5. แผนลับแผนร้าย (3)

5. แผนลับแผนร้าย (3)

“ซายน์ขอคุยกับน้องดาวสองคนได้ไหมครับ?” พี่ซายน์กลับมาบ้านช่วงเย็น ร่างสูงเดินนำฉันไปนั่งข้างๆสระว่ายน้ำ ดวงตาสีเข้มมองฉันอย่างรู้สึกผิด

“พี่ขอโทษเรื่องเมื่อคืนจริงๆ”

“พี่ซายน์ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่ความผิดของพี่ซายน์หรอกค่ะ” ฉันไม่อยากให้พี่ชายของเพื่อนรักรู้สึกผิดต่อฉันจนให้อภัยตัวเองไม่ได้ พี่ซายน์ไม่ได้ข่มขืนฉัน เขาทำไปเพราะไม่มีสติ ฉันไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดเขาเลย

“ดาวจะตบจะตีพี่ก็ได้นะ พี่รู้สึกแย่จริงๆ” พี่ซายน์ถอนหายใจหนักๆ อย่างกลัดกลุ้ม

“ดาวบอกแล้วว่าไม่โทษพี่ซายน์”

“ถ้าจะให้พี่แต่งงานกับดาวพี่ก็จะแต่ง” เจ้าของดวงตาสีเข้มพูด หัวใจฉันเต้นตึกตักตึกตัก ยัยดาวพี่ซายน์ไม่ได้ขอเธอแต่งงาน เขาพูดแบบนั้นเพราะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น จะมารู้สึกดีทำไมเนี่ย ฉันเตือนตัวเองในใจ

“พี่ซายน์ไม่ต้องแต่งงานกับดาวเพื่อรับผิดชอบหรอกค่ะ เราสองคนไม่ได้รักกันแต่งกันไปก็ไม่มีความสุข ไม่ใช่ดาวไม่ถือเรื่องนั้นนะคะ แต่ดาวจะพยายามลืมมันและใช้ชีวิตต่อไปค่ะ พี่ซายน์ต้องเลิกโทษตัวเองนะคะ” ฉันพูดออกมาจากใจจริงๆ ฉันไม่ได้อยากให้พี่ซายน์แต่งงานกับฉันเพื่อรับผิดชอบเพราะฉันไม่อยากทำลายชีวิตของพี่ซายน์

“ขอบคุณนะดาว ถ้าให้พี่ช่วยอะไรก็บอกนะ พี่ทำผิดกับดาวมาก” ใบหน้าขาวจัดก้มลงมองพื้นดวงตาพี่ซายน์เศร้ามาก ฉันเอื้อมมือไปกุมมือหนาพี่ซายน์บีบเบาๆ

“พี่ซายน์เป็นพี่ชายเพื่อนรักของดาว ดาวไม่เคยโกรธพี่เลยค่ะ พี่เลิกโทษตัวเองนะคะ”

“พี่มีคนที่พี่รักแล้ว” แค่พี่ซายน์บอกว่ามีคนรัก ฉันก็มีความรู้สึกแปลกๆ ไม่พอใจ ไม่ชอบ..ซึ่งฉันไม่ควรที่จะรู้สึกแบบนั้นเลย..บ้าจริง..ฉันไปแอบรู้สึกดีกับพี่ซายน์ตอนไหนเนี่ย..

“ค่ะ เพราะงั้นดาวยิ่งไม่ควรทำลายความสัมพันธ์ของพี่ซายน์กับคนรัก” ฉันพูดให้พี่ซายน์มั่นใจว่าฉันติดสินใจได้ถูกต้องที่ไม่ยอมให้การแต่งงานเกิดขึ้น

“แต่พ่อกับแม่พี่ไม่ยอมง่ายๆหรอก มะรืนนี้ครอบครัวพี่จะไปบ้านของดาว” พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านที่สุโขทัยฉันจะไปคุยกับแม่ถึงเรื่องราวเบื้องต้นและบอกแม่ว่าฉันจะไม่แต่งงานกับหมอซายน์

“งั้นเราก็ต้องปฏิเสธต่อหน้าผู้ใหญ่พร้อมกันว่าเราจะไม่แต่งงาน” ฉันพูดอย่างหนักแน่น ฉันจะไม่ทำลายชีวิตของพี่ซายน์เด็ดขาด

