Episode 4 : ขี้ลืม

คีตะ

ผมยืนมองเด็กผู้หญิงที่ชนผมและกำลังวิ่งไปอีกฝั่งของถนน เสียงของเธอเมื่อกี้เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่ผมคิดไม่ออก

"มองอะไรลูก"ผมหันไปมองแม่ตัวเองที่เดินเข้ามาถาม

"มีคนวิ่งมาชนตะครับ"ผมบอกไป

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในรถแต่ยังไม่ได้ขยับไปไหนหรอก เพราะผมยังสงสัยเสียงของผู้หญิงคนเมื่อกี้อยู่ ทำไมผมเป็นคนขี้ลืมได้ขนาดนี้กัน

"ใจเต้นแรงไปแล้วคีตะ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"แม่ผมพูดขึ้น

"เต้นแรงหรอครับ"ใจผมเต้นแรงอย่างที่แม่ผมบอก

"จะทะลุออกมาข้างนอกแล้วลูก"แม่ผมบอกแล้วยิ้มให้

"เพราะตะยังไม่ได้นอนครับคุณน้อยหน่า"ผมรีบบอกไป

"แม่ก็นึกว่าเพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นสะอีก"แม่ผมเอ่ยแซว

"ตะจะใจเต้นแรงเพราะเธอได้ยังไงกัน เธอเป็นใครตะก็ยังไม่รู้จักเลย"ผมบอกไป

ผมขับรถกลับบ้านเพราะตอนนี้ผมอยากจะนอนมาก คือไม่น่ารับปากแม่ว่าจะไปวัดด้วยเลย ทันทีที่ผมถึงบ้านผมก็รีบเดินเข้าห้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอน

ครืด ครืด

"กูจะนอนไอ้จอมพล"ผมตะคอกใส่ปลายสาย

(แค่จะถามว่าจะกินอีกมั้ยขนม จะเอาไปฝาก)

ผมดีดตัวขึ้นมานั่งเมื่อเป็นไอ้จอมพลที่โทรมาแต่สิ่งที่ผมสนใจคือคำถามที่มันถามผม ผมล่ะอยากเห็นหน้าคนที่มันตามจีบอยู่จริงๆ

(จะเอาหรือไม่เอา)

"สุดแล้วแต่มึงเลยจอมพล แค่นี้นะกูจะนอน"

(อยากเห็นหน้าคนทำมั้ยจะส่งให้ดู)

"กูจะนอน"

ผมตัดสายไอ้จอมพลก่อนจะทิ้งตัวลงนอน คือแม่งมันแค่อยากจะกวนผมไงเรื่องของเรื่อง แล้วยังไงทีนี้คือกูนอนไม่หลับแล้วไอ้จอมพลไอ้น้องเวร

"ไหนบอกจะไปนอน แล้วลงมาทำไม"พ่อผมถาม

"ตอนแรกก็จะนอนครับ แต่ตอนนี้นอนไม่หลับแล้ว"ผมบอกก่อนจะมานั่งที่โซฟา

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูและไอ้เวรที่บอกว่าจะส่งรูปให้ผมดูจนถึงตอนนี้มันยังไม่ส่งมาเลยสักรูป ถ้าเจอกันอีกทีผมสัญญาเลยว่าผมจะฆ่ามันโดยไม่ต้องคิด

ติ้ง!!

"คุณยายคนนั้น"ผมดูรูปที่ไอ้จอมพลส่งมามันเป็นรูปของคุณยายคนเมื่อเช้า แต่ผู้หญิงอีกคนไอ้เวรนี่มันเบลอ

"ไปนอนสะคีตะ"พ่อผมพูดเสียงดุ

"ไปข้างนอกนะครับ"

ผมบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านในเมื่อนอนไม่หลับและอยู่บ้านก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรผมก็เลยเลือกที่จะออกมาข้างนอกเพื่อนแม่งก็ไม่ว่างสักคน ส่วนไอ้คนที่ว่างแม่งก็ไปเฝ้าแต่ผู้หญิง

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ"

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ร้านกาแฟเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน และผมไม่ชอบสถานที่ที่คนเยอะมันรู้สึกอึดอัด

"อเมริกาโน่เย็นแก้วนึงครับ"

"สักครู่นะคะ"

ผมเดินขึ้นมานั่งชั้นสองของร้านเพราะคนไม่ค่อนขึ้นมานั่งกัน ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนจะเลื่อนไปเจอรูปภาพที่ไอ้จอมพลส่งมาให้ผม คุณยายคนนั้นเป็นคนทำขนมอย่างนั้นหรอ แล้วผู้หญิงอีกคนก็คงจะเป็นคนที่ไอ้จอมพลชอบเพราะถ้าไม่ชอบมันจะไม่มีทางเบลอภาพแน่

