CHAPTER 3

Kanina pa ako nakaupo rito sa ilalim nang malaking puno ng santol. Nakatanaw sa kalangitan at umaastang may hinahawakan. Kung titignan lamang ako rito sa aking pwesto ay maaaring mapagkamalan akong isang taong nasisiraan ng bait. Kanina ko pa kase iniisip ang nangyari kanina nang manggaling kami sa palingke at naglalakad pauwi ni nanay.

Hindi ko magawang pumermi sa isang anggulo dahil sa kaiisip sa mga taong aking nakita kanina lang.

Lalo na sa kanya...

Ang bawat anggulo ng mukha niya na animo'y isang taong sobrang laki nang galit sa mundo dahil sa talim ng bawat parte no'n.

Ngunit sobrang lambot kapag sa kanya nakabaling...

Aakalaing kasalungat ng isang tigre pag nakatingin ang mga mata niyang iyon sa kanya.

Ang mga mata niya...

Kung paano iyon tumitig na akala mo'y isa akong taong nagkasala. Salang dahil sa paninitig.