“ขอบคุณอีกครั้งนะดาว ดาวก็เหมือนเป็นน้องสาวของพี่อีกคนเหมือนพาย” พี่ซายน์คว้าฉันไปกอดคางเรียวเกยอยู่ที่ไหล่ของฉัน หัวใจฉันเต้นแรง เขาคงกอดในฐานะพี่ชายกอดน้องสาว ฉันเผลอกอดตอบพี่ซายน์แต่มันอาจจะไม่ใช่ในฐานะน้องสาว ใครจะรู้ว่าฉันแอบมีใจให้พี่ซายน์ไปแล้ว..ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..

รุ่งเช้าฉันกลับมาบ้านที่สุโขทัย ตั้งแต่ไปทำงานที่จังหวัดเล็กๆทางภาคอิสานฉันก็ไม่ได้กลับมาบ้านบ่อยนักเพราะต้องประหยัดการกลับบ้านบ่อยถึงแม้จะนั่งรถทัวร์แต่ก็เป็นเงินไม่ใช่น้อยๆ ตอนสมัยบรรจุเข้ารับราชการใหม่ๆ เงินเดือนแค่หมื่นห้าเท่านั้น โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนใกล้เมือง ยัยครูพายเพื่อนสาวที่รับราชการพร้อมกันจึงซื้อบ้านจัดสรรในตัวจังหวัดแรกๆนางชวนฉันไปอยู่ด้วย แต่ฉันเกรงใจบวกขี้เกียจตื่นเช้า ฉันจึงพักในบ้านครูของโรงเรียนเพราะประหยัดค่าเช่าบ้าน เงินเดือนหมื่นห้าของฉันแบ่งเป็นค่าใช้จ่ายคือค่ากินและค่าใช้จ่ายอื่นๆไม่กี่พันนอกนั้นฉันส่งกลับมาให้แม่ไว้ใช้จ่ายในบ้าน พ่อของฉันเสียตั้งแต่ก่อนฉันเรียนมหาวิทยาลัย แม่จึงเป็นเสาหลักของบ้านส่งเสียฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวจนเรียนจบมหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคเหนือ

พอลงจากรถทัวร์ฉันต้องนั่งรถรับจ้างเพราะบ้านอยู่ห่างจากขนส่งอีกประมาณสามกิโลเมตร เข้าไปในซอยแคบๆ รถรับจ้างจอดที่หน้าบ้านที่ทำจากไม้สองชั้น ฉันเพิ่งกลับมาช่วงปีใหม่แต่เวลาเพียงไม่กี่เดือนบ้านดูโทรมลงมาก ตอนนี้บ่ายสามแม่เพิ่งกลับมาจากขายของที่ตลาด กำลังล้างหม้อใบโตที่ใส่อาหารไปขายช่วงเช้า ฉันรีบวางกระเป๋าไปช่วยแม่ล้างอุปกรณ์ต่างๆ เช็ดและตากแดดให้แห้ง

“ดาว แม่บอกแล้วไงไม่จำเป็นไม่ต้องกลับมา เก็บเงินค่ารถไว้ใช้ยามจำเป็น” แม่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันมองหน้าแม่เดือนคนอายุห้าสิบที่ดูแกกว่าอายุจริงมากเพราะแม่ทำงานหนักตั้งแต่เด็ก พอแต่งงานกับพ่อซึ่งเอาแต่กินเหล้าเล่นการพนัน ใช่แล้ว!! พ่อฉันไม่มีข้อดีแต่ทำไมแม่ถึงยอมแต่งงานด้วยเพราะแม่มีฉันอยู่ในท้องไงล่ะ แม่ยอมลำบากทำงานหนักเพื่อให้ฉันได้เรียนหนังสือได้กินอิ่มมีเสื้อผ้าใหม่ๆเหมือนเด็กคนอื่น ส่วนพ่อเอาแต่กินเหล้าพอเมาก็ทุบตีแม่กับฉัน วันที่พ่อเสียพ่อดื่มเหล้าจนเมาไม่ได้สติขับรถจักรยานยนต์ชนท้ายรถสิบล้อเสียชีวิตคาที่ พวกเราเหมือนพ้นขุมนรกฉันจึงได้เห็นรอยยิ้มของแม่บ้าง ตอนนั้นฉันเรียนจบมัธยมปลายสอบได้คณะครุศาสตร์ เอกวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคเหนือ จริงๆฉันไม่อยากเรียนต่ออยากช่วยแม่ขายของทำงานที่บ้านมากกว่า

