Chapter 4

Chapter 4

“ภาม แขนนายไปโดนอะไร?” พี่ภีม พี่ชายของผมเอ่ยถาม มันเป็นแผลที่ตรงข้อมือลามมาถึงฝ่ามือ ตอนที่ไปช่วยยัยนางมารน้อยที่เกือบจะโดนรถชน ผู้หญิงที่ดูถูกคนอื่นเห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล ต้องดัดนิสัยซะให้เข็ด

“ผมหกล้มครับ” ผมดึงปลายเสื้อเชิร์ตลงมาปิดแผลไว้ กลัวพ่อกับแม่จะเห็นแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ ท่านยิ่งคัดค้านที่ผมไปทำร้านอาหารในช่วงเลิกงานอยู่ด้วย ถ้าเกิดรู้ว่าผมได้รับอุบัติเหตุในช่วงที่ทำร้าน พวกท่านต้องห้ามไม่ให้ทำงานที่ผมรักไปตลอดแน่

“ภาม ช่วงนี้ไม่มานอนที่บ้านเลย แม่คิดถึงลูกมาก” คุณแม่เดินตรงเข้าสวมกอดผมด้วยความคิดถึง

“แม่เราบ่นตลอดเลยลูก ถ้าว่างก็เข้ามากินข้าวที่บ้านบ้างนะ” คุณพ่อในชุดสูทสีน้ำเงินเต็มยศส่งยิ้มบางๆให้ผม

“ครับพ่อ” ผมตอบรับ ช่วงนี้งานที่ร้านเริ่มลงตัว ผมกับเชฟพริกทำงานเข้าขากันแล้ว จึงไม่ต้องเหนื่อยเหมือนตอนที่เพิ่งเริ่มทำงาน

“ภาม พ่ออยากให้เราไปบริหารโรงแรมที่ภูเก็ต ถ้าเราพร้อม..” คุณพ่อเกริ่นขึ้นมา

“ขอเวลาผมอีกสักปีนะครับ ผมขอทำงานที่ผมชอบก่อน” ผมค่อนข้างจะโชคดีอย่างหนึ่ง ในฐานะที่เป็นลูกชายคนรองของตระกูลเรืองภวัตกุล เจ้าของโรงแรมหรูที่มีสาขาทั่วโลกอย่างโรงแรม once moment in time ผมสามารถเลือกใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองอยากทำได้ เพราะภาระที่หนักอึ้งนั้นตกไปอยู่กับพี่ภีมเป็นหลัก ซึ่งพี่ชายของผมก็น้อมรับและมีความสุขกับงานบริหารที่ตัวเองได้รับช่วงต่อจากคุณพ่อ แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปบริหารโรงแรมสักแห่งตามที่ครอบครัวอยากให้ทำอยู่ดี

“อย่าหักโหมมากละกันลูก ถ้าเหนื่อยก็จ้างเชฟ พ่อกับแม่จะหาโอกาสไปชิม” คุณพ่อส่งยิ้มให้พลางตบไหล่ผมเบาๆ

“ขอบคุณที่เข้าใจผมนะครับพ่อ” ผมยิ้มตอบและเดินตามหลังทุกคนเข้าไปในห้องประชุมขนาดใหญ่ของโรงแรม  once moment in time กิจการของครอบครัวที่มีมายาวนานหลายสิบปี

Florence talks

“เล่ามา หล่อนปิดบังอะไรฉัน” พี่บีบี๋เอ่ยถามเมื่อเราเข้ามาในห้องของฉันแล้ว  ดวงตาสีอ่อนแค่ปรายตามองก็รู้ลึกถึงจิตใจของฉันไปถึงไหนต่อไหน แล้วแบบนี้ฉันจะปิดบังเขาได้ยังไง ฉันลอบกลืนน้ำลายมองหน้าผู้จัดการหนุ่มอย่างลำบากใจที่สุดในชีวิต

“ว่าจะถามต่อหน้าผู้ชายคนนั้น แต่กลัวหล่อนจะอับอาย”

“อับอาย?” พี่บีบี๋เป็นหมอดูหรือยังไงกันนะ ฉันคว้าขวดน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหายและบรรเทาอาการปวดหัวจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นานาชนิดที่ดื่มไปเกือบค่อนคืน

“ได้กันแล้วใช่ไหม?”

