kusina. Wala sa sarili kong yinakap ang tuhod ko habang nakaupo, ayokong itaas ang tingin ko. Ayokong makakita ulit ng baril n nakatutok sa akin, sa mismong noo ko.

"Hindi ka nila sasaktan, ligtas ka sa bahay na 'to." Hinila niya ako sa isang yakap pero nanatiling sarado ang mga mata ko, nararamdaman ko lang ang paghagod niya sa likod ko. "Hindi ka nila sasaktan. You're safe here." paulit-ulit niyang sinasabi iyon at pabalik-balik rin sa isip ko ang imahe ng mga baril na nakasaludo sa akin.

Hindi ko alam kung ilang minuto ang dumaan basta nanatili kami sa ganoong sitwasyon hanggang sa wakas ay kumalma rin ang sarili ko at saka niya ako pina-inom ng tubig. Nang tuluyan na akong kumalma ay pinainom niya ako ng tubig at nagpaalam muna saglit.

Pinilit ko na ring tumayo kahit nanginginig pa rin ang tuhod ko dahil sa takot, kailangan kong magpunta sa kwarto dahil mas safe ako doon kaysa dito. Nakita ko pa sila Azrael at ang mga tauhan niya malapit sa kusina pero hindi ko sila binigyan ng pansin.

"Apologize to her." Iyon lang ang narinig ko sa usapan nila at katapos nun ay naramdaman ko nang may sumusunod sa bawat hakbang ko.

Dahan-dahan kong nilingon kong sino ang taong nasa likod ko pero noong makita na si Azrael iyon ay nakaramdam ako ng kaunting kapanatagan. Hanggang noong nasa kwarto na ako at nakahiga na sa kama ay hindi niya ako iniwan.

Paano kung bigla niya rin akong gahasain sa oras na tuluyan na akong makatulog? Ngunit kahit sa isiping iyon ay hindi ko napigilan ang bigat ng talukap ko.

Kinabukasan nagising ako dahil sa gutom pero mas pinili kong manatiling nakahiga. Ayokong lumabas, hindi ko alam ang pwedeng mangyari sa akin sa labas ng kwartong ito lalo na at kagabi ay tinutukan ako ng baril ng mga tao ni Azrael.

Kakayanin ko ang gutom na ito, kinaya ko nga ang ilang araw na walang tamang kain sa puder ni Koen, ito pa kaya? Kailangan kong tiisin kase gusto ko pang mabuhay, kailangan ko pang makatakas dito.

Isang katok ang pumukaw sa akin na agad ko namang ikina-atras sa pinakadulong bahagi ng kama habang hawak ng mahigpit ang kumot na nakataklob sa buo kong katawan.

"Si Azrael 'to." Nanatiling mahigpit ang hawak ko sa kumot hanggang sa makita kong siya nga ang iniluwa ng pinto.

Mayroon siyang dalang mga pagkain at nasa likod niya rin sila Sheila at Stella na ganoon rin ang dala. "Kain na tayo," kaswal niyang sabi matapos ilapag ang mga pagkain sa maliit na lamesang inilagay nila sa kama.

Tiningnan ko lang siya habang hindi pa rin gumagalaw sa posisyon ko. "Gusto mo bang mag-isang kumain? Pwede naman akong umalis," sabi niya ng hindi pa rin ako gumagalaw.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko pero nauna nang gumalaw ang katawan ko kaysa mag-isip ng sagot. Naupo ako malapit sa maliit na mesa kung nasaan ang mga pagkain.

"Kain na tayo." Nagsimula na kaming kumain, halatang parehong nakakaramdam ng gutom sa bawat subo naming dalawa.

Nag-aya rin siyang magpunta sa harden katapos naming kumain nag-alangan pa ako sa umpisa pero andito kami ngayon, nagdidilig siya ng mga halaman at ako naman ay nakaupo lang sa duyan na nasa gilid niya.

"Anong paborito mong bulaklak?" Napaisip ako sa tanong niya dahil hindi naman ako ganoon kahilig sa mga bulalak.

"Sampaguita at rosas," sagot ko dahil iyon lang naman ang kilala ko.

Tumango lang din siya kaya naging tahimik ulit kami hanggang sa magsalita na naman siya.

"May tanong ako pero hindi mo kailangang sagutin kung ayaw mo." Tumango ako at ipinagpatuloy niya iyong sinasabi niya. "Nabanggit mo kase ang pangalang Koen noong dinala kita sa opisina ko. Ang tinutukoy mo bang Koen ay si Koen Davendra?"

Bakit niya kilala si Koen? Magkaibigan ba sila? Nilukob na naman tuloy ako ng takot sa posibilidad na iyon.

Dahan-dahan akong tumango sa tanong niya. "Siya ba ang dahilan kung bakit ganoon ang reaksyon mo kagabi?" Isang tango na naman ang natanggap niya mula sa akin, hindi ko nga alam kung bakit ko siya sinagot.

"K-kaibigan mo ba siya?" utal-utal kong tanong, takot at handa nang tumakbo sa oras na tumango at magsabi siya ng oo pero tumawa lang siya.

"He will never be my friend, kahit sa susunod kong buhay hinding hindi ko siya magiging kaibigan. He is my enemy and I am glad that I was able to take you away from him. He must be devastated now while I am very much glad to have you."