“แม่ ดาวไม่เรียนต่อนะ ดาวรู้บ้านเราไม่มีเงินขนาดนั้น ดาวจะทำงานก่อนพอมีเงินค่อยไปเรียนภาคพิเศษ” ฉันบอกแม่ขณะที่เรากำลังกินข้าวเย็น ฉันไม่อยากให้แม่ลำบากอีกแล้ว

“ดาวไปเรียนเถอะแม่พอมีเงินก้อนหนึ่ง แม่จะส่งดาวเรียนจนจบแค่ดาวตั้งใจเรียนก็พอ” แม่ส่งยิ้มให้ฉัน ฉันทำหน้าลังเลไม่อยากทิ้งแม่ไปอยู่ที่อื่นนานๆ

“ไม่ต้องห่วงแม่ ตั้งใจเรียน เรียนจบได้งานทำมั่นคงแม่ก็หมดห่วงแล้ว” ฉันโผเข้ากอดแม่แล้วร้องไห้

“ดาวจะตั้งใจเรียน ฮึก..ไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะ..ฮึก” น้ำตาฉันไหลเปียกเสื้อของแม่ ฉันแอบเห็นแม่ก็ร้องไห้เหมือนกัน ชีวิตฉันมีแค่แม่คนเดียว ฉันจะทำทุกอย่างให้แม่สบายไม่ต้องลำบากอีกต่อไป..

“แม่รอดาวนะ เรียนจบดาวจะสอบเข้ารับราชการให้ได้” ฉันสัญญากับแม่และก็ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง พอเรียนจบฉันก็สอบบรรจุข้าราชการครูได้ลำดับที่หนึ่งได้เข้ารับราชการหลังเรียนจบทันที ฉันเลือกสอบที่จังหวัดนั้นเพราะตำแหน่งครูภาษาไทยมีเยอะมีโอกาสที่จะสอบได้มากกว่าที่สุโขทัยซึ่งมีตำแหน่งครูภาษาไทยไม่ถึงสิบตำแหน่ง ขอแค่ได้รับราชการเดี๋ยวค่อยขอเขียนย้ายกลับภูมิลำเนาทีหลัง

พอโดนแม่ดุเรื่องที่กลับมาบ้านฉันก็โผเข้ากอดแม่

“ดาวคิดถึงแม่ แล้วดาวก็มีเรื่องจะเล่าให้แม่ฟังด้วย” ฉันไม่เคยมีความลับกับแม่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ พอฉันเล่าเรื่องของหมอซายน์ที่เข้าห้องผิดจนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฉันและพรุ่งนี้ครอบครัวของพี่ซายน์จะมาเจอแม่เพื่อแสดงความรับผิดชอบโดยการให้พี่ซายน์แต่งงานกับฉัน พอฉันพูดจบน้ำตาของแม่คลอเบ้า

“เวรกรรมอะไรของดาวนะ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” แม่คว้าฉันมากอดลูบหัวฉันเบาๆ ฉันก็แอบน้ำตาซึม

“ดาวไม่เป็นไรนะแม่ พี่ซายน์ไม่ได้ตั้งใจ ดาวไม่อยากทำลายชีวิตเขา เขามีคนรักอยู่แล้ว”

“แต่ดาวชอบเขาใช่ไหม?”

“......”

“ถ้าดาวตัดสินใจแล้วแม่ก็เคารพการตัดสินใจของลูก” แม่ไม่ถามอะไรฉันอีก เรานั่งกินข้าวเย็นอันประกอบด้วยน้ำพริกปลาทูกับผักลวก ไข่เจียวหมูสับ เงียบๆในบ้านสองคน เสียงรถจักรยานต์ยนต์มาจอดหน้าบ้าน ตามด้วยเสียงคนถีบประตูไม้อัดเก่าๆผุๆบ้านฉันอย่างแรง ฉันถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ชายชุดดำสองคนเดินเข้ามาในบ้าน

“อีเดือนดอกรายวันมึงเบี้ยวมาสามวันแล้วนะ” ชายร่างสูงอายุราวๆสามสิบปลายๆพูดเสียงตะคอก

“ฉันยังไม่มีเลย วันนี้ขายของไม่ค่อยดี” แม่แทบจะยกมือไหว้ผู้ชายคนนั้น นี่มันอะไรกัน..แม่เป็นหนี้เงินกู้นอกระบบเหรอ?