เอสเทล

"ทิ้งองศาไว้แบบนั้นระวังจะโดนเอาคืนนะ"

ฉันกำลังนั่งคุยกับจอมพลอยู่ เพราะจอมพลพาองศาไปทำธุระแต่ดันปล่อยองศาไว้แล้วมานั่งกินขนมอยู่บ้านฉันเนี่ย องศายิ่งไม่ยอมคนอยู่ด้วยไง

"เดี๋ยวค่อยกลับไปรับอีก ตั้งสองชั่วโมงเลยนะเอส"

"งั้นเอสขอติดรถไปด้วยได้มั้ย เอสจะไปซื้อของ"

วันนี้ฉันว่างเพราะหลังจากที่ช่วยยายทำขนมเสร็จแล้วฉันก็เลยขอยายไปซื้อของ วันนี้ยายทำขนมของโปรดให้ฉันอีกแล้วเยอะสะฉันกินคนเดียวไม่หมดแน่

"เอสขอติดรถไปด้วยได้มั้ยอ่ะ เอสจะไปซื้อของ"ฉันถามย้ำจอมพลที่นั่งเล่นมือถืออยู่

"จะไปไหนคนเดียวเอส"

"ไปซื้อของ เดี๋ยวเอสกลับเอง"ฉันรีบบอกไป

"ขนมนี่แบ่งได้มั้ยเอส ถ้าเอสไม่หวงเราขอไปฝากพี่หน่อย"จอมพลถามฉันแล้วชี้ไปที่ขนม

"เอสเคยหวงของกินกับจอมพลด้วยหรอ ถึงไม่ถามเอสก็แบ่งให้อยู่แล้ว"

หลังจากนั้นจอมพลก็พาฉันมาส่งที่ร้านกาแฟซึ่งมันเป็นร้านที่ฉันมานั่งเป็นประจำที่ฉันชอบมานั่งกับเพื่อน และฉันก็สนิทกับพี่เจ้าของร้านด้วย

"สวัสดีค่ะพี่เอิน"ฉันเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวทักทายพี่เอิน

"ว่างสินะถึงได้มีเวลามาหาพี่"ฉันรีบเดินเข้ามากอดพี่เอินทันที เพราะช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้มาหาพี่เขาบ่อย

"ขนมแทนคำขอโทษค่ะ เดี๋ยววันนี้น้องสาวคนนี้จะช่วยพี่เอินเอง"ฉันบอกไป

"แล้วใครมาส่งพี่เห็นเดินลงจากรถ"

"เพื่อนค่ะ พี่เอินก็เคยเจอแล้วนะ"ฉันรีบบอกไป

"เราน่ะเพื่อน แล้วได้ถามเขาหรือเปล่าว่าเขาอยากเป็นแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น"พี่เอินถามพรางมองฉันอย่างจับผิด

"เพื่อนกันค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น"ฉันรีบบอกไป

ฉันกับจอมพลสนิทกันจะตายแล้วอีกอย่างจอมพลไม่ได้มีท่าทีว่าจะจีบฉันเลยนะ เจอกันก็คุยกันปกติและที่สำคัญฉันว่าเป็นเพื่อนกันมันก็ดีที่สุดแล้ว

"เอาขนมขึ้นไปให้ลูกค้าชั้นสองนะ ถ้าลูกค้าถามก็บอกเขาไปว่าวันนี้ที่ร้านให้กินฟรี"พี่เอินบอกพรางจัดขนมใส่จาน

"แล้วถ้าเขาไม่ชอบขนมไทยของเอสล่ะพี่เอิน"ฉันถาม

"ลูกค้าที่นี่ชอบขนมของเอสกันหมดแหละ"

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นมาชั้นสองของร้าน ปกติไม่ค่อยมีลูกค้าขึ้นมาหรอกนะฉันมองหาลูกค้าก่อนจะสะดุดกับผู้ชายที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้าน ทำไมรู้สึกคุ้นหน้าเขาจัง

"พี่เอินให้เอาขนมมาให้ ไม่คิดเงินค่ะ"ฉันวางจานขนมก่อนที่ลูกค้าจะช้อนตามองฉัน

"ขอบคุณครับ"

ฉันเคยเจอเขาที่ไหนกันนะทั้งหน้าตาและน้ำเสียงฉันถึงได้คุ้นเคยจัง ฉันยืนจ้องหน้าเขาก็รู้ว่ามันเสียมารยาทแต่จะให้ฉันทำยังไงล่ะก็มันสงสัยไง ทำไมฉันถึงได้ขี้ลืมแบบนี้กันนะ

"ผมหล่อสินะครับถึงได้จ้องหน้าผมขนาดนี้"

"เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ยคะ"ฉันถาม

"คงเจอในฝันมั้งครับ"