“แค่กๆ” ฉันสำลักน้ำ จนพี่บี๋ต้องมาลูบหลังเบาๆ

“เฮ้อ..ไม่เหลือแล้วสิน้องฉัน” คนข้างๆถอนหายใจแบบปลงๆ

“ฟลอเมามาก แล้วเค้าบอกให้ฟลอไปทำงานที่ร้านเค้าเดือนนึง ไม่งั้นจะเผยแพร่คลิปที่เรามีอะไรกันลงโซเชียล” พูดไปน้ำตาก็พาลจะไหลด้วยความคับแค้นใจ

“ก็บอกว่าอย่าดื่มมาก เกิดเรื่องขึ้นจนได้ ตอนได้กันไม่เห็นจะชวน พอเกิดปัญหาต้องให้ฉันตามแก้ ยัยเด็กน้อยเอ้ย!!” นิ้วขาวเรียวยาวจิ้มที่หน้าผากของฉัน คล้ายจะเอ็นดูมากกว่าที่จะซ้ำเติม เพราะนี่ไงฉันถึงรักพี่บี๋เหมือนญาติคนสำคัญ ตั้งแต่รู้จักกันมาแกก็คอยรับฟัง ดูแลทุกอย่าง คอยให้กำลังใจฉันมาตลอด วินาทีนั้น..ฉันโผเข้ากอดพี่บี๋อย่างแนบแน่น มันอัดอั้นตันใจหาทางออกไม่เจอ รู้สึกมืดแปดด้านไปหมด

“เค้าบอกว่าจะเอาคลิปลงโซเชียล ฟลอกลัว ครอบครัวของฟลอจะผิดหวังแค่ไหน เพราะทุกวันนี้ฟลอก็ไม่เคยมีตัวตนในสายของคนที่บ้านอยู่แล้ว”

“ใจเย็นๆนะ แก้ปัญหาทีละอย่าง เดี๋ยวฉันจะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้ก่อน กินก่อนหนึ่งเม็ดแล้วตั้งนาฬิกาปลุกอีกสิบสองชั่วโมงก็กินอีกเม็ด อาบน้ำกินข้าวแล้วนอนพัก ถ้าเค้าให้ทำอะไรก็ทำไปก่อน ฉันจะหาทางเจรจากับเค้าอีกที” พี่บีบี๋บอก มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบาคล้ายจะปลอบโยน

“พี่บี๋ ฟลอขอโทษ สร้างปัญหาให้พี่อีกแล้ว” ฉันยกมือไหว้ขอโทษพี่บี๋พลางใช้ทิชชูเปียกเช็ดน้ำตา

“หล่อนโตแล้วนะยัยฟลอ เข้มแข็งเลิกขี้แยร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว เวลามีปัญหาหล่อนต้องมีสติ สติเท่านั้น” พี่บี๋จัดการสั่งอาหารการกินและออกไปซื้อยาให้ฉันตามที่ได้บอกก่อนหน้านี้ ฉันมองอย่างซาบซึ้งถ้าไม่มีพี่บี๋สักคน ชีวิตของฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไง

“เลิกทำหน้าซึ้งได้แล้ว บ้านหล่อนจ่ายเงินเดือนให้ฉันแพงย่ะ ฉันเลยต้องทำงานให้สมกับเงินค่าจ้าง” คนตัวสูงพูดปนขำ พอกินข้าวกินยาเม็ดแรกฉันก็นอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงลั่นตั้งแต่ตีสี่ เวลาเข้างานเจ็ดโมงที่เผื่อไว้เกือบสามชั่วโมงก็เพราะฉันต้องนอนกลิ้งเกลือกบนเตียงเกือบยี่สิบนาที อาบน้ำทำธุระส่วนตัวอีกสามสิบนาที แต่งตัวแต่งหน้าหนึ่งชั่วโมง ที่เหลือคือเวลาที่ใช้ขับรถไปที่ร้านของอีตาเชฟภาม ฉันสวมแว่นดำและสวมแมสค์ปิดบังใบหน้าเพราะกลัวจะมีใครจำฉันได้ ว่าแต่เวลาเช้าขนาดนี้ในร้านมีเพียงเชฟภามเจ้าของร้านและเชฟพริกผู้ช่วยเพียงเท่านั้น ฉันได้ข้อมูลมาว่าร้านเปิดเวลาหกโมงเย็น รับจองแค่เพียงวันละสิบที่เท่านั้น แบ่งออกเป็นสองรอบรอบละห้าโต๊ะ เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะขายให้รวยทำกำไรเยอะๆ หากแต่ทำอาหารขายแบบเอาสนุกคนทำซะมากกว่า

“อ้าว คุณฟลอเรนซ์ มาแล้วเหรอครับ” ดวงตาเรียวรีตามแบบฉบับหนุ่มตี๋เบิกกว้างอย่างดีใจที่เจอฉัน ฉันเองก็ไม่ได้เป็นสาวใสไร้เดียงสาอะไร พอจะรู้ว่าใครรู้สึกชื่นชอบตัวเอง

“ค่ะ ฟลอมาลองฝึกงานที่นี่ เรื่องหน้าจะไปแคสติ้ง ละครเรื่องแม่ครัวหัวป่าก์” ฉันกล่าวอ้างไปส่งๆไม่รู้ว่าอีตาเชฟภามไปบอกเหตุผลที่ฉันต้องมาทำงานที่นี่ว่าอะไร

“อ้าวเหรอครับ นึกว่าเรื่องสาวน้อยร้อยรัก” ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มฉบับแบดบอยหันมามองสบตาฉัน เขากดยิ้มมุมปาก โชคดีที่เขาไม่ได้พูดประโยคนี้เสียงดังนัก ทว่าพอให้ฉันได้ยินเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น..