“มึงอย่ามาเบี้ยวนายกูนะ” ผู้ชายร่างเตี้ยท้วมถีบเก้าอี้ที่อยู่หน้าประตูดังโครม

“ฉันไม่มีจริงๆพรุ่งนี้ฉันจะจ่ายทั้งต้นทั้งดอกเลย” ฉันเห็นแม่ตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว หัวใจของฉันชาหนึบ

“วันนี้ต้องจ่ายเท่าไหร่พี่ เดี๋ยวหนูจ่ายให้” ฉันยิ้มพยายามพูดดีๆ กับคนทวงหนี้ ทั้งๆที่กลัวแทบแย่

“หกพัน” ห๊ะ!! หกพันฉันเพิ่งกดเงินออกมาจะเอาให้แม่พอดี ฉันล้วงเงินในกระเป๋าส่งให้ชายชุดดำร่างสูง มันจับมือฉันอย่างจงใจ ฉันรีบสะบัดมือออกด้วยความรังเกียจ  

“อีเดือน ลูกสาวมึงสวยนะเนี่ย นายกูชอบแบบนี้ ถ้ามึงไม่จ่ายกูคราวหน้ากูจะเอาลูกสาวมึงไปขัดดอก” แล้วพวกมันก็เดินออกไป ฉันมองประตูไม้อัดที่หลุดออกมาทั้งบาน เก้าอี้ที่ล้มระเนระนาด นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกมันมาทวงหนี้แม่

“ที่แม่ไม่ให้ดาวกลับบ้านเพราะแบบนี้ใช่ไหม?” ฉันกอดแม่แล้วร้องไห้

“ตอนพ่อดาวตาย มันไม่ได้ตายเปล่าๆก่อนหน้านั้นมันเอาบ้านของเราไปจำนำเพื่อไปเล่นการพนัน” แม่เล่าถึงพ่อ ฉันจะดูอกตัญญูไหมถ้าฉันไม่เคยรักพ่อเลย พ่อเป็นแค่คนให้กำเนิดแต่ไม่เคยเลี้ยงดูหรือทำให้แม่กับฉันมีความสุขเลย วันๆมีแต่สร้างปัญหาและความเดือดร้อนให้แม่

“แม่เป็นหนี้ทั้งหมดเท่าไหร่” น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม

“พ่อดาวเอาบ้านไปจำนำสองล้านแม่ไปกู้อีกห้าแสนให้ดาวเรียนต่อ เสี่ยต๋องมันโกงมันคิดดอกรวมทั้งหมดห้าล้าน มันให้แม่จ่ายรายวันๆละสองพัน” ห้าล้าน!!! สหกรณ์ออมทรัพย์ครูมีลิมิตให้ครูกู้สูงสุดแค่สามล้าน สามล้านจ่ายรายเดือนคิดต้นคิดดอกปาเข้าไปเกือบสองหมื่น เงินเดือนครู ค.ศ.1 ซึ่งยังไม่มีวิทยฐานะแค่สองหมื่นนิดๆ ฉันจะไปเอาเงินห้าล้านมาจากไหน คิดสภาพแม่ที่ต้องโดนทวงหนี้ทุกวัน แม่ทนมาได้ยังไงเนี่ย ขนาดฉันมาเจอแค่วันเดียวยังกลัวจนตัวสั่น

“ถ้ารู้แบบนี้ดาวจะไม่เรียนต่อ ดาวมันคนไม่ดีทำให้แม่ต้องลำบาก ดาวไม่น่าเกิดมาเลย”

“ถ้าไม่มีดาวแม่ก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน” เราสองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ทั้งคืน...ฉันจะไปหาเงินห้าล้านมาจากไหน?.