Kabanata 4

Colter POV

Milyonaryo. Gwapo. Successful. At walang duda, pinapantasya ng halos lahat ng babaeng nakikilala ko. Pero ngayong nakaupo ako sa driver’s seat ng kotse ko, tagaktak ang pawis ko at mabilis ang tibok ng puso. Ito ay dahil may hinahabol akong lalaki—isang scammer na kumuha ng milyon-milyong piso mula sa kumpanya ko.

“Damn it!” sigaw ko habang pabilis nang pabilis ang takbo ng sasakyan ko. Kanina ko pa siya sinusundan, pero ang bilis ng motor niya. Paikot-ikot siya sa mga masisikip na eskinita ng lungsod habang pilit akong nilalayuan.

Kinuha niya ang pera ko, pero hindi ko siya papayagang makatakas. Oo, trillionaire ako pero hindi ko ata kayang sayangin ang milyon-milyon na kinuha niya. Hindi ko palalagpasin ito.

Nasa kalagitnaan ako ng paghabol nang bigla siyang lumiko sa kanan. Sa pagmamadali kong huwag siyang mawala, kinabig ko rin ang manibela pakanan, pero hindi ko napansin ang babaeng naglalakad sa gilid ng kalsada.

“Sh*t!” Napadiin ako sa preno, pero huli na. Ang isang supot na bitbit niya ay tumilapon sa lupa, at siya naman ay napatumba.

Nagmamadali akong lumabas ng kotse. Hindi ko alam kung magagalit siya o ano, pero ramdam ko ang kaba. Hindi ko puwedeng iwan ang ganitong sitwasyon.

“I’m so sorry, miss! Are you hurt? Let me take you to the hospital,” alok ko sa kaniya habang halatang kinakabahan ako kasi baka napilay o kung napaano na siya. Babae pa naman siya. Kasalanan ito ng scammer na iyon.

Napakunot ang noo niya. “Hospital? Hindi ko kailangan ‘yun! Ang kailangan ko, bigas!”

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya kasi nasa scammer ang atensyon ko kaya dinukot ko na ang wallet sa bulsa ko. Naglabas ako ng makapal na pera, at iniabot ko iyon sa sa kaniya. “Here, take this. I hope it covers your loss.”

Nanlaki ang mga mata niya. Ang dami kong pera na binigay kaya halos hindi na siya makapagsalita.

“Wait, what? You’re just giving me this?” tanong pa niya ngunit mabilis na akong bumalik sa loob ng kotse at pinaandar iyon para mahabol ko ang gagong scammer.

Napalingon ako. Nakita ko ang scammer, mukhang tinutukso pa ako.

Sinundan ko ang motor hanggang sa isang bakanteng lote sa dulo ng lungsod. Bumaba siya, at bumaba rin ako sa kotse ko, hingal na hingal pero determinado harapin siya.

“Hah, finally caught you,” sabi ko pero halatang dehado ako. Ang lalaki, maskulado, mukhang sanay sa suntukan. Ako? Well, hindi ako sanay sa ganito. Malaki ang tiyan ko at wala akong pakialam sa gym dati.

Lumapit siya sa akin habang mayabang ang ngiti. “You think you can take me, Mr. Alcazan?”

“I don’t care. Give me my money back!” sigaw ko habang galit na galit.

Hindi siya sumagot. Sa halip, mabilis siyang umatake. Nasuntok niya ako sa tagiliran bago pa ako makaiwas. Masakit. Parang nanlambot ang buong katawan ko.

Tinangka kong lumaban, pero ramdam ko ang kahinaan ko. Isang suntok pa ang dumapo sa mukha ko at napaupo ako sa lupa.

“I told you, you’re no match for me,” sabi niya bago ulit tumakbo papalayo.

Hindi ko na siya hinabol. Hindi ko na kaya. Nanatili na lang akong nakaupo sa lupa, hinahabol ang hininga ko habang iniisip ang nangyari.

Napatingin ako sa tiyan kong malaki. Sa braso kong walang kalakasan. Natawa ako habang puno ng pagkadismaya sa sarili ko.

“Colter, you’re pathetic,” sabi ko sa sarili ko.

Sa sandaling iyon, natauhan ako. Kung gusto kong maibalik ang pera ko, kung gusto kong protektahan ang sarili ko, kailangan kong magbago. Hindi sapat ang pagiging mayaman. Kailangan kong magpalakas. Ayokong palaging umasa sa mga bodyguard ko, lalo lang akong nagiging tamad at mahina.

Late na nang dumating ang maraming kotse na lulan ng mga bodyguard ko. Dali-dali silang lumapit sa akin para itayo at alalayan ako. Ang iba ay nagmasid sa paligid, hinahanap ang kalaban ko pero hindi na ako nag-aksaya ng oras na sabihin sa kanila na umalis na ang scammer. Ayokong maging mahina rin sa mga mata nila at baka kapag nakatalikod ako ay pagtawanan lang nila ako. Bilang boss, dapat malakas at mas matapang sa kanila. Iyon ang gusto kong mangyari ngayon.

Pag-uwi ko sa bahay, diretso ako sa kwarto. Kinuha ko ang cellphone ko at agad naghanap ng gym.

“This is it,” sabi ko habang tinitigan ang sarili ko sa salamin. “No more excuses. Time to become the man I need to be.”