‘สาวน้อยร้อยรัก’ มันเป็นชื่อหนังไทยเรตอาร์ที่คนกำลังกล่าวถึงกันในตอนนี้ ฉันก็พอเคยเห็นผ่านตามาบ้าง พอนึกจินตนาการตามใบหน้าจึงแดงจัดรู้สึกขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก

‘อีตาบ้า’ ฉันมองกลับและก่นด่าในใจ คอยดูนะ ฉันจะแช่งชักหักกระดูกเขาทุกวัน คนชั่วคนเลวฉวยโอกาสกับคนเมา  

“เชฟภาม เมนูพิเศษวันนี้ผมเตรียมวัตถุดิบเรียบร้อยแล้วนะครับ” เชฟพริกบอก เขาบอกฉันว่าอาหารสดที่จะเอามาทำอาหารของวันนี้ จะซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานเป็นแบบนี้ทุกวัน ของที่สั่งจากต่างประเทศจะแยกฟรีซไว้ ส่วนผสมที่หาซื้อในไทยจะซื้อวันต่อวันเพื่อความสดใหม่และรสชาติที่ได้มาตรฐาน

“ทำความสะอาดได้แล้ว ยืนบื๊ออะไร” เสียงทุ้มนุ่มปลายเสียงติดจะแข็งเอ่ยขึ้น ฉันมองอุปกรณ์ที่เชฟหนุ่มเตรียมไว้แล้วกัดปากแน่นเพื่อระงับความโกรธแค้นในใจ ฉันสาบานว่าหาทางลบคลิปที่ว่านั่นให้เร็วที่สุด แต่จะทำยังไงในเมื่อฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาเก็บมือถือไว้ที่ไหนด้วยซ้ำ เอาน่า..วันนี้เป็นวันแรก หาลู่ทางไปพลางๆก่อน

“ผมช่วยครับคุณฟลอ” เชฟพริกที่ออกอาการปลื้มปริ่มฉันอย่างชัดเจนพยายามจะแย่งผ้าเช็ดโต๊ะจากมือฉัน

“จะลงคลิปที่เวบไหนดีนะเชฟพริก” ดวงตาคู่คมฉายแววเจ้าเล่ห์ หัวใจของฉันเต้นรัวด้วยความกลัว แค่จินตนาการถึงใบหน้าของคุณพ่อคุณแม่ที่มองมาอย่างผิดหวัง ฉันจึงรีบแย่งผ้าผืนนั้นกลับมา

“ฟลอทำเองค่ะ สบายมาก เช็ดโต๊ะแค่นี้เอง” ฉันฝืนยิ้มทำหน้าร่าเริงระดับสิบดูล้นๆจนเกินเบอร์

“ลงหน้าเพจร้านเราเหมือนเดิมครับ ตอนนี้คนกดไลค์กดแชร์เกือบแสน ยอดจองแต่ละวันยาวไปถึงสัปดาห์หน้าแล้ว ถ้าลงรูปเชฟภามหน้าเพจ คิวคงยาวไปถึงปีหน้า” เชฟพริกทำตาวาวล้อคนตรงหน้า

“คิวทานอาหารเหรอครับ?”

“คิวเป็นลูกสะใภ้คุณแม่เชฟภามครับ” เชฟผู้ช่วยหัวเราะ ยอมรับว่าเชฟภามหล่อแหละ แต่แล้วยังไงล่ะ นิสัยไม่ดีปากเสีย จอมวางแผนฉวยโอกาสกับผู้หญิงไม่มีทางสู้ใช้วิธีสกปรกข่มขู่แบล็คเมล์ฉัน  

“เธอกำลังด่าฉันในใจรึเปล่า?” เขายื่นใบหน้าเข้ามาถามใกล้ๆฉันในขณะที่เชฟพริกเข้าไปทำงานในครัว

“ว้าย เป็นหมอดูเหรอคะ สู่รู้ด้วย” ฉันทำทีป้องปากหัวเราะแบบนางร้ายในละครหลังข่าว ในเมื่อชีวิตจริงจะไม่ได้เป็นนางเอกแล้ว เล่นบทนางร้ายไปเลยดีกว่า

“ยัยนางมารน้อย” ใบหน้าหล่อใสแบบฟูลเอชดียังไม่ได้ขยับไปไหน? ฉันรู้สึกหนาวๆร้อนๆถึงเราจะเคยมีซัมติงกันมาแล้ว แต่ตอนนั้นมันเมาไม่ได้สติ ทว่าตอนนี้พอต้องมาอยู่ใกล้ชิดเขา หัวใจของฉันมันก็เต้นแรงแปลกๆ

‘เขินเหรอ?’ ม่ายยย..มีทาง ฉันไม่มีวันชอบผู้ชายปากร้ายเย็นชาแบบนี้ได้หรอก เพราะผู้ชายที่ฉันชอบต้องลุคอบอุ่น ฉายาพ่อไมโครเวฟเท่านั้น ซึ่งตอนนี้เนื้อคู่เป็นคนต่างชาติ ปล.ชาติหน้า..